[Hunhan] Our Moment

‘ ผมไม่รู้ว่าเขาชื่ออะไร รู้แค่ว่าเขาน่ารักและผมอยากเจอเขาอีก ...’

      ชีวิตอันแสนน่าเบื่อของผมกำลังจะหมดไปอีกวัน ผมรู้คุณก็เบื่อ ไปโรงเรียน เรียนพิเศษ กลับบ้าน เป็นอย่างนี้อยู่ทุกวัน ซ้ำๆกัน สำหรับผมซึ่งเป็นคนไม่ติดเกมส์ เลยไม่มีอะไรยึดเหนี่ยวจิตใจให้สนุกสนาน ผมมีเพื่อนนะครับ แต่ผมชอบทำตัวแตกกลุ่มซะเอง

      "ฮุน มึงไม่ไปเล่นเกมส์กับพวกกูเหรอ เนี่ยไอชันมันจองเครื่องไว้แล้ว ไปเหอะ" เสียงจงอินเพื่อนสนิทของผมเองครับ มันคะยั้นคะยอชวนผมไปร้านเกมส์หลังโรงเรียนหลายรอบ แต่ผมก็มักจะ ..

      "ไม่ว่ะ กูง่วง อยากกลับไปนอน"

      "เออๆ ตามใจแม่ม ชวนไม่เคยไปตลอด" จงอินค่อนข้างหัวเสียทุกครั้งที่ผมปฏิเสธ แต่มันไม่เคยโกรธผมเลยครับ เพราะมันรู้ว่าผมเป็นคนยังไง "งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะมึง" ผมพยักหน้าตอบรับไปน้อยๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องเรียน

      ผมเดินออกจากโรงเรียนเลียบไปตามฟุตบาท ผมชอบเดินชมบรรยากาศครับ กลิ่นอายสังคมเมืองยามเย็น รถราวิ่งวนขวักไขว่ แสงไฟจราจรจากแดงไปเขียวแล้วกลับมาแดงใหม่ เหมือนชีวิตของผมที่เหมือนเดิมอยู่ทุกวัน ก่อนจะพร่ำเพ้ออะไรไปมากมายกว่านี้ ผมขอแนะนำตัวเองก่อนแล้วกันนะครับ ผมชื่อโอเซฮุน ตอนนี้เรียนอยู่ ม.5 โรงเรียนรัฐบาลชื่อดังของประเทศ วันนี้ผมไม่มีเรียนพิเศษครับ เยส! พวกคุณคงงงว่าบอกแค่นี้ไม่ต้องบอกก็ได้มั๊ง เรื่องบางเรื่องบอกทีเดียวก็คงไม่สนุกหรอก จริงมั๊ยครับ?

      ตอนนี้ผมกำลังเดินทางกลับหอพักครับ ผมขี้เกียจกลับบ้านและอยากใช้ชีวิตแมนๆคนเดียวดูบ้าง เลยขอพ่อกับแม่มาอยู่คนเดียวซึ่งท่านก็เห็นดีเห็นงามด้วย หอพักของผมก็ไม่ไกลจากโรงเรียนเท่าไหร่ แค่ขึ้น BTS จากแถวๆโรงเรียนไป 2สถานีก็ถึงแล้วล่ะครับ ผมเดินขึ้นบันไดไปเรื่อยๆ แตะบัตรสีเขียวในมือลงกับประตูอัตโนมัติและเดินเอื่อยๆตามประสาคนขี้เกียจไปตามทางเพื่อขึ้นไปรอรถไฟฟ้า ยืนพิงขอบรั้วกั้นตรงบันไดใกล้ๆป้ายบอกสถานี มันเป็นเหมือนที่ประจำของผมไปแล้วล่ะครับ สายตาของผมเหม่อมองไปข้างหน้าซึ่งเป็นลานกว้างๆของห้างชื่อดังของประเทศ แล้วจู่ๆก็เหมือนมีอะไรดลใจให้ผมมองไปด้านข้าง..

      ผมไม่รู้ว่าตัวเองเผลอมองเด็กผู้ชาย(หรือผู้หญิงกันแน่นะ)ที่ยืนอยู่ถัดจากผมประมาณ 2 เสาไปนานเท่าไหร่ ใบหน้าน่ารักกับดวงตากลมโตเป็นประกายจ้องมองสมาร์ทโฟนแล้วเงยหน้าพึมพำเหมือนกำลังถกเถียงกับตัวเอง ปากเล็กๆยามขยับช่างน่าหลงใหลอย่างบอกไม่ถูก ก่อนที่ผมจะมองเขาได้นานกว่านี้ รถไฟฟ้าเจ้ากรรมก็ดันมาถึงพอดิบพอดี.. เขารอจังหวะที่ผู้คนมากมายทยอยออกจากรถไฟฟ้าจนหมด ก่อนจะก้าวเดินเข้าไปในรถไฟฟ้าก่อนผม มันเหมือนมีแรงดึงดูดบางอย่าง ที่ทำให้ผมเดินตามเขาเข้าไปแบบไม่ค่อยรู้ตัวทั้งๆที่ผมก็ยืนอยู่หน้าประตูแท้ๆ ..

‘ ทำไมวันนี้คนไม่เยอะเหมือนเมื่อวานกันนะ

อยากจะใกล้กันให้มากกว่านี้ซักหน่อย..’