คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 100%
Gumiho : TK
PART…1
5000….ปีก่อน
ท่ามกลางหิมะที่ซัดผ่านไปทั่วทุกมุมเมืองในค่ำคืนที่พระจันทร์
กำลังฉายแสงเต็มดวงอยู่นั้น...
กลับมีเพียงร่างของสิ่งมีชีวิตร่างหนึ่งนั่งอยู่บนโขดหินเงียบๆ
และเอาแต่นั่งแหงนมองดูพระจันทร์
ที่ทอแสงสีเงินนวลตาลงมาอย่างเยือกเย็น
ร่างกายที่ยามต้องแสงจันทร์จนเห็นขนสีเงินสวยสะบัดพลิ้ว
ไปตามแรงลมหิมะนั้น....
มิได้ทำให้จิ้งจอกเก้าหางรู้สึกเหน็บหนาวแต่อย่างใด....
แล้วร่างที่นั่งอยู่นั้นก็ค่อยๆผุดลุกขึ้นจนกลายร่าง
จากสัตว์สี่เท้าแปรเปลี่ยนเป็นมนุษย์ดั่งเช่นที่เคยทำอยู่ทุกวัน...
แต่ทำไมเขาถึงเศร้าใจเพียงนี้...ทำไมกันนะ.....
.........................................................
"ปู่คร้าบบบบบบบบบบ.....ปล่อยผมไปเหอะ...
ผมแค่อยากเข้าห้องน้ำเท่านั้นเอง"
แทคยอนร้องโอดครวญเมื่อมือของปู่ที่ล็อกแขนเขาเอาไว้อยู่นั้น
ไม่ยอมคลายออกเสียที....
ชางดงหันมามองหน้าหลานชายตัวแสบก่อนเข่นเขี้ยวใส่อย่างเหลืออด
"ปล่อยไป....แกก็หนีฉันไปอีกอ่ะดิ...ไอ้เจ้าเด็กคนนี้....
นี่แกคิดยังไงถึงหนีมาอยู่ไกลถึงกลางป่ากลางเขาแบบนี้ห๊ะ...
รู้มั้ยว่า....กว่าฉันจะตามหาแกเจอได้เนี่ย...มันยากมากแค่ไหน...
อย่ามาลูกไม้กับฉัน...ไปขึ้นรถ"...
ชางดงพยายามดึงแขนหลานชายให้เดินไปยังรถ
ที่จอดไว้รออยู่ทางเข้าหน้าปั๊ม....
นี่หากเขาไม่ใกล้น้ำมันหมดแล้วแวะมาที่ปั๊มนี้ล่ะก็
ป่านนี้คงไม่มีทางรู้แน่ว่าไอ้หลานชายตัวแสบ....
มันหนีเขามากลบดานทำงานอยู่ที่นี่...
ดังนั้นเขาจะไม่มีวันปล่อยมันหลุดรอดไปอีกเป็นอันขาด...
แทคยอนที่เห็นแววว่าปู่ของตัวเองคงไม่ยอมรามือง่ายๆเป็นแน่...
ก่อนคิดหาทางรอดให้ตัวเองอย่างรวดเร็ว
"ปู่...ผมปวดขี้เนี่ยมันอั้นกันได้ด้วยหรือไงกัน...
ผมปวดขี้คร้าบบบบ...พอใจยัง.."
พลางตะโกนกรอกหูผู้มีศักดิ์เป็นปู่ไปเสียจนหูอืื้อตาลายกันเลยทีเดียว
"อ๊าคคคค...ตะโกนหาหอกหรือไงกันเนี่ย...ไอ้เด็กเหลือขอนี่...
ปวดขี้ก็ไป...เข้าไปเลย...ฉันจะเฝ้าแกอยู่หน้าประตูห้องน้ำเนี่ยแหละ..."
พูดจบก็ลากหลานชายตัวดีเดินเข้าไปในห้องน้ำทันที...
ก่อนจะหยุดชะงักเหมือนกับนึกอะไรออก...
"เดี๋ยวก่อน...ถอดรองเท้าแกออกมาด้วยเลยกันเหนียว...
จะดูซิว่า....ไม่มีรองเท้าแล้วแกจะหนีไปยังไง..."
ไม่ว่าเปล่าพลางทรุดตัวลงไปแกะร้องเท้าให้หลานชาย
แล้วเอามาถือไว้พลางยกยิ้มอย่างผู้ชนะ...
แทคยอนทำหน้าเบื่อโลกก่อนปิดประตูห้องน้ำทันทีพลางครุ่นคิด....
"เอาไงดีว่ะ...ปู่นี่ก็ร้ายเกิ๊นนนน...หนีมาได้ขนาดนี้แล้ว
ยังจะตามมาเจออีก...กรรมอะไรของเราฟร๊ะเนี่ยยยย"
แทคยอนขยุ้มหัวตัวเองอย่างเครียดจัด..
ส่วนสมองเองก็เริ่มหาทางหนีทีไล่อีกครั้ง...
ก่อนริมฝีปากหยักได้รูปจะยิ้มร่าออกมาเมื่อคิดอะไรดีๆออก...
"ปู่คร้าบบบบบ...ทิชชู่หมดอ่ะ...ไปซื้อให้ผมหน่อยได้มั้ยครับ...."
....แทคยอนตะโกนร้องเรียกออกไป
ทำให้ชางดงขมวดคิ้วคิดหนักขึ้นทันที...
มันแผนหรือเรื่องจริงกันล่ะหว่าาาาเนี่ย...
"ซื้อทำไมเดี๋ยวเอาจากห้องข้างๆนี่ก็ได้.."
พูดจบก็สาวเท้าจะเดินเข้าไปอีกห้องตามที่พูด
แต่แล้วเสียงโหยหวนของหลานชายก็ทำให้ชายชรา
ถึงกลับชะงักกึกทันที....
"ปู่ใจร้ายยยยยย...ใจคอจะให้ใช้ทิชชู่แบบนั้นจริงๆหรอ...
ปู่ไม่สงสารตูดผมที่ต้องทนเอากระดาษแข็งๆแบบนั้น
มาเช็ดก้นนิ่มๆหรอครับแล้วถ้าหากมันบาดขึ้นมาผมจะทำยังไง....
แถมยังต้องนั่งรถกลับโซลอีกตั้งไกล...
ปู่จะให้ผมกลับไปในสภาพทุกข์ทรมานแสนสาหัสแบบนั้นหรอ....
ปู่จะทนเห็นผมเจ็บปวดได้เหรอ....
ขนาดปู่เองยังไม่เคยที่จะเอาไม้มาตีให้เกิดเป็นแผลเลยด้วยซ้ำ.."
แทคยอนพล่ามไปต่างๆนาๆ...
จนชางดงเองก็เริ่มใจอ่อนก่อนพูดขึ้นว่า....
"ถ้าฉันไปแกก็หนีอ่ะดิ...งั้นโทรบอกให้ยุลแจซื้อเข้ามาให้แล้วกัน.."
แทคยอนที่ได้ยินถึงกลับสะดุ้งเฮือก...
เอาแล้วไงดันลืมคิดว่ายังมีไอ้คนมือที่สามอยู่อีกทั้งคน...
ไม่ได้การแล้ว...
"นี่ปู่ครับ...ยุลแจจะไปรู้ได้ไงแบบไหนนุ่มไม่นุ่ม
แบบไหนที่ผมเคยใช้ถ้าไม่ใช้ปู่อ่ะ...
อีกอย่างผมจะไปไหนได้..ขี้ติดตูดขนาดนี้...."
แทคยอนตอบก่อนเอียงหูฟังอากัปกิริยาของคนภายนอก
ว่าจะตัดสินใจยังไง....
ชางดงที่ได้ยินแบบนั้นก็พูดขึ้นมาทันทีว่า...
"ตกลง...แกรออยู่ที่นี่แล้วกัน..."....
พูดจบชายชราก็เดินออกไปทันที...
และแน่นอนว่าเขาต้องหนีบรองเท้าแทคยอนติดมือตามไปด้วย....
ร่างสูงถอนหายใจก่อนค่อยๆแง้มประตูออกมา
สายตาคมจ้องมองไปที่ช่องลมก่อนยิ้มกริ่ม.....
.....................................
แทคยอนที่วิ่งกระหืดกระหอบออกมาจากห้องน้ำ
รีบสาวเท้าเข้าไปในป่าอย่างรวดเร็ว....
ซึ่งในป่านี้มีวัดๆหนึ่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนัก...
และชาวบ้านแถวนี้ต่างก็เชื่อกันว่ามันคือวัดต้องคำสาป
ที่ไม่เคยมีใครกล้าย่ำกรายเข้าไปเฉียดใกล้...
หรือแม้แต่คิดที่จะเอ่ยถึงวัดนี้เลยด้วยซ้ำ....
จนแทบจะลืมเลือนและลบออกไปจากระบบวัด
ในประเทศเกาหลีไปซะแล้ว....
แต่ที่เขารู้จักวัดนี้ได้นั่นก็เพราะว่า...
เขาเคยช่วยเหลือทายาทผู้สืบทอดให้ดูแลวัดนี้รุ่นที่ 30 นั่นก็คือ
จางอูยอง...เนื่องจากว่าคราวก่อนที่น้ำมันรถเขาหมดกลางทาง
แทคยอนที่ผ่านมาเห็นเข้าก็ขันอาสาช่วยไปซื้อน้ำมันให้...
และหลังจากนั้นทั้งสองคนต่างก็คุยกันถูกคอจนเริ่มสนิทกันไปโดยปริยาย
อูยองเคยเล่าเรื่องราวประวัติความเป็นมาของวัดให้เขาฟังบ้างนิดหน่อย...
แต่คุยกันไปคุยกันมาดันกลายเป็นนอกเรื่องเสียจนจำไม่ได้ว่า
วัดนี้มีที่ไปที่มาเป็นอย่างไร...
เพราะโดยส่วนตัวแล้วแทคยอนเองก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมายนัก
ด้วยเหตุนี้เขาจึงคิดว่า....ถ้าเลือกที่จะหนีไปหลบในวัดต้องคำสาป
มันน่าจะเป็นผลดีกับเขามากกว่า....
........................
แทคยอนวิ่งมาหยุดอยู่ตรงทางเข้าวัดในอาการที่เหนื่อยหอบ
ก่อนหยุดชะงักกับบรรยากาศที่ดูจะเย็นยะเยือกจนแทบขนลุกนี้
แม้ว่าเขาจะสนิทกับอูยองก็จริง...
แต่เขาเองก็ไม่เคยได้มาที่วัดแห่งนี้เลยสักครั้ง
และดูจากบรรยากาศมันก็ไม่แปลกหรอก
ที่ชาวบ้านจะเรียกวัดนี้ว่าเป็นวัดต้องคำสาป
เพราะดูท่าแล้วมันชวนวังเวงกว่าบ้านผีสิงเสียอีก
แต่เมื่อเขามาได้ถึงขนาดนี้แล้ว
จะให้กลับไปโดนปู่ลากกลับโซลแล้วล่ะก็
ไม่มีทางเด็ดขาด....
ก่อนที่ร่างสูงจะตัดสินใจหมุนตัวออกวิ่งเข้าไปในวัดอย่างไม่รอช้า.....
....................................
ร่างขาวผ่องสูงโปร่งเป็นประกายระยิบระยับที่ตอนนี้กำลังยืนเยื้องอยู่
อีกด้านของรูปภาพวาดสตรีสูงวัยกับสุนัขจิ้งจอกตัวหนึ่งซึ่งนั่งเคียงกัน...
สายตาของมันช่างดูเศร้าสร้อยและเจ็บปวดยิ่งนัก
ขณะที่เพียรเฝ้ามองดูรูปอยู่นั้นเอง....
ร่างโปร่งก็ถึงกับหันขวับกลับไปมองยังทิศทางของกลิ่นที่มาโชยจมูกเขาเข้า....
....มาแล้วใช่มั้ยผู้ที่จะมาปลดผนึก
....และพันธนาการทั้งหลายแหล่นี้ให้หลุดพ้นไปจากตัวเขา...
"ฉันจะได้เป็นมนุษย์เสียทีแล้วสินะ"
ร่างบางเอ่ยขึ้นเรียบๆ...พร้อมกับนัยน์ตากลมโต
ที่ได้แปรเปลี่ยนเป็นสีเงินสวยวาวระยับ
พร้อมกับประกายแห่งความหวังทอแสงระเรื่อขึ้นมา...
ก่อนเรียวปากอิ่มจะเหยียดยิ้มขึ้นอย่างพอใจ...
อิสระ...มันช่างหอมหวนนัก...
(มโนเป็นปากคุณแล้วกันนะ..กร๊ากกก)...
..............................
TBC.
พาร์ทแรกแค่นี้ก่อนแล้วกัน.....
ไรท์รอเสียงโหวตและคอมเม้นท์อยู่นะค่ะ...
ว่าจะต่อดีมั้ย
BYE
Khunkaechin.
ความคิดเห็น