คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ตัวจริงกำลังจะกลับมา .... 100%
ตัวจริงกำลังจะกลับมา
เช้าวันใหม่แสนสดใสของร่างบาง ทำเอาร่างหนายิ้มตามไม่หุบขณะขับรถไปส่งที่โรงเรียนของร่างบาง แต่เมื่อได้รู้ว่าร่างบางของเค้ายิ้มเพราะอะไรทำเอาหน้าตายิ้มแย้มเมื่อครู่เจื่อนลงในไม่กี่วินาที
เป็นอะไรเรายิ้มใหญ่เลย / กั้ง
เมื่อคืนนี้ครับ หลังจากเราถึงบ้านแล้วแยกกันพี่เต้โทรมาบอผมว่าพรุ่งนี้เย็นๆจะถึงกรุงเทพแล้วครับ ร่างบางตอบไปยิ้มไป
อะ เออ นั่นสินะจะครบอาทิตย์แล้วนิ คะ คิดถึง เต้ ละสิเรา มือหนายีหัวทุยเล่นเบาๆเพื่อกลบเกลื่อนความเจ็บปวดที่มันอาจทำให้คนตัวเล็กมองเห็นแล้วทำให้ไม่สบายใจได้
ซี คิดถึงพี่เต้จังเลยครับ คำพูดแค่ไม่กี่คำของร่างบางเมื่อครู่ทำเอาหัวใจของคนข้างๆกระตุกวูบอย่างช่วยไม่ได้ ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเจ็บมากเจ็บมากจริงๆ
หลังจากนั้นก็ไม่มีแม้คำพูดของเค้าสองคนแม้แต่สียงหายใจยังฟังแทบไม่ได้ยิน ได้ยินเพียงเสียงแอร์จากรถเท่านั้น กั้งส่งร่างบางที่โรงเรียนด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มแต่พอหลังบางๆของตัวเล็กของเค้าลับตาไปใบหน้าที่เปื้อนยิ้มกลับเปลี่ยนไปราวหนังคนละเรื่องหัวใจที่กำลังเจ็บมันบีบตัวแน่นจนแทบหายใจไม่ออก “ตัวจริงคงกำลังกลับมาสินะ”
TAE PART
เสียงกุกกัก กุกกัก ที่ดังมาจากห้องน้ำภายในห้องพักส่วนตัวของ เต้ ธีระ นั้นคือเสียงชายหญิงคู่หนึ่งกำลังนัวเนียกันไปมา มือหนาของชายหนุ่มขย้ำเอวบางอย่างมันมือ พรางลากจูบทั่วลำคอขาวสลับกับบดเบียดเข้าที่เรียวปากบางย่างเร่าร้อน ร่างกายเสียดสีกันทุกอณูไปมา หญิงสาวได้แต่ครางอื้อ อึงแล้วจิกเล็บคมลงบนแผ่นหลังที่มีเสื้อป้องกันอยู่
พะ พี่เต้ พอ กะ ก่อน นะค่ะ ต้องไปข้างล่าง ละ แล้วนะค่ะ เสียงสาวสวยที่ขาดห้วงไปเรียกชื่อชายหนุ่มที่ชื่อเต้ ฟังไม่ผิดหรอกเค้าคือ เต้ ธีระ คนรักของกันต์ธีร์ ที่ตอนนี้กำลังนอกทั้งกายนอกทั้งใจร่างบาง อย่างไม่รู้สึกผิดสักนิดเดียว
ต่อ ไม่ได้หรอ ร่างหนามองเข้าไปในตาของหญิงสาว
ไว้คุยกับพี่ staff เสร็จค่อยต่อนะค่ะ ยังไงวันนี้เค้าก็ปล่อยฟรีช่วงบ่าย ยะ ยังเหลือ หละ หลายชั่วโมง เสียงขาดห้วงไปเพราะร่างหนาซุกไซร้ตามลำคอรวมทั้งทำรอยจางๆแถวๆลาดไหล่ เพื่อมัดจำว่ายังไงก็จะมาต่อแน่นอน
แล้วเจอันนะสาวน้อย หลังจากนั้นแกรนสาวสวยก็เดินออกจากห้องไป
“ใช่ ผมนอกใจและนอกกายซีดีตั้งแต่วันที่ผมโทรซีดีเป็นครั้งสดท้ายซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าวันไหนผมจำไม่ได้แล้วแม้มันผ่านไปแค่ไม่กี่วันก็เถอะ ผมทนไม่ได้หรอกนะที่จะมาอยู่กับเด็กจืดชืดนั่น กลับผมจะไปบอกเลิกเด็กนั่น ผมไม่ได้ใจร้ายนะแค่ไม่ใช่ก็ต้องตัดทิ้ง “
หลังจากนั้น 2 ชั่วโมงพี่ๆstaffก็ปล่อยให้ฟรีจนถึง 5 โมงเย็น 5โมงครึ่งทุกคนต้องมาที่ลานหน้าที่พัก
เต้จับที่ข้อมือแล้วทั้งคู่ก็เดินไปที่ห้องแต่ครั้งนี้เป็นห้องของหญิงสาวเพราะมันใกล้กว่ากันเยอะ
พี่เต้รีบจังนะค่ะ เสียงหญิงสาวที่เอ่ยแซวออกไป
หรือแกรนไม่อยาก พี่จะได้กลับ เต้ ตอบออกไปอย่างมีเชิง
หึ รีบเถอะค่ะก่อนที่แกรนจะไม่ไหวแล้วถอดเสื้อมันในลิฟล์นี่ หญิงสาวพูดออกมาราวกับจะทนไม่ไหวแล้ว
ทันทีที่ประตูลิฟท์เปิดออกเต้เข้าช่วงชิมริมฝีปากบางราวกับไม่ได้จับต้องมาเป็นปีๆ ทั้งผลัดกันดูดดุดที่ปากให้กันไปมาจนมาถึงประตุห้องมือบางเปิดประตูห้องด้วยมือที่สั่นเทาก่อนประตูจะถูกเปิดออกแล้วทั้งสองร่างก็เข้ามาในอาณาเขตที่เค้าสองคนสามารถทำอะไรได้ตามใจอยากเสียทีสองร่างกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันจนถึงเตียงกว้างก่อนที่บทเพลงรักแสนเร่าร้อนจะเล่มขึ้น ......................
เวลาผ่านไปราวๆ 3 ชั่วโมงร่างสองร่างนอนกอดกันกลมทุกส่วนสัมผัสกันไปหมด
เราจะได้เจอกันไหม เสียงสาวในอ้อมกอดร่างหนาเอ่ยขึ้น
ได้เจอแน่นอน รู้ไหมว่าแกรนทำให้พี่ไม่อยากห่างแกรนเลยแม้แต่น้อย กลับไปพี่จะไปเลิกกับซีดีทันที
จริงหรอค่ะ แล้วน้องจะไม่เสียใจหรอค่ะ / แกรน
เสียใจ เหรอ หึ ชั่งสิตอนนี้พี่ไม่ได้แคร์แล้วนิ แล้วอีกอย่างพี่ก็รู้ว่าเพื่อนพี่มันรักซีดีพี่ก็จะยกซีดีให้มันไง เต้พูดออกมาอย่างสบายอุราเหลือล้น
แกรนรักพี่เต้นะค่ะ เสียงสวยเอ่ยขึ้นก่อนจกอดร่างหนาแน่นขึ้นอีก End part
Cd Part
ตอนนี้ร่างบางกำลังรอกั้งมารับกลับบ้านเหมือนทุกวัน แต่มีบางอย่างที่เปลี่ยนไปเพราะร่างบางยิ้มอย่างมีความสุขกว่าทุกวัน แน่อยู่แล้วก็คนรักกำลังจะกลับมานิไม่ให้ดีใจได้ไง แต่ร่างบางผู้อ่อนไหวผู้นี้จะรู้ไหมว่าความเจ็บปวดกำลังจะมาเยือนเค้าในอีกไม่ช้านี้แน่นอน
รอนานไหมครับซีดี ร่างหนาที่คุ้นตามายืนตรงหน้าร่างบางที่ตอนนี้นั่งที่ม้าหินอ่อนหน้าโรงเรียน ด้วยใบหน้าที่ฝืนยิ้มเต็มที่
ไม่หรอกครับพี่กั้ง ซีดียิ้มร่า
OK งั้น กลับกันเลยนะครับ แม้ดวงหน้าที่เปื้อนยิ้มของเค้าจะเผยออกมา แต่นัยน์ตาของเค้าที่ร่างบางจ่องมองมันกลับตรงข้ามกับใบหน้าโดยสิ้นเชิง จนร่างบางต้องเอ่ยถามอย่างเป็นห่วงทันทีที่ขึ้นนั่งบนรถ
พี่กั้งเป็นอะไรหรือเปล่าครับหน้าไม่ค่อยดีเลย / ซีดี
มะ ไม่ดียังไงครับพี่ยิ้มอยู่นะซีดี กั้งตอบแต่ไม่ยอมสบตาทำให้ร่างบางมั่นใจแน่นอนว่ากั้งต้องมีเรื่องไม่สบายใจแน่ๆ
แต่ตาพี่กั้งมันฟ้องว่าในใจพี่กั้งไม่ได้ยิ้มเหมือนหน้าตาตอนนี้เลยนะครับ / ซีดี
กั้งหุบยิ้มทันที เค้าไม่รู้ว่าควรดีใจไหมที่ร่างบางข้างๆเค้าตอนนี้เป็นห่วงเค้าและสังเกตเค้ามากแค่ไหน แต่ทุกอย่างที่ทำให้เค้ามันก็แค่ในฐานะพี่ น้องเท่านั้น
เล่าให้ซีฟังได้นะครับพี่กั้ง ซี รับฟังทุกอย่างนะครับ ซีดีเอื้อมมือวางทับมือหนาที่วางอยู่แถวหน้าขาของร่างหนาเอง ร่างหนาหันมาสบตาก่อนจะเปลี่ยนเอามือตัวเองทาบทับมือบางไว้
พี่ไม่ได้เป็นอะไรจริงๆครับ คนดีไม่ต้องห่วงนะรู้ไหม กั้งพูดอย่างอ่อนโยน
จริงๆนะครับ พี่กั้งไม่โกหกซีดีนะครับ ซีดีเป็นห่วงพี่กั้งนะครับ ร่างหนายอมรับกับใจว่าตอนนี้มีความสุขมากที่สุด ร่างหนาได้แต่ยิ้มออกมาเท่านั้น
กลับกันเถอะครับพี่กั้ง ซีดีเอ่ยขึ้นหลังจากที่สบายใจแล้วว่ากั้งไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ
ครับ กั้งขับรถออกไปทันที ตอนนี้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ซีดีจะรักเค้าหรือไม่รักยังไงเค้าจะคอยอยู่ข้างๆร่างบางนี้ตลอดไป
ตอนนี้เวลาล่วงเลยไปที่ 2 ทุ้มแล้ว มือถือร่างบางสั้นเบาๆที่หัวเตียง ร่างบางหยิบมันมารับสายด้วยอารมณ์ที่ดีเป็นพิเศษ เพราะคนที่เค้ารอ1 อาทิตย์เต็มๆโทรมาหา
ครับพี่เต้ ซีดีคิดถึงพี่เต้จังเลย / ซีดี
เอ่อ พี่จะบอกว่าพี่ถึงกรุงเทพแล้วนะ / เต้
ครับ เราจะได้เจอกันเมื่อไหร่ครับ / ซีดี
พรุ่งนี้เลยก็ได้ เอาเป็นตอนซีดีเลิกเรียน ให้กั้งพามาที่ร้านเดิม / เต้
ครับพี่เต้ แล้วพี่เต้ง่วงหรือยังครับ / ซีดี
อืม..พี่ง่วงแล้วแหละ แค่นี้นะ / เต้
คะ ครับ ยังไม่ทันที่ซีดีจะเอ่ยครับได้เต็มปากสายก็ถูกตัดไปเสียดื้อๆ
ร่างบางคิดแค่ว่าคงเหนื่อย ก่อนจะพ้นลมหายใจออกมาแรงๆ เพราะร่างบางรู้สึกถึงความเปลี่ยนไปบางอย่าง ทำไมคนที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนดูเย็นชาและแปลกไป แต่ร่างเล็กเลือกที่จะไว้ใจจึงเลิกคิดเรื่องนั้นก่อนจะเปิดเข้าไปที่ Application ไลน์แทน
Cd Guntee :
พี่กั้งหลับรึยังครับ / read
Kang vorakorn :
ยังครับมีอะไรหรือเปล่า // read
Cd Guntee :
พรุ่งนี้พี่กั้ง พาซีไปหาพี่เต้ได้ไหมครับ / read
Kang vorakorn :
ได้ครับ เมื่อไหร่ // read
Cd Guntee :
ร้านเดิมครับ ตอนเลิกเรียน // read
Kang vorakorn :
ได้ครับ ตอนนี้พี่ขอนอนก่อนนะครับ พี่ปวดหัวมากเลย // read
Cd Guntee :
อย่าลืมทานยานะครับ พี่กั้ง ฝันดีนะครับ // read
Kang vorakorn :
GOOD NIGHT // read
ร่างบางคว่ำมือถือสีขาวลงอย่างคิดเป็นห่วงคนพี่ที่บอกว่าปวดหัวมาก แต่ก็คิดว่าคงไม่เป็นอะไรหรอกเพราะยังไงพี่กั้งก็จะนอนแล้วคงไม่เป็นอะไรมาก ............................ จนเวลาผ่านไปเกือบ 40 นาที ร่างบางก็ยังคงนอนพลิกไปพลิกมาหลับยังไงก็ไม่ลงสักที ด้วยความที่ยังเป็นห่วงผู้พี่ที่บอกว่าปวดหัว ไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมต้องห่วงขนาดนี้ก็ไม่รู้ ร่างบางตัดสินใจลุกจากเตียงแล้วหยิบกระปุกยาที่อยู่ในตู้ยาก่อนจะเดินออกไปจากบ้านเพื่อเดินไปบ้านข้างๆที่มีคนที่เค้าเป็นห่วงอยู่ที่นั่น ทั้งๆที่เค้าไม่ชอบเลยกับไอ้ความมืดแต่เพราะเป็นห่วงเค้าจึงฝืนใจเดินออกจากบ้านแล้วตรงมายังบ้านของ วรกร มือบางเปิดประตูรั้วหน้าบ้านด้วยกุญแจที่พี่กั้งให้ไว้เพื่อที่จะเข้าออกได้สะดวก
เท้าน้อยๆเดินขึ้นไปบนห้องที่เค้าคุ้นเคยเงียบๆเพาะกลัวคนที่อาจจะหลับอยู่ตื่น โชคดีที่พี่กั้งไม่ได้ล็อกประตูห้องเอาไว้ร่างบางเลยเข้าไปในห้องนอนได้
แสงไฟที่หัวเตียงยังคงเปิดอยู่ทำให้ร่างบางมองเห็นดวงตาเรียวได้รูปของร่างหนากำลังหลับอยู่ แต่ใบหน้ากลับดูอึดอัดเหมือนกำลังทนกับอะไรอยู่
มือบางเปิดไฟให้ทั้งห้องสว่างแล้วเดินไปที่เตียงของร่างหนา
พี่กั้งครับ พี่กั้ง เปลือกตาหนาค่อยๆเปิดออกช้าๆ
ซีดี หรอ เสียงของร่างหนาเอ่ยขึ้นถามเพราะกำลังกระพริบตาถี่เพื่อมองให้ชัดขึ้น
ครับ ซีเป็นห่วงจนนอนไม่หลับเลยมาหา พี่กั้งทานยาหรือยังครับ เสยงใสๆเอ่ยด้วยความเป็นห่วง
พี่เผลอหลับตั้งแต่คุยกับซีดีเสร็จครับ เลยยังไม่ได้ทาน กั้งตอบตามความจริง
งั้น พี่กั้งทานยานะครับซียกมาให้ตั้งแต่ตอนขึ้นมาแล้ว มือบางส่งยาสองสีสองเม็ดให้ร่างหนาพร้อมๆกับน้ำเปล่า1แก้วก่อนที่ร่างหนาจะหยิบยาเข้าปากแล้วตามด้วยน้ำ
ขอบคุณนะครับ กั้งตอบก่อนจะเอนตัวนอนตามเดิม
พี่กั้งควรพักผ่อนมากๆนะครับ ซีรู้นะว่าตั้งแต่ตอนซีป่วยพี่กั้งก็นอนน้อยมาตลอดเลย หลังจากนี้พี่กั้งต้องพักผ่อนมากๆนะครับนี่เป็นคำสั่ง ของคุณหนู กันต์ธีร์ เข้าใจไหม นายวรกร วรกรหัวเราะเบาๆด้วยความน่ารักของเด็กตัวน้อยๆของเค้า ครับ พี่จะพักผ่อนมากๆนะ มือหนาลูบเบาๆที่หัวทุยๆของร่างบาง
มือบางดึงผ้าห่มห่มให้กั้งจนเกือบถึงคอ ร่างหนาได้แต่ยิ้มมีความสุข
พี่กั้งวันนี้ซีขอนอนกับพี่กั้งนะครับ ร่างหนาไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่ยิ้มให้อย่างอ่อนโยนซีดีเดินไปปิดไฟ ก่อนที่จะสอด ร่างบางๆของตนเข้าไปใต้ผ้าห่มผืนหน้าผืนเดียวกัน
พี่กั้งฮะ ซีขอกอดได้ไหม อยู่ๆคำถามที่กั้งไม่คิดว่าจะออกมาจากปากบางๆที่เค้ามองมันทุกวัน
กั้งไม่มีแม้คำพูดใดๆออกจากปาก มีเพียงมือหนาที่เอื้อมมือกุมมือบางมาวางที่เอวของตนอย่างแผ่วเบา ร่างบางได้รับสัมผัสนั้นก็เข้าใจอย่างง่ายดายว่าร่างหนาอนุญาตแล้ว ร่างบางซุกหนาเข้ากับอกแกร่งแล้วกอดแน่นขึ้นกว่าเดิม
วรกรได้แต่ยิ้มเงียบๆภายใต้ความมืดของห้องที่ตอนนี้แสนจะอุ่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เค้าไม่อยากคิดกังวลอะไรทั้งนั้นตอนนี้เค้ารู้เพียงว่าตอนนี้เค้ามีความสุขที่สุด แม้พรุ่งนี้จะต้องเจ็บเจียนตายก็ตาม
วรกรไม่สามารถรู้ได้ว่าพรุ่งนี้จะต้องเจออะไรบ้างเค้ารู้เพียงว่าตอนนี้เค้าจะกอดร่างบางๆร่างนี้แน่นๆและคอยอยู่ข้างๆเสมอไม่ว่าจะต้องเจออะไร เพียงแค่เค้าเห็นคนตัวเล็กคนนี้ยิ้มแม้ต้องแลกมาด้วยหยาดน้ำตาเค้า วรกรก็ยอม
-Facebook : Natthapat Homsombut
-Twitter : @NUUNATHAPAT
-Instagram : @KK_NATTHAPATT
-Line : Kcdfc1130
เรียกได้เลยถ้าหากนานเกินไป
ขอบคุณที่ยังอ่านนะค่ะ
ความคิดเห็น