The Battle

ลำดับตอนที่ #2 : ท้าประลอง

สิ่งที่น่าเบื่อหน่ายในชีวิตของเจ้านี่ไม่ใช่แค่เพียง บทสนทนาที่ซ้ำไปซ้ำมากับการประชุมเท่านั้น  ยังมีเวลาส่วนใหญ่ที่ต้องสูญเสียไปกับมานั่งฟัง คนๆหนึ่งมายืนสาธยายอยู่หน้าห้องแทนที่จะใช้เวลาอันน่าเบื่อนี้ไปหาสมาชิดมาสร้างทีม

(นี่  ข้าว่าเรารีบไปหาคนมาร่วมทีมดีกว่า)

       “ทำแบบนั้นไม่ได้หรอกครับ ถ้าแม่รู้เข้าละแย่เลย”

       “เรกิ นายพูดอยู่กับใครหน่ะ?”

       ช่างโง่เง่าสิ้นดีทั้งๆที่น่าจะชินแล้วแท้ๆแต่ทำไมเจ้านี่ถึงไม่เคยปรับสภาพตัวเองเลย

       “เปล่านี่ครับ”

       แน่นอน มันเป็นคำโกหกที่พ่นออกจากปากของเรกิ  เด็กหนุ่มผมสีแดงสด ทำท่าราวกับไม่เชื่อแต่ก็ไม่ได้ซักถามอะไรต่อ

       “ นี่ โทนี่ นายรู้จัก แบทเทิ้ล รึเปล่า?”

“รู้จักสิ นั่นมันเป็นการละเล่นประจำโรงเรียนนี้เลยนะ”

ให้ตายซิ เป็นเรื่องที่น่ายินดีเหลือเกิน การที่ แบทเทิ้ล เป็นการละเล่นของที่นี่ หมายความว่า มันต้องมีอะไรที่ยิ่งใหญ่รออยู่แน่ๆ

“เอ่อ จริงสิ ฉันอยากจะบอกนายไว้ก่อนนะเรกิ การจะเข้าร่วม แบทเทิ้ล หน่ะ เค้าต้องมีทีมซึ่งมีสมาชิก 5 คนด้วยนะ”

หึ!! ช่างน่าขำสิ้นดี เจ้าหนุ่มนี่คิดว่ามันเป็นใครมาจากไหนกัน 

“ครับ แต่ตอนนี้ผมยังไม่มีทีมเลยนี่ครับ”

“เรื่องนั้นละที่ชั้นต้องการ ตอนนี้ทีมของชั้นกำลังขาดคนอยู่ คิดว่ายิ่งถ้าได้คนมาร่วมทีมเร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดีเท่านั้นหน่ะแหละ ว่าแต่นายมี “กิ” แบบไหนกัน

       “อ่านการเคลื่อนไหวของศัตรูในเวลาต่อสู้ ครับ”

       พูดได้เข้าท่าดี แต่ถ้าจะให้เข้าใจง่ายขึ้นละก็ “กิ” ของเจ้านั้นก็คือข้านี่หล่ะ

       “เยี่ยม กิ สายต่อสู้นี่นา เอางี้หลังเลิกเรียนแล้ว นายไปหาพวกชั้นที่ หลังสนามฟุตบอลนะ”

       “เอาหล่ะ กลุ่มที่อยู่ตรงนั้นหน่ะเมื่อไหร่จะหยุดพูดได้ซักทีนะ”

       ให้ตายเถอะน่า  นี่มันช่วงเวลาสำหรับการรวมทีมนะ แล้วยัยผู้หญิงใส่แว่นคนนี้มายุ่งอะไรด้วยเล่า

(เรกิ เจ้าไม่สนใจจะท้าประลองกับพวกอาจารย์ดูบ้างเหรอ)

       “ไม่หล่ะครับ ขืนแพ้ขึ้นมาก็มีหวังได้เป็นเบ๊ไปตลอดปีแน่”

       ดูเหมือนเจ้านี่จะฉลาดขึ้นก็ตรงหัดกระซิบเบาๆนี่ล่ะ

(งั้นก็อย่าแพ้ซะสิ เจ้าจะกลัวไปทำไม ความสนุกหน่ะ ต้องมาจากสิ่งที่ท้าทายสิ)

       “โทนี่ คุณคิดยังไงถ้าหากว่าทีมของคุณที่มีผมอยู่ด้วยจะ ท้าประลองกับพวกอาจารย์”

       สำเร็จ!!! คำชักจูงของข้าเป็นผล ในที่สุดถ้าหากว่าเจ้าหนุ่มที่ชื่อโทนี่นั้นตอบตกลง ก็จะได้เข้าสู่บรรยากาศของบัทเทิ้ลที่น่าตื่นเต้นซึ่งข้าไม่ได้เจอมานานเสียที

       “เฮ้ นายอย่าลืมสิ คนที่มี กิ หน่ะ ใช่ว่าจะไปหาจากที่ไหนก็ได้หรอกนะ แล้วยิ่งเป็นทีมของพวกอาจารย์ด้วยแล้ว ยิ่งไม่มีวัน”

       “มีสิ”

       เสียงของยัยสาวใส่แว่นหน้าห้องนั้นช่างทำให้ข้าดีใจเสียจริงๆ   แค่เพียงเจ้าหนุ่มผมแดงนี่ตอบตกลง ทุกอย่างก็จะเริ่มขึ้นแล้ว

       “งั้นก็ได้เสียสิครับคุณครู”

       แววตาเจ้าเล่ห์ชวนทะเลาะเผยออกมาจากนัยน์ตาของเจ้าหนุ่มผมแดงนั่น  ให้ตายเถอะน่า วันนี้ช่างเหมาะการการอาละวาดเสียจริง