นิยายเรื่องยิงประตูสู่ฝัน

ลำดับตอนที่ #8 : ก่อนความฝันจะเริ่มต้น 1/8

 

จะไม่ให้ ดุ แปลกใจได้ยังก็รองเท้าคู่นี้เป็นรองเท้าสตั๊ดรุ่นใหม่ของยีห้อ Prior 2 Level เป็นรุ่น Assasin สีดำเป็นรุ่นที่ต้องสั่งตัดพิเศษและมีราคาแพงมาก ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะมาเจอรองเท้าคู่นี้ที่ร้านขายรองเท้าสตั๊ดเก่าๆร้านหนึ่ง

ดุ ค่อยๆเอื้อมมือไปหยิบรองเท้าที่อยู่ในกล่องขึ้นมาดู ทันทีที่เขาสัมผัสกับตัวรองเท้า ขนในกายเขาลุกซู่ หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ เหงื่อเขาแตกซิก ทั้งๆที่อากาศภายในร้านเย็นสบาย ดุ ยกรองเท้าขึ้นดูในระดับสายตา รองเท้าสตั๊ดคู่นี้เป็นสีดำ มีลายเส้นโค้งมนตรงปลายเท้าอยู่ 5-6เส้น บ้างเส้นลากยาวเป็นวงกลมก็มี  ส่วนตรงข้างเท้าด้านนอกและข้างเท้าด้านใน เป็นเส้นสามเหลี่ยมลากซ้อนกันอยู่สี่เส้นแลดูคลาสสิค รูปทรงรองเท้าเป็นทรงแบบทันสมัย เขาพลิกดูเบอร์รองเท้า เป็นเบอร์สี่สิบสองซึ่งเป็นไซด์ของเขาพอดี

ดุหันไปจ้องหน้าลุงเจ้าของร้านอยู่อึดใจหนึ่ง แล้วเอ่ยถามเพื่อความแน่ใจว่า

“นี่เป็นรองเท้าที่ อัศวิน ได้มาจากเยอรมันเมื่อสี่สิบปีก่อนจริงๆเหรอลุงลุงอำผมเล่นเปล่าเนี่ย”

“จริงพ่อหนุ่ม ลุงจะโกหกทำไมล่ะ”

“มันจะเป็นไปได้เหรอลุง ที่เมื่อสี่สิบปีที่แล้วจะมีรองเท้าสตั๊ดรูปทรงที่ทันสมัยขนาดนี้”

“ถึงว่าสิ ลุงก็แปลกใจเหมือนกัน เมื่อก่อนหลังจากที่ อัศวิน เอารองเท้าคู่นี้มาฝากไว้ ลุงไม่กล้าเอาให้คนอื่นดูหรอก กลัวคนหาว่าบ้า นีคุณเป็นคนแรกนะที่ลุงเอาออกมาให้ดู”

แล้ว อัศวิน ธงอินเนตร เขาไม่ได้บอกลุงเหรอว่า ไปเอารองเท้าคู่นี้มาจากไหน” ดุ ถามกลับมาทั้งๆที่สายตาเขาไม่ละจากรองเท้าสตั๊ดคู่นั้นและเขาก็แปลกใจเพิ่มมาขึ้นอีก เมื่อสายตาเขาเหลือบไปเห็น ตัวอักษรภาษาอังกฤษสีแดงอยู่สองคำว่า “FOR DREAM”ที่ปลายรองเท้าคู่นี้ เขารีบชี้ให้ลุงเจ้าของร้านดูทันทีด้วยความตื่นเต้น และจังหวะนี้เองหัวใจเขาเต้นเร็วขึ้นโดยไม่ทราบสาเหตุ

“ลุง เห็นตัวอักษรสีแดงที่ปลายรองเท้าคู่นี้เปล่า”

ชายชราเจ้าของร้านจ้องหน้าดุเขม็ง แววตาฉายแสงประหลาดใจระคนดีใจแวบหนึ่งก็หายไป พร้อมกับสั่นศรีษะ “ไม่เห็น มีตัวอักษรอะไรเหรอพ่อหนุ่ม”ชายเจ้าของร้านตอบและถามกลับมา น้ำเสียงไม่ได้แสดงอาการตื่นเต้นเลย

“นี่ไงลุงตรงปลายรองเท้าสตั๊ดมีอักษรภาษาอังกฤษเขียนคำว่า FOR DREAMอยู่ลุงไม่เห็นเหรอ” ดุร้องตอบมาพร้อมกับชี้มือบอกตำแหน่งของตัวอักษรสองคำนั้น

แต่คำตอบของชายชราเจ้าของร้านสร้างความประหลาดใจให้เขายิ่งขึ้นไปอีก

“ไม่เห็นนี่พ่อหนุ่ม” ชายชราตอบสั้นๆ แต่แววตาฉายแสงดีใจขึ้นมาแวบหนึ่งแล้วก็หายไป

“เอาล่ะพ่อหนุ่ม อย่าพึ่งไปสนใจอะไรเลย ลองใส่รองเท้าคู่นี้ดูซิ ว่าใส่ได้เปล่าถ้าใส่ได้ลุงให้เลย อยู่กับลุงก็ไม่มีประโยชน์ลุงแก่แล้วใส่ลงไปเตะกับใครเขาไม่ไหวหรอก”ชายชราเจ้าของร้านยื่นรองเท้ามาให้เขาลองใส่ดู

ดุ จ้องหน้าชายชราเจ้าของร้านด้วยความแปลกใจ ที่ไม่เห็นตัวอักษรคำว่า “FOR DREAM” ที่อยู่บนปลายรองเท้าคู่นี้ ดุมั่นใจว่าตาเขาไม่ได้ฝาด แต่สายตาของชายชราเจ้าของร้านอาจจะไม่ดีก็ได้เนื่องจากอยู่ในวัยสูงอายุแล้ว คิดได้ดังนั้นเขาก็ไม่ได้สนใจอะไรอีก

ดุ รับรองเท้ามาแล้วลองใส่ดู ทันทีที่เท้าทั้งสองข้างของเขาสวมเข้าไปในรองเท้า เขาก็ได้ยินเสียงแปลกถามมา

“ใส่ได้เปล่าครับน้องชาย” เสียงนี้เขาไม่เคยได้ยินมาก่อน และก็ไม่ใช่เสียงของชายชราเจ้าของร้านด้วยเหมือนมันดังมาจากในหัวเขา ยังไงก็ไม่รู้

ดุ หันซ้ายหันขวามองไปทั่วร้านด้วยความแปลกใจที่อยู่ๆก็ได้ยินเสียงนี้ขึ้นมา แต่เขาก็ไม่เห็นใครนอกจากเจ้าของร้านที่ยืนทำหน้ายิ้มๆอยู่ตรงหน้าเขาเท่านั้นเอง “เขาอาจจะหูฝาดก็ได้” เขาคิดในใจ

“ไม่ได้หูฝาดหรอก ผมคุยกับคุณเองแหละ” ครั้งนี้ ดุ ตกใจเป็นอย่างยิ่ง แต่ก็แข็งใจถามกลับไปว่า

“คุณเป็นใคร ทำไมผมได้ยินแต่เสียงคุณ แต่ไม่เห็นตัวคุณ”

“ผมเป็นเจ้าของรองเท้าสตั๊ดคู่นี้เองแหละครับ คุณไม่มีทางได้เห็นตัวผมหรอก ถ้าผมไม่ให้เห็น” เสียงนั้นตอบเข้ามาในหัวเขา

“เป็นไปได้อย่างไร ก็เจ้าของรองเท้าสตั๊ดคู่นี้เป็นชายแก่เจ้าของร้านที่ยืนอยู่ตรงหน้าผมนี่ไง”

“เมื่อสี่สิบกว่าปีก่อนผมฝากเขาไว้เองแหละครับ” คำตอบนี้เล่นเอาเขาตกใจแถบสิ้นสติเลย ,มือไม้สั่นไปหมด เขาหันหน้าไปทางชายชราเจ้าของร้าน ก็พบรอยยิ้มที่ยิ้มรออยู่แล้วเหมือนเห็นอาการเขาที่เกิดขึ้นนะตอนนี้เป็นเรื่องปกติ

“คุณอย่าตกใจไปเลย ผมไม่ทำอะไรคุณหรอกพยายามตั้งสติให้ดี หายใจเข้าลึกๆสักสองสามครั้งคุณจะดีขึ้นเชื่อผมสิ” เสียงนั้นแนะนำมา

“ก่อนอื่นคุณตอบผมก่อนว่า รองเท้าคู่นี้คุณใส่แล้วเป็นไงบ้าง พอดีเปล่า หวังว่าจะพอดีกับเท้าคุณนะเพราะถ้าไม่พอดีคุณจะไม่ได้ยินเสียงผมหรอก”

ตอนนี้ ดุ เริ่มระงับความตื่นเต้นได้บ้างแล้ว แต่หัวใจยังเต้นไม่เป็นจังหวะอยู่ ตอบกลับไปว่า

“ใส่ได้พอดีครับ แถมสบายเท้าด้วย”