คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : dreamcatcher two .
dreamcatcher two .
เป็นสัญลักษณ์ของความร่วมมือร่วมใจกัน
☆☆☆☆
อาา..ทำไมมันปวดหัวเหมือนมีเข็มหลายพันเล่มมาทิ่มที่หัวผมเต็มไปหมด มันทรมานเกินกว่าที่ผมจะสามารถข่มตาให้หลับลงได้อีกครั้ง ลืมตาขึ้นช้าๆกระพริบตาสองสามทีให้สายตาชินกับความมืดรอบตัว
แต่เดี๋ยวก่อน....นี่ผมฝันซ้อนฝันหรือเปล่า...
ตลกน่า....
ผมพิจารณามองสิ่งของรอบตัวเพื่อให้เเน่ใจว่าผมอยู่ในห้องของตัวเองเเต่นี่มัน....
....
....
!!!!!!!
มันไม่ใช่ห้องของผม!!
ข้าวของเครื่องใช้ทั้งหมดเป็นของเก่าและคนในปัจจุบันก็คงไม่ใช้ของพวกนี้เเน่ๆนอกจากตั้งโชว์เพื่อความสวยงาม นี่มันยุคศตวรรษที่20แล้วนะ ยังมีของพวกนี้อยู่อีกเหรอ? ไม่ๆถ้ามีมันก็ควรจะไปอยู่ในพิพิธภัณฑ์อะไรเทือกนั้นสิ ตื่นจากความฝันได้แล้วคยองซู!
"เฮ้ย!!! มะ....มึงเข้ามาได้ไงวะ?!"
ผู้ชายคนนั้นเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพที่ ท่อนล่างพันแค่ผ้าขนหนูบางๆดูแล้วน่าจะพึ่งอาบน้ำเสร็จหมาดๆ ยอมรับเลยครับว่าหุ่นดี หน้าท้องมีมัดกล้ามเล็กน้อยให้ดูสมเป็นชายชาตรี ต่างกับผมที่ดูเหมือนคนเป็นโรคขาดสารอาหาร
เน้น!!!!!
บางๆ!!!!!
ทำให้เห็นช่วงขายาวและผิวพรรณขาวผุดผ่อง ถึงเเม้จะเป็นผู้ชายเหมือนกันก็เหอะโคตรอิจฉาเลย;(
พอครับเลิกอธิบายถึงรูปร่างลักษณะของเขา มันทำให้ผมดูเหมือนคนหื่นกามอะไรอย่างนั้นเเต่ผมก็ไม่ได้ตั้งใจจะดูสักหน่อยนี่นา.. แต่ดูจากรูปประโยคคำถามที่ดูจะตกใจสุดขีดของเขาแล้ว คงจะเป็นเจ้าของห้องสินะ
ผมมัวแต่ชื่นชมร่างกายของเขาจนไม่ทันสังเกตุว่าเขาเดินเข้ามาใกล้กับเตียงที่ผมนั่งอยู่ ยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนทำให้เรารู้สึกถึงลมหายใจของกันและกัน ผมเริ่มหน้าขึ้นสีเพราะปฏิกิริยาที่คนตรงหน้ามัน....ผมอธิบายความรู้สึกตอนนี้ไม่ถูกเลย หน้าของเราห่างกันไม่ถึงคืบ ถ้ามีคนมาเห็นต้องเข้าใจผิดแน่ๆ ผมรู้สึกว่าหน้าของเขาขยับเข้ามาใกล้เกินไป ผมถดตัวเลี่ยงไม่ให้หน้ามันใกล้กันไปมากกว่านี้
"คะ..คยองซูเหรอ..?"
เป็นคนตรงหน้าที่เริ่มประโยคคำถามขึ้นอีกครั้ง หลังจากที่เขาถามแล้วผมไม่ยอมตอบ แต่คำถามนี้ทำให้ผมเบิกตากว้างเพราะความตกใจ ผมยังไม่ได้คุยกับเขาสักคำเลยนะ เราเพิ่งเจอกันครั้งแรกแล้วจะมารู้จักชื่อผมได้ยังไง หรือเขาจะมีพลังวิเศษที่สามารถอ่านความคิดคนได้!?!!?
"นายหายไปไหนมา!"
เขาเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้กับผมในตอนแรกทำให้ผมงงเข้าไปอีก น้ำเสียงดุดันเจือความโกรธทำให้ผมรู้สึกเหมือนทำผิดขั้นร้ายเเรงซะอย่างนั้น
แต่ทว่า...อยู่ๆคนตรงหน้าก็โผเข้ากอดผมเขาซบหน้าลงที่ไหล่ของผมแนบแน่นราวกับว่ากลัวผมจะหายไปไหนอีก
สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเขากอดผมเเบบไม่ทันได้ตั้งตัว ใช้เเรงทั้งหมดที่มีผลักเขาออกไปเเต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลเลยสักนิด
พยายามจะผลักเขาออกอีกครั้งเเต่สิ่งที่คิดไว้ก่อนหน้ากลับต้องชะงักเมื่อรับรู้ได้ถึงความเปียกชื้นที่บริเวณไหล่ข้างซ้าย
นี่เขาร้องไห้?
ผะ..ผมควรทำยังไง..ผมไม่ชอบเห็นน้ำตาของคนอื่นเลย.....
ถึงแม้ผมจะไม่รู้สาเหตุที่ทำให้เขาร้องไห้ก็ตาม เเต่เวลานี้คงทำได้เพียงลูบแผ่นหลังเปลือยเปล่าอย่างแผ่วเบาเป็นการปลอบประโลม แม้ว่าจะไม่เคยเห็นหน้าหรือรู้จักมาก่อนแต่เมื่อในตอนนี้เขากำลังเสียใจผมก็ควรปลอบเขา มันถูกต้องที่สุดเเล้ว
ผมรู้สึกว่าเขาน่าจะหยุดร้องไห้ได้สักพักหนึ่งแล้วเพราะความเปียกชื้นที่เสื้อของผมตอนนี้เริ่มแห้งแล้ว งั้นเขาจะกอดผมอยู่อีกทำไม?
"นะ...นายช่วยออกไปจากตัวฉันได้ไหม"
ผมพูดออกไปด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา อาจจะเป็นเพราะตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ผมยังไม่ได้ปริปากพูดอะไรเลยสักคำผมไม่รู้ว่าควรจะพูดยังไงดีเพราะเราดูเเตกต่างกันเเปลกๆ ความคิดในใจผมมันก็ตีรวนกันไปหมด
"ฉันนึกว่านายจะไม่ยอมพูดกับฉันแล้วเสียอีก"
ในที่สุดคนตรงหน้าก็ยอมปล่อยให้ผมเป็นอิสระ พร้อมนั่งลงที่เตียงตรงข้ามกับผม แต่เขาก็ยังไม่ละสายตาไปจากใบหน้าของผมเลย
"ขอโทษนะ..แต่นายช่วยใส่เสื้อผ้าก่อนได้ไหม"
จริงๆแล้วไม่ใช่ประโยคขอร้องแต่มันคือประโยคคำสั่ง....
คนตรงหน้าก็ลุกไปที่ตู้เสื้อผ้าที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลอย่างว่าง่าย โดยใช้เวลาไม่ถึงนาทีก็กลับมานั่งที่เดิมพร้อมกับใช้สายตามองผมเหมือนครั้งเเรกที่เจอกันเมื่อกี๊ ไม่ต้องเดาให้เสียเวลาเเค่มองตาก็รู้ว่าเขากำลังสงสัยในตัวของผมอยู่
"นายเป็นใคร.."คนตรงหน้าพูดผมพร้อมขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย "..นายไม่ใช่คยองซูที่ฉันรู้จัก"
งงเลยครับ คำถามนี้ แล้วใครละครับคือคยองซูที่คนตรงหน้ารู้จัก?
"หน้านายเหมือนมากๆแต่ความรู้สึกที่ฉันกอดนายมันไม่ใช่...นายเป็นใคร?"
เอาไงดีล่ะครับเหมือนคนตรงหน้า ต้องการคำตอบจากผม ตอนนี้ผมเหมือนกับกำลังเล่นเกมโชว์ที่มีเวลาเพียงแค่3วินาทีในการตอบ
"ฉันชื่อคยองซู...แต่ฉันไม่ใช่คยองซูที่นายรู้จักแน่ๆ"
ตอนที่ผมบอกชื่อตัวเองออกไป ผมคิดว่าคนตรงหน้าจะพูดว่า 'นายไม่ใช่คยองซูของฉัน ไปให้พ้น' พร้อมตะโกนใส่หน้าผมด้วยอารมณ์โกรธจัด บางทีเขาอาจจะเป็นพวกโหดร้ายจับผมไปฆ่าถ่วงน้ำข้อหาบุกรุก
แต่ทว่า พอผมพูดจบ เขาก็ไม่มีท่าทีที่ดูโกรธหรือเห็นผมเป็นคนที่เขาไม่ต้องการแต่อย่างใด เหมือนเขากำลังใช้ความคิดอยู่กับตัวเอง แววตาของเขาก็ยังมองมาที่ผมอยู่แต่มัน นิ่ง สงบและว่างเปล่า
dreamcatcher .
ผมควรทำยังไงกับผู้บุกรุกคนนี้ดี อยู่ๆก็มีคนที่หน้าตาเหมือน 'คยองซู' ของผม เข้ามาในห้องแบบนี้ แถมตัวก็เล็กขนาดนี้จะไปสู้กับใครได้ ทำไมต้องทำตัวให้หน้าปกป้องด้วย
เขายังหน้าเหมือนคนที่ผมแอบชอบมาตั้งนานอย่างคยองซูอีก...ตอนเห็นหน้าคนคนนี้ครั้งแรก ความรู้สึกของผมมันตีกันไปหมด ทั้งตกใจ ดีใจ แล้วก็สงสัย เขาเหมือน เหมือนกันมากๆ แต่พอได้สัมผัสเขา ผมเลยรู้ว่านี่ไม่ใช่คยองซู...และอีกอย่างคนที่ผมแอบชอบเขาหายไปไหนก็ไม่รู้ จะเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้ ไม่มีใครสามารถติดต่อเขาได้ เพราะเขา.....
หายสาบสูญ
"หน้านายเหมือนมากๆแต่ความรู้สึกที่ฉันกอดนายมันไม่ใช่..นายเป็นใคร?"
หลังจากที่ผมปล่อยคนตรงหน้าให้เป็นอิสระก็เริ่มเค้นคำตอบจากคนตัวเล็กทันที
"ฉันชื่อคยองซู...แต่ฉันไม่ใช่คยองซูที่นายรู้จักแน่ๆ"
แถมชื่อยังเหมือนกันอีก....
"แล้วเข้ามาในห้องฉันได้อย่างไร?"
"ฉันรู้แค่ฉันฝัน...ตื่นมาก็มาอยู่ห้องของนายแล้ว"
นี่ผมควรจะเชื่อเขาไหม เอาไปเล่าให้เด็กมันฟังเผลอๆจะโดนเด็กตอกกลับมา เหอะ
"เฮ้ออ..แล้วฉันควรทำอย่างไรกับนายดี"
สมองมันเหมือนหยุดทำงานไปชั่วขณะคิดอะไรไม่ออกเลยจริงๆให้ตายเถอะ เเถมการเเต่งตัวก็ยังดูเเปลกประหลาดเสียจริง... นี่มันเรียกสไตล์อะไรน่ะ?
แต่ในเมื่อเขาหน้าเหมือนคนที่ผมแอบชอบมาตลอดขนาดนี้แถมเจ้าตัวก็เหมือนจะจำผมไม่ได้....
แต่ช่างเถอะ เพราะยังไงซะ 'ปาร์คชานยอล' คนนี้จะไม่ปล่อยให้คนที่ตัวเองแอบชอบหายไปอีกแล้วล่ะครับ
-------------------------------------
มาล้าววววตอนที่สองไม่มีไรมากเลย ฝากทุกคนติดตามด้วยน้า ตรงไหนไม่โอติได้เลยค้าบ
เรายินดีรับฟังนะะ ตอนที่สามเร็วๆนี้เลยยยย
ความคิดเห็น