TelePHONE

ลำดับตอนที่ #1 : TelePHON 1

"ย้ายไป ย้ายโรงเรียนหรอครับ????"
"ใช่ลูกลูกต้องย้าย"
"ไม่อาวว"
-เช้าวันต่อมา-
"เฮ้อ ถึงซักทีคอนโดของช้านน"สรุปคือแม่ชนะครับผมต้องย้ายมาแม่เห็นผมไม่ยอมเลยใช้กดบังคับซื้อคอนโดให้เลย
ครอบครัวผมไม่ได้รำรวยอะไรมากหรอกนะครับแต่ว่าแม่
อยากให้ผมมาที่นี่จิงๆ เลยซื้อคอนโดสุดหรูอลังการนี้ไว้ให้
"ชั้นควรจะเอาของขึ้นไปก่อนอย่างแรก"ผมพูดกับตัวเอง
ระหว่างที่กำลังเดินและวุ่นวายกับของอยู่นั้นในมือก็มีของหลากหลายเหลือเกินรวมถึงโทรศัพท์เครื่องโปรดด้วย
"โอ้ย!!!!"
"เชี่ย!!"
ผมรู้สึกว่าชนกับอีกคนเข้าจังๆแต่ว่าทำไมคำอุทานมันต่างกันจังห้ะ
"ขะ ขอโทดนะ" ผมและเขาพูดพร้อมกัน ผู้ชายคนนั้นใส่แว่นดำและใสหมวกบดบังใบหน้าไว้แต่ยังไงผมก็สัมผัสถึงเค้าโครงหน้าอันหล่อเหลาอยู่ดี
ผมรีบหยิบของที่ตกพื้นรวมถึงโทรศัพท์ด้วยแล้ววิ่งขึ้นไปชั้นบนคือห้องของผมทันที

       "วันแรกก็เดินชนคนอื่นเค้าซะแล้ว เช็คของซะหน่อยดีกว่า" ระหว่างผมเช็คของก็ได้ยินเสียงประตูห้องตรงข้ามเปิดและก็ปิดเหมือนมีคนเข้าไป อิเฮ้หลอนสาดๆผมเลยว่าจะเปิดเพลงฟังแต่ พอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ก็รู้ทันทีเลยว่าโทรศัพท์เครื่องนี้ไม่ใช่ของผมเสียแล้ว

มันไปหลงกับของคนอื่นตอนไหนเนีย?
อ่อ ผมพอจะรู้ละตอนที่ชนกับนายนั่นแน่นอน 
"จะทำไงดี จะทำยังไงดี!"
(กริ้งๆ กริ้งๆ)
"เอ้ะ นี่เบอร์ชั้นหนิ นายนั่นต้องเข้าเครื่องตัวเองแหง"
"ฮัลโหล"
"นายใช่ไหม ที่เดินชนชั้น!!!! เอาโทรสับชั้นมาคืนเด๋ยวนี้นะ ห้อง 68 คอนโด โอเอ็กซี(นี่ชื่อคอนโดจึงหรอไรท์) ด่วน!"
"เดี๋ยวสินายๆ นาย!!" วางสายไปแล้ว ทำไมชั้นต้องเอาไปคืนด้วยเนี่ย ซวยแท้ๆเล้ยจุนมยอน
ผมเปิดประตูออกมา
"คอนโดเดียวกัน แต่ว่าห้องมันอยู่ไหนน้อ"ผมกวาดสายตาไปเรื่อยๆ
"66.... 67 .....68..... อ้าวววเชี่ยยยห้องตรงกันข้ามกันนี่"
"ก้อกๆ"
"นายใช่มั้ย?"เขาเปิดประตูรับ ตอนนี้ไม่มีแว่นแล้วไม่มีหมวกแล้วอย่างที่คาดเดาไว้หน้าตาของเค้าเลอค่าจริงๆ
"นายนั่นแหละทำไมชั้นต้องเอามาคืนด้วย เดินใกล้ๆก็ถึงแล้วคอนโดก็ที่เดียวกัน!!"
"นะ..นายว่าอะไรนะ!!"
"คอนโดเดียวกัน ที่สำคัญชั้นอยู่ห้องนี้!!!"ผมตะคอกใส่
"ว่าไงนะ ห้องนี้หรอ!!"
"ไม่ต้องมาถามแล้วเอาโทรศัพท์ชั้นมาา!!!"
"ชิ ไม่ไห้"
"เอามา!!!"
"งั้นชั้นจะพังโทรศัพท์นาย"ผมพูด
"อิเหี้ย อย่านะ ! นี่ๆเอาโทรศัพท์นายไปเลย"
"ชิ ต้องทำอย่างนี้สินะถึงให้"
"แหม่รูปในโทรศัพท์ ไดอารี่แต่ละอันไม่ใช่เล่นๆเลยนะ"
"นายแอบเปิดดูหรอ!"
"ไม่รู้ววว ชั้นฮวางจื่อเทาไปละบ้ายบ่าย"
"นะ..นาย คนบ้านิสัยเสียแอบค้นไดอารี่คนอื่น!"
-หลังจากนั้นก่อนนอน-
(กริ้ง กริ้ง)
ใครโทรมาอีกเนี่ย??
"นิสัยไม่ดี ชั้นบอกชื่อแล้วแต่ทำไมนายยังไม่บอกชื่อชั้นเลย"

      "นายมีเบอร์ชั้นได้ไงหน่ะ"

"ก็ชั้นใช้เครื่องนายโทรตะ.."."ผมไม่ทันให้เค้าพูดจบ
"คนบ้าา จะอยากรู้ไปทำไม"ผมถาม
"นี่เราถือว่าเป็นเพื่อนบ้านกันเลยน้ะ จะไม่ใจร้ายไปหน่อยหน่อยหรอ?"เทาพูด
"จุนมยอน ชั้นจุนมยอน"ผมไม่รู้ว่าทำไมถึงยอมบอก
"งั้นก็ฝันดี จุนมยอน"
ผมวางสายอย่างรวดเร็ว ช่วยดูให้หน่อยครับว่าหน้าผมแดงรึเปล่า-//-
tao part
ผมไม่ได้ยอตัวเองนะครับแต่คุณพ่อผมเป็นนักธุรกิจและคุณแม่ก็เป็นเจ้าของแบรนด์ ผมว่าผมก็น่าจะมีคุณลักษณะเป็นลูกคุณหนูอยู่มั้ง
มีปัญหาบางอย่างครับผมเลยหนีออกจากบ้านมาซื้อคอนโดอยู่ ทุกๆสัปดาห์จะมีบอร์ดี้การ์ดมาตามผมกลับแต่ผมไม่อยาก
ผมเลยแต่งตัวมิดชิดกำลังจะรีบกลับขึ้นมาแต่ก็ชนกับตัวเล็กเข้าก่อน ผมเป็นคนพูดคำหยาบขี้เก๊กไม่ค่อยแสดงด้านอ่อนโยนให้ใครเห็นเท่าไรและค่อนข้างเอาแต่ใจ และเจ้าอารมณ์ แต่ว่าวันนี้ความเจ้าอารมณ์และเอาแต่ใจก็ทำให้ผมได้เพื่อนใหม่ไป 1 คน เลยน้าา //อย่างที่บอกไปข้างต้นว่าเป็นคนพูดคำหยาบ คำข้างบนเป็นลุคมาดเท่ของน้องจื่อความจริงกรุเกรียนกว่าเพื่อนทั้งห้อง อยากรู้ผมเกรียนขนาดในรอตอนต่อไปนะ จุบปิ้-3-