คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : dreamcatcher four .
Memories are wonderful to make, but sometimes painful to remember
☆☆☆☆
ผมก็ไม่รู้หรอกนะครับว่าคนที่ชื่อ 'จงอิน' นั่นเรียกชานยอลออกไปคุยเรื่องอะไร แต่เห็นเซฮุนเปรยๆว่าเป็นเรื่องของผม ผมไปทำอะไรให้พวกเขาไม่สบายใจหรือเปล่า?
ผมเริ่มสงสัยตั้งแต่ตอนที่ชานยอลพูดว่าผมไม่ใช่คยองซูที่พวกเขารู้จักเเล้ว แล้วใครล่ะที่เป็นคยองซูที่พวกเขารู้จัก มันต้องมีเรื่องที่ผมยังไม่รู้อีกเยอะแน่ๆ หรือในยุคนี้มีผมอีกคนงั้นเหรอ?
"เซฮุน..ที่บอกว่าเกี่ยวกับฉันน่ะ ยังไงเหรอ?"
ผมไม่สามารถสืบหาข้อเท็จจริงได้ด้วยตัวเองเลยคิดว่าผมควรจะถามไปตรงๆเลยดีกว่า
"นายจำอะไรไม่ได้เลยหรือไง"
"..."
ผมไม่ได้ตอบเซฮุนเเต่ส่ายหน้ากลับไปให้เเทนคำตอบ
"ให้ตายเถอะ"
"...เเต่ที่เเน่ๆฉันไม่ใช่คยองซูที่พวกนายเคยรู้จัก"
"นี่สตินายเฟื่องหรือเปล่า??"
ผมชักเริ่มจะมีอารมณ์ขึ้นมาแล้วนะก็บอกแล้วไงว่าไม่รู้ไม่ใช่คยองซูที่พวกนายรู้จัก!!!
"นี่เซฮุนฟังฉันนะ..." ผมเขยิบไปใกล้ๆเซฮุนเพราะกลัวว่าถ้าพูดเสียงดังเกินไปคนอื่นได้ยินเข้าเขาจะคิดว่าผมบ้าจริงๆ
"ฉันชื่อโด คยองซู เรียนคณะโบราณคดี มาจากยุคศตวรรษที่ 21 นายคิดว่าฉันบ้าใช่ไหมเเต่ฉันพูดเรื่องจริงนะ"
"ฉันเข้าใจๆไม่เป็นไร" เขาพูดพลางตบไหล่ผมเบาๆ
อยู่ดีๆหัวใจของผมก็พองโต เขาเชื่อในสิ่งที่ผมพูดใช่ไหม?!!
เเต่เเล้วประโยคถัดมาก็ทำใจผมห่อเหี่ยวอีกครั้ง....
"การที่นายหายไปสามปีคงเจอเรื่องที่กระทบกระเทือนจิตใจมามากเลยทำให้นายเเปลกๆไป.. เเบบนี้"
"สามปี?" โอ...ให้ตายเถอะผมอยากจะร้องไห้มันซะตรงนี้ถ้าไม่ติดว่ามีคนอยู่เต็มร้านขนาดนี้ นอกจากจะไม่เชื่อยังหาว่าผมไปเจอเรื่องร้ายๆมาทำให้พูดจาเพ้อเจ้ออีก
"ฉันควรจะเล่าให้นายฟังสินะ เผื่อจะจำอะไรได้บ้าง;)"
ยัง... ยังไม่หยุด
คยองซูจะไม่ทนเเล้วนะ!!!!!!!
"เอาที่นายสบายใจละกัน!"
"ฮ่าๆๆๆ นายนี่น่ารักเหมือนเดิมเลยนะคยองซูอ่าา"
ไม่ได้พูดเปล่าแต่ยังหยิกแก้มผมบิดไปมาด้วย ไม่ใช่ตุ๊กตานะโว้ยยย!
"ย่าห์ๆ!เซฮุนนี่มันจะมากเกินไปเเล้วนะ" ผมตีรัวลงไปที่เเขนของเขา
"โอ๊ยๆเจ็บพอเเล้วๆไม่เเกล้งเเล้วก็ได้;("
ผมเลิกประทุษร้ายเขาเเล้วระบายยิ้มออกมาเบาๆ จะว่าไปเซฮุนนี่ก็ไม่ได้เเย่เท่าไหร่นะ
"ไหนนายบอกจะเล่าให้ฉันฟัง อย่ามาทำเป็นเปลี่ยนเรื่องนะ!!"
"เมื่อถึงเวลา.."
เวลาอะไรอีก?พระเจ้าเถอะมันไม่มีเวลาไหนเหมาะสมเท่าตอนนี้อีกเเล้ว
ไม่ทันจะได้ถามต่อชานยอลกับจงอินก็เดินกลับเข้ามานั่งที่เดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งๆที่ก่อนออกไปสีหน้าของจงอินดูไม่ดีเท่าไหร่นัก
ลางไม่ค่อยดีเเล้วเพราะผมบังเอิญเห็นที่มือของจงอินมีของเหลวสีแดงไหลหยดลงพื้นแต่พอผมหันไปมองชานยอลก็ไม่พบบาดเเผลใดๆเเม้เเต่น้อย
งั้นเเสดงว่าเขาทำร้ายตัวเองเหรอ? เพราะชานยอลเองก็ไม่มีรอยฟกช้ำหรืออะไรที่บ่งบอกว่าเขามีเรื่องต่อยตีกัน มันไม่น่าใช่เลย..
"เชี่ย..มึงขึ้นไปทำแผลที่ห้องกูเลย กูกลัวเลือดมึงก็รู้"
เซฮุนเอ่ยปากพูดออกมาก่อน พร้อมเอามือปิดตาตัวเอง ไอ้ผู้ชายใจเสาะเอ๊ย
เขาลุกจากเก้าอี้เเล้วเดินขึ้นบันไดไปทำแผลข้างบนเงียบๆ
"ชานยอล..ฉันไปเข้าห้องน้ำนะ"
ว่าจะเเอบตามไปดูจงอินสักหน่อย ถ้าผมบอกเขาว่าจะไปดูจงอินเขาคงไม่ยอมให้ผมไปแน่ๆ
บางทีเราก็ต้องโกหกเพื่อความอยู่รอด ไม่ค่อยเกี่ยวเนอะเเต่ไม่เป็นไรสถานการณ์มันพาไปนี่เนอะ
"ห้องน้ำอยู่หลังร้านนะคยองซู"
เซฮุนบอก ผมเพียงเเค่พยักหน้าเบาๆตอบกลับไป เดินมาถึงบริเวณหลังร้านก็เห็นบันไดขึ้นไปข้างบน
ผมค่อยๆก้าวทีละขั้นจนมาถึงชั้นสอง ชั้นสองก็เป็นเเค่ห้องโถงกว้างๆกับระเบียงที่ยื่นออกไปข้างนอก ผมเลยเดินขึ้นไปอีกชั้นหนึ่งเหมือนจะเป็นห้องนอนกว้างๆห้องหนึ่งพอดีโดยไม่มีประตูกั้นแต่อย่างใดถ้าให้เดาน่าจะเป็นห้องของเซฮุน แน่นอนว่าเมื่อไม่มีประตูก็สามารถเห็นคนที่นั่งทำแผลด้วยตัวเองอยู่ปลายเตียง
ผมมองเขา...
...เขาก็มองผม
"เอ่ออ..ขอโทษที พอดีหลง" เขายังไม่ได้ถามอะไรผมสักคำทำไมต้องร้อนตัวด้วยนะเเถซะสีข้างไฟลุกเลยผม-__-
"ไหนๆก็หลงแล้ว มาช่วยทำแผลให้หน่อยสิ"
นี่เขาทำแผลเหรอนึกว่ามือมัมมี่ ผมเดินไปหาเขาหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ ค่อยๆแกะผ้าที่เขาทำเมื่อกี๊ออกอย่างช้าๆและเบามือที่สุด ถึงจะไม่ได้เป็นหมอแต่ก็ทำได้ดีกว่าคนที่พันมือตัวเองเป็นมือมัมมี่ล่ะกัน
"ถ้าเจ็บก็บอกนะ"
ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ แต่สายตาของเขากลับมองมาที่ใบหน้าของผมไม่ละไปไหน ผมไม่ได้สนใจอะไรพยายามรวมสมาธิของตัวเองให้จดจ่อกับการทำเเผล
"เสร็จแล้ว..."
ทำแผลเสร็จเเล้วตอนนี้ก็คงหมดหน้าที่ผมแล้ว ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่ผมจะอยู่ต่อเพราะผมเองก็ไม่ได้สนิทกับเขา เเล้วอีกอย่างผมบอกชานยอลว่ามาเข้าห้องน้ำมันชักจะนานไปแล้วเดี๋ยวเขาจะสงสัยเอา
ยังไม่ทันจะก้าวลงบันไดขั้นแรก ก็มีเเขนคู่หนึ่งมาโอบกอดเอวผมจากข้างหลัง
"อย่าไปอยู่กับมันเลยนะ ฉันขอร้องล่ะคยองซู..."
"แต่ฉันไม่ใช่คยองซูที่พวกนายรู้จัก...แล้วก็ไม่มีวันจะเป็นคยองซูคนนั้นด้วย"
"นายไปอยู่ไหนมา"
นี่เขาฟังที่ผมพูดไหมครับ เหมือนผมพูดประโยคนี้มาหลายรอบแล้วนะ ผม-ไม่-ใช่-คยอง-ซู-ที่-เขา-รู้-จัก
"ฉัน..."
"ฉันคิดถึงนาย"
ยังพูดประโยคของตัวเองไม่จบจงอินก็แทรกขึ้นมาก่อน
"ฟังนะ..นับจากนี้ไม่มีคยองซูที่พูดนายรู้จักและฉันมาจากยุคศตวรรษที่21"
ประโยคหลังผมเน้นเสียงดังให้เขาได้ยินอย่างชัดเจนและพยายามจะให้ตัวเองหลุดออกจากเเขนของจงอิน
"เรามาเริ่มต้นกันใหม่เถอะนะคยองซู:)"
เขายิ้มให้กับผม...เป็นรอยยิ้มเล็กๆจากคนที่ชื่อ 'คิม จงอิน' เป็นรอยยิ้มที่จริงใจและรอยยิ้มครั้งแรกที่ผมได้เห็นผิดกับก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิง
เขาคลายกอดพร้อมทั้งขยี้กลุ่มผมของผมเบาๆก่อนลงไปยังชั้นล่างในขณะที่เขาลงไปชั้นล่างแล้วแต่ผมก็ยังยืนค้างอยู่ที่เดิม...
ผมชอบนะครับสัมผัสของเขาเเม้จะเล็กน้อยไหนจะรอยยิ้มนั่นอีก
อยากเห็นรอยยิ้มนั้นอีกสักครั้งจะได้ไหมนะ...
♪รอยยิ้มของเธอแค่ครั้งเดียว
ทำฉันไม่ลืมเรื่องราวที่ผ่านเข้ามา♪
________________________
ตอนสี่มาเเล้วค้าบบขอบคุณทุกคนมากๆเลยที่เข้ามาอ่านจะตั้งใจหรือไม่ก็ตาม
เราจะพยายามเเต่งให้ดีขึ้นนะคะ ฝากไว้ด้วยน้าา♥︎
ความคิดเห็น