ข้ามฟ้ามารักกัน

ลำดับตอนที่ #1 : ข้ามฟ้ามารักกัน บทนำ : ลา

 

“นี่..... พรุ่งนี้ ฉันก็จะกลับไทยแล้วนะ” อยู่ๆ เธอก็พูดขึ้นมา ขณะที่เรากำลังจะไปฐานทัพลับของเราสองคน

“….”

“ฉันบอกว่า พรุ่งนี้ฉันก็จะกลับไทยแล้วนะ”

“เธอพูดเรื่องอะไรของเธอ!” ผมถามด้วยความตกใจ

“นายก็ได้ยินแล้วนี่  จะถามซ้ำทำไม” ใช่ผมได้ยินเธอพูดแล้ว

“แล้วมาบอกอะไรตอนนี้” ผมกำมือแน่น

“ฉันพยายามแล้ว  พยายามที่จะบอกนาย แต่ฉัน...กลัว” ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา 
 สายฝนเริ่มโปรยปราย

“เธอกลัวอะไร” ผมรู้สึกว่าเสียงผมเริ่มสั่น ผมจึงกำมือแน่นขึ้นอีก

“ฉันกลัวว่าฉันจะไม่ได้พบนายอีก”  น้ำตาของเธอเริ่มไหลไม่หยุด

“เธอพูดเรื่องอะไรของเธอ” ผมรู้ว่าเธอหมายถึงอะไร แต่แกล้งไม่เข้าใจ ผมไม่อยากเข้าใจ

“นายพูดประโยคนี้สองครั้งแล้วนะ” เสียงเธอสะอื้น จนผมอยากจะเข้าไปกอดเธอ แต่ผมกลับทำอย่างใจคิดไม่ได้  ผมจึงตะโกนออกไป

“เธอกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่  เธอเห็นฉันเป็นอะไรกัน  ฉันไม่ได้มีความสำคัญอะไรกับเธอเลยใช่ไหม !!!” ผมตะโกนอย่างบ้าคลั่ง พยายามจะซ่อนน้ำตาและเสียงอันสั่นเทาไว้

“ไม่ เธอสำคัญกับฉันมาก  ฮยอนซู เธอสำคัญเสมอ แต่ฉันไม่กล้าบอกเธอ” ผมเจ็บเหลือเกิน ที่เธอพูดคำนี้ออกมา  สำคัญเหรอ แล้วทำไมผมถึงรู้ช้าจนมันจะสายไปแบบนี้

พอเธอพูดจบผมเลยหันหลังให้เธอ  แล้ววิ่งออกไป 

“ฮยอนซู !!!  ฮยอนซู !!!  รอฉันด้วย”  ผมได้ยินเธอตะโกนเรียก แต่ผมไม่อาจจะหยุดแล้วหันหน้าไปเจอเธอได้  เพราะตอนนี้  น้ำตาของผม  มันไหลไม่หยุดซะแล้ว

“ฮยอนซู !!!  ฮยอนซู !!!  รอฉันด้วย”  ฉันวิ่งตามเขาไป  แต่ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างฉันคงวิ่งตามเขาไม่ทัน  แล้วฉันก็สะดุด  หกล้ม  ฉันเหนื่อยเหลือเกิน  ฉันไม่มีแรงจะลุกขึ้น ฉันจึงนั่งอยู่อย่างนั้น  ทันทีที่น้ำตาฉันไหล  ฝนก็ตกลงมาอย่างหนัก  ฉันนั่งร้องไห้ตรงนั้นอยู่นาน ฉันไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเท่าไหร่  ดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้ว  รอบกายฉันเหลือแต่ความมืดมนและว่างเปล่า  ฉันจึงลุกขึ้นแล้วเดินกลับบ้านไป

“ แอ๊ด ” ฉันเปิดประตูเข้าบ้าน

“ นัทสึ  นี่ลูกไปไหนมา กลับเอาจนค่ำแบบนี้   ” นั่นเป็นคำแรกที่แม่ทักลูกสาวตัวน้อย

“….”

“ว๊ายตายแล้ว  ทำไมตัวเปียกแบบนี้ แล้วนั่นเข่าลูกไปโดนอะไรมา”

“….” เข่าฉันเป็นอะไรเหรอ   ฉันไม่รู้สึกเจ็บที่เข่าเลย  ฉันมีตรงอื่นที่เจ็บกว่า  ตรงหัวใจฉันไง

“ฮยอนซู อีกแล้วใช่ไหม เขาแกล้งอะไรลูกอีก  เดี๋ยวแม่จะไปหาเขาที่บ้าน”

“แม่ !! หยุดพูดซักทีได้ไหม  ฮยอนซูเค้าเกลียดหนู  เค้าไม่อยากเจอหนูอีกแล้ว  เพราะแม่ !!! เพราะแม่ ฮยอนซู เค้าเลยเกลียดหนู ”

“ลูกรักจ๊ะ  แม่ขอโทษที่เราต้องกลับไทย แต่แม่ไม่มีทางเลือกเลยจริงๆ  เมื่อ 5 ปีก่อน หนูยังอยากกลับอยู่เลยนี่”

“ตอนนี้หนูไม่อยาก หนูอยากอยู่ที่นี่  หนูมีฮยอนซู หนูอยากอยู่ต่อ” ฉันอยากอยู่ต่อ เพราะฉันจำอะไรที่ไทยไม่ได้เลย

“แม่ทิ้งให้เด็กผู้หญิง อายุ 10 ขวบ อยู่เกาหลีตามลำพังไม่ได้หรอกนะจ๊ะ”

“หนูจะแต่งงานกับฮยอนซู  หนูจะได้อยู่ที่นี่ต่อ ”

“ลูกเพิ่งจะ 10 ขวบ  ยังมีเวลาอีกเยอะ ลูกยังเจอผู้คนอีกมากมาย อย่าพูดอะไรแบบนั้นเลย”

“หนูเกลียดแม่ !!!  แม่ไม่รักหนู  หนูเกลียดแม่ !!!”

“นัทสึ !!!”

“ปัง” ฉันปิดประตูห้องนอนใส่แม่เสียงดัง  แล้วฉันก็นอนร้องไห้อยู่อย่างนั้นจนหลับไป

สายฝนยังคงตกลงมาอย่างต่อเนื่องไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

 

to be continue...

เม้นบ้างอะไรบ้างก็ได้นะคะ

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ