คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 10 100%
Gumiho : TK
PART…10
แทคยอนคิดจะขังเขาเอาไว้เหมือนอย่างในภาพนั้นอีกงั้นหรอ....
แล้วเขายังต้องถูกขังแบบนี้ไปอีกนานเท่าไหร่ถึงจะพอ....
ร่างสูงที่ยืนมองอยู่นิ่งๆพอเห็นว่าร่างบางนอนเงียบไม่พูดไม่จาอะไรขึ้นมาอีก
จึงตัดสินใจกระชับกระเป๋าตัวเองขึ้นแล้วก้าวฉับๆออกจากบ้านไป
ทิ้งให้นิคคุนนอนยิ้มกริ่มคิดอะไรอยู่เพียงตามลำพัง...
……………………..
นิคคุนที่เห็นแทคยอนเดินเปิดประตูออกไปแล้วนั้น
ก็รีบกระเด้งตัวผุดลุกขึ้นมานั่งทันที...
พร้อมกับรอยยิ้มที่ฉีกกว้างอย่างดีใจสุดๆ...
...ชิส์...ไม่ให้ตามก็ไม่เห็นจะง้อเลย...
ดีซะอีกจะได้ไม่มีใครมาคอยดุเขาเวลาอยากเดินดูนั่นดูนี่ไปเรื่อยเปื่อย....
....ฮี่ๆๆๆๆ...แหล่มจริงๆ...
หลังจากนั้นนิคคุนจึงค่อยๆย่องมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าประตู
แล้วเอาหูแนบเพื่อฟังเสียงเมื่อเห็นว่าเงียบไม่มีแม้แต่การเคลื่อนไหวใดๆ
ร่างบางจึงใช้มือขาวๆค่อยๆแง้มประตูออกมาอย่างช้าๆ
ใบหน้าหวานสวยที่โผล่พ้นล่วงหน้าออกมาก่อนนั้น
กำลังใช้นัยน์ตากลมโตสอดส่ายมองไปรอบๆ
เพื่อเช็คดูว่าร่างสูงนั้นไม่อยู่ที่นี่แล้วจริงๆ....
และเมื่อเห็นแล้วว่าทางสะดวก.....
นิคคุนก็ผลักบานประตูออกมาเต็มแรงอย่างดีใจสุดๆ
พลางกระโดดโลดเต้นไปรอบๆ....จนลืมดูว่าประตูที่ตัวเองเผลอใช้แรงผลัก
มากเกินไปหน่อยนั้น...มันอยู่ในสภาพที่กำลังห้อยต่องแต่ง
ทำท่าจะหลุดมิหลุดแหล่อยู่อีกในไม่ช้า
“ดีใจมากมั้ย..นิคคุน”
น้ำเสียงเย็นยะเยือกอันคุ้นหูทำเอาร่างบางถึงกับชะงักกึก
ก่อนค่อยๆหันไปมองตามทิศทางของเสียงที่ถูกส่งมา...
“แทคยอน.”
ร่างบางเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อเห็นร่างสูงยืนกอดอกจ้องเขาเขม็ง
ด้วยสายตาที่กรุ่นโกรธ...
แทคยอนพยักเพยิดไปยังผลงานที่ร่างบางเผลอทำเอาไว้เมื่อครู่....
ก่อนนิคคุนจะหันไปมองแล้วสะดุ้งน้อยๆเมื่อจู่ๆประตูก็หลุดออกจากกรอบเสียงดัง
“ตึงงงงงง...”.......ก่อนร่างบางจะส่งยิ้มแหยๆไปให้เพื่อขอโทษ...
..................................
“ฉันจำได้นะว่า...เพิ่งจะบอกนายไปอยู่เมื่อตะกี้นี้เองว่าห้ามไม่ให้นายออกไปไหนให้อยู่เฝ้าบ้าน....
แล้วนี่มันอะไรกัน....ฉันยังไม่ทันจะก้าวขาพ้นหน้าบ้านเลย....
นายก็คิดจะแอบออกมาข้างนอกตามอำเภอใจโดยที่ไม่เชื่อฟังในสิ่งที่ฉันบอก..งั้นก็ดีเลย...ตามสบายอยากทำอะไรก็เชิญถึงล็อคประตูขังนายไว้....
นายก็พังมันหนีออกไปได้อยู่ดีใช่มั้ย....ก็นายเป็นปีศาจนี่นาเนอะ..”
ร่างสูงเอ่ยกระแทกกระทั้นอย่างโมโหจนร่างบางที่นั่งกอดเข่าตัวเองอยู่บน
โซฟานั้นถึงกลับเบิกตาโพลงอย่างตกตะลึง
เมื่อได้ยินคำที่เขาพยายามเหลือเกินที่จะหนีมันไปให้พ้น....
....ปีศาจ...คำที่ใครๆก็ต่างหวาดกลัว....คำที่ดูแปลกแยก...
....คำที่ทำให้เขานั้นต้องโดดเดี่ยวมาตลอดชั่วเวลาหลายร้อยหลายพันปี..
....นัยน์ตากลมโตที่มองเขามานั้นทอประกายความเศร้าโศกเสียใจ....
ออกมาอย่างเห็นได้ชัด...
ก่อนน้ำตาเม็ดใสๆจะไหลรินออกมาช้าๆ....
แทคยอนที่เห็นม่านน้ำใสๆที่ไล้อาบแก้มอิ่มนั้นก็ถึงกับทำอะไรไม่ถูก...
ไอ้ที่โกรธๆอยู่เมื่อครู่ก็หายเกลี้ยงไปอย่างรวดเร็ว
ราวกับโดนคลื่นซัดสาดแล้วถูกกลืนลงสู่ก้นทะเลลึก....
“อ่า....ฉันขอโทษที่พูดแรงไป...”
พลางสาวเท้าเดินเข้ามานั่งข้างๆร่างบางที่ยังคงร้องไห้อยู่....
ใบหน้าหวานสวยนั้นมองเขาด้วยสายตาที่สับสนปนไม่เข้าใจ....
...ใช่...เขาเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องโกรธขนาดนั้น...
ทั้งที่จริงเขาควรจะดีใจสิ....ที่ร่างบางนี้จะได้ออกไปจากชีวิตเขาเสียที...
แต่แค่พอเขาเห็นคนตรงหน้ากำลังนั่งร้องไห้อยู่นั้น...
....ทำไมเขาถึงห่วง...และรู้สึกเจ็บปวดตามไปด้วยล่ะ....
และเมื่อเขายิ่งนึกเห็นถึงภาพใบหน้าหวานๆ
......ที่มักจะเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มอยู่เสมอๆ...
...ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม...
.....แต่ร่างบางนี้ก็จะหันหน้ามายิ้มให้เขาเกือบทุกครั้งไป....
....นี่เขากำลังทำบ้าอะไร.....
...เขากำลังจะลบรอยยิ้มออกไปจากใบหน้าสวยหวานนี้
ให้เปลี่ยนไปเป็นน้ำตางั้นหรอ....???
แค่คิดหัวใจของเขาก็รู้สึกปวดร้าวลึกๆและรู้สึกผิดมากเหลือเกินที่ทำแบบนั้น
“ขอโทษนะนิคคุน....อย่าร้องไห้เลย...มันทำให้ฉันรู้สึกไม่ดี..”
ร่างบางช้อนนัยน์ตากลมโตที่เต็มไปด้วยน้ำใสๆขึ้นมาสบตาเขา
...พลางเอ่ยเสียงสั่นๆว่า....
“แทคยอน...ทำไมฉันถึงเจ็บตรงนี้...(พลางชี้ลงตรงหัวใจ)
....เวลานายเรียกฉันว่า.....ปีศาจ...
....ไม่ใช่ว่าจะไม่เคยมีใครเรียกฉันแบบนี้มาก่อน...
....ไม่สิ..ถ้าจะพูดให้ถูกแล้วล่ะก็...ทุกคนต่างก็เรียกฉันว่า...ปีศาจ...
ปีศาจร้ายที่กินตับมนุษย์ผู้ชายเป็นอาหาร......
ทั้งที่มันไม่ใช่เรื่องจริงเลยแม้แต่น้อย
....และเมื่อพอได้ยินแบบนั้นฉันก็จะรู้สึกเศร้าเสียใจทุกครั้งไป...
....แต่เพียงไม่นานมันก็จะหาย...
ฉันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน...มันทรมานมากอึดอัดไปหมด..
เหมือนกับว่าตัวฉันกำลังจะขาดอากาศหายใจ...
แล้วจู่ๆน้ำใสๆนี้ก็ไหลออกมาจากตา.....
ทั้งที่ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่รู้จักมัน...ไม่เคยที่จะสัมผัสถึง....
...ว่าน้ำตานี้.....มันทำให้หัวใจและร่างกายของฉัน..
รู้สึกรวดร้าวราวกับกำลังจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ....
นี่คือความรู้สึกที่มนุษย์มีกันอย่างนั้นหรือแทค..”
ใบหน้าหวานๆที่กำลังเศร้าสร้อยกับน้ำตาที่ไหลเป็นสายนั้นเอ่ยถามออกมา
คำถามที่คอยกระตุกหัวใจของเขา...จนต้องรั้งร่างบางเข้ามาโอบกอดไว้...
ทำไมนะ....นายถึงพูดแต่เรื่องเศร้าๆแบบนั้นออกมากันนิคคุน....
นายเจ็บปวดมาตลอดใช่มั้ยกับการที่เกิดมาเป็นปีศาจ....
“ฉันขอโทษนะ...ที่พูดจาทำร้ายหัวใจนายนิคคุน...อภัยให้ฉันได้มั้ย...
ร่างบางที่ถูกกอดแนบอกอุ่นนั้นเริ่มคลี่ยิ้มออกมาน้อยๆ...
แม้น้ำตาที่ไหลรินออกมานั้นจะยังไม่หยุดก็ตาม...
“อืม...ฉันไม่ได้โกรธนาย...ฉันแค่เสียใจ...ที่ทำเรื่องไม่ดีทำประตูพัง
ทำให้นายโมโหเพราะไม่ยอมเชื่อฟังที่นายบอก...”
แทคยอนกระชับกอดให้แน่นขึ้น....รู้สึกผิดกับร่างบางนี้เหลือเกิน...
ที่เผลอทำร้ายคนที่ใสซื่อบริสุทธิ์ไม่มีเหล่เหลี่ยมร้ายๆอย่างพวกมนุษย์...
แบบคนคนนี้ได้ลงคอ...
ทั้งที่ร่างบางเองก็เพียงแค่สนุกและซุกซนดื้อรั้นไปตามนิสัยของลูกหมาเท่านั้น...
“จากนี้ไป..ฉันจะไม่พูดแบบนั้นอีกฉันสัญญา..”
ร่างบางที่กอดเขาอยู่นั้นเงยหน้าขึ้นมามองนิดหนึ่ง
ก่อนยิ้มกว้างแล้วพยักหน้ารับรู้และเข้าใจ.....
พร้อมกับซุกร่างตัวเองเข้าหาอกอุ่นๆนั้นอย่างมีความสุข.....
“อ่า...ข้างนอกฝนตกทั้งที่แดดออกงั้นหรอเนี่ย..แปลก..???”
ร่างบางที่ได้ยินแบบนั้นถึงกับผละออกจากอ้อมกอดเขา
แล้ววิ่งไปที่ริมหน้าต่างพลางเอียงคอมองฝนนั้น
อย่างน่ารักก่อนหันมายิ้มให้กับแทคยอนแล้วพูดว่า...
“นี่คือฝนจิ้งจอก...ที่คุณยายสามเคยบอกเอาไว้...
หากเมื่อมีฝนตกลงมาทั้งๆที่ท้องฟ้าเองก็ยังแจ่มใสอยู่นั้น..
นั่นก็หมายถึงว่าฉันกำลังเศร้าใจและร้องไห้อยู่นั่นเอง...
อ่า....นี่ฉันก็เพิ่งจะเห็นเป็นครั้งแรกเหมือนกันนะเนี่ย..”
นิคคุนมองดูฝนที่กำลังค่อยๆซาลงอย่างตื่นเต้น...
ใบหน้าสวยหวานนั้นหันมายิ้มให้อย่างน่ารัก...
มันทำให้หัวใจของเขารู้สึกสั่นไหวขึ้นมาแปลกๆ...
เขากำลังตกหลุมรัก...คนๆนี้งั้นหรอ...
แล้วถ้าหากเป็นเช่นนั้นจริง....
จะผิดอะไรมั้ยถ้าเขาจะมอบหัวใจที่เคยบอบช้ำนี้
ให้กับคนที่กำลังยืนยิ้มพร้อมเอียงคอน่ารักกวักมือเรียกเขา
ให้มาดูฝนจิ้งจอกก่อนที่มันจะหยุดลง.....
ฉันจะรักนายได้มั้ย....นิคคุน...
...................................
อีกทางด้านหนึ่งก็มีชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่กำลังยืนจิบกาแฟ
มองดูปรอยฝนที่จู่ๆก็ตกลงมา...
ทั้งๆที่ก็มีแดดอยู่เต็มฟ้าเสียไปด้วยซ้ำ....
“ฝนจิ้งจอกงั้นหรอ..อยู่ไม่ไกลสินะ..”
ร่างสูงเหยียดยิ้มบางๆออกมาก่อนจะเดินเข้าไปในห้องพักของตนเอง
โดยมีสายตาของใครอีกคนมองการกระทำนั้นอยู่เงียบๆ...
...........................................
TBC.
เอามาลงให้อย่างแบบต่อเนื่อง
พาร์ทนี้ยาวสะใจมั้ย..คิๆๆๆ
ไรท์หวัง..ว่าทุกคนจะชอบเรื่องนี้กันนะค่ะ...
เพราะฉะนั้นโหวตให้เต็มร้อยกันไวๆนะ...(ทำไมไม่เต็มสักทีอ่ะกระซิกๆๆๆ)
เพื่อเป็นแรงใจให้กับไรท์เตอร์สมองมดคนนี้ด้วยนะค่ะ
ไรท์ยังรอเสียงโหวตและคอมเม้นท์ทุกคนอยู่นะ...
ขออภัยหากมีคำผิดและข้อความที่ตกหล่น...
BYE.
Khunkaechin.
ความคิดเห็น