ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    GUMIHO [TK]

    ลำดับตอนที่ #13 : ตอนที่ 13 100%

    • อัปเดตล่าสุด 18 มี.ค. 56











    Gumiho : TK

     

     

    PART…13

     

     

    “ไปได้จริงๆหรอ..???”...

    ร่างสูงแย้มยิ้มกว้างอย่างดีใจก่อนตอบ..

    “ได้แน่นอนอยู่แล้ว...ถ้านายอยากไป...”

    รอยยิ้มที่ผุดขึ้นมานั้นไม่ได้ทำให้ร่างบางเอ๊ะใจขึ้นเลยแม้แต่น้อย

    เพราะกำลังมัวหลงดีใจกับการจะได้ไปกินไก่

    ตามที่เขาได้บอกเอาไว้ก่อนหน้านี้..



    .....................................................













    แม้นิคคุนจะยิ้มออกมาเพราะความดีใจที่จะได้ไปกินไก่ทอดอยู่นั้นก็จริง

    แต่ไม่นานร่างบางก็เริ่มทำหน้ามุ่ยขึ้นมา...

    พลางช้อนนัยน์ตากลมโตมองไปยังคนตรงหน้าแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ

     

     

     

    “ฉันคงไปด้วยไม่ได้หรอก...เพราะเดี๋ยวแทคยอนจะโกรธเอา...

    อ๊า....จริงสิต้องกลับไปรอแทคยอนที่หน้าตึกนั้นนี่นา..แย่แล้ว...”

     

     

     

    ร่างบางทำหน้าตื่นตกใจก่อนจะตั้งท่าหมุนตัวพร้อมวิ่ง

    แต่กลับโดนมือคร้ามของอีกฝ่ายรั้งเอาไว้ทันเสียก่อน..

    นิคคุนเลิกคิ้วมองเป็นเชิงตั้งคำถาม..ทำให้ร่างสูงยกยิ้มก่อนพูดขึ้นมาว่า..

     

     

     

    “เรายังไม่รู้จักกันเลยนะ...บอกชื่อนายก่อนไปได้มั้ย..???

     

     

     

    นัยน์ตากลมโตเบิกกว้างอย่างเพิ่งนึกขึ้นมาได้เช่นกันว่า

    เขาเองก็ลืมแนะนำตัวไปเสียสนิท.....

     

     

     

    “โอ๊ะ..จริงสิ..5555+++....ฉันชื่อนิคคุน...แทคยอนบะ....”

     

     

     

    ปากอิ่มที่กำลังเจื้อยแจ้วตอบมาอย่างน่ารักนั้นพลันหยุดชะงักลง...

     

     

     

    “นิคคุน!!!!!!”....

     

     

    เมื่อเสียงที่ดังราวฟ้าผ่าตอนกลางวันเอ่ยเรียกขึ้น

    ทำเอาร่างบางสะดุ้งน้อยๆ...

    ก่อนหันกลับไปมองต้นเสียงที่กำลังยืนกอดอกตีหน้าเคร่งใส่เขาอยู่...

    นัยน์ตาคมเหลือบลงไปมองยังมือหนาของอีกฝ่ายที่จับต้นแขนนิคคุนอยู่

    แบบไม่ยอมปล่อย..ทั้งๆที่เข้าจ้องมันจนตาแทบจะหลุดออกมาได้อยู่แล้วเนี้ย

    เมื่อเห็นว่าไม่ได้ผลเลยตัดสินใจเดินดุ่มๆเข้าไปใกล้ๆ...

    ....พลางเอ่ยเสียงแข็งๆว่า....

     

     

     

    “ช่วยปล่อยมือของคุณออกจากคนของผมด้วยครับ..”

     

     

     

    ไม่ว่าเปล่าพรางยื่นมือตัวเองเข้าไปบีบแขนของอีกฝ่าย....

    ที่กล้าดีมาถือวิสาสะจับแขนร่างบางของเขาเอาไว้แน่นอย่างนั้น...

    ชานซองยิ้มน้อยๆพร้อมกับปล่อยแขนนิคคุนให้เป็นอิสระทันที....

    แทคยอนรีบดึงร่างบางนั้นมาด้านหลังของตนเอง...

    ก่อนจ้องหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่สบอารมณ์อย่างแรง..

     

     

     

    “กลับกันเถอะคุน..”

     

     

     

    แทคยอนพูดขึ้นทั้งที่ยังคงจ้องชานซองนิ่งไม่วางตา

    พร้อมกับดึงมืออีกฝ่ายให้ก้าวตามตัวเองมาแบบกึ่งจูงกึ่งลากเลยทีเดียว...

     

     

     

    “ชานซอง..ฉันชื่อฮวางชานซอง..จำไว้นะนิคคุน...แล้วไว้เจอกันนะ..”

     

     

     

    ร่างสูงตะโกนบอกออกไปเมื่อเห็นร่างบางที่ถูกจูงนั้นค่อยๆออกห่างไปเรื่อยๆ..

    คนที่ถูกเรียกทำเพียงยกยิ้มน้อยๆส่งกลับมาให้

    ก่อนจะค่อยๆเดินลับสายตาไปพร้อมกับชายหนุ่มคนนั้น..

    คนที่เพิ่งจะเดินชนกับเขาตอนกำลังรีบลงบันไดมาเพื่อจะตามหาร่างบาง

    ที่ยังคงรอยยิ้มหวานๆดั่งเช่นกาลก่อนอย่างไม่เคยเปลี่ยน..

     

     

     

    “นายคิดจะทำอะไรฮวางชานซอง..???

     

     

     

    ร่างสูงยืนนิ่งไม่ตอบก่อนใช้มือล้วงกระเป๋าแล้วเดินออกไปช้าๆ...

     

     

     

    “อย่าคิดทำอะไรบ้าๆเชียวนะ...

    เพราะไม่งั้นทางเราอาจจะต้องเป็นศัตรูกันกับนายอย่างแน่นอน..”

     

     

     

    ชานซองเหยียดยิ้มก่อนหันมาเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายอย่างท้าทาย

    โดยไม่มีทีท่าว่าจะหวาดกลัวกับคำขู่นั้นแต่อย่างใด..

     

     

     

    “หึ...นายคิดว่าจะทำอะไรฉันได้หรือไง..อีจุนโฮ..ทาสผู้ซื่อสัตย์...”

     

     

     

    จุนโฮปรี่ดาบสีเงินที่วาววับเข้าไปกดลงตรงคอหอยของอีกฝ่าย

    อย่างรวดเร็วราวสายฟ้าแลบ....

    แบบถ้าหากเป็นเพียงดวงตาของมนุษย์ธรรมดาๆคงจะมองเห็นไม่ได้หรอก

    กับความไวระดับนี้...ขนาดเขาเองก็เกือบจะมองไม่ทันเหมือนกันล่ะนะ....

    ...แต่ว่ามันก็แค่เกือบเท่านั้นล่ะ....

     

     

     

    “เราสองคนก็มีหน้าที่ของแต่ละคน...

    ดังนั้นนายก็ควรจะทำหน้าที่ของนายให้ดีที่สุดก็พอ..

    และเช่นกันฉันเองก็จะทำหน้าที่ของฉัน...ให้ถึงที่สุด...ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง”

     

     

     

    ชานซองใช้นิ้วชี้ผลักดาบออกไปเล็กน้อยๆ...

    ก่อนร่างสูงจะค่อยๆก้าวถอยหลังออกมาสองสามก้าว..

    แล้วหายตัวไปเงียบๆราวกับสายลมพัด...

     

     

     

    จุนโฮตวัดวาบสีเงินวาววับนั้นไปหนึ่งที

    ก่อนมันจะหายแว่บไปอย่างกับไม่เคยปรากฏออกมาก่อน

    ใบหน้าขาวเนียนนั้นทอดถอนหายใจอย่างรู้สึกเหนื่อยหน่าย...

    เมื่ออีกฝ่ายได้หายตัวจากไปนานแล้ว...

     

     

     

    “หน้าที่อย่างนั้นเหรอ....นั่นสินะ...เพราะงั้นนายเองถึงต้องทนเจ็บปวด

    แบบนั้นมาตลอดยังไงล่ะฮวางชานซอง”...

     

     

     

    ร่างบางหลับตานิ่งอย่างข่มอารมณ์

    ก่อนทอดสายตาเรียวเล็กตรงไปยังเบื้องหน้า...พลางครุ่นคิด..

    เขาเองก็คงต้องทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดเช่นกัน...

     

    นั้นก็คือ...ปกป้อง Gumiho ...

     

    ...จากฝีมือของผู้ที่มาจากตระกูลนักล่าปีศาจ....

     

    ....อย่างนายไง.....

     

     

    ..ฮวางชานซอง..

     

     

     

     

    .............................................................................



     

     

     

    TBC.

     

     

    เอามาลงให้อย่างแบบต่อเนื่อง 

     

    และก็เฉลยออกมาทีละนิดๆนะค่ะ..คิๆๆๆ.....

     

    ตอนต่อไปจะเป็นยังไงนั้น....อุบอิบๆๆ...55++

     

    ไม่บอกรออย่างใจจดใจจ่อกันต่อไปนะค่ะรีดเดอร์...

     

    เพราะฉะนั้นโหวตให้เต็มร้อยกันไวๆนะ...(ทำไมไม่เต็มสักทีอ่ะกระซิกๆๆๆ)

     

    เพื่อเป็นแรงใจให้กับไรท์เตอร์สมองมดคนนี้ด้วยนะค่ะ

     

     

    ไรท์ยังรอเสียงโหวตและคอมเม้นท์ทุกคนอยู่นะ...

     

     

     

     

     

    ขออภัยหากมีคำผิดและข้อความที่ตกหล่น...

     

     

     

    BYE.

     

    Khunkaechin.

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน
    นิยายแฟร์ 2024

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×