ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : -แกล้ง-
ผู้ที่ด้อยกว่าย่อมเป็นเหยื่อของผู้ที่เหนือกว่า.....
ถึงแม้ต้องตายก็ไม่อาจหลีกหนี.....ต้องคอยเป็นที่รองมือรองเท้าให้คนที่เหนือกว่า
อย่างเลี่ยงไม่ได้.......
"ชานยอล....."เสียงเบาหวือดังเข้าหูร่างสูงแผ่วเบา แต่เขากลับไม่ได้ใส่ใจกับเสียงเสียงนั้น
"ปาร์ค ชานยอล"เสียงแผ่วเบาเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆแต่ดูท่าเจ้าของชื่อจะไม่ให้ความสนใจเลยแม้แต่น้อย
"ปาร์ค ชานยอล!!!!!"เสียงแหลมดังกระหึ่มจนชานยอลที่นั่งเหม่ออยู่ตกใจตาแถบถลนออกมานอกแว่น
ร่างสูงรีบหันไปทางอาจารย์สาวหน้าชั้นเรียนอย่างงงงวยระคนตกใจ เพื่อนในห้องต่างหันมามองทางเขา
"ดูท่าเพื่อนใหม่ของเราจะยังไม่ชินกับโรงเรียนใหม่สินะ เอาล่ะ ชานยอลออกมาทำข้อนี้ซิ"ครูสาวยกไม้เรียวขึ้นมาเคะกระดานเสียงดัง ชานยอลยกมือขึ้นเกาหัวอย่างเก้ๆกังนี่เขาโดนครูหมายหัวตั้งแต่วันแรกรึไงเนี่ย
ร่างสูงลุกขึ้นแล้วเดินออกมาจากโต้ะของตนแต่ดูท่าวันนี้จะซวยเป็นพิเศษ จู่ๆก็มีขาหนึ่งยื่นมาขัดขายาวของเขาเอาไว้จนร่างสูงหกล้มหน้าควั่ม เสียงหัวเราะของคนในห้องต่างระเบิดออกมาเสียงดังลั่นชานยอลหันไปมองเจ้าของขานั่น จงอินยิ้มเยาะอย่างชอบใจ
"มีปัญหารึไง?"จงอินถามขึ้นด้วยใบหน้าเย้ยหยัน
ชานยอลได้แต่กำหมัดแน่นแล้วลุกขึ้นไปหน้าชั้นเรียน เสียงหัวเราะขบขันยังดังมาให้ได้ยินแม้แต่อาจารย์ผู้สอนยังอดที่จะหัวเราะไม่ได้ ชานยอลได้แต่หลับตาข่มอารมณ์ในใจมือยาวจรเปลายเมจิกลงบนกระดานแล้วเขียนคำตอบตามสูทรที่เรียนมา
"โอ้ยย เขียนช้าจริงทำไม่ได้ก็ออกมานั่งที่เร็วๆดิวะ"เสียงหนึ่งตะโกนว่าพร้อมกับปาเปลือกกล้วยมาใส่ ชานยอลก้มหน้าลงมือก็เขียนคำตอบลงบนกระดานไปเรื่อยๆสิ่งของต่างๆถูกปามากระทบร่างกายของเขา หยาดน้ำใสไหลเอ่อคลอดวงตาคม ปาร์คชานยอลไม่ใช่คนเข้มแข็งอะไรมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ยิ่งเสียงสะอื้นดังเท่าไหร่เสียงโห่ปนหัวเราะก็ดังตามกันมา
ปาร์คชานยอลเป็นตัวตลก...
พักเที่ยง
"เห้ยไอ่เด็กใหม่"มือหนึ่งตบเข้าดลางหลังของเขาก่อนเจ้าของร่างนั้นจะวิ่งผ่านไปโดยไม่ได้สนใจอะไรเลย ชานยอลมองคนคนนั้นอย่างไม่เข้าใจ
ร่างสูงยกจานอาหารในมือเดินหาโต้ะที่ตนจะนั่งทานอย่างสบายอารมณ์โดยไม่มีครกวน แต่พอเดินผ่านไปทางไหนก็ได้ยินแต่เสียงหัวเราะคิกคักของคนทั่วทั้งโรงอาหาร ชานยอลมิงทุกคนอย่างสงสัย เขาดูหน้าตลกขนาดนั้นเลยรึไง
ชานยอลตักข้าวในจานเข้าปากอย่างเกร็งๆความอึดอัดที่ได้รับทำเขากินอะไรไม่ลงเลยทีเดียว
ปัง!รองเท้าหนังสีดำกระทบลงบนโต้ะเสียงดังชานยอลเงยหน้าขึ้นมองผู้ที่สวมใส่มันอยู่ ดวงตาคมสวยก้มมองมายังเขาด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน
"ไง ไอ้เห่ย"จงอินยิ้มเหยียด
"กล้าดียังไงถึงได้มานั่งที่ของกูห้ะ!!!"เสียงตะวาดของคิมจงอินดังกึกก้องทั่วโรงอาหารทำให้คนทที่อยู่โดยรอบต่างหันมามองอย่างสนใจ ใครๆก็รู้ว่าคิมจงอินคนนั้นเป็นคนยังไงแถมยังเป็นหัวโจกของนักเลงในโรงเรียนอีกลองให้ได้มีเรื่องกับใครแล้วคนคนนั้นไม่ตายก็นอนหยอดน้ำข้าวต้มเป็นอาทิตย์แน่
ชานยอลก้มหน้านิ่งอย่างจนตรอก
"เอาเถอะ..ไหนๆก็เป็นวันแรกของนายชั้นจะไม่ว่าอะไรก็แล้วกัน"มือเรียวหยิบน้ำส้มจากมือลูกสมุนคนหนึ่งมาแล้วราดมันลงบนหัวของร่างสูงช้าๆ ทุกคนที่มองดูเหตุการณ์ต่างพากันหัวเราะออกมาลั่นโรงอาหาร
"จำไว้ให้ดีนะ "มือเรียวเคาะหน้าผากของร้างสูงดังป่อกๆไปสองสามทีก่อนจะหัวเราะเยาะอย่างชอบใจแล้วเดินกลับไป
"อ้อ...ชื่อใหม่เพราะดีว่ะ"ไม่วายหันมาชมแล้วเดินล้วงกระเป๋ากลับ ชานยอลมองอย่างไม่เข้าใจ มือหน้ารีบเอื้อมมาจับหลังของตนแล้วดึงกระดาษที่ติดอยู่ออกมา ข้อความบนกระดาษทำให้ชานยอลถึงกับถอนหายใจออกมา'ไอ้เอ๋อ' มือหน้ายกขึ้นมาลูบหน้าที่มีน้ำส้มติดอยู่ เขาคิดผิดที่เลือกมาเรียนที่นี่ที่ที่ไม่เหมาะกับปาร์คชานยอลคนนนี้แม้แต่น้อย
"กลับมาแล้วครับ......."ชานยอลพูดอออกมาน้ำเสียงเหนื่อยอ่อน
"อ้าวกลับมาแล้วเหรอ จุนมยอนมาหาแน่ะ"ปาร์คยูราพี่สาวคนเดียวของชานยอลเดินอออกมาจากครัวด้วยรอยยิ้ม ชานยอลพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนจะเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นที่มีร่างเล็กของเพื่อนเขาอยู่
"ไง "ชานยอลยิ้มให้ก่อนจะเดินมาลูบหัวทุยๆของเพื่อนตัวขาว
"ยอล...."เสียงหวานดูเหนื่อยอ่อนกับสีหน้าที่ดูก็รู้ว่าผ่านการร้องไห้มาทั้งคืน
ชานยอลกอดร่างขาวของเพื่อนอย่างแผ่วเบาเขากับจุนมยอนรู้จักกันมาตั้งแต่ประถมเพราะพ่อของจุนมยอนย้ายมาทำงานที่โซลและในตอนนั้นจุนมยอนเป็นเด็กใหม่ที่ยังไม่มีเพื่อนแต่ด้วยใบหน้าอันน่ารักและกริยานอบน้อมน่าเอ็นดูทำให้เขามีเพื่นได้ง่ายและมีคนรักใคร่เยอะต่างจากเขาที่พอพ่อเสียไปก็ต้องอยู่กับพี่สาวเพียงสองคนนอกจากพี่สาวแล้วก็มีคิมจุนมยอนนั่นแหละที่อยู่ข้างเขามาตลอด ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมจุนมยอนถึงมาคบเขาเป็นเพื่อนทั้งๆที่ตัวเขาเองก็ไม่ได้มีอะไรดีเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ
"เป็นอะไร มีอะไรก็บอกชั้นได้นะ"เสียงทุ่มถามอย่างเป็นห่วง
"เซฮุน ฮึก......เซฮุน....พาผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้มาค้างที่คอนโด ฮือออออออออ"น้ำเสียงปนสอื้นดังขึ้นอย่างแผ่วเบาพร้อมกับเสียงร้องไห้ที่ดังตามมา ชานยอลถอนหายใจให้กับนิสัยของแฟนหนุ่มของจุนมยอนเซฮุนเป็นรุ่นน้องที่โรงเรียนของจุนมยอนทั้งสองคบกันมาเกือบสามปีได้แล้วแต่เซฮุนก็ไม่เคยทำอะไรที่บ่งบอกว่าเป็นแฟนที่ดีของจุนมยอนเลยเกือบทุกวันที่ร่างเล็กของเพื่อนเขาต้องมานั่งร้องไห้ระบายความในใจให้ฟัง
"อย่าร้องดิ ไม่เอาไม่ร้องเดี๋ยวหน้าก็ไม่สวยหรอก"ชานยอลปลอบเพื่อนพลางยิ้มขำให้กับใบหน้าตอนจุนมยอนร้องไห้"รู้ตัวหมั้ยจุนเวลานายร้องไห้แม่งโคตรน่าเกลียดเลย5555"มือบางยกขึ้นมาตีแรงๆเข้าตรงไหล่กว้าง มือบางรีบยกขึ้นมาปาดน้ำตาออก
"ไอ้บ้า......ชิๆๆๆๆๆๆๆๆ"มือบางระดมตอย่างนึกหมั้นไส้ช
"โอ้ยๆชั้นเจ็บนะจุน"
"เจ็บสิดี สมน้ำหน้า นี่ชั้นกำลังเศร้านะ ตาบ้านี่"
"ชั้นก็กำลังปลอบนายไง สบายขึ้นรึยังล่ะหื้มมมมมมมมม"มือหนายกขึ้นจิ้มแก้มของร่างบางเบาๆ
"อื้ม ขอบใจนะเว่ย"จุนมยอนยิ้มเบาๆก่อนจะหย่อนก้นลงไปนังที่ของตัวเอง
"เอาหน่า....อย่ากังวลเลยนายยังมีชั้นนะ"ชานยอลยีหัวเล็กเบาๆ จุนมยอนเงยหน้ามายีฟันใส่อย่างหมั่นไส้
"โรงเรียนใหม่เป็นไงมั่งอ่าาาาา เล่าให้ฟังหน่อย"จุนมยอนถามเสียงออดอ้อน
"ก็........ไม่ได้ดีแล้วก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรมาก..........รึเปล่านะ"น้ำเสียงร่าเริงของชานยอลหายไป สายตาคมสวยจ้องอออกไปนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย....อะไรทำให้เขาอยากเรียนที่โรงเรียนนั้นนะ
"พิลึกคนจริงๆนายเนี่ย"ว่าแล้วก็ยกมือขึ้นเช็ดน้าตาเบาๆ
ชานยอลไม่มีเหตุผลที่จะต้องเรียนโรงเรียนนั้นต่อ.......แต่เขาก็ไม่อาจออกจากโรงเรียนนั้นได้....ด้วยเหตุผลเพียงข้อเดียว....และ......คนคนนั้นคนเดียว....
Talk!!!!
#กลับมาเลี้ยววววหลังจากอาจื้อหายไปน้านนาน นานจนลืมระหัสเข้าเด็กดี555555555
เรื่องนี้ก็มีฮุนโฮมาแจมล่วยอีกล้ะคู่นี้นาอาจื้อชอบจีๆเลอ อาหนูจุนมาก็น่าฮักอาพี่เซฮูนาอ่าก็หล้อหล่อชั่บมั่กจีจีเรย
ชยอลน้อยๆของอั้วะอ่าทำมาถึ้งยังอยากเรียนโรงเรียนนี้อีกอ่า โดนเพื่อนแกล้งกางคาหนาดเน้ลื้อยางจาเรียนต่อทามมายหรือเพราะโรงเรียนนั้นมาอาไลลีรึเปล่าน้อออออยากลู้ต้องติดตามตอนต่อปายน้าอีหนูเอ่ย(เปิดตนตรีประกอบซาว)
-เม้นๆกัลโหนยอากงอาม่าอาป๊าอาจืออาเฮียอาหมวยอีจะล่ายมีฟามสุข(ไม่เกี่ยวอ่ะ555555)-
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น