คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เป็นของผมเถอะ
“ห๊ะ! เมื่อี้นายพูว่าอะไรนะ”
“ผมบอว่าอับนมหน่อย ็นมพี่มันให่อวบเ็มมือี”
“นี่นายอยาายริ ๆ ใ่ไหม ไม่มีทาหรอ” พะพิม้ามือำหมัทำท่าะเ้าหน้านธี
“ถ้าหาไม่เห็นว่าาเ็บนะ นายโนแน่”
“โห โหแท้แ่อับนมเอ นี่าเ็บอยู่อไม่ไ้หรือไ”
“รระบ้าบออะไรอนายนี่ันะโมโหแล้วนะ ถ้าหาันปาเ็บะไม่้ออับะู๋อนายเหรอ” พะพิมัเลือึ้นหน้า
“ไม่้อปาเ็บับอนนี้็ไ้รับผมยินีให้บริาร” นธียัยั่วโมโหพะพิมไม่หยุ
“ถ้าหานายยัไม่หยุพู นายโนสาระเบือแน่”
“รับ…ลัวแล้วรับ”
“…”!
“แ่ออไ้ไหม”นธีระาแนอพะพิมเ็มแรทำให้ร่าบาที่ไม่ทันั้ัวลับล้มทับหน้าอเา ๆ รีบใ้สอแนโอบรัร่าอเธอไว้
“ะทำอะไรปล่อยนะ” พะพิมพยายามิ้นให้ออาอ้อมแน
“ผมอบพี่ เรามาเป็นแฟนันนะ” นธีไม่สนใำ่าอพะพิมเายัมอเธอ้วยสายาหวานึ้
“เป็นแฟนบ้านนายเหรอเอันไม่ี่รั้เอ”
“ถ้าหาไม่ลผม็ไม่ปล่อยนะ” สอแนยิ่รัแน่นึ้นนพะพิมรู้สึหายใไม่่อยออ
“ปล่อย!”
“ันบอให้ปล่อยหายใไม่ออ” วาหวาน้อเม็มอเาเหมือนะินเลือินเนื้อแ่เาหาสะทสะท้านไม่
“นายโนแน่ถ้าหาันออไปไ้”
“เมื่อี้ะว่าถ้าหาเียบ็ะปล่อยไปแล้วนะ แ่อนนี้เปลี่ยนใีว่า” นธีโน้มใบหน้าอัวเอรริมฝีปาบาอหิสาว ่อนะพยายามสอเรียวลิ้นเ้าไปในโพรปาเล็ูื่มน้ำหวาน สอมือเล็ที่พยายามผลัร่าายหนุ่มออ อนนี้ลับเปลี่ยนเป็นปล่อยอิสระ นธีแสยะยิ้มอย่าพอใเมื่อเห็นร่าอพะพิมเริ่มอ่อนระทวย ึ่ไร้าร่อ้านใ ๆ เธอหลับาพริ้มเหมือนรออยนธีให้่วยเิมเ็มในส่วนลึอวาม้อาร
ายหนุ่มเปลี่ยนานอน้านล่าเป็นึ้นรอมร่านพี่แล้วโน้มเ้าอไ้อาว
“เลียนมไ้ไหม”
“อืม”
นธีถเสื้อเธอึ้นพร้อมทั้เอื้อมมือปละ้อเสื้อั้นใน แล้วใ้ลิ้นสาลาเลียบริเวยอถัน
“อยาเหรอ อยามาไหม” เาผละาหน้าอมอนพี่ายสาวบิเร่า ฝ่ามือหนาไล้ลฝ่าเ้ารุลาอหิสาว
“น้ำไหลเยิ้มเลย” นธีมอูหิสาวเหมือนเป็นเิออนุาเห็นนพี่ไม่พูอะไร ่อนะสอนิ้วี้นำร่อแล้วามาม้วยนิ้วลา เสียนิ้วปะทะับน้ำหล่อลื่น ยิ่ทำให้นธีอยาเป็นเ้าอเรือนร่าใะา
“เป็นอผมนะ” ไม่มีเสียอบรับใ ๆ นั้นเาเหมาร่วมว่าเธออนุา ายหนุ่มอายุ 23 และหิสาวอายุ 35 พวเาไม่สามารถปิเสธอวาม้อารอร่าายไ้ นธี่อย ๆ ทำอย่าทะนุถนอมนทั้สอฝ่ายเสร็สม นธียัโอบอพะพิมไว้ในร่าเปลือยเปล่า่อนะโน้มอนโมศีรษะเธอฟอให่
“นายไม่ิัใ่ไหม”
“…”
เียบ ไม่มีเสียอบใ ๆ
“นั้น็ถือว่าไม่มีอะไรเิึ้นนะ” พะพิมลุึ้นหยิบเสื้อผ้าเินเ้าห้อน้ำเพื่อสวมใส่แล้วออมาทำับ้าว่อ
1 ั่วโมผ่านไป
สายเรียนเสร็ลับมาห้อพะพิมแล้ว็รู้สึแปลใที่ไม่เห็นนธี
“วันนี้เา้อมาทำับ้าวไม่ใ่เหรอรับ” สายวาสายมอูรอบ ๆ ห้อ
“ใ่ ๆ เามาแล้วแ่โลพริระเ็นเ้าา ็เลยลับห้อแล้ว่ะ…ลอทานฝีมือพีู่ พอทานไ้ไหม”สายาอพะพิมพยายามหลบ่อนบาอย่า สายมอมอูานผัระเพราะับไ่เียว ที่วารหน้าแล้วลอัเ้าปา
“ทานไ้นะรับ รสาิีเลย” วาเามอเธออย่าอ่อนโยน มุมปาประับ้วยรอยยิ้ม
“ริเหรอะ พี่ิว่าายินไม่ไ้เสียอี” เธออบพลาอย่าโล่อแล้วยิ้มน้อย ๆ
“แ่พี่ไม่้อทำับ้าวแล้วนะ เราะสั่ับ้าวผมไม่อยาให้พี่้อมาเสียเวลานั่ทำ” สายลุึ้นเินไปูโ๊ะทำานอเธอ ที่มีระาษแปะอยู่เ็มไปหม
“พี่อยาเป็นนัเียนเหรอ”
“ใ่ ๆ วามฝันอนเ็อ่ะ” พะพิมหลุบสายา่ำล
“แ่เียนมาหลายเรื่อแล้วยัไม่แมสเลย” เสียพะพิมถอนหายใเบา ๆ
“พี่อย่าเพิ่ท้อนะ เียนไปเรื่อย ๆ เี๋ยว็ัเื่อิ”
“อืม” พะพิม้มหน้าทาน้าว่อ
“แล้วสายหล่ะ เรียนบแล้วอยาเป็นอะไรเหรอ”
“ผมแ่มีีวิ แ่ไม่สามารถะมีวามฝันไ้เหมือนพี่หรอ ผมมีีวิแ่เพื่อทำามวามฝันอพ่อับแม่อ่ะรับ”
“โห อย่านั้นเหรอ”
“ใ่รับ ผมอิานธีนะ เาสามารถทำอะไร็ไ้ามที่ใัวเอปรารถนาไม่้อึ้น่อใร
“เหรอ…อืม” พะพิม็ไม่รู้ว่าระหว่าเธอที่มีีวิิ้นรนทำทุอย่าเพื่อัวเอั้แ่เ็ ับสายที่รอบรัวไ้วาราานทั้หมไว้ให้ มีเินใ้อย่าล้นเหลือไม่้อมาอยัวลับ่าเ่าที่ะมาถึเหมือนเธอ อยาื้ออะไร็ื้อเสื้อผ้าระเป๋าล่วเป็นอแบรน์เนม มีรถหรูับไปมหาลัยแ่ไม่สามารถทำหรือเป็นอย่าที่ใ้อารไ้ อันนั้นมีวามสุมาว่าัน
“นั้นเรามาื่มให้แ่ีวิอเราเพื่อวันหนึ่เราสามารถเป็นไปไ้ามที่ใปรารถนา” พะพิมหยิบแ้วน้ำอสายยื่นให้เา แล้วยแ้วน้ำอเธอนับแ้วอเา
“ไ้เลยรับพี่ ผมะพยายามมีีวิเป็นอัวเอ”
สวัสีเที่ยอวันันทร์ที่เเสนร้อน อให้วันนี้เป็นที่ีอทุนนะะ
ฝาไลน์ อมเมน์ให้ไรท์้วยนะะ พลีส….ไรท์ะอัพนิยายลทุวันนะะ เวลาไม่แน่นอน
ฝาิาม้วยนะะ
ความคิดเห็น