คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : my yaguza ตอนที่ 1 เริ่มต้น
ตอนที่ 1 เริ่มต้น
ปัง!!! ปัง!!! ปัง!!! ปัง!! เสียงปืนดังกระหน่ำในย่านการค้าในกรุงโซล 2 กลุ่มผู้มีอิทธิพล กำลังปะทะกันอย่างดุเดือด การปะทะกันเช่นนี้เกือบจะเป็นเหตุการณ์ปกติของผู้คนที่อาศัยอยู่ย่านนี้เสียแล้ว เมื่อมีผู้มีอิทธิพล 2 กลุ่ม(ความจริงก็มีหลายกลุ่มแหละ แต่กลุ่มใหญ่ๆก็เห็นจะเป็น 2 กลุ่มนี้) แน่นอนที่สุดว่าจะต้องมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเป็นฝ่ายธรรมะ และอีกฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเป็นฝ่ายอธรรม
“พี่ฮะ อร่อยจังเลยฮะ” เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กชายเอ่ยกับพี่ชาย แววตาที่เป็นประกายบ่งบอกว่าเขามีความสุขมากแค่ไหน
“ดีแล้ว อร่อยก็กินเยอะๆเลยนะ” พี่ชายตอบเด็กชายพร้อมกับรอยยิ้ม เค้ามองน้องชายที่น่ารักของเขาด้วยความสุข ตั้งแต่พ่อทิ้งแม่ของพวกเขาไป เขาและแม่ก็ต้องทำงานหนักมากขึ้นเพื่อส่งน้องชายเรียนหนังสือและหลังจากนั้นไม่นานแม่ของเขาก็ทรุดป่วยด้วยโรคร้ายและตายในที่สุดตอนนั้นตัวเขาและน้องชายเสียใจมากเขาจึงตั้งหน้าตั้งตาทำงานเพื่อนส่งน้องเรียนแต่งานที่เขาทำนั้นมันค่อนข้างที่จะเสี่ยงแต่ค่าตอบแทนค่อนข้างดีเขาจึงเลือกทำงานนี้เพราะคงมีแต่งานแบบนี้แหละมั้งที่คนไม่มีอนาคตอย่างเขาจะทำได้นั่นก็คือ ลูกน้องเจ้าพ่อยากูซ่า
ปัง !!!! เสียงเปิดประตูบ้านดังขึ้นอย่างรุนแรง แต่คนในบ้านก็ต้องแปลกใจเมื่อคนที่เปิดประตูเข้ามาแต่งกายด้วยชุดสีดำ ในมือมีปืนอยู่ 1 กระบอก
“แกคือ ยง จุงกิ ใช่ไหม” ชายชุดดำคนนั้นถามขึ้น
“แกรู้ได้ไง อย่าฉันอยู่ที่นี่” จุงกิถาม
“แกมันไอ้คนทรยศ เอาความลับของแก๊งค์ไปบอกตำรวจแกทำผิดกฎของแก๊งค์ แกรู้ไหมว่าคนที่ทำผิดกฏอ่ะ บทลงโทษของมันคืออะไร” ชายชุดดำไม่พูดเปล่าเดินเข้ามาใกล้มากขึ้น
“ไม่ใช่ ฉันไม่ได้เป็นคนไปบอกนะ ฉันไม่ได้ทำ” จุงกิปฏิเสธ ชายชุดดำเล็งกระบอกปืนมาทางจุงกิโดยไม่สนใจว่ายังมีเด็กชายตัวน้อยๆที่ต้องมารับรู้เรื่องราวที่ไม่สมควรที่รู้
“มันไม่ทันแล้วแหละ บทลงโทษของแกคือ ตายสถานเดียว” ชายชุดดำกล่าวก่อนลั่นไกปืน
ปัง !!!
เสียงปืนดังขึ้นพร้อมกับร่างของจุงกิ ที่นอนตายจมกองเลือดอยู่
“พี่ฮะ พี่ต้องไม่เป็นอะไรนะฮะ พี่ฮะ ฮือ ๆๆๆ ๆ” เด็กชายวิ่งมาที่ร่างที่ไร้ลมหายใจของพี่ชายพยายามร้องเรียกพี่ชายของตัวเอง
“พี่ฮะ ตื่นสิฮะ ฮือๆๆๆๆ” เด็กชายร้องไห้ไม่ยอมหยุด
“เจ้าเด็กน้อย เมื่อแกเป็นน้องชายของไอ้จุงกิก็เท่ากับแกทรยศหัวหน้าด้วย” ชายชุดดำหันมาพูดกับเด็กชาย จนสังเกตได้ว่าเด็กชายตัวน้อยคนนี้กลัวจนตัวสั่น
“ฉะนั้น แกก็ต้องตายตามพี่แกไป” ชายชุดดำเล็งกระบอกปืนมาทางเด็กชายตัวน้อย
“อย่านะฮะ อย่าทำอะไรผมเลย ฮึก ผม ฮึก ยัง ไม่ ไม่อยากตายฮือๆๆ” เด็กชายสะอื้นไห้อ้อนวอนร้องขอชีวิต
ชายชุดดำคนั้นกำลังจะลั่นไกปืนใส่เด็กน้อยคนนั้นโดยไร้ความปราณี
ปัง!!!! เสียงปืนดังขึ้น เด็กชายตัวน้อยหลับตาแน่น ตัวสั่นด้วยเพราะความหวาดกลัว เมื่อเสียงปืนเงียบ เด็กชายตัวน้อยเริ่มรู้สึกตัวเองว่า ไม่เจ็บไม่ปวดร่างกายแต่อย่างใด เขาจึงค่อยๆลืมตาขึ้นก็พบว่าแทนที่ร่างของเขาจะนอนจมกองเลือดตรงนั้นกลับไม่ใช่ แต่เป็นชายชุดดำคนนั้นต่างหากที่นอนจมกองเลือด เด็กชายตัวน้อยรู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมาก และเด็กชายตัวน้อยก็เห็นชายคนหนึ่งอยู่ที่ประตูหน้าบ้านของเขา คนคนนั้นเดินค่อยเดินเข้ามาใกล้เด็กชายตัวน้อยมากขึ้นในมือของเขามีปืนที่ใช้สังหารชายชุดดำเมื่อครู่ เมื่อชายคนนั้นเดินเข้ามาใกล้เด็กชายตัวน้อยมากเท่าไร เด็กชายก็ยิ่งถอยห่าง จนแผ่นหลังของเขาติดกับผนังบ้าน
“ไม่ต้องกลัวฉันหรอกนะ” ชายผู้นั้นเอ่ยขึ้น
“ฉันชื่อ ยาง ฮีเจ กลัวฉันเหรอ” ยาง ฮีเจ ถามเด็กน้อย เด็กน้อยไม่ตอบอะไรได้แต่พยักหน้ารับ
“ฉันไม่ทำอะไรหนูหรอกนะ แล้วนี่หนูไม่มีพ่อแม่เหรอ”
“ไม่..ฮึก ...มีฮะ” เด็กชายยังไม่หายสะอื้นและความกลัวยังไม่หมดไปจากหัวใจของเขา
“อืม....เอางี้มั้ย พี่ชายหนูก็ตายไปแล้ว หนูก็คงจะไม่มีใครดูแล ไปอยู่กับฉันไหม ไปเป็นลูกอีกคนของฉันไปไหม” ฮีเจ เอ่ยเชิญชวนพร้อมมอบรอยยิ้มที่จริงใจไปให้
“........”
“ถ้าหนูไปอยู่กับฉันนะ จะไม่มีใครมาทำอะไรหนูได้ ที่บ้านของฉันปลอดภัย” ฮีเจหว่านล้อมเด็กชายตัวน้อยอยากให้เด็กชายตัวน้อยไปอยู่กับเขาด้วย เพราะเขารู้สึกสงสารเด็กชายตัวน้อยอย่างจับใจ
“.......” เด็กชายตัวน้อยพยักหน้ารับ
แล้วทั้งสองคนก็เดินจูงมือกันออกไปจากบ้านหลังนี้
ในรถ
“คุณลุงฮะ คุณลุงรู้จักคนที่มาฆ่าพี่ชายผมไหมฮะ” เด็กชายตัวน้อยถาม
“เรียกฉันว่าพ่อสิ”
“ฮะ คุณพ่อ” เด็กชายตอบรับอย่างเชื่อฟัง
“รู้สิ ทำไมฉันจะไม่รู้”
“ใครเหรอฮะ” เด็กชายถามด้วยความสงสัย
“มันยังไม่ถึงเวลา ตอนนี้หนูนอนหลับพักผ่อนก่อนนะ” ฮีเจเลี่ยงที่ตอบคำถามและสั่งให้เค้านอน
“ฮะ” เด็กชายตอบรับอย่างว่าง่าย ฮีเจลูบผมของเด็กชายอย่างอ่อนโยน ก่อนที่ความอ่อนเพลียของเด็กชายจะเข้ามาทำให้เด็กชายหลับไป การที่ฮีเจเลี่ยงที่จะตอบคำถามของเด็กน้อย เพราะเด็กตัวแค่นี้ ไม่ควรที่จะต้องมารับรู้เรื่องราวที่มันหนักหนาเกินกว่าเด็กอายุ 7 ขวบจะรับได้
คฤหาสน์
“คุณพ่อฮะ กลับมาแล้วเหรอฮะ” เสียงลูกชายตัวแสบของฮีเจ วิ่งลงมาจากบันได
“อืม แล้วกีกวังล่ะ” ฮีเจ ถามถึงลูกชายอีกคนหนึ่ง ถึงแม่กีกวังจะเป็นลูกเมียน้อยแต่เขาก็รักกีกวังพอๆกับเจ้าตัวแสบ
“หลับไปแล้วแหละฮะ” โยซอบตอบพ่อ แม่ของโยซอบเป็นภรรยาของฮีเจ ซึ่งฮีเจก็รักแม่ของโยซอบมากแต่ตอนนี้ แม่ของโยซอบได้ตายไปแล้ว แต่ทั้งโยซอบและกีกวังถึงจะคนละแม่กัน แต่พวกเขาทั้งสองกันก็รักกัน
“เอ๊ะ? นั่นใครเหรอฮะ” โยซอบเห็นเด็กชายตัวน้อยที่พ่อของเขาจูงมาด้วย
“อ่อ ลืมไปเลย นี่ พี่ชายคนใหม่ของลูกนะ เค้าจะมาเป็นสมาชิกอีกคนของบ้านเรา” พ่อแนะนำเด็กชายตัวน้อยให้กับโยซอบ
“จริงเหรอฮะ ผมจะมีพี่ชายเหรอฮะ ดีใจจังเลยฮะ ถ้ากีกวังรู้ กีกวังต้องดีใจแน่ๆเลย”โยซอบดีใจ
“ผมชื่อ โยซอบนะฮะ แล้วพี่ชายชื่ออะไรเหรอฮะ”
“อืม นั่นสิ ลืมถามซะสนิทเลย” ฮีเจก็อยากรู้เช่นกัน
“ผมชื่อ จุนฮยอง ฮะ” เด็กชายตัวน้อยตอบ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เป็นไงบ้างคะ อ่านแล้วให้คำติชมด้วยนะคะ
จะได้แก้ไขกันต่อปายยยยย
ความคิดเห็น