นิยายเรื่องยิงประตูสู่ฝัน

ลำดับตอนที่ #6 : ก่อนความฝันจะเริ่มต้น 1/6

  

หลังจากมีการแซวกันตามประสาเพื่อนกันพอสมควรก็มาเข้าเรื่องเกมส์การแข่งขันต่อ

“เดี๋ยวพรุ่งนี้มาซ้อมอีกวัน แล้ววันอาทิตย์เริ่มแข่งนัดแรกตอน 1 ทุ่มตรง เจอกับทีม “เดนเวอร์” ทีมนี้เป็นทีมที่เขาเล่นบอลทุกวัน เพราะฉนั้นสภาพร่างกายของทีมนี้จะมีความฟิตมาก และมีการเล่นเป็นทีมสูง แต่บอล 7 คนอะไรก็ไม่แน่ไม่นอน กูว่าพวกมึงมีสิทธิชนะถ้าไอ้บอยงดทำการบ้านกับ ไอ้เก๋ สักคืน”เกรียงอดแซวมาไม่ได้

เท่านั้นเองวงก็แตก บอยที่แอบมายืนอยู่ใกล้ๆ กับ ไอ้เกรียง ก็วิ่งไล่เตะกัน อุตรุต เรียกเสียงหัวเราะจากเพื่อนๆ    

ดุเห็นภาพเหล่านี้แล้วเขา พาลให้เขาคิดถึงสมัยอดีตตอนเรียน ป.ตรี มาด้วยกัน ผ่านทุกข์ผ่านสุขมาด้วยกัน ตอนสมัยเข้าเรียนกันใหม่ๆ เขามีเพื่อนร่วมห้องถึง 60 คน แต่หลังจาก 4 เหลือรอดมาแค่ 23 คน และจาก 23 คน นี่ก็สามารถติดต่อและพบปะกันได้ทุกปีแค่ สิบกว่าคน อ่อ ไม่ใช่สิ ต้องคูณสองเพราะแต่ละคนมีแฟนมาร่วมงานเลี้ยงทุกปี จนเป็นประเพณีกันแล้ว

ดุ ยืนมองภาพที่เพื่อนๆวิ่งไล่เตะก้นกันอย่างสนุกสนาน แล้วคิดในใจเดี๋ยวมันเหนื่อยพวกมันก็หยุดกัน

แล้วก็จริงอย่างที่เขาคิดพวกเพื่อนเขามันหยุดวิ่งไล่เตะกันจริงๆ เพราะมันมีเป้าหมายใหม่ที่จะแกล้ง นั่นคือเขานั่นเอง นำโดย ไอ้ก้อง กับ ไอ้เกมส์ สองคู่หูวิ่งถือกระติกน้ำมาเพื่อที่จะเอามาสาดเขา ดุ เห็นดังนั้นก็วิ่งหนี แต่ก็หนี ไม่พ้น เพราะเจอล้อมหน้าล้อมหลังเต็มไปหมด เขาก็เลยยอมให้มันสาดจนเปียก เพราะยังไงก็ต้องอาบน้ำอยู่แล้ว

หลังอาบน้ำเสร็จ เกรียง ก็พาไปกินข้าวต้มที่ตลาดสะพานใหม่ พออิ่มกันดีแล้ว ดุ ก็บอกว่า “เดี๋ยวกูกับ ไอ้ช็อต กลับกันก่อนช็อตมีซ้อมเช้ากับทีมมัน คืนนี้พวกมึงนอนกันที่บ้านไอ้เกรียงกันก่อนเดี๋ยวพรุ่งนี้กูมาหาแต่เช้า กูไปรับเมย์ก่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้กูพาเมย์มาด้วย แล้วก็ไม่ต้องเสือกเล่นไพ่กันดึกล่ะ พรุ่งนี้มีซ้อมอีกวัน โดยเฉพาะ ไอ้เกมส์ ตัวดี มึงด้วยไอ้เกรียง ไม่ต้องมองหน้ากู เดี๋ยวพรุ่งนี้กูมาเล่นด้วย กูจะแดกมึงให้หมดตัวเลย เสือเกลี้ยง แห่ง วทบ.”

            เช้าวันต่อมา

            “เมย์ วันนี้ไปไหนเปล่า” ดุ ถามขณะนั่งกินอาหารเช้าด้วยกัน

             “ไม่ได้ไปไหน ว่างทั้งวันเลย ดุ มีอะไรเหรอ”

          “จะชวนไปบ้านเกรียง พวกไอ้เปียมา”

          “เหรอ ไปสิ ไม่ได้เจอกันตั้งนานแล้ว คิดถึงน่ะ โดยเฉพาะ โอ๋กับปู มาเปล่าก็ไม่รู้” เมย์พูดถึงแฟนของเกรียง และแฟนของเกมส์

            มากันครบเลย สรุปไปนะ เตรียมเสื้อผ้าไปด้วยนะต้องค้างคืนที่บ้านไอ้เกรียง เพราะดุมีแข่งบอลวันอาทิตย์ อืม…เดี๋ยวเมย์เตรียมเสื้อผ้านะ เดี่ยวดุ ไปซื้อรองเท้าสตั๊ดที่พาราก้อน ก่อน เมื่อวานรองเท้าสตั๊ดขาดน่ะ ดุ บอกภรรยาของตัวเองแล้วลุกขึ้นไปแต่งตัว

            “ดุ ไม่เอารถไปเหรอ” เสียงเมย์ตะโกนตามหลังมาเมื่อเห็นสามีของตัวเองเดินตัวเปล่าออกประตูบ้านไป

            “เดี๋ยวนั่งรถไฟฟ้าไปดีกว่า สะดวกดี วันนี้วันเสาร์ถ้าขับรถไปรถติดแน่นอน เมย์เอาอะไรเปล่า” ดุบอกและถามกลับมา

            อืม… ซื้อไข่เข้ามาด้วยก็ดีนะ ไข่หมดน่ะ ซื้อมาแผงเดียวก็พอนะ 

            ได้! ดุรับคำภรรยา

ดุ มาถึงสยามพาราก้อน ก่อนเที่ยงเล็กน้อย พอมาถึงเขาเดินหาซื้อรองเท้าสตั๊ดก่อนเลยเป็นอันดับแรก แต่ก็หาคู่ที่ถูกใจไม่ได้สักที เดินวนอยู่นานสองนาน พอเจอคู่ที่ถูกใจเขาแต่ก็ไม่มีไซด์ที่เขาใส่ได้อีก ไม่รู้เป็นไงวันนี้เขาเห็นรองเท้าสตั๊ดทุกคู่ทุกยี่ห้อขวางหูขวางตาไปหมด    

เสียเวลาที่พาราก้อนอยู่เป็นชั่วโมง ยังไม่ได้รองเท้าสตั๊ด ดุ เลยตัดสินใจไปที่สนามกีฬาแห่งชาติดีกว่า เพราะที่รอบๆสนามมีร้านขายอุปกรณ์กีฬาเยอะแยะมากมาย ถ้าไปดูคงจะได้รองเท้าคู่ที่ถูกใจสักคู่หนึ่ง คิดได้ดังนั้นก็เดินออกมาขึ้นรถไฟฟ้าเพื่อไปสนามกีฬาแห่งชาติ

ดุ มาถึงสนามกีฬาแห่งชาติ ตอนบ่ายโมงพอดี เขาต้องรีบแล้วล่ะ เพราะไอ้พวกเพื่อนตัวดีทั้งหลายโทรตามเขาแล้ว เพราะเขาบอกกับพวกมันว่าเขาจะไปถึงตั้งแต่เช้าแล้ว แต่นี่ปาเข้าไปจะบ่ายสองโมงแล้วเขายังไม่เสร็จธุระเลย

ที่รอบๆสนามกีฬาแห่งชาติ มีร้านขายรองเท้าอยู่เยอะมาก และวันนี้วันเสาร์ ทุกร้านคนแน่นมากๆ ซะจน เขาแทรกเข้าไปจะเลือกรองเท้าไม่ได้เลย ดุเลยเดินออกมาสูดอากาศหายใจข้างนอกไม่งั้นเขาจะเป็นลมเอา

ระหว่างที่ยืนหันซ้ายหันขวาไม่รู้จะไปร้านไหนดี พลันสายตาเขาเหลือบไปเห็นร้านขายรองเท้ากีฬามือสองอยู่ร้านหนึ่ง เป็นร้านเก่าซอมซ่อ ประตูร้านเป็นประตูไม้เก่าๆที่เป็นแผ่นกระดานพับซ้อนกันเป็นชั้นๆ เขาเดินไปที่ร้านนั้นทันที พอ ดุ เดินเข้าไปในร้าน ทุกชั้นภายในร้านเต็มไปด้วยรองเท้ากีฬามือสอง เจ้าของร้านเป็นคนแก่อายุประมาณ 80 ปี ผมขาวโพลนทั้งหัว แต่ยังดูแข็งแรงดี นุ่งกางเกงแพรสีเขียวลายมังกร ใส่เสื้อจีนสีขาว ออกมาต้อนรับเขา

“ลุงมีรองเท้าสตั๊ดมั้ย เอามือสองก็ได้ แต่ต้องสภาพดีนะ” ดุถามชายแก่เจ้าของร้าน

“มีเท่าที่เห็นบนชั้นแหละครับ” ชายแก่เจ้าของร้านตอบมา

          ดุ เดินเข้าไปดูที่ชั้นวางรองเท้าสตั๊ด ทั้งชั้นมีแต่สตั๊ดมือสอง เก่าๆทั้งนั้นบางคู่มีฝุ่นจับหนาเตอะขาดการดูแลเอาใจใส่ ดุ เห็นดังนั้นก็ส่ายหัว แต่เขาก็เดินไปเลือกดู เผื่อมีคู่ที่พอใช้ได้ เพราะเขาต้องรีบแล้ว

            ในขณะที่ ดุ กำลังเลือกรองเท้าอยู่นั้น ชายแก่เจ้าของร้านก็นั่งมองเขาอยู่ตลอดเวลา

            “คุณชอบเล่นฟุตบอลเหรอ” ชายแก่เจ้าของร้านชวนเขาคุย