[Fic Chankai] with Love And Deception

ลำดับตอนที่ #3 : -คนที่เหนือกว่า-

#2


อาทิตย์ที่สองของการเรียนไม่ค่อยจะต่างจากวันแรกที่เข้ามานัก ชานยอลโดนคนในห้องแกล้งแทบทุกวันเสียงร้องไห้ปนขอร้องของชานยอลดังให้ได้ยินทุกวันถ้าไม่โดนเผาสมุดการบ้านก็คงโดนคนในห้องไถเงินเรียกได้ว่าแกล้งกันทุกอย่างเลยจริงๆ

ชานยอลค้นกระเป๋าของตนสุดขีดเมื่อรู้สึกตัวว่าหนังสือเคมีของตนนั้นหายไปและที่สำคัญชีทงานที่อาจารย์ให้ไปทำก็อยู่ในนั้นซะด้วย ชานยอลลนลานหาหนังสือของตนทั้งใต้โต้ะและในกระเป๋าพอถามเพื่อนคนอื่นก็มีแต่คนไม่สนใจที่จะฟังคำขอช่วยเหลือจากเขาเลย
"ไง ไอ้เห่ย หาไอ้นี่อยู่เหรอ?"แทจุนหนึ่งในลูกสมุนของจงอินพูดขึ้นพร้อมกับหยิบหนังสือที่ตนจิ้กมาจากดระเป๋าของชานยอลชูขึ้นแกว่งไปมา

"ข.......ขอร้องล่ะ คืนให้เราเถอะนะ"ชานยอลพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน
"อยากได้มากใช่มะ?............งั้นมึงก็ตามำไปเก็บเองละกัน"แทจุนเหวี่ยงหนังสือออกนอกหน้าต่างสุดแรงจนหนังสือหล่นลงไปยังป่าสนหลังโรงเรียน ชานยอลรีบปรี่เข้าไปมองหาหนังสือที่ล่วงหล่นลงไปจากทางหน้าต่าง ท่าทีที่ดูจะตกใจสุดขีดของชานยอลเล่นเอาคนอื่นในห้องต่างพากันหัวเราะออกมาเสียงดังอย่างสะใจและนึกขำ ชานยอลมองหนังสือของตนที่นอนแอ้งแม้งอยู่ในบ่อโคลนอย่างอาลัย

ช่วงขายาวรีบวิ่งลงมาจากอาคารชั้นสามเพื่อมาเก็บหนังสือของตนชีทงานที่อาจารย์สั่งกระจัดกระจายอยู่ตามพื้นแฉะร่างสูงก้มก็ชีทงานบนพื้นขึ้นมาปัดเศษใบไม้และโคลนออก
"ชั้นไม่ได้ทำอะไรผิด.....ทำไมคนพวกนั้นถึงทำชั้นขนาดนี้ด้วย"ชานยอลบ่นกับตัวเองมือก็เก็บชีทบนพื้นอย่างเอาเป็นเอาตาย

เมื่อเก็บชีทงานและหนังสือเสร็จชานยอลก็เดินกลับขึ้นไปบนอาคารชั้นสาม มือหนาหอบหิ้วชีทงานที่เลอะโคลนขึ้นมายังห้องด้วยความรีบร้อนเพราะอีกไม่กี่นาทีก็จะถึงเวลาเรียนแล้ว
ผลั่ก!ผู้หญิงคนหนึ่งโดนมาชนเขาเข้าจังๆอย่างตั้งใจจนร่างสูงเสียหลักล้มลงกับพื้น ชีทงานกระจัดกระจายลงยังพื้นร่างสูงรีบคุกเข่าลงไปเก็บอย่างรีบเร่ง
"อ่ะ!..."ดวงตาคู่คมใต้แว่นหนาเตอะสะดุ้งสุดตัวเมื่อรองเท้าหนังสีดำเหยียบมือเขาเข้าอย่างจัง

ชานยอลเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของรองเท้านั่นด้วยความโมโหแต่ก็ต้องหลุบตาลงที่เดิมเมื่อพบว่าเจ้าของรองเท้าคือคิมจงอิน ใบหน้าสวยมองเขาด้วยสายตาเย้ยหยันและสมเพสในสภาพที่เขาเป็น ชานยอลไม่แม้แต่จะเงยหน้ามองจงอิน
"ลำบากแย่เลยนะ"จงอินว่าด้วยรอยยิ้มอันน่ากลัวพร้อมทั้งกดเท้าย้ำแรงๆบนมือของชานยอลร่างสูงร้องออกมาด้วยความเจ็บมืออีกข้างก็จับเท้าของคนตรงหน้าแน่น

จงอินค่อยๆคลายแรงอออกจากมือนั่นและยกเท้าของตนขึ้น ชานยอลรีบชักมือกลับนิ้วยาวไล่แตะเบาๆตรงรอยแดงช้ำบนนิ้วมือของตนน้ำใสเอ่อดวงตาอย่างน่าสงสารเขาเจ็บจนนิ้วทั้งนิ้วชาไปหมด จงอินยกยิ้มเยาะก่อนจัยกเท้าเช็ดตรงคอเสื้อและแขนของเจ้าหมาจนตรอกตรงหน้า ชานยอลมองการกระทำนั้นด้วยสายตาไม่เข้าใจ เขาทำอะไรผิดหรือไงกันถึงได้ทำกันถึงขนาดนี้

"อย่าเที่ยวเอามือสกปรกมาจับเท้าคนอื่นสิไอ้เห่ย"ยกเท้าเดาะหน้าผากร่างสูงตรงหน้าไปหนึ่งทีแล้วล้วงกระเป๋าเข้าห้องเรียนไป คนที่เดินผ่านไปมาและเห็นเหตุการณ์แทนที่จะช่วยกันกลับพากันหัวเราะขบขันอย่างกับดูเรื่องตลก


'ชานยอลก็แค่ตัวตลกในสายตาของคนอื่นๆ'



หลังจากเรียนช่วงเช้าเสร็จชานยอลก็ตรงไปยังห้องพยาบาลทันทีเมื้อนิ้วของเขาเริ่มซ้ำเขียวขึ้นมาร่างสูงประครองมือข้างขวาของตนแผ่วเบา แค่ขยับก็ยังเจ็บเลยด้วยซ้ำ ร่างสูงมาหยุดยืนอยู่หน้าห้องพยาบาล อาจารย์ประจำห้องพยาบาลคงไม่ไปกินข้าวกันหมดแล้วนะ ถ้าขืนรอเขาคงต้องนั่งเจ็บไปอีกนานแน่

"อื้ออออออ.......อ้าาาา"มือหนาหยุดชงักทันทีเมื่อได้ยินเสียงหวานแว่วออกมาจากห้องพยาบาล ร่างสูงถือวิสาสะเง้อมองด้านในผ่านกระจกใสด้านบน

"อะ.......อื้อ.........จ.....จงอิน.....พอก่อน.....ด....เดี๋ยวก็มีคนมาเห็นหรอก....อา...."ภาพตรงหน้าแทบทำให้ขายาวทรุดตกลงมาจากเก้าอี้ สองร่างขิองชายหญิงคู่หนึ่งกำลังนัวเนียกันอยู่บนโต้ะทำงานของอาจารย์ประจำห้อง ชานยอลไม่รู้จักผู้หญิงคนนั้น แต่ถ้าเป็นไอ้คนที่กำลังสนุกอยู่กับหนองโพลูกมโหฬารของเจ้าหล่อนอยู่ล่ะก็เขารู้จัก.....คิม จงอิน นั่นเองในโรงเรียนแท้ๆยังกล้ามาทำอย่างว่ากันอีก

"เห้ยยยย นั่นมึงทำอะไรน่ะ!!!!"แทจุนกับแทยังปรี่เขามาแล้วถีบเก้าอี้ที่ร่างสูงยืนอยู่จนล้มลงกับพื้นดังตุ้บ ชานยอลร้องออกมาด้วยความเจ็บ
ไม่ทันสิ้นเสียงร้องประตูห้องพยาบาลก็เปิดอออกมาทันทีพร้อมกับร่างโปร่งของคิมจงอินที่เดินดุ่มออกมาอย่างหัวเสีย คนกำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็มแท้ๆเชียว
"เชี่ยไรวะแม่ง!!!!!"จงอินตวาดลั่น

"ไอ้เหี้_ยนี่เลย มันมาแอบดูพี่อ่ะ!!!"แทยังลากคอเสื้อของชานยอลมาตรงหน้าของจงอิน ดวงตาคมใต้แว่นสั่นไหวด้วยความกลัว
"นี่มึงอีกแล้วเหรอ"จงอินยอตัวลงตรงหน้าร่างสูงเชยคางอีกคนขึ้นมาแล้วบีบแรงๆอย่างหัวเสีย
จงอินสบัดมือออก ก่อนจะยกเท้ากระแทกหน้าของชานยอลเต็มแรงร่างสูงล้มลงกัวกระแทกพื้นจนเลือดไหลซึมออกมาเป็นทางยาว

ขาเรียวสวยเขี่ยใบหน้าเปื้อนเลือดของคนบนพื้นให้มาสบกับตน มือเรียวกระชากผมร่างสูงขึ้นมาอย่างแรง ชานยอลเพ่งมองหน้าคนเหนือร่างด้วยสายตาแค้นเคือง จงอินยกยิ้มมุมปากให้กับท่าทีของชานยอล
"โกรธกูเหรอ?....แค้นกูมากสินะ..."
".........."
"จำใส่กระโหลกมึงไว้นะ มึงน่ะมันก็แค่สวะปลายแถว"
"..........."
"เทียบกันแล้วกู'เหนือกว่ามึง'จำไว้!"

ว่าจบก็สบัดมือออกอย่างแรงโดยไม่ได้กลัวเลยว่าหนังหัวร่างสูงจะหลุดติดมือตนมา
ชานยอลนอนนิ่งเพราะความเจ็บ.......เจ็บทั้งกายและใจ.......คิม จงอินคนนั้นจะดูถูกเขาเกินไปแล้ว...




...............................







/หมายเลขที่คุณเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้กรุณาฝากข้อความเสียง......./

ตู้ด........

"ฮัลโหล เซฮุนนา......นายจะมารับพี่กี่โมงเนี่ย ปล่อยพี่อยู่คนเดียวพี่กลัวนะ"


"ขอร้องล่ะโอเซฮุน พี่กลัวนะ นายอยู่ไหนรีบๆมารับพี่ซะทีเถอะ....."












Talk
ยอโบเซโย หายไปนานเรยคิดถึงไรท์หมั้ยเอ่ยยยยย?ตอนหน้าจะมีคู่ฮุนโฮมาแจมด้วยนะเออ
แล้วไรท์จะรีบๆมาอัพน้าาาา
(เม้นๆกันหน่อยจะได้ไม่เป็นภาระของลูกหลาน-<>-*)