นิยายเรื่องยิงประตูสู่ฝัน

ลำดับตอนที่ #9 : ก่อนความฝันจะเริ่มต้น 1/9

 

“ไหนคุณลองลุกขึ้นยืนสิ แล้วลองเดินดูด้วยเพื่อให้ผมแน่ใจอีกที” เสียงนั้นสั่งมาอย่างสุภาพ

“ดุ ทำตาม ทันทีที่เขาลุกขึ้นยืน ร่างกายเขารู้สึกเหมือนมีพลังงานบางสิ่งบางอย่างมากระตุ้น เขารู้สึกกระชับกระเชงขึ้นมาทันที ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เขารู้สึกไม่ดีเอาเลย”

“เป็นอย่างไรบ้าง” เสียงลึกลับนั้นถามมาด้วยความตื่นเต้น

“ผมรู้สึกดีมากครับ รู้สึกอยากเล่นฟุตบอลขึ้นมาทันทีทันใดเลย แปลกจังผมไม่เคยเกิดความรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลย นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับตัวผมกันนี่” และทันทีทันใดนั้นเอง เขาก็ลุกขึ้นไปคว้าลูกฟุตบอลลูกหนึ่งที่วางอยู่ข้างประตูขึ้นมาเดาะเล่น ทันทีที่บอลสัมผัสกับเท้าของเขาๆก็สามารถควบคุมลูกบอลได้อย่างง่ายดายและนุ่มนวลด้วย แบบนี้ให้เขาเดาะเป็นวันเขาก็เดาะได้ทั้งๆที่เมื่อก่อนเขาเดาะบอลได้ไม่เดินห้าสิบทีก็เต็มที่แล้ว

ระหว่างที่เขากำลังเดาะบอลอยู่ เสียงลึกลับนั้นก็แว่วเข้ามาในหัวเขาอีก

“ขอบคุณสวรรค์ ผมเจอคุณแล้วผมรอคุณมานานกว่าสี่สิบปีแล้ว”

“คุณว่าอะไรนะ คุณบอกว่าคุณรอผมมากว่าสี่สิบปี เป็นไปได้ไง แล้วคุณเป็นใคร”

“เอาล่ะคุณใจเย็นๆนะ ทำใจให้สะบาย ไปนั่งที่เก้าอี้ก่อน” เสียงนั้นแว่วเข้ามาแบบเรียบๆ

เขาเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม ที่เขาลุกมา แล้วเหมือนจะรอจังหวะอยู่ก่อนแล้ว ชายชราเจ้าของร้านยื่นถ้วยชาจีนร้อนๆมาพร้อมกับยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยนผิดกับท่าทีตอนแรกที่เขาเดินเข้ามาที่ร้าน ดุ จ้องหน้าชายชราอยู่อึดใจหนึ่ง แล้วเอื้อมมือไปรับชาถ้วยนั้นมา พร้อมกับกล่าวขอบคุณเบาๆ

เขายกถ้วยชาจีนขึ้นจิบสองคำ แล้ววางถ้วยชาลงบนโต๊ะ

“รู้สึกดีขึ้นแล้วนะครับ” เสียงลึกลับนั้นถามมาด้วยความห่วงใย

“ครับ แต่ตอนนี้ผมงงไปหมดแล้วนี่เกิดอะไรขึ้นกับผมกันแน่”

“เอาล่ะ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว มันอาจจะเป็นเรื่องเหลือเชื่อกับคุณนะ แต่นี่คือเรื่องจริง โปรดควบคุมสติให้มั่นนะครับ” เสียงนั้นแนะนำมาด้วยความเป็นห่วง

“ครับ! ผมจะพยายาม ตามที่คุณบอก” มาถึงตอนนี้แล้วเขาเริ่มคุ้นเคยกับเสียงลึกนั่นแล้วไม่ตกใจเหมือนตอนแรกที่ได้ยิน

“ โอเค นะครับ คราวนี้คุณมาสัญญากับผมก่อน ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นคุณจะต้องควบคุมสติให้มั่นจะต้องไม่ตกใจจนเกินเหตุ”เสียงนั้นย้ำมาด้วยความเป็นห่วง

ดุ นิ่งคิดนิดหนึ่ง แล้วตอบกลับไปสั้นๆว่า

“ครับผมสัญญา”

“เอาล่ะ คราวนี้คุณหลับตาลงช้าๆหายใจเข้าลึกๆ ทำตัวทำใจให้สบายนะครับ”

ดุค่อยๆหลับตาลงช้าๆ ทันทีที่เขาหลับตาลง เขาเห็นหน้าชายคนหนึ่ง เป็นชายคนเดียวกับที่เขาเห็นในภาพถ่ายนั่นเอง “อัศวิน ธงอินเนตร” ดุ อุทานออกมาด้วยความตกใจระคนตื่นเต้น

“ครับผมเอง ยินดีที่ได้รู้จักครับ ดุณดุรงฤทธิ์ กิจศิลป์ชัย” ชายที่ชื่อ อัศวิน เอ่ยชื่อเต็มเขามาเลยทีนี้

“คุณคงตกใจมากใช้มั้ยครับที่มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นกับคุณ โปรดอย่าตกใจและเป็นกังวลเกี่ยวกับตัวผมเลยครับ ผมเป็นเพียงแค่วิญญาณที่สิงอยู่ในรองเท้าสตั๊ดคู่นี้มากว่าสี่สิบปีเท่านั้นเองครับ และผมรับรองว่าผมไม่เป็นอันตรายกับคุณเลยจนนิดเดียว ขอให้คุณ ดุ สบายใจได้ อัศวิน ธงอินเนตร อธิบายมา”

“นี่ผมไม่ได้ฝันไปใช่มั้ยเนี่ย ผมกำลังโดนผีหลอกอยู่เหรอเนี่ย”

“ครับ ตอนนี้จะเรียกว่าคุณกำลังโดนผีหลอกก็ว่าได้ครับ แต่ผีตนนี้ไม่มีอันตรายกับคุณอย่างแน่นอนครับ ตรงกันข้ามผีตัวนี้จะทำประโยชน์ให้คุณอย่างใหญ่หลวงด้วยซ้ำไป”

ตอนนี้ ดุ เริ่มที่จะตั้งสติได้แล้ว ไม่ตื่นเต้นเหมือนตอนที่เขาได้เห็นภาพและได้ยินเสียงของ อัศวิน ธงอินเนตร ตอนแรกๆ

“คุณ อัศวิน มาพบผมในลักษณะนี้เพื่ออะไรกันครับทั้งๆที่คุณได้เสียชีวิตไปกว่าสี่สิบปีแล้ว” ดุยิงคำถามออกไปด้วยความสงสัย

“เอาตรงๆเลยนะครับ คุณดุ เมื่อสี่สิบปีที่แล้วผมมีภารกิจอยู่หนึ่งอย่างที่ผมยังทำไม่สำเร็จ แต่ผมก็ดันมาเสียชีวิตซะก่อน ทำให้จิตใจของผมยังมีห่วงอยู่ เพราะสาเหตุนี้เองครับ วิญญาณของผมจึงยังไม่สามารถไปเกิดใหม่ได้”

ดุ นิ่งเงียบไปอึดใจหนึ่งเสียงของ อัศวิน ก็แว่วเข้ามาอีก

“ก่อนอื่นคุณดุตอบคำถามผมมาก่อนครับ ปีนี้คุณอายุ 31 ปี ใช่มั้ยครับ”

“ครับปีนี้ผมอายุ 31”

“คุณชอบเล่นฟุตบอลใช่มั้ยครับ” อัศวิน ยิงคำถามมาอีก

“ใช่ครับ ผมชอบเล่นมาตั้งแต่เด็กแล้วครับ”

“แล้วคุณ ดุ เล่นตำแหน่งไหนครับ หรือชอบเล่นตำแหน่งไหนเป็นพิเศษครับ”

“กองหน้าครับ”

“คราวนี้เป็นคำถามสุดท้ายนะครับ คุณคิดว่าฟุตบอลไทยมีโอกาสที่จะได้ไปเล่นฟุตบอลโลกรอบสุดท้ายหรือเปล่าครับ”