คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 3 ชายพเนจร
รถพยาบาลนำร่านเ็บนำส่โรพยาบาลใล้เียโยพลอยลินับรถามไปิ ๆ ‘น่าแปลริ ที่้านหน้ารถไม่มีรอยอะไรเลย ถ้าหาเรานแรนานั้นทำไมไม่มีรอย’
เมื่อมาถึโรพยาบาลเธอ็รีบริ่ไปยัห้อุเิน แุ่หมอบอว่าให้เธอนั่รอ้านนอ เพราะ้อนำัวนไ้เอเรย์ร่าายและทำCT scan สมอ
“เป็นหนันานั้นเลยเหรอะ”
“เพื่อวามปลอภัยอนเ็บรับ”
“่ะ”
รอไม่นานบุรุษพยาบาล็เ็นวีแร์พาเาลับมา
ุหมอเรียพลอยลินเ้าพบ เพื่อรับทราบอาาร เมื่อเ้าภายในห้อรวเธอเพิ่สัเสีหน้านเ็บริ ๆ ็รั้นี้ เป็นายสูราว ๆ 180 ม. ผิวพรรูสะอาสะอ้านเินว่าะมาเป็นนเ็บเร่ร่อนเ็บอเ่า วาไร้ึ่วามรู้สึเหม่อมอ
“สวัสีรับ ุือ…”
“ิันือนที่ับรถนเอ่ะ ไม่ทราบว่านเ็บอาารเป็นอย่าไรบ้าะ” พลอยลินยอมรับว่าเธอเอ็ใ เพราะไม่ิว่าเาะเป็นมานานี้
“เบื้อ้นผลเอเรย์ร่าายไม่พบว่ามีสิ่ใหันะรับ แผลถลอ็มีแ่หัวเ่าแ่นิเียว แ่ไม่ทราบว่าสมอไ้รับารระเทือนหรือเปล่า ทาเราทำ CT scan แล้วไม่พบวามผิปิอะไร แ่นเ็บไม่ยอมพูุยเลยรับ ไม่รู้ว่าเิาวามใอนโนนหรือเปล่าเิภาวะ็อทำให้เป็นโรหลลืมั่วราว
“โรหลลืมั่วราวเหรอะ ุหมอ”
พลอยลินยอมรับว่าเพิ่เยไ้ยินโรนี้รั้แร เธอหันไปมอนนั่้า ๆ วาำนิลย์มอออหน้า่าลอเวลา เพราะไม่รู้ะทำอย่าไร ทั้เธอและุหมอพยายามสอบถามอาารว่าเาเ็บปวรไหนหรือเปล่า หรือแม้ระทั่ถามื่อาิเา็ไม่ยอมอบ นเธอเอ็นปัา สุท้าย็้อพาเาลับมาพัที่ห้อ้วย
“นีุ่เ้าใที่ันพูไหมะ”
เาผศีรษะรับ
“อนนี้เรามาถึอนโันแล้วนะ ันื่อพลอยลิน ุะพัที่นี่ไป่อนนว่าวามทรำอุะลับมา หรือาิามหา”
่อนลับอนโพลอยลินไ้แวะไปยัสถานีำรวเพื่อลบันทึประำวันและเผื่อมีาิามหาเา
“นี่ือห้ออัน มันอาะเล็ไปหน่อยแ่็ามสบายนะะ เี๋ยวันะไปหาเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยน”
พลอยลินลับมาพร้อมเสื้อยืัวให่ับาเา๊วย
“นี่ือผ้านหนู่ะ…ในห้อน้ำะมีแปรสีฟันอันใหม่อยู่ในล่อสามารถหยิบมาใ้ไ้เลยนะะ”
เารับเสื้อผ้าแล้วเินเ้าห้อน้ำอย่า้า ๆ พลอยลินหอบเอาที่นอนสำรอที่มีไว้ เผื่อรอบรัวเธอมาเยี่ยม หอบมาวาให้เารห้อนั่เล่น ีที่ห้อเธอเป็น 1 ห้อนอนนั่น้อนอนอย่าหวาระแวแน่ ๆ เพราะอยู่ ๆ ไม่รู้ไปเอาใรมาอยู่้วย มันอันรายมาสำหรับผู้หิัวนเียว
เ้าวัน่อมา
พลอยลินื่นมา้วยวามัวเีย เหนื่อยล้า เมื่อืนเธอนอนไม่หลับทั้ืนเพราะรู้สึลัว เธอวาเรื่อ็อไฟฟ้าไว้้า ๆ ลอ เวลาไ้ยินอะไร็ิว่าเาำลัะัแะประูห้อเ้ามา
“สวัสี่ะ” มือเล็เลื่อนเปิประูห้อนอน เห็นายผู้ไร้นามนั่อยู่บนโฟา พับที่นอนเรียบร้อย
“อโทษนะะ หิวหรือเปล่าพอีวันนี้นอนื่นสายนิหน่อย” แววาหันมอเล็น้อย่อนะหันลับไปมอทีวีเหมือนเิม
“ูอะไรเหรอะ ู่าว่าประเทศฟัออเหรอะ” พลอยลินมออธิน้วยวามรู้สึแปลใ และเ่นเิมำถามไร้ึ่ำอบใ ๆ
“นั้นรอพลอยแป๊บหนึ่นะะ อไปอาบน้ำ่อนเี๋ยวไปทาน้าวัน” ้อยอมรับว่าหลัาเาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วราศีับูีมาไม่เหมือนนหาเ็บอเ่าาย ถึแม้ผิวะล้ำหน่อยเหมือนโนแแผเผา แ่เ้าโรหน้านั้นหล่อระับารา มูโ่ วาสอั้นทรเี่ยว
“พอะเินไหวไหมะ”
ายร่าสูผศีรษะ แล้วลุึ้นยืนสุวามสูรอให้เธอเินนำหน้า
“เราไปทาน้าวันเสร็ เี๋ยวะพาไปื้อเสื้อผ้า แล้วไปัผมโนหนวโนเราโอเไหมะ” รั้นี้เาไม่อบ แววามอไปบนท้อถนน พลอยลินเลยถือวิสาสะ พาเาไปัผมใหม่แล้วโนหนวเรา
“เป็นอย่าไรบ้าะ ูีึ้นเยอะไหม” วาำเ้มสั่นไหวเล็น้อยเมื่อเห็นัวเอในระบานให่รหน้า ถึแม้เธอะวนเาุยเท่าไรเา็ไม่ยอมปริปาพู มีเพียสายาเท่านั้นเป็นำอบว่าเาลหรือไม่ล
“ออมา้านออย่านี้ำอะไรไ้บ้าไหมะ” รั้นี้เาส่ายศีรษะ้า ๆ
“นั้นไม่เป็นไร่ะ เี๋ยวพรุ่นี้เราลอันใหม่ เผื่อุะำอะไรไ้บ้า แ่อนนี้้อลับไปทำาน่อนนะะ พลอยลินทำานหลายอย่าทั้ายอออนไลน์ ทั้รับ้าเียนบทวาม เธอแทบะไม่ไ้ออไปไหน วัน ๆ อยู่แ่ในห้อถ้าหาเบื่อริ ๆ ็ะออไปนั่เียนบทวามที่ร้านาแฟแถว ๆ บ้าน
ายไร้นามมอูอุปร์ไลฟ์สที่เธอหอบออมาาห้อัวเอ ในห้อนอนพื้นที่แบมา แทบะวาสิน้าไม่ไ้เลย้อลับมาไลฟ์ที่ห้อนั่เล่นเหมือนเิม
“อโทษนะะ เวลาที่ันไลฟ์สายออยู่ ุไปนั่เล่นในห้อนอนันไ้นะ เพราะนาห้อ 40 รม. ่อน้าะแบ เธอลัวะทำให้อีนอึอั
ายหนุ่ม่อย ๆ เินไปหยุหน้าห้อนอนอเธอ่อนะหันลับมอเธออีรั้เหมือนเป็นเิออนุา หิสาวยิ้มพยัหน้ารับ ่อนะหันไปุยับลู้าในไลฟ์
ร่าสูให่วาสายาสำรวห้อนอน เียนอนนา 6 ฟุวาเือบิระระเบีย ถัมาเป็นู้เสื้อผ้าบิ้วอินนาสูและให่มา ถัไป็ะเป็นห้อน้ำ ารแ่ห้อนอนที่เรียบ่าย็บ่บอนิสัยเ้าอห้อ
เาล้มัวนอนลบนที่นอนสปริ ที่นอนนี่สบายว่าผ้าห่มหนาสอั้นปู้อนันเสียอี ‘สบายีั’ อิถึที่นอนนุ่ม ๆ อัวเอที่บ้านไม่ไ้ เมื่อนึถึภาพวันเวลาเ่า ๆ น้ำา็ไหลออาหาา
ความคิดเห็น