คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : โรแมนติกกลางพายุรุมกระหน่ำ
อารยะเหลือบมอายลานนั้นที่ำลัุยับนุีเทลสาว้วยวามเสียายอีแวบหนึ่ ่อนัสินใรับสายโทรศัพท์าเรื่ออเหมียว ใเ้นลุ้นระทึว่า ะเป็นเสียโทรมาาห้อุเินที่ใที่หนึ่เพราะเ้าอโทรศัพท์เิอุบัิเหุหรือไม่
“หมออารยะรับ”
“เหมียวเอ่ะ ที่พบับุหมอเมื่อบ่ายนี้” เสียอเธอัมาามสาย อารยะรู้สึสบายใึ้น อย่าน้อยเธอ็ปลอภัยี
“ำไ้รับ” เาอบเบาๆ แล้วอสสัยไม่ไ้ว่าเธอโทรมาหาเาทำไม
“มีอะไรหรือเปล่ารับ”
“ุยไ้ไหมะ” เสียเธอถามเบา ๆ เหมือนเรใ และไม่แน่ใ
อารยะมอลับเ้าไปในโราน เาเห็นผู้หิแ่ัวีอีนเ้ามา ูเหมือนเธอะอายุมาว่า นุ และท่าทาะรู้ัสนิทสนมันี
“ถ้าเรื่อ่วนสั้น ๆ พอไ้รับ ถ้ายาวผมโทรลับอนหลัไ้ไหมรับ” อารยะอบลับอย่าสุภาพ
“อโทษ่ะ ุหมอำลัมีานยุ่ แ่นี้่อนนะะ” เสียสั่นเรือ ราวับำลัร้อไห้ ่อนที่สายะถูปิไป
อารยะลับรู้สึผิที่ัรอนเธอไป หรือเธอ้อารให้เา่วยปรับวามเ้าใับหมอนิษ์ น่าะเป็นไปไ้มาที่สุ เาเิวามรู้สึอยาะเหัวัวเอ ไม่เป็นไร เี๋ยวเสร็ธุระ เาะรีบโทรลับไปหาเธอโยเร็วที่สุ
“ใรโทรมาะ” พราววัถามเา
“ุเหมียวภรรยาุหมอนิษ์รับ มีเรื่ออยาให้ผม่วย” อารยะอบ
“แล้วทำไมุหมอ้อหุหิ้วย มีอะไรหรือเปล่าะ” พราววัั มอหน้าเาอย่าสสัย
อารยะนึึ้นไ้ เารีบบันทึ่อทันที ่อนะหันไปยิ้มให้เธอ
“เวลามีเสียเรียเ้า ถ้าผมรับสาย โปรแรมบันทึะหยุรับ เราะา้อมูลไปส่วนหนึ่”
“อ้อ น่าเสียายนะะ”
“ไม่เป็นไรรับ ไ้แ่ไหน็แ่นั้น ผมบันทึ่อแล้ว” อารยะยิ้มให้เธออี
“ุเหมียวอยาให้ผม่วยปรับวามเ้าใับสามีเธอ” อารยะบอพราววั
“ทำไมหรือะ” เธอถาม
“มีปัหาไม่เ้าใันนิหน่อยรับ ไม่เป็นไร เี๋ยวเสร็านที่นี่แล้ว่อยโทรลับไป” อารยะบอเธอ
“ุหมอรีบโทรลับไปหาเธอ็แล้วันนะะ อย่าปล่อยให้นร้อนใ้อทุ์ใอยู่นาน” พราววับอเาอย่ามีน้ำใ
“ที่ริเรื่อที่เาุยันอาไม่มี้อมูลที่เป็นประโยน์อะไร็ไ้นะะ เรื่อปัหารอบรัวอุหมอนิษ์น่าะสำัว่าอี่ะ” เธอพยัหน้าไปทาโราน
อารยะมอเธออย่าื่นม พราววัทำาน้านสัมสเราะห์ับอ์รเอน แ่นิสัยใออเธอนั้นพร้อมะ่วยเหลือผู้อื่นอยู่ลอเวลา เาเห็น้วยับเธอว่า หาภรรยาุหมอนิษ์ำลัมีปัหา น่าะเป็นเรื่อสำัว่าายลานนั้น
“รับ” เายิ้มให้เธอแล้วยโทรศัพท์มือถือึ้นมา ัสินใโทรหาเหมียว เพื่อะสอบถามเธอว่า มีธุระอะไรับเาันแน่
“ผู้หินนั้นำลัเินออไปแล้ว่ะ” พราววับอเาเบา ๆ
อารยะเยหน้าึ้นมอ เาเห็นนุเินออไปพร้อมับผู้หินใหม่ ะที่ายลานับนอเาเินลับเ้าไป้าใน
“รับ” เายโทรศัพท์มือถือึ้นั้ใะโทรหาเหมียว
“ุหมอะ นนั้นออมาแล้ว่ะ” พราววับอเาเสียสั่น เมื่อเห็นายนนั้นพร้อมับพวอี 4 น เินออมา อารยะหันไปมอที่โราน ามที่เธอบอ
“ผมว่าเราออาที่นี่ัน่อนีว่านะรับ” เาัสินใ พร้อมับสาร์ทรถยน์ แล้วรีบับออมาโยเร็ว
พราววัถอนใยาว เมื่อเลี้ยวไปอี้านหนึ่โรานนั้นลับาไปแล้ว อารยะเหลือบมอเธอ เา่อยสบายใึ้นเมื่อเห็นเธอเริ่มผ่อนลาย
“เี๋ยวหาที่อรถแล้วผมอโทรหาุเหมียวภรรยาุหมอนิษ์สันิหนึ่นะรับ” อารยะบอเธอ พราววัหันมายิ้มน่ารัให้เาแล้วพยัหน้า
อารยะหาที่อรถเมื่อห่าาุเิมราวสิบิโลเมร แล้วเา็ว้าโทรศัพท์มือถือึ้นมา
เสียโทรศัพท์อเาัึ้น่อนที่เาะโทรออ อารยะหันไปมอหน้าพราววัที่ำลัมอเาอยู่ ่อนะเหลือบูเบอร์ที่โทรเ้ามา
เป็นเบอร์อโรพยาบาลที่เาทำานอยู่นั่นเอ
“โทรมาาโรพยาบาลผมรับ สสัยะมีเรื่อ” เาบอพราววั่อนะรับสาย
“หมออารยะรับ มีอะไรหรือเปล่า”
“ุหมอะ ผอ.ให้รายานุหมอว่ามีนไทยที่ลับมาาประเทศที่เื้อไ้หวัให่พันธุ์ใหม่ำลัระบาหลายนเลย่ะ อนนี้ถูััวไว้่อนทั้หม แล้วรวร่าาย มีอยู่ 5 นที่มีไ้และน่าสสัยว่าอาิเื้อไ้ อนนี้ััวไว้ทั้หมแล้ว” พยาบาลที่โรพยาบาลอเาส่เสียมาามสาย
“ีมาเลยรับ ผมเห็น้วยว่าวระ้อััวไว้่อน ถึไม่มีไ้็ยัไม่วรปล่อยลับเพราะ่ววันสอวันแรอายัไม่มีไ้ แ่สามารถแพร่เื้อไ้ ว่าะมีไ้็ระายเื้อออไปไ้เยอะแล้ว” อารยะเห็น้วยับมารารััว
“เี๋ยวรับ เาัไว้ที่โรพยาบาลอเราหรือรับ” อารยะสสัย
“เปล่า่ะ พอีเาะเรียประุมผู้บริหารเพื่อวามารารรับมือ ผอ.บอว่าุหมอำลัะทำแผนปิบัิารอโรพยาบาลสำหรับรับมือไ้หวัสายพันธุ์ใหม่ใ่ไหมะ”
“รับผมว่าะส่สัปาห์หน้า” อารยะอบ
“่ะ ผอ.บอว่า อเป็นพรุ่นี้เ้าไ้ไหมะ อนนี้มันทำท่าะเ้ามาแล้ว ะไ้มีอะไรไปเสนอวามเห็นในที่ประุม”
อารยะนิ่ อันที่ริเย็นนี้เาั้ใะถือเป็นโอาสทานอาหารเย็นับพราววั และทำวามรู้ัเธอให้มาว่านี้ แล้วะลับไปถอ้อวามเสียอายลานนั้นับีเทลบริษัทยาที่อัมา เาอยารู้ว่าายลานนี้เ้าไปทำอะไรในห้อุเินถึสอรั้ และเี่ยว้อับแราน่า้าวที่เ็บป่วยทั้สอุหรือไม่
ถ้าเารับปาว่าะทำแผนให้เสร็ในวันพรุ่นี้ ืนนี้ะนอนึ หรืออาไม่ไ้นอน
“ว่าไะ” เสียเร่รััมาามสาย
“ไ้รับ ผมะทำแผนไว้ให้” อารยะอบในที่สุ
“มีอะไรหรือะ” พราววัถามเา
อารยะมอใบหน้าามอเธอที่นั่้าๆ ้วยวามเสียาย สายาระือรือล้นนั้นเปล่ประายเอื้ออาทร่อทุน เารู้สึื่นมทัศนิารมอโลอเธอ ูเหมือนเธอะมุ่มั่นในารทำานที่เป็นประโยน์่อผู้อื่นลอเวลา ถ้าไม่มีโอาสในวันนี้ เาวระหาโอาสอื่น ๆ สาน่อวามสัมพันธ์ับเธอไว้
“มีเรื่อแล้วรับ ไ้หวัสายพันธุ์ใหม่ เื้อ H1N1 อาะแพร่ามนไทยที่ลับมาาประเทศที่มีารระบา” อารยะบอเธอ
“หรือะ มันืออะไระ แล้วะทำยัไีล่ะะ” พราววัถามสายามอเาอย่าัวล
“ยัไม่แน่ว่าะใ่หรือเปล่า มีนอยู่ใน่าย้อสสัย รอผลรว 5 น ที่เหลือถูััวไว้่อน ผมิว่า ัสั 14 วันถึะปลอภัย” อารยะเล่าให้เธอฟั
“ไ้หวัให่เิาเื้อไวรัสอินฟลูเอน่า ึ่มี 3 นิือ A, B และ C รับ ไวรัสไ้หวัให่นิ A ่อให้เิาริเื้อในนและสัว์พว ม้า หมู น หรือ ไ่ ที่พบในนส่วนให่มีสาเหุานิ A ประมา 80 เปอร์เน์ บารั้็เิารระบาให่ทั่วโล้วย พวนี้มีารเปลี่ยนแปลแอนิเนอฮีแมลูินินที่เรียย่อ ๆ เป็น ัว H เป็นสายพันธุ์ใหม่อยู่เรื่อย ึ่มีถึ 15 subtype ือ H1 ถึ H15 ฮีแมลูินิน่วยทำให้ไวรัสทะลุทะลวเ้าไปในเลล์อนและทำให้ิเื้อไ้ พวนี้ส่วนให่ิเื้อในนไ้ทุ subtype ส่วนาริเื้อในนมัเป็นลุ่ม H1-H3 subtype อื่น ๆ ็ิในสัว์อื่น ๆ ้วย และเอนไม์นิวรามินิเส ที่ทำหน้าที่ย่อยสลายเมือในทาเินหายใที่อยัับเื้อโร ทำให้ไวรัสไม่ถูับไว้ เรียย่อ ๆ เป็น N ึ่มี N1-N9 รับ ที่ิเื้อในนมัเป็น N1 และ N2 ไปาเิมมาน ระทั่เิเป็นสายพันธุ์ใหม่ึ้นอยู่เรื่อยๆ
ส่วนเื้อไวรัสอินฟลูเอน่า นิ B เป็นสาเหุอโรไ้หวัให่รอลมาา นิ A และิเื้อในนเท่านั้นรับ มัพบในเ็มาว่าในผู้ให่ ไวรัสไ้หวัให่นิ B ไม่เปลี่ยนแปลไปาเิมมาไม่นับเป็นสายพันธุ์ใหม่ สำหรับไวรัสไ้หวัให่นิ C พบว่ามีรายานาริเื้อในมนุษย์และสุร แ่ไม่่อยมีวามสำั มัิเื้อโยไม่แสอาาร หรือแสอาารอย่าน้อย ๆ เท่านั้นเอรับ
เื้อหวัสายพันธุ์ใหม่นี้เป็น นิ A H1N1” อารยะอธิบายยาวเหยีย
พราววัมอหน้าเา้วยสายาประหลา เาไม่แน่ใว่าสายาอเธอแสวามทึ่ หรือเป็นวามแปลใในวามเพี้ยนที่เานั่ำอะไรมามายปานนี้ เธอไม่เยพบใรอ่านหนัสือและำเรื่อประหลาพิสารำยาอย่านี้มา่อน หรือเธอไม่เ้าใที่เาอธิบาย
“ุวัไหมรับ” อารยะถามเบา ๆ อย่าไม่แน่ใ
พราววัยิ้มพลาสั่นหัว
“เรื่อทีุ่หมออธิบายไม่่ะ แ่เรื่ออื่น”
“เรื่ออะไรหรือรับ” อารยะยิ้มอบเธอ
“ว่าพวหมอำสายพันธุ์ประหลาอเื้อโรทุโรละเอียนานี้ ยัมีอาารที่พบแ่ละโรอีมามาย แล้ว็ผลรว่า ๆ และวิธีรัษาพยาบาล ำทั้หมนี้ไ้ยัไะ ูพวหมอ็หัวไม่โ ว่านปิสัเท่าไร เอา้อมูลไปเ็บไว้รไหน นึไม่ออเลยริๆ ่ะ” พราววัพูพลาหัวเราะเบา ๆ
อารยะหัวเราะ
“ปิ็ไม่มีใรำันหรอรับ พอีผมเพิ่ลับาประุมเรื่อนี้ เลย้ออ่านรายละเอียไว้ไปอภิปรายับเา พอลับมา็พอีมี่าวเรื่อารระบาใน่าประเทศ้อเรียม้อมูลไว้ และ็ะ้อทำแผนปิบัิารให้โรพยาบาลสำหรับรอรับ รีโรนี้แพร่ระบาในประเทศเรา เลยูรู้เรื่อนี้เยอะหน่อย” อารยะหยุเล็น้อย
เาไม่ล้าบอามรว่า เาเล่ารายละเอียทั้หมราวับำลัอภิปรายในห้อประุม หรือสอนนัเรียน เพราะอยาให้เธอประทับใว่าเาเป็นหมอที่มีวามรู้
“ส่วนโรอื่น ๆ เราเ็บ้อมูลไว้ในำรารับ ำเพาะเท่าที่ำเป็น้อใ้ โรที่พบบ่อย็ะำไ้มา หาโรที่พบน้อย เราำไม่ไ้เ้ามาหา เรา็ให้นอนโรพยาบาลไว้่อน แล้ว่อยเปิำราหาวิธี่อนะไปรัษานไ้ เียบ ๆ ไว้นะรับ อย่าไปบอใร นี่เป็นวามลับอวิาีพ” เาทำเสียเบา ๆ เหมือนเป็นวามลับ
พราววัหัวเราะนหน้าแ
“อ้อ เป็นอย่านี้เอหรือะ วั็ิว่า พวหมอนี่ำเ่มา ที่แท้็อยู่ในำรา เหมือนเรื่อในนิทานเวาลเลยนะะ”
“นิทานเวาลหรือรับ” อารยะสสัย
“่ะ เยอ่านไหมะ ำราสัีวนีวิทยา ือวิาุบนายให้ืนีวิ อยู่ในนิทานเวาลเรื่อที่ห เ้าอเ็บไว้ในบ้าน เวลาะใ้็หยิบมาร่ายมน์ เลยถูโมยำราไปุบีวินอื่น” พราววัหัวเราะเบา ๆ ไม่หยุ
“นิทานเวาลหรือรับ เป็นยัไรับ” อารยะสสัย
“เป็นเรื่ออพระวิรมาทิย์ลับเวาลึ่เป็นปีศาว่าะพาัวไป แ่ห้ามไม่ให้พู ระหว่าทาเวาล็เล่านิทานพร้อมับำถามที่น่าสสัย พระวิรมาทิย์็อไม่ไ้้ออบำถามทุทีไป่ะ เรื่อพราหม์เศวะึ่มีลูสาวสวยามมาื่อนามธุมาลี พออายุเหมาะสม พราหม์็ยให้ายหนุ่มนหนึ่ะเินทาออไป้านอ พี่ายอนายให้ายหนุ่มอีน ส่วนที่บ้านมีายหนุ่มลัษะี แม่อนาึยลูสาวให้ พร้อมันทั้สามน ทั้สามน็พาันมาหาู่หมั้นนเียวันถึบ้านแล้ว็หลุมรันาโยพร้อมเพรียัน” พราววัเล่าให้เาฟั
“น่าสนใ แสว่าสวยมาริๆ สวยเท่าุวัไหมรับ” อารยะไ้โอาส
“ุหมออารยะ” พราววัทำเสียเ้ม ทั้ที่สายาหวาน่ำ
“อโทษรับ ผมไม่ััหวะแล้วรับ” อารยะยิ้มให้เธอ
“แล้วแ้ปัหายัไรับ”
พราววัยิ้มให้เา
“นหนึ่อ้าว่ามาถึบ้าน่อน อีนอ้าว่าพ่อยให้ พ่อ้อเป็นให่ในบ้าน อีนอ้าอีอย่า ลันไม่ไ้ พราหม์เศวะึให้ายหนุ่มทั้สามท่อภาษิแสวามรู้ประันัน ็มีวามรู้ีทั้สามนเท่าันอี ุหมอะัสินยัไะ” พราววัลั้นยิ้ม
“นั่นสิรับ ผมแนะนำให้รวโรทั้สามน ว่าใรมีโรรรมพันธุ์หรือเปล่าแล้ว่อยัออ ีไหมรับ” อารยะยิ้มให้เธอ
“ไม่มี่ะ สมัยนั้นยัไม่มีารรวโร” พราววัหัวเราะ ่อนะเล่า่อไป
“ูพิษัวหนึ่มา่วยัสิน่ะ ันาเสียีวิ”
“อ้าว เป็นโศนารรม หรือรับ” อารยะสสัยอี
“่ะ รอบรัว็เผาศพ ายนหนึ่เ็บระูไป แล้วไปบว้วยวามเสียใ อีนเ็บเถ้าระู แล้วไปบวอีลัทธิหนึ่เ่นัน นสุท้ายบวเป็นโยีท่อเที่ยวไป นไปถึบ้านแห่หนึ่ เ้าอบ้านเลี้ยอาหารโยี แล้วลูอบ้านนั้นร้อไห้อแ เ้าอึับโยนเ้าไปในอไฟ ลายเป็นเถ้าถ่าน” พราววัเล่า่อ
“โอ้โฮ โหร้ายริ” อารยะรา
“โยีนั้น็ว่าเหมือนัน เ้าอึนำำราสัีวนีวิทยาที่เ็บไว้ในบ้านมาุบีวิเ็ให้โยีู ืนนั้น โยีึโมยำรานั้นไป พบับนับวอีสอน แล้วนำเถ้าถ่านและระูอนามาุบีวินาึ้น” พราววัอธิบาย
“โอ้โฮ ผมอยาไ้สัเล่ม” อารยะยิ้ม
“ระวัำราแพทย์อุหมอเอะถูโมยนะะ” พราววัล้อเลียน
“สมัยนี้ำราเ็บในีี หรือแฟลไรฟ์รับ” อารยะอบเธอพลาหัวเราะ
“บาทีหมอใ้อมพิวเอร์รวนไ้ ็เปิำราะำลัรวไ้อี้วย”
“อือ ทันสมัยริ” พราววัหัวเราะอี
“แล้วไรับ ยัไม่บเลย ลฟื้นไหมรับ” อารยะถาม
“ฟื้น่ะ แล้วนา็อให้พาไปส่บ้าน พอไปส่็เิเรื่อทะเลาะินาันอี” พราววัลั้นหัวเราะพลาเล่า่อ
“อ้าว แล้วทำยัไล่ะ” อารยะ
“็พาันไปหาบัิ ว่าใรวระเป็นผู้แ่านับสาวสวย ็ไม่มีใรัสินไ้ เวาลึถามว่า บัิ่าอบไม่ไ้ ุหมออารยะผู้าลาะอบไ้ไหม” พราววัถามเา
อารยะทำหน้ายุ่
“ริๆ ทั้สามน่า็มีบุุับสาวสวยนี้ทั้หม ถ้าไม่มีสามนนี้็ไม่ไ้ฟื้นีวิึ้นมาใหม่ ถ้ารวโรไม่ไ้ ผมไม่อบีว่า”
พราววัหัวเราะเาอี
“เวาลึถามว่าเมื่อบัิอบไม่ไ้ พระราาะอบไ้ไหม”
“น่าสนใ พระราาอบไ้ไหมรับ”
“พระวิรมาทิย์อบว่า ายผู้เ็บระูเหมือนบุร ไม่วรไ้นาไป ายผูุ้บีวินาเหมือนบิาไม่วรไ้แ่านับนา ายที่เ็บเถ้าถ่านึวรไ้แ่านับนา” พราววัสรุป
“โอ้โฮ เ่ริๆ มีเหุผลนะรับ พระวิรมาทิย์นี่เ่ริ” อารยะื่นม
“ใรว่าะ พออบเสร็เวาล็ลอยลับไปที่เิม พระวิรมาทิย์้อย้อนลับไปเอาัวมาใหม่ พร้อมับเวาลเล่านิทานเรื่อใหม่” พราววับอพลาหัวเราะ
“ุหมออารยะ่าหาที่ลาริ ไม่อบทำให้เวาลหนีไม่ไ้” เธอมอเาพร้อมับยิ้มให้อย่าล้อเลียน
“แล้วลับัวไปไ้ไหมรับ” อารยะยิ้มอบเธอ
“ไ้่ะ นิทานเรื่อสุท้าย พระวิรมาทิย์อบไม่ไ้ เวาลึถูนำัวไปไ้” พราววัอบเา ทันในั้นเธอ็หยุยิ้ม
“ุหมออารยะโทรหาภรรยาหมอนิษ์หรือยัะ”
“ยัรับ อบุที่เือนผมเือบลืมไปแล้ว” อารยะรีบหยิบโทรศัพท์มือถือึ้นมาเบอร์อเหมียวภรรยาหมอนิษ์
“ุหมออารยะหรือะ” เสียเธอัมาามสายทันทีที่เสียเรียเ้ารั้แรัึ้น ราวับว่าเธอำลัรอเาอยู่ อารยะรู้สึเสียใที่มัวแุ่ยเล่น
“รับผม มีอะไรหรือเปล่ารับ”
“ุหมอะพบับพี่นิษ์ไหมะ” เสียเธอสั่นเรือ
อารยะใเ้นแร เานึถึ่วที่เินผ่านหน้าบ้านอเธอ ่อนที่หมอนิษ์ะออาบ้านไปทำาน แล้วเธอ็ออาบ้านไป เหมียวะอให้เา่วยปรับวามเ้าใับหมอนิษ์สามีอเธอ หลัาทะเลาะันเมื่ออนเที่ยที่ผ่านมา น้ำเสียอเธอแสวามรัและื่นม่อสามีอย่ามา ทำให้เารู้สึลำบาใที่นรัันรอบรัวเียวัน้อทะเลาะัน้วยวามไม่เ้าใ ถ้าเธอะอให้เา่วย เา็ะยินีมา เพราะมันรับเนาอเาอยู่แล้ว
“ะไ้พบันอีรับ มีนไ้สามนที่ผม้ออ้อมูลเพิ่มเิมาุหมอนิษ์” อารยะอบ
“เอ้อ ถ้าพี่เาโรธ ุหมอ่อยๆ อธิบายนะะ” เสียเหมียวพูเบา ๆ อย่าเรใ อารยะ เาหัวเราะเบา ๆ ่อนะถาม่ออย่า ๆ ไม่ใ่เรื่อที่ะให้เา่วยเธอหรือ หรือเธอิว่า หมอนิษ์ยัโรธเธออยู่ และอาะโรธมาถึเา หาเาพยายาม่วยอธิบายให้เธอ
“โรธเรื่ออะไรล่ะรับ ผมไม่เยมีปัหาอะไรับุหมอนิษ์เลย อันที่ริผมออะอบเา้วย้ำ หมอูนไ้ี ๆ หาไม่่ายนะรับ ุเหมียวโีมาที่แ่านับุหมอนิษ์”
“เอ้อ ะอธิบายยัไีล่ะ” เสียเธอเหมือนสับสนมาามสาย
“มีอะไรให้ผม่วย็บอมาไ้เลยรับ” อารยะให้วามมั่นใ เสียเธอถอนใัมาามสาย
“เอ้อ ือเหมียวเพิ่ทะเลาะับพี่นิษ์เมื่ออนเที่ยนี้เอ่ะ” เสียเธออธิบายมาเบา ๆ อารยะยิ้มในใ เายินี่วยปรับวามเ้าใให้อย่าเ็มที่
“รับ” เารับำ
“แล้วเอ้อ เมื่ออนบ่ายน่ะ่ะ” เสียเหมียวเริ่มเรือึ้นมาอี
“ไม่เป็นไรรับ เรื่อแ่นี้ ปรับวามเ้าใันไม่น่ายา ผมยินี่วยนะรับ” อารยะเสนอัว
“ยาแล้ว่ะ มีนไปบอพี่นิษว่า เห็นเหมียวยืนุยับผู้ายที่หน้าบ้าน แล้ว็ออไป้านอ” เสียเธอสั่นเรือ อารยะสะุ้ ใหายวาบ
“อ้าว ใรพูันล่ะรับ ผู้ายนนั้นหมายถึผมใ่ไหมรับ” อารยะรีบถาม ทำไมเรื่อถึลายเป็นอย่านี้ แล้วเาะไปปรับวามเ้าใให้เธอไ้ยัไันล่ะนี่ เาิว่าะ่วยแ้ปัหาให้เธอลับลายเป็นบุลที่สามไปเสียเอหรือนี่
“พี่เาโรธมา่ะ โทรมาบอว่าไม่้อลับบ้านไปอี” เสียเธอสั่นระริปนสะอื้น แล้วเหมือนัใพู่อไปว่า
“ไม่เป็นไร่ะ แ่ถ้าพี่นิษ์เา่อว่าุหมอ ็อย่าไปโรธอบเา็แล้วันนะะ เาะใร้อนสัหน่อย อบุมานะะ” เสียโทรศัพท์วาสายไป
อารยะมึนราวับถูทุบหัว
ความคิดเห็น