คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5 100%
Gumiho : TK
PART…5.
ร่างบางยืนยิ้มอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล
พลางสาวเท้าเดินเข้ามาหาเขาแล้วกอดเอาไว้เสียแน่น...
กลิ่นหอมอ่อนๆโชยออกมาจากร่างบอบบางตรงหน้าเสียจนเขาแทบเคลิ้ม...
กลิ่นนี้มันคือกลิ่นเดียวกันกับตอนที่อยู่ในโบสถ์นี่นา...
คิดได้แบบนั้นร่างสูงก็ถึงกับผงะ
ก่อนผลักร่างบางนั้นออกไปให้ห่างตนเอง
แล้วก้าวถอยหลังไปทีละนิดๆโดยมีสายตากลมโต
ทำหน้าแบ๊วๆเอียงคอมองตามอย่างงงๆกับสิ่งที่เขาทำ....
จนเมื่อกระทั่งร่างสูงที่กำลังก้าวขาถอยห่างออกไปเรื่อยๆนั้น....
จู่ๆก็พลันพลัดตกลงไปยังหน้าผาแบบอย่างที่เขาเองก็ยังไม่ทันจะได้ตั้งตัว..
“อ๊าคๆๆๆๆๆ!!!!!!!!!”....
ร่างของแทคยอนล่วงหล่นลงมาด้วยความเร็วและแรงเสียจน
หัวของเขาไปกระแทกเข้ากับโขดหินใหญ่อย่างจัง
ส่วนหลังเองก็ฟาด..โบ๊ะ...เข้ากับท่อนไม้จนได้ยินเสียงแตกหักของกระดูก
ก่อนที่ร่างสูงนั้นจะสลบเหมือดและแน่นิ่งไปในทันที....
……………………………………………………………………..
ร่างบางที่เห็นแทคยอนหล่นลงไปยังด้านล่างนั้น
ก็รีบกระโจนตามไปด้วยทันที...
เพียงแค่เท้าแตะถึงพื้น...นัยน์ตากลมโตก็ต้องเบิกกว้างขึ้น
เมื่อเห็นร่างของคนที่ปลดปล่อยตนเองออกมาให้เป็นอิสระนั้น...
ได้รับบาดเจ็บสาหัสและกำลังหายใจรวยรินอย่างน่าเป็นห่วง...
ขาเรียวยาวในชุดโบราณสีดำสนิททรุดตัวลงนั่งข้างๆ
ก่อนจะชั่งใจคิดอะไรบางอย่าง..ก่อนตัดสินใจทำในสิ่งที่เสี่ยงแก่ชีวิตเขาเอง.....
มีอยู่เพียงหนทางเดียวเท่านั้นที่จะชุบชีวิตชายหนุ่มคนนี้ได้....
ไม่รอช้าร่างบางก็ประกบเรียวปากอิ่มสีสวยบนริมฝีปากหยักได้รูปนั้น....
ก่อนจะมอบลูกแก้ววิญญาณที่ตนเองนั้นได้บำเพ็ญเพียรมาเกือบ 5000 ปี
เพื่อที่จะช่วยเหลือชีวิตคนคนนี้เอาไว้....
เมื่อร่างบางมอบลูกแก้ววิญญาณให้้แทคยอนไปแล้ว...
เรี่ยวแรงของเขาก็เริ่มถดถอยลงไปเรื่อยๆพร้อมกับอิทธิฤทธิ์ที่ควรมี
ก็หายไปเสียเกือบครึ่งหนึ่ง...
แต่ทว่าสิ่งที่น่ากลัวสำหรับเขานั้นหาใช่พลังวิเศษที่สูญเสียไปไม่
....แต่มันคือน้ำต่างหากล่ะ......
ถ้าเป็นแค่น้ำธรรมดามันคงจะไม่เท่าไหร่หรอก...แต่หากเป็นทะเล...
หรือมหาสมุทรแล้วล่ะก็...เขาคงขาดใจตายเพราะความกลัวเป็นแน่.....
นัยน์ตากลมโตมองคนที่กำลังนอนหลับใหลอยู่เงียบๆ...
แผลที่หัวและหลังเริ่มประสานกันได้อย่างรวดเร็ว....
"นายจะไม่เป็นอะไรแน่นอนฉันสัญญา"
ร่างบางยกยิ้มในเงามืดพลางนั่งพิงโขดหินใกล้ๆแล้วหลับใหลตามไปด้วยอีกคน
เพราะความเหนื่อยอ่อน........
เช้าวันรุ่งขึ้นแทคยอนที่ค่อยๆรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาก็รีบยันร่างตัวเองลุกขึ้น
พลางใช้มือลูบคลำไปทั่วร่างกาย....แต่ไม่ยักเจ็บปวด
หรือมีรอยแผลฟกช้ำดำเขียวขึ้นมาแต่อย่างใด
"ทำไมไม่มีแผล.....ไม่มีอาการเจ็บปวดเลยแม้แต่น้อย..เป็นไปได้ยังไงกันเนี่ย"
แทคยอนบ่นงึมงำกับตัวเองอย่างสงสัย...
แต่แล้วจู่ๆก็มีเสียงกระซิบดังขึ้นที่ข้างหูว่า.....
"ที่นายรอดมาได้ก็เป็นเพราะลูกแก้ววิญญาณของฉันเองไง"
ใบหน้าเรียวสวยชะโงกมาจากทางด้านหลังก่อนส่งยิ้มน่ารักๆไปให้
แต่ดูท่าแทคยอนจะมองไม่เห็นซะแล้ว....
เมื่อเขาเอาแต่ทำหน้าซีดตัวสั่นแล้วค่อยๆถดตัวถอยหนีห่างออกไป....
แต่ร่างบางนั้นทำเพียงเลิกคิ้วขึ้นมาอย่างสงสัย...
ก่อนจะส่งยิ้มกลับมาให้อีกครั้ง...
แทคยอนที่รวบรวมสติได้แล้วนั้น...เมื่อเห็นท่าทีอันน่ารักนั้น
ก็เริ่มหายจากอาการหวาดกลัวขึ้นมาได้บ้างหน่อยๆ......
ร่างบางตรงหน้าทำตาปริบๆมองร่างสูงด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม....
ตากลมโตที่เคยเห็นเป็นสีเงินวาวตอนอยู่ในวัดเมื่อคราวก่อนนั้น..
..บัดนี้...กลับเห็นเพียงแค่สีดำสนิทพร้อมประกายอันสดใส....
ใบหน้าหวานสวยที่รับกันดีกับผมสีเงินยาวสลวยจนตกไปถึงบั้นเอว...
และริมฝีปากอิ่มที่คอยแต่จะยกยิ้มให้นั่นมันช่างขึ้นสีสวยชวนมอง
จนเขาเองยังต้องเคลิบเคลิ้ม....
...คนคนนี้....ไม่สิ...
ปีศาจตนนี้ทำไมถึงได้งดงามเช่นนี้กันนะ...
ปกติแล้วจะต้องมีหน้าตาน่าเกลียดน่ากลัวฟันแหลมเฟี้ยวตัวเขียวๆหัวล้านๆ
ไม่ใช่หรือไงกัน(เอ่อแทค...นั่นตัวกัปปะลูก..มิใช่จิ้งจอก)......
"เมื่อกี้นายบอกว่านายเอาอะไรให้ฉันกินนะ"
ร่างบางยิ้มร่าพลางเขยิบเข้ามาใกล้ๆ
"มันคือลูกแก้ววิญญาณที่ฉันสะสมพลังบารมีมานานเกือบ 5000 ปี
เห็นจะได้...เพื่อที่จะช่วยเหลือชีวิตของนายเอาไว้...
ฉันจึงจำเป็นที่จะต้องให้มันเข้าไปอยู่ในร่างกายของนาย
เพื่อให้มันเข้าไปซ่อมแซมส่วนที่ได้รับบาดเจ็บจากภายใน.....
ดังนั้นฉันจึงจำเป็นที่จะต้องอยู่ใกล้ๆกับนายตลอดระยะเวลาสามเดือนหลังจากนี้...
เพราะลูกแก้ววิญญาณกับตัวฉันจะต้องอยู่ด้วยกัน...
และเพื่อป้องกันไม่ให้นายถือโอกาสแย่งชิงมันไปจากฉัน
โดยคิดที่จะยึดครองเอาไว้ไม่ยอมคืนให้......
สิ่งคัญที่สุดคือกันนายไม่ให้ไปมีสัมพันธ์อันใดกับใครคนอื่น
เพราะลูกแก้วจะแปดเปื้อนและมันจะกลับมาดูดกลืนวิญญาณของนายเข้าไปแทนไง.....เอาล่ะนะ....คราวนี้นายคงเห็นความสำคัญของการที่จะต้องมีฉันอยู่แล้วใช่มั้ย....?????"
...แทคยอนมองใบหน้าหวานอย่างครุ่นคิด.....
.......แล้วเขาจะเชื่อถือในสิ่งที่ปีศาจพูดได้มั้ยล่ะเนี่ยยยยย....
และในขณะที่แทคยอนกำลังประมวลผลความคิดทุกอย่างอยู่นั้น
ร่างบางก็เอื้อมมืออกมาแตะที่หน้าอกเขาพลางลูบไล้ด้วยสีหน้าเปี่ยมสุข
แล้วเอ่ยขึ้นมาเบาๆว่า
"ลูกแก้ววิญญาณขอพลังให้ข้าเถิด"
แล้วตากลมโตนั้นก็หลับพริ้มไปอย่างน่ารัก...
น่ารักเสียจนแทคยอนเผลอโน้มตัวเข้าไปหาช้าๆอย่างลืมตัว....
แต่ทว่าทุกอย่างกับพลันหยุดชะงักลง....
เมื่อจู่ๆตากลมๆคู่สวยนั้นดันลืมขึ้นมาในขณะที่ดวงหน้าของคนทั้งสองนั้น
อยู่ห่างกันไม่ถึงนิ้ว...
ลมหายใจอุ่นๆของเขาที่เป่ารดแก้มสวยนั้นมันค่อยขึ้นสีระเรื่อ.....
....น่ารัก....
...ทำไมถึงได้น่ารักขนาดนี้นะ....
...นายปีศาจ.....
............................................
TBC.
ปล.สต๊อกที่เขียนค้างไว้ค่ะ..คงเหลือไม่กี่ตอนแล้ว
ปล.กะว่าจะไม่อัพแต่เครียดๆเลยหาอะไรทำเล่น...
เลยเอามาลงให้ต่อมอยากรู้ของรีดเดอร์ทำงาน
และไรท์วาดหวังมาก..ว่าทุกคนจะชอบเรื่องนี้กันนะค่ะ...
เพราะฉะนั้นโหวตให้เต็มร้อยกันไวๆนะ...
เพื่อเป็นแรงใจให้กับไรท์เตอร์สมองมดคนนี้ด้วยนะค่ะ
ไรท์รอเสียงโหวตและคอมเม้นท์อยู่นะทุกคน...
ขออภัยหากมีคำผิดและข้อความที่ตกหล่น...
BYE
Khunkaechin.
ความคิดเห็น