หลังคาใบไม้

ลำดับตอนที่ #2 : การเริ่มต้น ๑

         หญิงสาวร่างสูงระหงยืนเป็นสง่าอยู่ที่บันไดหินอ่อนที่ทอดตัวลงไป สู่ลานหินกว้างของเทอร์เรซรูปตัวยู  รูปสลักหินอ่อนสีชมพูเรียงรายอยู่รอบนอก  ล้วนแล้วแต่เป็นของที่มีคุณค่าและหาราคาไม่ได้  รูปปั้นอ่อนช้อยในท่วงท่าต่างๆ ดูเหมือนมีชีวิตจิตใจและเหมือนจะยิ้มตรงมายังหญิงสาวที่ยืนอยู่....
         "ทุกอย่างเป็นของเรา เป็นของเราทั้งหมด!" พึมพำเสียงเบาและสีหน้าแววตามีรอยเย้ยหยัน  ดวงตาคมกล้าปราดมองไปยังบริเวณกว้างขวางใหญ่โตของเนื้อที่เกือบสิบไร่  ตั้งแต่เหยียบเข้ามาอยู่เกือบห้าปีที่ผ่านมายังเดินไปไม่ทั่วทุกพื้นดินทั้งหมดของอาณาเขตในตระกูลพงพันธุ์....
         "ทุกอย่างอยู่ในกำมือของเรา  และจะทำตามที่ใจอยากจะทำคอยดู"  ร่างงามปราดเปรียวหมุนตัวเข้าไปในตัวบ้าน  บ้านที่คนแถวนี้หรือแม้แต่หนังสือพิมพ์ยังเรียกคฤหาสน์
         ตามพินัยกรรมที่พ่อได้ระบุยกทั้งหมดให้  ไม่รวมทั้งทรัพย์สินในรูปของที่ดินและกิจการต่างๆยิงบ่งบอกไปถึงเป็นอยู่ของบรรดา 'ญาติ' ทุกคนภายในบ้านนอกเหนือจาก คุญหญิงผู้เป็นย่า  ที่เธอไม่สามารถบงการใดๆ ได้!
          "ให้ท่านอยู่อย่างเดิมของเท่าน..."  นายสุจินต์ ทนายความประจำบ้านกระซิปบอกเธอ หลังจากที่ได้ขึ้นรถแล้ว
          "อย่างไร...ท่านก็เป็นประมุขที่นี่  หนูควรให้ความนับถื่อท่านเช่นคนอื่นๆ"
          "แปลว่า...นอกจากคุณยาแล้ว  หนูสามารถทำทุกอย่างได้ตามใจใช่ไหมค่ะ"
          "ตามพินัยกรรมได้ระบุไว้แล้วครับ...ท่านก็คงหวังว่าคุณคงให้ความยุติธรรมกับญาติ ๆ ทั้งหมดที่ได้อยู่ที่นี่มานาน"
          "เขาก็อยู่ต่อไปได้ค่ะ  แต่..." แววตาคมกล้าดุ  แข็งขึ้น  แม้ริมฝีปากยังคงยิ้มใส
          "อยู่ในที่ที่ควรจะอยู่เท่านั้น"
          ภาสุรีย์หมุนตัวกลับและเดินหลังตรงไปยังเก้าอี้ตัวใหญ่โบราณตัวที่ผู้เป็นพ่อชอบนั่งเป็นประจำจนเจนตาของทุกคนในบ้านหลังนี้...
          "พ่อค่ะ...พ่อได้ทดแทน  ชดใช้ให้กับหนูแล้ว  และหนูก็พอใจขอบคุณค่ะคุณพ่อ"  ยังจำได้ถึงวันแรกที่ก้าวเข้ามาในบ้านหลังนี้  สายตาทุกคู่ที่มองตรงมาเป็นจุดเดียวกันตั้งแต่ผู้เป็นย่าและน้องๆ ลูกของพ่อ ญาติผู้เป็นพี่น้องและหลานๆ ของพ่อ  ภาสุนีย์ยังจำได้จนบัดนี้!
          "เธอเป็นลูกสาวคนโตของพ่อ...เป็นพี่คนโตของลูกทุกๆ คน พ่อได้ทอดทิ้งพี่เขาไปนาน  พี่เขาไม่ได้สุขสบาย  อบอุ่นและพรั่งพร้อมอย่างพวกเรา  วันนี้พ่อมีความสุขที่สุด  พ่อได้ลูกกลับมา...พร้อมหน้ากันทั้งห้าคน จำไว้...ถึงทุกคนจะไม่ใช่แม่เดียวกันแต่มีพ่อเพียงคนเดียวเท่านั้นจำไว้นะลูก"
           เสียงอ่อนทุ้ม  มีกังวานของผู้เป็นพ่อยังคงดังอยู่จนบัดนี้! ภาสุรีย์ยิ้มให้กับตัวเอง  พ่อยุติธรรมกับลูกๆ และไม่ได้ให้ความสำคัญกัยเธอในฐานะลูกสาวคนโต  ลูกสาวที่ไม่ได้อยู่ในอ้อมกอดของผู้เป็นพ่อ  ไม่ได้ฟังนิทานก่อนนอน  และไม่ได้เรียกขานพ่อบังเกิดเกล้ามาตลอดเกือบสิบสองปีเต็ม!  เมื่อายุห้าขวบ  ผู้เป็นแม่พาเธอไปจากบ้านเช่าหลังเล็กๆ ที่พ่อเคยแวะเวียนมาหาตลอดเวลา
           "เราจะไปอยู่ลำปางกันนะภา  แม่จะไปทำงาน"
           "แล้วหนูก็ไม่ได้เจอพ่อซิ...ใช่ไหมแม่"
           "ไม่เจอ...แต่ซักวันก็จะได้เจอเองแหล่ะนะภา  แม่จะให้แกเข้าไปอยู่ที่บ้านพ่อได้อย่างไร  มีแต่เสือ สิงห์ทั้งนั้น  แล้วรู้ไหม...พ่อแกหน่ะเขามีลูกมีเมียเยอะแยะ" 
ภาสุรีย์ในอายุห้าขวบยังจำได้ดีว่าแม่พูดออกมาด้วยความคับแค้นและเสียใจ