Your Eyes แค่เพียงสบตา

ลำดับตอนที่ #3 : การพบกันครั้งแรก

        เช้าวันนี้ฉันต้องไปโรงเรียนเป็นวันแรก ฉันจึงรู้สึกประหม่าและเวียนหัวนิดหน่อย แต่โชคดีที่โฮสแฟมิลี่ที่ฉันอยู่ด้วยสังเกตเห็นหน้าของฉันที่ซีดเซียวผิดปกติ พวกเขาจึงให้ยาฉันมาทาน 2 เม็ด ฉันรู้สึกขอบคุณพวกเขามากจริงๆ เพราะยานั่นช่วยทำให้ฉันเวียนหัวน้อยลง โฮสที่ฉันอยู่ด้วยเป็นสามีภรรยาที่น่ารัก ชื่อ Jame และ Bella พวกเขาทั้งคู่มีสิ่งที่เหมือนกันหลายอย่าง ไม่ว่าจะเป็น ดวงตาสีฟ้าอมเทาคู่สวย และมักจะเป็นประกายเมื่อพวกเขาดีใจ ฉันรู้สึกแบบนั้น เพราะในวันที่ฉันมาถึงบ้านของพวกเขาในวันแรก พวกเขาดีใจกันมาก พวกเขาต้อนรับฉันด้วยการหอมแก้มของฉันไปกันคนละฟอดใหญ่และกระตือรือร้นอย่างมากในการแนะนำตัวเองกับฉัน ในตอนนั้นตาของพวกเขาสวยมากจริงๆ ต่อมาก็คือสีผมของพวกเขาที่เป็นสีบลอนด์ มันเป็นสีผมที่ฉันชอบมาก ผมของพวกเขาทั้งคู่ดูอ่อนนุ่ม น่าสัมผัส และจะพลิ้วไสวเมื่อต้องลม จากนั้นก็เป็นริมฝีปากอันอวบอิ่มของทั้งคู่ ในความคิดฉัน ฉันรู้สึกว่าปากของพวกเขาน่ารักมากสำหรับพวกเขาที่อยู่ในวัย 40 ปี พวกเขาดูจะเป็นคู่ชีวิตที่มีความสุขจริงๆ นอกจากนี้ฉันยังได้รู้จักเพื่อนใหม่อีกสองสามคน คือ โบว์ เต้ย และ อุ้ม ถึงฉันจะป็นคนเงียบๆแต่ฉันก็รับรู้ได้ถึงความเป็นมิตรของเพื่อนๆทั้งสามคน พวกเราอาศัยอยูนบ้านโฮสหลังเดียวกัน ดังนั้นในเช้าวันนี้จึงเป็นโชคดีของฉันที่ได้เพื่อนทั้งสามคนมาช้วยประคองตัวฉันขึ้นมานั่งบนรถประจำทางเพื่อไปโรงเรียน แต่ถึงฉันจะรู้สึกไม่สบายอย่างไร แต่ฉันก็อดใจที่จะไม่มองออกไปนอกหน้าต่างไม่ได้ พอฉันหันไปหัวใจของฉันก็พองโตขึ้น เพราะภาพข้างนอกนั้น มันเป็นภาพที่ทำให้ฉันรู้สึกประทับใจครั้งแรกของการมาที่นี่ แสงแดดยามเช้าที่ลอดผ่านต้นไม้ใหญ่ทำให้เกิดช่องเล็กๆระหว่างต้นไม้ ดอกไม้ริมทางที่แข่งกันบานเพื่อรับแสงยามอรุณรุ่ง ผีเสื้อสองสามตัวที่พากันมาดูดน้ำหวาน และต้นหญ้าสีเขียวขจีที่ลู่ไปตามลม ฉันยื่นมือข้างหนึ่งออกไปนอกหน้าต่างและเเบมือ ลมเย็นๆมาปะทะเข้ากับมือของฉัน ฉันชอบมากจนเผลอหัวเราะออกมาเบาๆ

"นี่คือสิ่งที่เรียกว่าความสุขใช่ไหม"

เมื่อฉันมาถึงโรงเรียน สิ่งแรกที่ฉันสัมผัสได้ก็คือ ความมีเสน่ห์ของอาคารเรียน ด้วยตึกที่มีสีน้ำตาลไหม้ตัดกับหลังคาสีเนื้อจึงให้ความรู้สึกเหมือนกำลังย้อนยุคกลับไปในยุคโบราณ ฉันคลี่กระดาษพับแผ่นเล็กๆที่โฮสให้มาในตอนเช้า มันเป็นแผนที่โรงเรียน ในแผนที่นั้นแสดงให้เห็นว่าโรงเรียนที่ฉันมาเรียนนั้นมีแค่ 4 อาคารเรียนเท่านั้น เป็นโรงเรียนที่ไม่ใหญ่มาก แต่ก็ดูดี เมื่อฉันมองอาคารที่อยู่ตรงหน้าฉัน ฉันก็นึกถึงคำพูดของโฮส Jame ที่พูดเมื่อเช้าว่า "จะมีพวกเธอสามคนที่ได้เรียนห้องเดียวกัน แต่จะมีหนึ่งคนที่เรียนอีกห้องหนึ่ง..." และในที่สุดฉันก็อาสาที่จะเรียนอีกห้องหนึ่งอย่างไม่ลังเล ฉันรู้ว่าเพื่อนทั้งสามคนอยากอยู่ด้วยกัน แตกต่างจากฉันที่อยากอยู่คนเดียว ฉันเริ่มเดินสำรวจบริเวณโรงเรียนแทนที่จะเดินหาห้องเรียน เดินไปเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมาย ในที่สุดฉันก็ไม่รู้ว่ากำลังเดินอยู่ส่วนใดของโรงเรียน แต่คิดว่าน่าจะเป็นสวนของโรงเรียน เพราะตอนนี้ตัวของฉันถูกล้อมรอบไปด้วยดอกไม้นานาชนิด ทั้ง กุหลาบ ไฮเดรนเยีย คาร์เนชั่น ทิวลิป ลิลลี่ และดอกป๊อบปี้ ตรงที่ฉันยืนอยู่เป็นเนินที่ค่อนข้างสูง ดังนั้นฉันจึงยืนรับลมได้เต็มที่ สายลมเย็นๆพัดเข้ามาปะทะเข้าที่หน้าฉัน ฉันกางแขนออก หลับตา และพึมพำออกมาเบาๆว่า  "ความสุข" ทันใดนั้นเอง... ฉันก็วูบไปและตกลงมาจากเนินสูงนั้น ตัวของฉันกลิ้งตกลงไปอย่างแรง ฉันรู้ได้เพราะฉันรู้สึกเจ็บปวดตามร่างกายเเละเหมือนกระดูกจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ตัวของฉันยังคงกลิ้งต่อไปไม่หยุด ในช่วงเวลานั้นฉันอยากให้ตัวเองสลบไปเพื่อที่จะได้ไม่ต้องรับรู้ถึงความรู้สึกปวดร้าวและระบมตามร่างกาย แต่ทันใดนั้นร่างกายของฉันก็หยุดกลิ้ง ฉันรู้สึกถึงมือของใครคนหนึ่งที่ยึดร่างของฉันไว้และลากฉันขึ้นมา ฉันลืมตาขึ้นเพื่อดูว่าใครมาช่วยฉัน แต่ตาของฉันพร่ามัวเกินกว่าที่จะมองคนๆนั้นให้ชัดเจน และเพราะความเจ็บจึงทำให้ฉันพูดไม่ออก มือของคนๆนั้นมาแตะที่แก้มของฉัน ฉันรู้สึกถึงความอบอุ่นจากมือนั้น ฉันซุกหน้าลงที่มือของเค้า จากนั้นฉันก็รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังลอยขึ้น ฉันฝืนลืมตามองอีกครั้ง คราวนี้ฉันเห็นได้ชัดกว่าก่อน ใบหน้าโค้งได้รูป แก้มสีแดงระเรื่อเพราะความเย็นของอากาศ ริมฝีปากสีสด รำคอยาวระหง คนๆนั้นกระชับตัวฉันให้ซุกหน้าลงไปกับอกของเขา แผงอกที่แข็งแกร่ง ฉันรับรู้ได้ในทันทีว่าคนที่ช่วยฉันไว้เป็นผู้ชาย แต่ฉันยังคงเงียบและซุกหน้าลงกับแผ่นอกนั้น แล้วฉันก็ได้ยินเสียงของผู้ชายคนนั้น เป็นเสียงที่นุ่มลึก ฟังแล้วชวนหลงใหล เขาพูดขึ้นว่า "I can't leave you alone,I will help you..."จากนั้นฉันก็ไม่รับรู้อะไรอีก