คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : dreamcatcher three .
dreamcatcher three .
สิ่งที่ควบคุมยากที่สุดอย่างหนึ่ง
คือความรู้สึกตัวเอง
☆☆☆☆
อยู่ที่นี่มาได้สองอาทิตย์ผมก็พอจะรู้เเล้วว่าตัวเองหลุดมาอยู่ยุคที่เกาหลีเหนือกับเกาหลีใต้เเยกเเผ่นดินกัน ก็ประมาณรุ่นคุณยายตอนเด็กๆนั่นแหละครับ และผมยังได้เจอกับ 'ปาร์ค ชานยอล' ผู้มีพระคุณต่อผมมากในขณะนี้
ผมเล่าให้เขาฟังทุกอย่างว่าผมมากจากไหน เป็นใคร เขาก็เข้าใจและยังให้ผมอาศัยอยู่ด้วยอย่างง่ายดายจนผมอดคิดไม่ได้ว่าทำไมเขาถึงกล้าไว้ใจคนเเปลกหน้า? ถึงเเม้ว่ารูปร่างหน้าตาเเละชื่อของผมจะเหมือนกับคนที่เขารู้จักก็ตามเเล้วผมจะคิดอะไรเยอะเเยะเนี่ยเเค่มีที่ให้อยู่กับคนที่น่าจะไว้ใจได้อย่างเขามันก็โอเคเเล้วสำหรับสถานการณ์เเบบนี้ เเถมเขายังให้ผมอยู่ที่นี่จนกว่าจะหาทางกลับบ้านได้.... เป็นเรื่องที่ผมอยากขอบคุณเขาที่สุด
"นี่..คยองซู"
ชานยอลเรียกผมขณะที่เรานั่งกินไอศกรีมด้วยกันยามบ่าย
"หืม?ว่าไง"
ผมตอบชานยอลแต่ไม่ได้สบตาเขาผมรู้ครับว่าเขากำลังมองผมอยู่
"นายมาจากยุคไหนนะ"
คำถามนี้มาอีกแล้วครับ ตั้งแต่ผมเล่าว่าผมมาจากอนาคตเขาก็ถามคำถามนี้กับผมเป็นร้อยรอบได้
"ค.ศ.2014.."
"ในยุคนั้นสนุกไหม?"
"เฮ้ออ..ก็ดีนะทุกๆอย่างถูกพัฒนาทำให้พวกเราสะดวกสบายมากขึ้นในการใช้ชีวิตประจำวัน...แต่ตอนนี้ฉันอยากกลับบ้าน" ผมได้เเต่ปล่อยลมหายใจหนักๆออกมา
ผมคิดถึงบ้าน คิดถึงเพื่อน แต่ก็ยังดีนะที่ผมกับชานยอลเราสองคนเข้ากันได้ดีเเล้วก็สนิทกันเร็วด้วย เขาจึงได้ตำเเหน่งที่พึ่งของผมไปโดยปริยายเเทนเเบคฮยอน
แต่ที่เป็นกังวลมากที่สุดก็คือ พ่อแม่ เพื่อน มหาลัย จะเป็นยังไงบ้างนะ?..เพราะอยู่ดีๆผมก็หลุดมาอยู่ที่นี่โดยไม่มีใครรู้เเม้เเต่ตัวผมเองยังไม่รู้เลยว่ามาโผล่ที่นี่ได้ยังไง...
"แล้วนายจะกลับยังไง"
ผมรู้สึกขนลุกกับน้ำเสียงของชานยอลในตอนนี้
"ฉันก็ไม่รู้.." ไม่รู้จริงๆครับ...ผมยังไม่รู้เลยว่าผมมาที่ได้ยังไง แล้วจะกลับยังไง
"ฉันจะพยายามช่วยนายให้ถึงที่สุดแล้วกันนะ"
dreamcatcher .
ถึงผมจะบอกกับคยองซูว่าจะช่วยเขาแต่พอเอาเข้าจริงผมก็ไม่ช่วยเขาหรอกครับ ใช่..ผมเป็นคนไม่ดี แต่ผมก็ไม่อยากปล่อยคนที่ผมชอบหลุดมือไปนี่ครับ
"เพื่อนนายน่ากลัวไหม?"
ตอนนี้เราสองคนออกจากร้านไอศกรีมและกำลังเดินไปที่ที่ผมนัดกับเพื่อนไว้
"ไม่หรอก พวกมันเฮฮา"
เดินมาสักพักก็มาถึงที่หมายแล้วครับ 'ร้าน น้ำชา' คงไม่ใช่ร้านน้ำชาธรรมดาๆทั่วๆไปหรอกครับคนอย่าง 'โอ เซฮุน'
"เฮ้ยยย! มาแล้วโว้ยยยย"
เสียงโวยวายของไอ้เซฮุนดังลั่นมาตั้งแต่ผมและคยองซูเดินเข้ามาภายในร้าน มีผู้หญิงเเต่งตัวน้อยชิ้นคอยต้อนรับและคอยบริการลูกค้าอย่างดี ก็บอกเเล้วไงคนอย่างโอเซฮุนต้องไม่ธรรมดา J
"มาช้าจังนะมึง วันนี้กูอุตส่าห์ให้แดกฟรี"
โอ เซฮุน พูดและแน่นอนครับว่ามันเป็นเจ้าของ โรงน้ำชาแห่งนี้ ผมก็รู้แค่ว่ามันเป็นมรดกจากรุ่นสู่รุ่นของทวดมัน-__-
"กูก็มาแล้วนี่ไง..กูไม่ใช่คนสุดท้ายสักหน่อย"
ทั้งโต๊ะผมก็เห็นแค่ไอ้ฮุนนั่งอยู่คนเดียว ผมกระตุกข้อมือคยองซูเพื่อบอกให้เขานั่งลง
"เด็กมึงไม่มาเหรอ"
ผมถามมันเพราะเห็นปกติจะตัวติดกันตลอดเวลา
"พี่ลู่กลับจีน.."
สีหน้ามันดูเศร้าอย่างเห็นได้ชัด คนนี้คงรักจริง ก็ดีแล้วครับเห็นก่อนหน้านี้คบใครไม่ซ้ำหน้าเลย
"..แล้วนี่เด็กมึง?" เซฮุนถามย้อนผมบ้าง
"เปล่า..นี่คยองซู คยองซูนี่เซฮุน"
"สวัสดีครับคยองซู ยินดีที่ได้รู้จักนะ คุณนี่หน้าตาคุ้นๆนะครับเหมือนเคยเห็นที่ไหน"
เซฮุนทำหน้าสงสัยแต่ผมว่ามันคงไม่เอะใจอะไรหรอกมั้ง
"ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ"
"ไอ้จงอินอยู่ไหนของมันวะป่านนี้แล้ว.."
"กูมาเเล้วโว้ยย พวกมึงนินทากูใช่ไหมจามตลอดทางเลยเเม..."
พูดถึงก็มาพอดีครับ 'คิม จงอิน'
dreamcatcher .
เสียงของผมเหมือนถูกดูดกลืนหายไปเมื่อผู้ชายคนที่นั่งข้างๆชานยอลหันมา.. เหมือน
เหมือนมาก...
เหมือนกับคนคนเดียวกัน
หรือแค่อาจจะคนหน้าคล้าย?
ผมจะคิดในแง่บวกก่อนแล้วกัน ผมเดินเข้าไปโต๊ะประจำของพวกเราอย่างไม่รีบร้อน ค่อยๆหย่อนตัวลงนั่งข้างกับ....
"มึงมาก็ดี ชานยอลเเม่งเอาเด็กใหม่มาว่ะ ชื่อ คยองซู..คยองซูครับ คนนี้ชื่อจงอินนะ"
ถึงเซฮุนจะพูดจบประโยคแล้วแต่สายตาของผมไม่ได้ละออกจากใบหน้าหวานนี่เลย หูผมได้ยินชื่อคนที่ชานยอลพามาอย่างชัดเจน
"ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณจงอิน "
เขายิ้มและโค้งให้ผมเล็กน้อยตามมารยาท
รอยยิ้มนั้น..ผมจำมันได้ดี
ชานยอลกับเซฮุนกำลังแกล้งผมอยู่ใช่ไหม เขาจำผมไม่ได้? นี้มันบ้าอะไรวะเนี่ย!!
ถ้ามองในตอนนี้ผมคงเสียมารยาทมากที่ไม่ได้ทักคนตรงหน้ากลับแต่ร่างกายผมกลับไม่ตอบสนองต่อสิ่งรอบข้างแล้วในตอนนี้
"ชานยอล..เรามีเรื่องต้องคุยกัน"
ผมพูดเสียงนิ่งและพยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเอง ก่อนที่ผมจะเป็นฝ่ายลุกออกจากร้านไปก่อน
"อยู่กับเซฮุนไปก่อนนะตัวเล็ก"
ไม่ทันที่ผมจะก้าวข้ามประตูผมก็ได้ยินเสียงของชานยอล ไม่ต้องหันหลังกลับไปก็พอรู้ว่ามันใช้สรรพนามนี้กับใคร เหอะ.. เด็กของชานยอลงั้นเหรอ?
'นี่ ตัวเล็ก..ตัวเล็กสนใจเขาหน่อยสิ'
'อะไรเล่า อ่านหนังสืออยู่เห็นไหม'
'สนใจหนังสือมากกว่าเราเหรอ?'
'ไม่ใช่เเบบนั้นสักหน่อย...'
'รักนะครับ คยองซู..'
นึกย้อนกลับไปก็น่าตลกดีนะครับที่ผมจำการกระทำของเราสองคนได้หมดแต่ดูเหมือนเขาจะจำอะไรไม่ได้เลย
"มึงกับเซฮุนแกล้งกูใช่ไหม?"
ผมพูดกับชานยอลด้วยน้ำเสียงและใบหน้าที่ยากจะสื่อออกมาได้ว่าตอนนี้ผมรู้สึกยังไง
"แกล้งไร? กูแกล้งอะไรมึง"
"ก็ที่มึงพาคยองซูมาที่นี่ไง แล้วทำไมคยองซูดูเหมือนจำกูไม่ได้เลยวะ"
"คยองซู...ความจำเสื่อม"
"ฮะ! กูไม่เล่นกับมึงนะชานยอล"
"แล้วใครบอกว่ากูเล่นกับมึงล่ะ"
"โว้ยย!! ไอ้....โธ่เว้ย!!!!"
ผมต่อยกำแพงข้างๆด้วยความโมโห ผมไม่รู้จะถามอะไรมันต่อเพราะตอนนี้คำถามในหัวมันตีกันยุ่งทำให้ผมต้องทำร้ายตัวเองแบบนี้
ผมเห็นของเหลวสีแดงที่ไหลตามซอกนิ้วของตัวเองหยดลงสู่พื้น.. เจ็บนะเเต่ไม่เท่าข้างในที่ใจมันกำลังรู้สึก
"มึงต้องการอะไรวะชานยอล..มึงเห็นกูเจ็บไม่พอเหรอว่ะ"
"กูก็แค่อย่างเริ่มนับหนึ่งใหม่"
"คยองซูไม่ใช่ของเล่นของมึงนะชานยอล"
"กูแอบชอบคยองซูก่อนมึงอีกแล้วผลสุดท้ายมึงก็เเย่งกูไป.."
ชานยอลพูดถูกของมัน ผมยอมรับว่าผมไปแย่งคยองซูจากมันแต่ผลสุดท้ายคือคยองซูเลือกผม
"เรื่องมันก็3ปีมาแล้วมึงจะรื้อฟื้นทำไมวะ ในเมื่อตอนนี้คยองซูจำกูไม่ได้ด้วยซ้ำ"
พูดเองก็เจ็บเอง..
"มึงจำคำพูดของกูวันนี้ให้ดีนะจงอิน..
..กูจะไม่ปล่อยคยองซูให้กับมึงอีก"
ทุกอย่างกำลังจะเปลี่ยนไปและผมจะเป็นคนเริ่มต้นมันเอง L
ความคิดเห็น