love my magic รักมหัศจรรย์ของยัยไร้เดียงสา

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

� � ฉันก็พอจะรู้เรื่องราวต่างๆของโลกนี้หรอกนะทั้งเรื่องที่เด็กทารกเกิดจากไข่ที่พ่อและแม่ได้ให้กำเนิดแต่พ่อและแม่ที่ฉันหมายถึงคือพ่อมดและแม่มดหรอกนะแล้วเด็กคนนั้นพอมีอายุได้5ขวบส่วนใหญ่จะแสดงพลังพิเศษเฉพาะตัวออกมาแทบจะทุกคนบางคนอาจจะใช้เวลามากกว่านั้นพอมีอายุครบ17ที่โรงเรียนเวทย์มนต์จะมีกิจกรรมที่ให้ทำเป็นทีมพูดง่ายคือกีฬาสีที่แบ่งตามธาตุและพลังของคนๆนั้นคือ

ไฟ = สีแดง
ลม = สีเขียว
ดิน = สีน้ำตาล
น้ำ = สีฟ้า

� � �ไม่ว่าปีไหนสีแดงก็ชนะเสมอสีอื่นเหมือนเป็นตัวประกอบซะมากกว่าและอีกข้อที่สำคัญคือสีแดงมีจำนวนคนมากกว่าสีไหนๆส่วนสีฟ้าจะมีจำนวนคนน้อยมากๆสีฟ้ามักจะเป็นที่โหล่เสมอมันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่สมัยปู่และย่าของฉันแล้วจนกระทั่ง...ปู่และย่าของฉันได้ให้กำเนิดไข่แฝดขึ้นมาพวกท่านจึงโดนขับออกจากเมืองมาอย่างไม่ไยดีแต่พวกท่านก็ไม่สิ้นหวังพวกท่านได้เดินทางไปตามทางในป่าและปักหลักปักฐานในกลางป่าลึกจนพ่อของฉันโตและได้ไปพบรักกับแม่ฉันที่มีร่างกายไม่สมประกอบที่ว่าไม่สมประกอบไม่ได้แปลว่าท่านพิการนะคะแต่คำว่าไม่สมประกอบในโลกของฉันคือไร้เวทย์มนต์!ท่านจึงไม่สามารถสร้างใข่ได้ฉันจึงถือกำเนิดมาในแบบฉบับที่ว่าตั้งท้องและคลอดลูกเองแทนที่จะเกิดขึ้นจากไข่ฉันจึงไร้เวทย์มนต์ไปโดยสิ้นเชิง!แต่อย่างน้อยๆฉันก็เข้าเมืองได้ล่ะนะด้วยความช่วยเหลือของน้องชายฝาแฝดของพ่อฉันที่เป็นทหารป้องกันประตูเค้าเปลี่ยนชื่อและนามสกุลจึงไม่มีใครจำได้ว่าเค้าเป็นลูกใครนับว่าเป็นโชคดีอย่างหนึ่ง
"ระวังตัวด้วยล่ะยัยหนู!"
"ค่ะคุณอา!"ฉันโบกมือให้กับอาของฉันที่อุตส่าห์พ่วงฉันให้เข้ามาในเมืองได้อย่างปลอดภัย
"เฮ้!อลิเซียทางนี้!"เพื่อนของฉันที่มีชื่อว่า'คาเรีย'โบกมือเรียกฉันหลังจากที่ฉันเดินเข้าไปในตลาดเวทย์มนต์ที่ฉันและเธอนัดกันไว้
"ไงคาเรียไม่เจอกันตั้ง2วันแน่ะในเมืองมีอะไรใหม่บ้าง?"เป็นปกติที่ฉันจะถามคาเรียแบบนี้เพราะฉันค่อนข้างที่จะตกข่าวไปมาก
"ก็ที่โรงเรียนซินคอร์น่ะสิเปิดรับนักเรียนเพิ่มสำหรับจอมเวทย์ที่อายุไม่เกิน18ปีด้วยล่ะฉันไปยื่นใบสมัครแล้วนะ..."
"หรอยินดีด้วยนะได้ข่าวว่าที่โรงเรียนนั้นเข้ายากออกยากซะด้วยสิต่อไปนี้ฉันคงไม่ได้เจอเธอบ่อยๆแล้วสินะ"ฉันกับคาเรียคุยกันไปตามทางและดูของไปพลาง
"เธอคิดงั้นหรอ..."คาเรียพูดก่อนจะยิ้มอย่างสยดสยอง
"เอ่อ..."
"ฉันส่งใบสมัครเผื่อเธอด้วยดีใจใช่มั้ยล่า!"คาเรียพูดพร้อมกับกระโดดขึ้นกอดคอฉันที่ทำหน้าเอ๋อรับประทานทันทีที่คาเรียพูดจบ
"เป็นอะไรไปไม่ดีใจหรอ?"
"ไม่หรอกฉันดีใจสุดเลยต่างหาก"ตายแน่ๆฉันถ้าเกิดคนเค้ารู้ว่าฉันไม่มีเวทย์มนต์คงได้อดเข้าเมืองตลอดชีวิตแน่และที่สำคัญทำไมฉันไม่บอกคาเรียตั้งแต่เป็นเพื่อนกันใหม่ๆว่าฉันไม่มีเวทย์มนต์นะ!
ปึง!
"พ่อคะแม่คะเรื่องใหญ่แล้วค่ะเรื่องใหญ่ระดับชาติ!"พอถึงบ้านฉันก็โวยวายทันที
"อะไรอลิเซียลูกรักเรื่องใหญ่อะไรกัน?"แม่ฉันเดินออกมาจากห้องครัวขณะพูดขึ้น
"นั่นสิลูกโวยวายซะลั่นบ้านเลย"พ่อของฉันที่นั่งอ่านหนังสือฉบับอาทิตย์หน้าอยู่พูดขึ้น(หนังสือพิมพ์ที่โลกนี้เป็นอนาคตจริงๆไม่ได้โม้นะพยากรณ์ไว้ถูกต้องเป๊ะทุกข่าวด้วย)
"คาเรียน่ะสิคะ!ส่งใบสมัครเข้าเรียนโรงเรียนซินคอร์ให้หนูน่ะสิเรื่องใหญ่ๆมากๆ!"ฉันพูดด้วยความโมโหและสางผมตัวเองอย่างบ้าคลั่ง
"ใจเย็นๆลูกก็แค่โรงเรียนเองลูกก็อยากไปเรียนไม่ใช่หรอ?"พ่อฉันพูดก่อนจะวางหนังสือพิมพ์ลงไปบนโต๊ะสนามพลังที่พ่อฉันใช้เวทย์สร้างไว้ชั่วคราว
"ซินคอร์นะคะพ่อซินคอร์!"
"ก็แค่โรงเรียนเองอย่างที่พ่อเค้าบอก"แม่ฉันก็เห็นดีเห็นงามกับพ่อฉันหรอเนี่ย!
"มันเป็นโรงเรียนจอมเวทย์นะคะพ่อแม่!"
"ดีเลยลูกจะได้เรียนรู้วิธีใช้เวทย์เผื่อลูกจะดึงพลังเวทย์ที่มีในตัวตั้งครึ่งนึงออกมาได้"พ่อฉันพูดก่อนจะยิ้ม
"โอ้ย!มันต้องใช้พลังเวทย์ในการสอบเข้านะคะพ่อ!"
"ห่ะ..."พอฉันพูดจบพ่อกับแม่ฉันก็ทำเสียงพร้อมกันทันทีแน่ล่ะพ่อฉันไม่เข้าเมืองมาเป็นชาติแล้ว!จะไปรู้เรื่องอะไรในนั้นกัน!
"มีแต่ขายหน้าเค้าเราย้ายบ้านหนีเหอะ!"หนูยังไม่อยากอดเข้าเมืองตลอดชีวิตนะคะพ่อ!
"ลองไปดูเถอะลูก"
"คุณคะ..."
"ไม่เป็นไรหรอกดาซินลูกไม่เป็นอะไรหรอกเค้ามีสายเลือดพ่อมดตั้งครึ่งนึงเลยน๊า~"
"นั่นสิคะโฮะๆๆ"
� � � ก่อนที่ฉันจะทันได้คัดค้านอะไรพ่อกับแม่ฉันก็จัดการเก็บข้าวของของฉันเพื่อเอาฉันไปฝากคุณอาไว้เพราะบ้านคุณอาใกล้เมืองสุดสะดวกต่อการเดินทาง แงๆๆพ่อแม่รังแกฉัน!!!

�

�