[FIC SNSD] DETECTIVE (TAEYEON X TIFFANY)

D E T E C T I V E

 

.

.

Intro

สำนักงานตำรวจแห่งชาติ

โซล, ประเทศเกาหลีใต้

ภายในห้องประชุมสุดแสนคร่ำเครียด ชายรูปร่างสูงโปร่งดูภูมิฐาน เส้นผมสีดำขลับของเขาถูกแซมด้วยเส้นผมสีขาวประปราย บ่งบอกถึงช่วงวัยที่ก้าวเข้ามาในถึงวัยกลางคน เขายืนนิ่งอยู่ข้างหน้าจอโปรเจคเตอร์ขนาดใหญ่ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มกวาดมองไปรอบๆ ห้องประชุมลับ สายตาไล่สบตากับทุกคนที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะประชุมตัวใหญ่ซึ่งตั้งอยู่กลางห้อง

ความเงียบงันโรยตัวไปทั่วทั้งห้องมาได้เกือบห้านาที ไม่มีใครปริปากเอ่ยคำพูดอื่นใดออกมาหลังบนหน้าจอโปรเจคเตอร์ฉายภาพชายรูปร่างท้วมคนหนึ่งซึ่งถูกรายล้อมไปด้วยบอดี้การ์ดชุดดำ

“ซงแดฮัน” น้ำเสียงเข้มขรึมดังผ่านริมฝีปากหนาของคนที่ยืนอยู่ข้างหน้าจอโปรเจคเตอร์ “คงไม่ต้องอธิบายให้มากความหรอกนะว่าเขาคือใคร”

ทุกคนในห้องต่างนั่งนิ่งหลังตรงตั้งใจฟังไม่ยอมขยับ ทุกคนต่างทราบถึงกิตติศัพท์ของชายผู้นี้ได้เป็นอย่างดี

เขาคือเอเย่นต์ค้าอาวุธเถื่อนรายใหญ่อันดับต้นๆ ของโลกที่ทั้งตำรวจเกาหลีและตำรวจสากลต่างจับตามองและต้องการตัว

“สายของเรารายงานมาว่า ครั้งนี้น่าจะมีช่องโหว่ให้เราบุกจับกุมเขาได้ และอาจจะสามารถสาวไปถึงเรื่องดำมืดที่เขาทำไว้ พวกเราสืบพบมาได้ว่าซงแดฮันเปิดบัญชีลับให้พนักงานคนหนึ่งของธนาคารเคบี และโอนเงินจำนวนมหาศาลไปให้เธอทุกๆ สามเดือน”

“เธอ?”

เสียงหนึ่งในห้องดังขึ้น ทุกสายตาต่างหันขวับมองมาทางต้นเสียงซึ่งนั่งอยู่เกือบท้ายสุดของโต๊ะประชุม

“ใช่ เธอเป็นผู้หญิง... เป็นลูกนอกสมรสของซงแดฮัน” มีเสียงดังฮือฮาขึ้นนิดหน่อยให้พอเป็นพิธี “เอาล่ะๆ พอก่อน… ที่เรียกประชุมในครั้งนี้ พวกเธอน่าจะรู้ตัวนะว่าทำไม”

บรรยากาศเริ่มตึงเครียดมากขึ้นหลังประโยคนั้นหลุดผ่านออกมาจากริมฝีปากหนาคู่นั้น ดวงตาคมของคนที่ยืนอยู่ทางหน้าห้องตวัดไปสบตากับบุคคลที่นั่งเท้าคางทำหน้าตาเบื่อโลกอยู่ตรงมุมสุดของโต๊ะประชุม เรียวคิ้วหนากระตุกนิดหน่อยด้วยความไม่พอใจเล็กๆ กับท่าทางนั้น ดูเหมือนเจ้าตัวเองก็คงเริ่มรู้สึกตัวแล้วว่ามีสายตาตำหนิมองมา

คิมแทยอน ถอนหายใจยาวพลางยืดกายนั่งพิงหนักเก้าอี้นวมทางด้านหลัง

“แผนของเราจะแบ่งออกเป็นสามกลุ่มหลัก โดยกลุ่มแรก เริ่มต้นด้วยทีมของผู้กอง”

“ขา...”

น้ำเสียงดังยืดยานเปล่งออกมา แทยอนเลิกคิ้วขึ้นสูง เค้าอดไม่ได้ที่จะอมยิ้มเล็กๆ เมื่อชายคนที่แสนจะคุ้นหน้าคุ้นตามาตั้งแต่ตัวเองลืมตาขึ้นมาดูโลกใบนี้ทำหน้าดุใส่ บางทีก็เหมือนกับเค้ากลายเป็นเด็กนิสัยไม่ดีเหมือนกันนะ ที่เวลาพ่อเรียกประชุมทีไร ทำไมรู้สึกอยากจะกวนประสาทเขาทุกที หมั่นไส้เสียจริงเวลาวางมาดกับพวกลูกน้องเนี่ย

“ผู้กอง”

เสียงนั้นเรียกซ้ำ แทยอนถอนหายใจยาว เค้าลุกขึ้นยืนฟึบเต็มความสูงก่อนเอ่ยน้ำเสียงดังฉะฉานออก

“ค่ะ ผู้กำกับ!”

“ผมมีงานมอบหมายให้ทีมของคุณทำ และงานนี้มีความเสี่ยงสูงพอสมควร”

“ว่ามาเถอะค่ะ”

แทยอนยกมือสะบัดๆ เป็นเชิงบอกว่า เสี่ยงยังไงก็ช่างมัน โนสนโนแคร์อยู่แล้ว

การกระทำซึ่งทำให้คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าห้องปั้นสีหน้าหนักใจ เขารู้ดีว่าลูกสาวคนนี้มีนิสัยอย่างไร

แทยอนเป็นพวกชอบเอาชนะ งานเสี่ยงแค่ไหนก็ลุยทำ เข้าใจอยู่ว่าเด็กคนนี้ ไม่สิ... อาจจะไม่เด็กหรอก แต่สำหรับเขาด้วยแล้ว แทยอนดูเด็กเสมอ เด็กหัวดื้อ เอาแต่ใจที่ต้องการเป็นตำรวจเหมือนกับพ่อ และอยากพิสูจน์ให้เขาได้เห็นว่า ตัวเองนั้นต้องการหลุดพ้นจากกรอบของเด็กน้อยในสายตาเขา

“ครั้งนี้ผมอยากให้คุณเตรียมตัวกลับไปเป็นเด็กมหาลัย”

“อะไรนะคะ?” แทยอนทวนคำพูดซ้ำพร้อมขมวดคิ้วมุ่น

“นักศึกษาปีสองคณะบริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัยอีฮวา---”

“บริหารธุรกิจ? ผู้กำกับอยากให้ฉันกลับไปเรียนใหม่?”

“อืม” เสียงอืมดังเบาๆ อยู่ในลำคอของคนพูด เขาพยักหน้าด้วยสีหน้าจริงจัง ผิดกับคนฟังอย่างแทยอนที่อ้าปากค้าง ยกนิ้วชี้หน้าตัวเอง อยากโพล่งถามไปเหมือนกันว่าพ่อคิดอะไรอยู่ถึงอยากให้เค้ากลับไปเป็นเด็กมหาลัย คราวก่อนก็ให้ไปเป็นพนักงานขายนมปั่นตรงฮงแดทั้งๆ ที่เค้าแพ้นมวัว โอ้ย คนที่อายุเฉียดสามสิบอย่างเค้าเนี่ยนะจะต้องกลับไปเป็นเด็กมหาลัยอายุยี่สิบต้นๆ คุณพระ... นี่เปิดตลกคาเฟ่กันอยู่รึเปล่า “ก็หน้าเราเด็กสุดแล้วในหมู่พวกเรา และเราก็เป็นผู้หญิงด้วย”

คนตัวเล็กวางสองมือลงบนโต๊ะพร้อมกลอกตามองบนทันที ให้ตายสิ... เหตุผล ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเผลอกวาดมองกลุ่มทีมนักสืบหลายคนที่นั่งอยู่ในห้องซึ่งส่วนใหญ่เป็นผู้ชาย อีฮวาคือมหาวิทยาลัยหญิงล้วน โอเค แทยอนพอเข้าใจได้ แต่จะว่าไป อีกเหตุผลหนึ่งก็พอฟังขึ้นอยู่นะ... เรื่องหน้าเด็กน่ะ

“ผู้กำกับคะ... แต่มัน...”

“เป็นเด็กมหาลัยที่ต้องการศึกษาด้านการลงทุน และต้องเข้าหาพนักงานธนาคารเคบีคนนั้น เธอคนที่เป็นกุญแจสำคัญที่จะสาวต่อไปถึงซงแดฮันได้”

น้ำเสียงของชายวัยกลางคนกลับมาเข้มขรึมอีกครั้ง แทยอนเผลอกัดริมฝีปากตนเอง เค้าพยายามให้ตัวเองตระหนักถึงหน้าที่รับผิดชอบเข้าไว้… ซงแดฮันคือผู้ค้าอาวุธเถื่อนรายใหญ่ที่ตำรวจเคยวิ่งไล่จับเขาให้วุ่น แต่สุดท้ายเขาก็พ้นข้อกล่าวหาออกมาได้แบบค้านสายตาเพราะหลักฐานในคราวนั้นของเรามีไม่เพียงพอ

“หน้าที่รับผิดชอบของกลุ่มแรก คือการคอยตามสืบเกี่ยวกับลูกสาวนอกสมรสของซงแดฮัน เข้าหาเธอ เพื่อให้ได้ข้อมูลเกี่ยวกับเขา เก็บมาให้ได้มากที่สุด เท่าที่จะทำได้”

แต่ถ้าคราวนี้ทำสำเร็จ...

ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนช้อนขึ้นสบตากับผู้เป็นพ่อที่ยืนทำหน้าเครียดอยู่ทางหน้าห้อง

คงลบข้อครหา ข้อมูลบิดเบือน ข่าวลือที่ไม่ดีเกี่ยวกับเค้าได้บ้าง

ข่าวลือที่เคยบอกว่าเค้าใช้เส้นสายของพ่อเพื่อเข้ามาเป็นตำรวจในยศสูงๆ และคอยกินภาษีของประชาชนไปวันๆ

.

.

.