Your Eyes แค่เพียงสบตา

ลำดับตอนที่ #2 : ความเจ็บปวด

       ฉันนอนลืมตาท่ามกลางความมืดในห้องนอนของฉัน อาจจะเป็นเพราะการอยู่ผิดที่ ผิดเวลา จึงทำให้ร่างกายของฉันยังไม่สามารถปรับสภาพได้  ฉันนอนพลิกตัวไปมา และแหงนมองดูเพดานที่ว่างเปล่า ฉันพยายามนับแกะในใจพลางหลับตาไปด้วย... แต่นั่นก็ไม่ได้ช่วยอะไรฉันเลย ฉันจึงล้มเลิกที่จะนับเเกะและหันไปสนใจกับนาฬิกาปลุกที่ตั้งอยู่ตรงหัวเตียง ถึงจะมองไม่เห็นเข็มนาฬิกาที่เดินไปเรื่อยๆในความมืด แต่ฉันก็ไม่ได้อยากเห็นมันนักหรอก ฉันเพียงแค่ต้องการฟังเสียง ติ๊ก...ติ๊ก...ติ๊ก...ของมันก็เท่านั้น การกระทำของฉันอาจจะดูแปลกสักหน่อย แต่ฉันก็รู้ได้ว่า มันเป็นเพียงวิธีเดียวที่จะทำให้ใจของฉันสงบลงได้ แต่ทุกครั้งที่ฉันฟังเสียงของนาฬิกา ฉันก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดนิดๆ เพราะอะไรไม่รู้ ยิ่งนึก ก็ยิ่งเจ็บเหมือนสมองสั่งการให้ร่างกายของฉันปฏิเสธความทรงจำอันเลวร้ายที่จะกลับมาทำร้ายฉัน ตลอดทั้งชีวิตของฉัน ฉันเจอกับความเจ็บปวดมามากมายเหลือเกิน จากความเจ็บปวดค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นความด้านชาและจากความด้านชาก็แปรเปลี่ยนเป็นการไม่รับรู้ความรู้สึกใดๆทั้งสิ้น ถึงจะรู้สึกสนุกหรือรู้สึกเศร้า ความรู้สึกเหล่านั้นก็ไม่ได้ส่งผลต่อจิตใจของฉันเลย จนมื่อวันนั้น วันที่แม่กอดฉัน ความอบอุ่นจากอ้อมอกของแม่เปรียบเสมือนหยาดฝนที่ตกลงมาชโลมผืนดินที่แห้งกร้านในใจของฉัน ฉันเพิ่งรับรู้ความรู้สึกถึงความสงบและความสุข ตอนนี้ฉันเริ่มเปิดใจรับรู้ความรู้สึกที่เข้ามาในชีวิตของฉันบ้างแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่ได้เย็นชากับทุกคนที่อยู่รอบๆตัวฉันหรอกนะ ฉันแคร์คนในครอบครัวของฉันมาก ฉันจะรู้สึกผิดและกังวลใจกับคนในครอบครัวของฉันทุกครั้งที่เวลาครอบครัวของเราเริ่มมีปัญหา เพียงแต่ฉันไม่แสดงออก แต่ก็มีเพียงคนเดียวที่ฉันเเคร์มากที่สุดในชีวิตของฉัน "แม่"
ทำไมกันนะ เพราะฉันรักแม่มากน่ะสิ รักมากกว่าใครในชีวิตของฉัน แต่ท่านก็เฉยชา สายตาของท่านที่มองมาที่ฉันมันไร้ความรู้สึก มีแต่ความเฉยชา เหม่อลอยและในบางครั้งก็มีความรังเกียจแฝงอยู่ด้วย ท่านทำแบบนี้กับฉันตั้งแต่ฉันจำความได้ ไม่เคยมีสักครั้งที่ท่านจะยิ้มหรือพูดเกิน 3 ประโยคกับฉัน แต่เพราะเลือดของฉันกับแม่ เป็นเลือดที่เชื่อมความเป็นแม่และลูกเข้าไว้ด้วยกัน ต่อให่แม่เฉยชากับฉันมากเพียงใด แต่ใจของฉันไม่อาจปฏิเสธท่านได้ มีแต่จะเรียกร้องหาท่าน ด้วยหวังว่าสักวันหนึ่งฉันและท่านจะได้เป็น "แม่และลูกที่สมบูรณ์"