[FIC SNSD] DETECTIVE (TAEYEON X TIFFANY)
แทนี่
ผู้เข้าชมรวม
9,611
ผู้เข้าชมเดือนนี้
13
ผู้เข้าชมรวม
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
D E T E C T I V E
.
.
Intro
สำนักงานตำรวจแห่งชาติ
โซล, ประเทศเกาหลีใต้
ภายในห้องประชุมสุดแสนคร่ำเครียด
ชายรูปร่างสูงโปร่งดูภูมิฐาน เส้นผมสีดำขลับของเขาถูกแซมด้วยเส้นผมสีขาวประปราย
บ่งบอกถึงช่วงวัยที่ก้าวเข้ามาในถึงวัยกลางคน
เขายืนนิ่งอยู่ข้างหน้าจอโปรเจคเตอร์ขนาดใหญ่ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มกวาดมองไปรอบๆ
ห้องประชุมลับ สายตาไล่สบตากับทุกคนที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะประชุมตัวใหญ่ซึ่งตั้งอยู่กลางห้อง
ความเงียบงันโรยตัวไปทั่วทั้งห้องมาได้เกือบห้านาที
ไม่มีใครปริปากเอ่ยคำพูดอื่นใดออกมาหลังบนหน้าจอโปรเจคเตอร์ฉายภาพชายรูปร่างท้วมคนหนึ่งซึ่งถูกรายล้อมไปด้วยบอดี้การ์ดชุดดำ
“ซงแดฮัน” น้ำเสียงเข้มขรึมดังผ่านริมฝีปากหนาของคนที่ยืนอยู่ข้างหน้าจอโปรเจคเตอร์
“คงไม่ต้องอธิบายให้มากความหรอกนะว่าเขาคือใคร”
ทุกคนในห้องต่างนั่งนิ่งหลังตรงตั้งใจฟังไม่ยอมขยับ
ทุกคนต่างทราบถึงกิตติศัพท์ของชายผู้นี้ได้เป็นอย่างดี
เขาคือเอเย่นต์ค้าอาวุธเถื่อนรายใหญ่อันดับต้นๆ
ของโลกที่ทั้งตำรวจเกาหลีและตำรวจสากลต่างจับตามองและต้องการตัว
“สายของเรารายงานมาว่า ครั้งนี้น่าจะมีช่องโหว่ให้เราบุกจับกุมเขาได้
และอาจจะสามารถสาวไปถึงเรื่องดำมืดที่เขาทำไว้
พวกเราสืบพบมาได้ว่าซงแดฮันเปิดบัญชีลับให้พนักงานคนหนึ่งของธนาคารเคบี
และโอนเงินจำนวนมหาศาลไปให้เธอทุกๆ สามเดือน”
“เธอ?”
เสียงหนึ่งในห้องดังขึ้น
ทุกสายตาต่างหันขวับมองมาทางต้นเสียงซึ่งนั่งอยู่เกือบท้ายสุดของโต๊ะประชุม
“ใช่ เธอเป็นผู้หญิง... เป็นลูกนอกสมรสของซงแดฮัน” มีเสียงดังฮือฮาขึ้นนิดหน่อยให้พอเป็นพิธี
“เอาล่ะๆ พอก่อน… ที่เรียกประชุมในครั้งนี้
พวกเธอน่าจะรู้ตัวนะว่าทำไม”
บรรยากาศเริ่มตึงเครียดมากขึ้นหลังประโยคนั้นหลุดผ่านออกมาจากริมฝีปากหนาคู่นั้น
ดวงตาคมของคนที่ยืนอยู่ทางหน้าห้องตวัดไปสบตากับบุคคลที่นั่งเท้าคางทำหน้าตาเบื่อโลกอยู่ตรงมุมสุดของโต๊ะประชุม
เรียวคิ้วหนากระตุกนิดหน่อยด้วยความไม่พอใจเล็กๆ กับท่าทางนั้น
ดูเหมือนเจ้าตัวเองก็คงเริ่มรู้สึกตัวแล้วว่ามีสายตาตำหนิมองมา
คิมแทยอน
ถอนหายใจยาวพลางยืดกายนั่งพิงหนักเก้าอี้นวมทางด้านหลัง
“แผนของเราจะแบ่งออกเป็นสามกลุ่มหลัก โดยกลุ่มแรก
เริ่มต้นด้วยทีมของผู้กอง”
“ขา...”
น้ำเสียงดังยืดยานเปล่งออกมา
แทยอนเลิกคิ้วขึ้นสูง เค้าอดไม่ได้ที่จะอมยิ้มเล็กๆ
เมื่อชายคนที่แสนจะคุ้นหน้าคุ้นตามาตั้งแต่ตัวเองลืมตาขึ้นมาดูโลกใบนี้ทำหน้าดุใส่
บางทีก็เหมือนกับเค้ากลายเป็นเด็กนิสัยไม่ดีเหมือนกันนะ ที่เวลาพ่อเรียกประชุมทีไร
ทำไมรู้สึกอยากจะกวนประสาทเขาทุกที หมั่นไส้เสียจริงเวลาวางมาดกับพวกลูกน้องเนี่ย
“ผู้กอง”
เสียงนั้นเรียกซ้ำ
แทยอนถอนหายใจยาว เค้าลุกขึ้นยืนฟึบเต็มความสูงก่อนเอ่ยน้ำเสียงดังฉะฉานออก
“ค่ะ ผู้กำกับ!”
“ผมมีงานมอบหมายให้ทีมของคุณทำ และงานนี้มีความเสี่ยงสูงพอสมควร”
“ว่ามาเถอะค่ะ”
แทยอนยกมือสะบัดๆ
เป็นเชิงบอกว่า เสี่ยงยังไงก็ช่างมัน โนสนโนแคร์อยู่แล้ว
การกระทำซึ่งทำให้คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าห้องปั้นสีหน้าหนักใจ
เขารู้ดีว่าลูกสาวคนนี้มีนิสัยอย่างไร
แทยอนเป็นพวกชอบเอาชนะ
งานเสี่ยงแค่ไหนก็ลุยทำ เข้าใจอยู่ว่าเด็กคนนี้ ไม่สิ... อาจจะไม่เด็กหรอก
แต่สำหรับเขาด้วยแล้ว แทยอนดูเด็กเสมอ เด็กหัวดื้อ เอาแต่ใจที่ต้องการเป็นตำรวจเหมือนกับพ่อ
และอยากพิสูจน์ให้เขาได้เห็นว่า
ตัวเองนั้นต้องการหลุดพ้นจากกรอบของเด็กน้อยในสายตาเขา
“ครั้งนี้ผมอยากให้คุณเตรียมตัวกลับไปเป็นเด็กมหาลัย”
“อะไรนะคะ?” แทยอนทวนคำพูดซ้ำพร้อมขมวดคิ้วมุ่น
“นักศึกษาปีสองคณะบริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัยอีฮวา---”
“บริหารธุรกิจ? ผู้กำกับอยากให้ฉันกลับไปเรียนใหม่?”
“อืม” เสียงอืมดังเบาๆ อยู่ในลำคอของคนพูด เขาพยักหน้าด้วยสีหน้าจริงจัง
ผิดกับคนฟังอย่างแทยอนที่อ้าปากค้าง ยกนิ้วชี้หน้าตัวเอง
อยากโพล่งถามไปเหมือนกันว่าพ่อคิดอะไรอยู่ถึงอยากให้เค้ากลับไปเป็นเด็กมหาลัย คราวก่อนก็ให้ไปเป็นพนักงานขายนมปั่นตรงฮงแดทั้งๆ
ที่เค้าแพ้นมวัว โอ้ย
คนที่อายุเฉียดสามสิบอย่างเค้าเนี่ยนะจะต้องกลับไปเป็นเด็กมหาลัยอายุยี่สิบต้นๆ
คุณพระ... นี่เปิดตลกคาเฟ่กันอยู่รึเปล่า “ก็หน้าเราเด็กสุดแล้วในหมู่พวกเรา
และเราก็เป็นผู้หญิงด้วย”
คนตัวเล็กวางสองมือลงบนโต๊ะพร้อมกลอกตามองบนทันที
ให้ตายสิ... เหตุผล
ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเผลอกวาดมองกลุ่มทีมนักสืบหลายคนที่นั่งอยู่ในห้องซึ่งส่วนใหญ่เป็นผู้ชาย
อีฮวาคือมหาวิทยาลัยหญิงล้วน โอเค แทยอนพอเข้าใจได้ แต่จะว่าไป
อีกเหตุผลหนึ่งก็พอฟังขึ้นอยู่นะ... เรื่องหน้าเด็กน่ะ
“ผู้กำกับคะ... แต่มัน...”
“เป็นเด็กมหาลัยที่ต้องการศึกษาด้านการลงทุน
และต้องเข้าหาพนักงานธนาคารเคบีคนนั้น
เธอคนที่เป็นกุญแจสำคัญที่จะสาวต่อไปถึงซงแดฮันได้”
น้ำเสียงของชายวัยกลางคนกลับมาเข้มขรึมอีกครั้ง
แทยอนเผลอกัดริมฝีปากตนเอง เค้าพยายามให้ตัวเองตระหนักถึงหน้าที่รับผิดชอบเข้าไว้… ซงแดฮันคือผู้ค้าอาวุธเถื่อนรายใหญ่ที่ตำรวจเคยวิ่งไล่จับเขาให้วุ่น
แต่สุดท้ายเขาก็พ้นข้อกล่าวหาออกมาได้แบบค้านสายตาเพราะหลักฐานในคราวนั้นของเรามีไม่เพียงพอ
“หน้าที่รับผิดชอบของกลุ่มแรก คือการคอยตามสืบเกี่ยวกับลูกสาวนอกสมรสของซงแดฮัน
เข้าหาเธอ เพื่อให้ได้ข้อมูลเกี่ยวกับเขา เก็บมาให้ได้มากที่สุด เท่าที่จะทำได้”
แต่ถ้าคราวนี้ทำสำเร็จ...
ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนช้อนขึ้นสบตากับผู้เป็นพ่อที่ยืนทำหน้าเครียดอยู่ทางหน้าห้อง
คงลบข้อครหา
ข้อมูลบิดเบือน ข่าวลือที่ไม่ดีเกี่ยวกับเค้าได้บ้าง
ข่าวลือที่เคยบอกว่าเค้าใช้เส้นสายของพ่อเพื่อเข้ามาเป็นตำรวจในยศสูงๆ
และคอยกินภาษีของประชาชนไปวันๆ
.
.
.
ผลงานอื่นๆ ของ Khunneung ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ Khunneung
ความคิดเห็น