คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่ 11 100%
Gumiho : TK
PART…11
“นี่คือฝนจิ้งจอก...ที่คุณยายสามเคยบอกเอาไว้...
หากเมื่อมีฝนตกลงมาทั้งๆที่ท้องฟ้าเองก็ยังแจ่มใสอยู่นั้น..
นั่นก็หมายถึงว่าฉันกำลังเศร้าใจและร้องไห้อยู่นั่นเอง...
อ่า....นี่ฉันก็เพิ่งจะเห็นเป็นครั้งแรกเหมือนกันนะเนี่ย..”
นิคคุนมองดูฝนที่กำลังค่อยๆซาลงอย่างตื่นเต้น...
ใบหน้าหวานสวยนั้นหันมายิ้มให้อย่างน่ารัก...
มันทำให้หัวใจเขารู้สึกสั่นไหวขึ้นมาแปลกๆ...
เขากำลังตกหลุมรัก...คนๆนี้งั้นหรอ...
แล้วถ้าหากเป็นเช่นนั้นจริง....
จะอะไรผิดมั้ยถ้าเขาจะมอบหัวใจที่เคยบอบช้ำนี้
ให้กับคนที่กำลังยืนยิ้มพร้อมเอียงคอน่ารักกวักมือเรียกเขา
ให้มาดูฝนจิ้งจอกก่อนที่มันจะหยุดลง.....
ฉันจะรักนายได้มั้ย....นิคคุน...
..........................
“แทคยอน...ที่นี่ที่ไหนหรอ..”
นัยน์ตากลมโตอันพราวระยับนั้นกำลังมองดูสถานที่ที่ซึ่งแปลกตาเขาอยู่นี้ไปรอบๆ
อย่างรู้สึกตื่นเต้นสุดๆ...
ทำเอาร่างบางที่เพิ่งจะเคยพบเคยเจอไอ้พวกตัวตึกอาคารสูงๆ....
สนามกีฬา...สวนย่อม..ทั้งยังมีผู้คนมากมายแบบนี้เป็นครั้งแรกถึงกับกระโดด
โหยงเหยงอย่างดีอกดีใจ...รอยยิ้มสดใสนั้นเรียกสายตาของคนทั่วไป
ให้หันมามองร่างบางนี้อย่างสนอกสนใจเป็นพิเศษ..
แถมยังมีบางคนดันส่งยิ้มกลับมาให้เสียด้วย....
เล่นเอาแทคยอนต้องรีบวิ่งไปตะครุบตัวเอาไว้
พลางกระซิบเบาที่ใบหูเนียนขาวนั้นว่า....
“ถ้านายไม่หยุดลัลล้าแล้วล่ะก็..ฉันจะไม่พานายไปกินเนื้อย่างอีกคอยดู...”
นิคคุนที่ได้ยินแบบนั้นเข้าก็ถึงกับหยุดนิ่งตัวแข็งทื่อขึ้นมาทันที....
นัยน์ตากลมโตนั้นกระพริบไปมาปริบๆ...ก่อนเหลือบขึ้นมองใบหน้าคมเข้ม
อย่างเว้าวอนขอร้อง...
.....ว่าอย่าทำร้ายจิตใจเขาโดยไม่พาไปกินเนื้อย่างแบบนั้นเลย...
แทคยอนทำเพียงส่ายหน้าบางๆ...
พลางยกยิ้มน้อยๆแล้วอธิบายให้คนตรงหน้าฟังว่า...
“ที่นี่คือมหาวิทยาลัย...เป็นที่ๆฉันเรียนอยู่.....พอดีช่วงนี้ใกล้เปิดเทอมแล้ว
ฉันเลยจำเป็นต้องมาลงทะเบียนเรียนก่อน...ถึงจะสามารถเข้าเรียนต่อได้....
เพราะงั้นนายควรตามฉันมาเงียบๆและนั่งรอฉันอยู่นิ่งๆโอเคมั้ย..??”
ร่างบางทำหน้าสงสัยแต่ก็ยิ้มแล้วพยักหน้ารับเหมือนกับเข้าใจในสิ่งที่เขาพูด...
ถึงแม้จะไม่รู้ว่าที่นี่มันมีความสำคัญมากขนาดไหนสำหรับแทคยอนก็ตามทีเถอะ..
แต่ถ้าหากแทคยอนบอกว่าสำคัญและจำเป็นต้องมา...
เขาก็ไม่ว่าอะไร....แถมดีเสียอีกเพราะที่นี่มีอะไรๆมากมายแปลกตาเต็มไปหมด...
เขาชักจะชอบไอ้ที่เรียกว่ามหาวิทยาลัยนี่เข้าแล้วล่ะสิ...คิๆๆๆๆ
“โอเค..เข้าใจแล้วฉันจะทำตามที่นายบอก..”
รอยยิ้มของคนที่ให้สัญญาทำเอาแทคยอนถึงกับต้องกุมขมับ...
เมื่อมันส่องประกายความดื้อรั้นและแสนซนออกมาอย่างชัดเจนซะขนาดนั้น
คงหนีไม่พ้นว่าจะต้องไปป่วนชาวบ้านเขาเป็นแน่....
แทคยอนเองก็ไม่ได้อยากจะปล่อยให้ร่างบางซึ่งตอนนี้ก็กำลังส่งยิ้มหวานๆไปทั่ว
ให้ต้องอยู่ตามลำพังเพียงคนเดียวแบบนี้หรอกนะ...
แต่เพราะการจะเข้าตึกแต่ละตึกได้นั้นทุกคนจะต้องมีบัตรนักศึกษาแสกนเข้าไปน่ะสิ
ดังนั้นจึงเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมเขาจึงจำเป็นต้อง
..ทิ้งให้นิคคุนคอยเขาอยู่หน้าตึก..
เพื่อที่เขาจะได้เข้ามาลงทะเบียนเรียนต่อเทอมสอง..
แทคยอนมองร่างบาง อย่างอดที่จะเป็นห่วงไม่ได้ก่อนกำชับว่า...
“นิคคุนนายช่วยนั่งรอฉันตรงนี้เงียบๆ...ห้ามคุยห้ามยิ้มกับใคร....
จนกว่าฉันจะกลับมา...เข้าใจมั้ย..??”
แทคยอนที่พานิคคุนมานั่งรอตรงม้านั่งหน้าตึกนั้น
กำลังมองดูอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกที่เป็นห่วง
และอดที่จะกังวลใจเสียไม่ได้จริงๆ...
เมื่อคิดว่าร่างบางนี้อาจจะไปก่อเรื่องเข้าแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว...
นิคคุนที่เงยหน้าขึ้นมาสบตาเห็นสีหน้าของอีกฝ่ายแบบนั้นเข้า
จึงรีบผงกหัวรัวอย่างน่ารัก...พร้อมกับยิ้มกว้างอย่างสดใสแล้วพูดขึ้นมาว่า...
“ฉันจะรอนายตรงนี้...ไม่ต้องห่วงนะ...จะไม่ดื้อ..จะไม่ซน..สัญญา..จะนั่งนิ่งๆนะ..”
แทคยอนถอนหายใจอย่างหนักอก
ก่อนตัดสินใจรีบเดินเข้าไปทำธุระให้เสร็จเร็วๆซะ
..จะได้พาไอ้ตัวยุ่งนี่กลับบ้านกันเสียที..
..................................................
ร่างสูงที่ยืนหน้าห้องฝ่ายทะเบียนและวัดผลนั้นคลี่ยิ้มอกมาบางๆ
เมื่อมีดสั้นประจำตระกูลจู่ๆก็เกิดปฏิกิริยาบางอย่างขึ้น..
ดูเหมือนกับว่าจะจับไอปีศาจได้ใกล้ๆแถวๆนี้....
มือใหญ่หนานั้นถือมีดสั้นที่มีรวดลายค่อนข้างแปลกตา
ซึ่งมันถูกสลักด้วยอักขระโบราณลายยึกยือ....
จนดูแทบไม่ออกว่าเขียนอะไรเอาไว้บนตัวมีด
ที่ขนาดแม้แต่นักโบราณคดียังต้องขอยาแก้ปวดซักสามกระปุก
เพื่อบรรเทาอาการหัวบวมเพราะมันอ่านยากเกินกว่าคนธรรมดาจะแปลออกได้...
ประกายสีเงินแวววาวส่องแสงจ้าเป็นระยะพร้อมกับสั่นขึ้นเบาๆ...
ขาเรียวยาวรีบเดินออกไปตามสัญญาณที่มีดสั้นนั้นจับกลิ่นไอปีศาจได้อย่างรวดเร็ว
“ปึ้กกก..โอ้ย...”
เป็นแทคยอนที่ร้องเสียงหลงพร้อมกับล้มลงไปกองอยู่บนพื้น
เมื่อเขาบังเอิญชนเข้ากับใครคนหนึ่ง....เมื่อเงยหน้าขึ้นก็พบผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่..
ใบหน้าหล่อคมเข้มนัยน์ตาเรียวกว้างนั่นจ้องเขาอยู่นิ่งๆ....
ก่อนเอ่ยปากขอโทษพลางสาวเท้าเดินลงบันไดไปอย่างรวดเร็ว....
แทคยอนมองตามไปอย่างงงๆ
ก่อนรีบยันตัวเองให้ลุกขึ้นพลางขมวดคิ้วอย่างสงสัย...
“ทำไมรู้สึกเหมือนเดินชนกำแพงเลยว่ะ...แถมยังลงไปจับกบคนเดียวซะอีก..
ทั้งๆที่ไอ้หมอนั่นมันเพียงแค่เซออกไปนิดหน่อยเท่านั้น...
ฮึ่ย...หลังจากนี่คงต้องเข้าฟิตเนสบ่อยๆซะแล้ว..แทคยอน..”
แทคยอนทำท่าทางหมาดมั่นเต็มสตรีม...
กับเป้าหมายที่เขาจะต้องสร้างความแข็งแกร่งให้แก่ตนเอง
ก่อนรีบสาวเท้าเข้าห้องทะเบียนไปอย่างว่องไว....
ดาบสั้นในมือนั้นสั่นไหวขึ้นอย่างรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ..
เมื่อร่างสูงลงบันไดมาถึงชั้นล่าง..
...นายอยู่แถวนี้...ใกล้ๆนี่สินะ...
พลางรีบสาวเท้าเข้าไปหาทันที.....
นิคคุนที่นั่งอยู่จับกลิ่นอะไรบางอย่างได้...ก่อนผุดลุกขึ้นอย่างตกใจ...
“กลิ่น...นี่มัน..”..
คิ้วเรียวขมวดมุ่นเป็นปม...
ใบหน้าหวานฉายแววเครียดขมึงขึ้นมาทันที.
เขาควรจะทำยังไงดี...
..............................................
TBC.
เอามาลงให้อย่างแบบต่อเนื่อง
พาร์ทนี้คงยาวขึ้นบ้างมั้ย..คิๆๆๆ
และไรท์หวัง..ว่าทุกคนจะชอบเรื่องนี้กันนะค่ะ...
เพราะฉะนั้นโหวตให้เต็มร้อยกันไวๆนะ...(ทำไมไม่เต็มสักทีอ่ะกระซิกๆๆๆ)
เพื่อเป็นแรงใจให้กับไรท์เตอร์สมองมดคนนี้ด้วยนะค่ะ
ไรท์ยังรอเสียงโหวตและคอมเม้นท์ทุกคนอยู่นะ...
ขออภัยหากมีคำผิดและข้อความที่ตกหล่น...
BYE.
Khunkaechin.
ความคิดเห็น