นิยายเรื่องยิงประตูสู่ฝัน

ลำดับตอนที่ #5 : ก่อนความฝันจะเริ่มต้น 1/5

 

และแล้วทุกอย่างก็พร้อม ก่อนลงสนามซ้อม 5 นาที เกรียง แจ้งให้เพื่อนๆทราบว่า จะใช้ชื่อทีมว่า วทบ. ล่ะกัน วทบ.ย่อมาจาก วิทยาศาสตร์บันฑิต เป็นชื่อของเอกสาขาวิชาที่พวกเขาจบกันมา ทุกคนก็เห็นพร้องด้วยกับชื่อนี้

          ครึ่งแรกทีม วทบ. บุกจากซ้ายไปขวา พบกับ “ทีมสิงห์สนามซ้อม“ นาทีที่ 5 ช็อต แทงบอลทะลุช่องให้ ดุ ไปดวลกับผู้รักษาประตูในกรอบเขตโทษ แต่ ดุ ยิงออกอย่างเหลือเชื่อ

            นาทีที่11 : ทีมสิงห์สนามซ้อมได้ประตูขึ้นนำ 1-0จากลูกยิงไกลของหมายเลข 9 ลูกนี้ได้ก็เพราะ ไอ้บอย ทำบอลเสียโดนเบอร์ 9 แย่งบอลไปได้และ ส่อง ไกลเน้นๆ นอกกรอบเขตโทษเบียดเสาเข้าอย่างสวยงาม

            มีอยู่จังหวะหนึ่งช่วงท้ายเกมส์ของครึ่งแรก ดุ รับลูกจ่ายของ นวย ที่จ่ายยาวมาจากหน้าปากประตูของตัวเอง ดุ เอาบอลลงพื้น ได้อย่างสวยงาม กำลังจะยิงด้วยเท้าขวาข้างถนัดแต่ไม่รู้ว่าเตะอีท่าไหน ดันเตะขุดดินซะนี่ แล้วก็ช็อทนี้เองทำให้รองเท้าสตั๊ดคู่ใจของ ดุ ที่ใส่มานานกว่า 5 ปี ขาดเป็นรูจนนิ้วหัวแม่เท้าโผล่ขึ้นมาตรงหัวเกือกเลย และผู้ตัดสินก็เป่าหมดครึ่งแรก

            ช่วงพักครึ่ง เกรียงช่วยแก้เกมส์ให้

            “ ไอ้ดุ! มึงคมกว่านี้หน่อย บอลมาทางมึงๆ ไม่ต้องเอาลงก็ได้ ยิงตามน้ำไปเลยประตูทีมนั้นมันไม่ค่อยเป็น” ดุ รับคำเพื่อน แล้วตะโกนขอยืมรองเท้าสตั๊ดจาก เปีย

            “เฮ้ย! เปีย กูยืมรองเท้าสตั๊ดหน่อยสิ ของกูขาดว่ะ รูเบ้อเร่อเลย แม่งเสียดาย ฉิบ”ดุ บ่นออกมาด้วยความเสียดายรองเท้าคู่ใจที่ใส่มานาน

            เปียถอดรองเท้าให้เพื่อนแล้วบอกว่า “แล้วอย่าเสือกทำขาดเหมือนของมึงอีกล่ะ เงินเดือนกูยิ่งน้อยๆอยู่ด้วย ถ้าซื้อใหม่เดี๋ยวเมียว่า”

            “เออ ไม่ขาดหรอก เดี๋ยวถ้าขาดอีกกูซื้อให้สองคู่เลย” ดุ หันไปบอกเพื่อนขณะกำลังเปลี่ยนรองเท้า โดยเก็บคู่เก่าลงกระเป๋า เขาเป็นคนแปลกอยู่อย่าง รองเท้าถึงจะขาดเขาก็ไม่ทิ้ง คู่นี้ก็เป็นคู่ที่สามแล้วที่เขาเปลี่ยน สองคู่ก่อนก็ขาด แต่เขาก็ไม่ทิ้งมัน แถมเก็บไว้ในกล่องอย่างดีด้วย

            เข้าสู่ครึ่งหลัง รูปเกมส์ก็ยังออกมาเหมือนเดิม ต่างฝ่ายผลัดกันลุกผลัดกันรับ แต่ทีม วทบ ของ ดุ ครองบอลได้มากกว่านิดหน่อย จนกระทั่งเหลืออีก 2 นาที จะหมดเวลา

            ช็อต ลากบอลมาจากกลางสนาม หลบผู้เล่นของทีมสิงห์สนามซ้อม 2 คน แล้วสับไกยิงเรียดนอกกรอบเขตโทษ บอลจะเข้าโคนเสาอยู่แล้ว แต่ผู้รักษาประตูพุ่งปัดไว้ได้ แต่ด้วยความโชคดีบอลมาเข้าทาง ดุๆ เลย ซ้ำโล่งๆหน้าปากประตู ตีเสมอให้ทีม วทบ เป็นหนึ่งประตูต่อหนึ่ง แล้วผู้ตัดสินก็เป่านกหวีดหมดเวลาการแข่งขัน

            หลังเกมส์การซ้อมแข่ง เกรียง มาสรุปภาพรวมการซ้อมวันนี้ให้

“ กูไล่รายตัวเลยนะ ไอ้เกมส์ มึงน่ะ สั่งกองหลังเยอะหน่อย แล้วก็ออกบอลไวด้วย พอเก็บบอลได้มึงสาดโด่งไปให้ ไอ้ดุ เลย ไอ้ดุมันเอาบอลลงได้”

            เกมส์ พยักหน้ารับ

          ไอ้นวย ไอ้เหลิม มึงสองตัว เวลาทีมเราบุกดันขึ้นไปเส้นกลางสนามเลย แล้วก็ให้เสียงกันมากกว่านี้หน่อย โดยเฉพาะ ไอ้นวย เล่นเหมือนคนเป็นใบ้ เกรียงร่ายยาวมา

            เหลิม พยักหน้ารับ แต่นวยมีเถียงกลับมา

          “ก็กูเหนื่อยนี่นา แม่ง กองหน้าที่กูจับอยู่ก็เร็วเหลือเกิน”

          เกรียงก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ เพราะรู้นิสัยเพื่อนดีอยู่แล้ว

“ไอ้ช็อต กูไม่กล้าพูดอะไรมาก เป็นถึงนักฟุตบอลอาชีพ แต่กูอยากให้มึงเรียกบอลเยอะกว่านี้หน่อย คือพูดง่ายๆเลยมึงเป็นตัวพักบอลเลยก็แล้วกัน เวลาเห็นไอ้ ดุ หรือ ไอ้บอยกำลังตัน ก็เรียกให้มันจ่ายบอลมาตั้งเกมส์ที่มึงใหม่ โอเคมั้ย”

“โอเค ครับ คุณผู้จัดการทีม”

ช็อต รับคำแล้วประชดมานิดๆ เรียกเสียงฮา จากเพื่อนๆได้เกรียงสบถพึมพำออกมา แล้วจาระไนต่อ

“ไอ้ก้อง มีจะเลี้ยงบอลไปไหนของมึง มึงเป็นพ่อเลี้ยงเมืองเชียงใหม่รึไง จ่ายบอลให้เพื่อนบ้าง นี่มึงได้บอลจ้องจะเลี้ยงอย่างเดียว

ก้องทำปากขมุบขมิบมา

“ไอ้บอย มึงน่ะ จะขาอ่อนไปไหนวะ โดนเตะทีสองทีล้ม บางครั้งแค่วิ่งตามแย่งบอลเฉยๆ มึงยังลื่นล้ม ทั้งๆที่มึงมีเบสิกเรื่องฟุตบอลดีมาก  เดี๋ยวคราวหน้า กูจะซื้อตะไคร้มาผูกขามึงเหมือนผูกขา ไก่ตี เผื่อขามึงจะได้แข็งๆมั่ง

เพื่อนๆหัวเราะกันครืน เพราะทุกคนรู้ว่า บอย เป็นคนหลักไม่ดีล้มง่าย

และตรงจุดนี้เองเพื่อนๆแหย่มาทันทีโดยเฉพาะ ไอ้เกมส์ ที่ปากมากอยู่แล้ว อดที่จะแซวไม่ได้ว่า 

“เกรียง กูว่าที่ ไอ้บอย ขาอ่อนนี่ไม่ใช่อะไรหรอกเมื่อคืนนี้ มันทำการบ้านดึกน่ะ ถ้ามึงไม่เชื่อว่าไอ้บอยทำการบ้านดึก มึงลองถามคนที่ตรวจการบ้านมันดูสิว่าจริงเปล่า เกมส์พยักหน้าถามไปทาง “เก๋” แฟนบอย เท่านั้นเองเพื่อนทุกคนหัวเราะกันงอหาย บางคนขำกันจนหน้าแดงก็มี

ส่วนคนถูกแซวทั้งสองคนก็อายหน้าแดง โดยเฉพาะบอย อายจนยิ้มปากเบี้ยวเลย ทำให้หน้าของบอยตลกยิ่งขึ่นไปอีก

ส่วนไอ้เกมส์คนแซวเหมือนจะรู้ตัว ลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปหลบหลังเกรียงเพื่อให้พ้นรัศมีบาทาของบอย