นิยายเรื่องยิงประตูสู่ฝัน

ลำดับตอนที่ #3 : ก่อนความฝันจะเริ่มต้น 1/3

เอาอีกแล้วหรือวะ “คราวก่อนก็ บาส” ทีแล้ว ไอ้นี่ หาเรื่องให้กูจริงๆ ที่ทำงานมันไม่ทำงานทำการมั่งหรือวะ กูเห็นมีแข่งกีฬากันทั้งปี “ดุ” ร้องกลับมาด้วยความขำ ระคนแปลกใจกับเพื่อนอีกคนที่ชื่อ       “เกรียงศักดิ์”

          ช็อต มองหน้า ดุ ยิ้มๆ มึงก็รู้ว่ามันเป็นคนอย่างไง ตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว เก่งแต่ทฤษฎี แต่ปฏิบัติ หมาไม่แดก  ดูอย่างเมื่อตอนสมัยเรียนมหาลัยสิ ตอนเรียนวิชาฟุตบอลมึงจำได้มั้ย อาจารย์ “ปัญญา”ให้สอบเดาะบอล ห้าสิบครั้ง ก่อนสอบมันช่วยสอนคนโน้นคนนี้ ต้องวางเท้าแบบนี้นะ ต้องย่อเข่าเล็กน้อยนะ แม่ง! สอนเขาทั่วห้อง แต่พอถึงคิวมันสอบ มันเสือกเดาะได้แค่สามครั้งเอง

พอ “ช็อต”เล่าเรื่องเกี่ยวกับ “เกรียงศักดิ์”จบ  ทั้งสองคนก็หัวเราะกันลั่นห้องเมื่อนึกถึงพฤติกรรม เปิ่นๆ ของเพื่อนสนิทในกลุ่มอีกคน

            “แล้วนี่มึงว่างไปเล่นให้มันเปล่า” ช็อต ถามหลังจาก หยุดหัวเราะกันแล้ว

            “แล้วมันแข่งกันตอนไหนวะ” ดุ ย้อนถามมา

            “ เห็นมันบอกว่าช่วงมืดๆน่ะ หลังเลิกงานแล้ว มันบอกว่า มันจองสนามฟุตบอลหญ้าเทียมแถวพระรามสอง ไว้ มีไฟสนามพร้อม มีแข่งทุกวัน นี่ไงตารางแข่ง ช็อตพูดจบก็ล้วงไปที่กระเป๋าหลังของกางเกงยีนส์ ดึงเอาตารางแข่งฟุตบอล 7 คน ออกมาส่งให้ “ดุ”

          ดุ รับตารางแข่งจากเพื่อนมากางดู เขาเห็นว่า มีแข่งช่วงเวลาประมาณ 1 ทุ่มทุกวันก็เบาใจ เพราะ เป็นเวลาหลังเลิกงาน ยังไงก็ไม่กระทบกับงานของเขาแน่นอน

            เออ! “ก็ได้ กูเล่นด้วย แล้วนี่มีใครมั่งวะ” ดุ   ตอบตกลง แล้วย้อนถามมา

            “มาครบเลยมึงตัวดีๆทั้งนั้น  มึงได้ยินชื่อแล้วมึงจะอึ้ง” ฮ่า ฮ่า “ช็อต” บอกและขำออกมาเบาๆ ก็มี ไอ้บอย , ไอ้ทีป ,ไอ้เกมส์, ไอ้ก้อง , ไอ้เปีย, ไอ้เหลิม, ไอ้ออม, ไอ้นวย,ไอ้เป้า แล้วมีใครอีกหว้า…ช็อต เอานิ้วชี้เกาขมับ แล้วนึกต่อ อ้อๆ… เกือบลืม มีไอ้ “หวาน” มาด้วย มันลงทุนมาจากบุรีรัมย์เลยนะมึง ช็อตร่ายยาวถึงชื่อเพื่อนให้ “ดุ” ฟัง

            ดุ ฟังรายชื่อของเพื่อนที่จะมาร่วมแข่งบอล 7 คนแล้ว ก็ครางออกมายิ้มๆ

            เฮ้ย!“นี่ มากันครบเลยนี่หว่า ไปไงมาไงวะ ถึงชวนพวกมันมาได้” ดุร้องถามด้วยความตื่น่เต้นปนสงสัย

            ก็ไอ้ “เกรียง”นั่นแหละโทรชวนพวกมันมา บอกว่าไหนๆก็ไหนๆแล้ว รวมพลเลี้ยงรุ่นมันเลยล่ะกัน มันบอกว่าพวกเราไม่ได้เจอกันมาปีกว่าแล้ว แต่ก็จริงของมัน พวกเราเจอกันครั้งสุดท้ายก็ที่แม่วงค์ บ้านไอ้บอย เมื่อปีที่แล้ว จากนั้นก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย

            เหรอ ! แล้วตอนนี้พวกมันอยู่ไหนวะ ดุ ร้องถามด้วยความตื่นเต้น ที่จะได้เจอเพื่อนๆสมัยเรียนมหาลัย ที่เรียนห้องเดียวกันมาถึงสี่ปีเต็ม

            “อยู่บ้านไอ้ เกรียง ที่สะพานใหม่ พวกมันมาถึงกันหมดแล้ว ขาดแต่ไอ้ “หวาน” ที่ยังมาไม่ถึง กำลังมา ตอนนี้น่าจะถึงรังสิตแล้วมั้ง

            จริงน่ะ ! “แล้วจะช้าอยู่ทำไมวะ ไปบ้านไอ้เกรียงกันเถอะ” ดุ ลุกขึ้นยืน เก็บเอกสารเรื่องงานใส่ลงกระเป๋า

            เฮ้ย! “นี่ยังบ่ายโมงอยู่เลย มึงไม่ทำงานเหรอ” ช็อต ขัดมา

            “ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูสั่งงานลูกน้องไว้ก็ได้ วันนี้วันศุกร์ ไม่มีอะไรยุ่งมากแล้วพรุ่งนี้วันเสาร์ด้วย ออฟฟิตกูหยุด” ดุ ร้องตอบมา ทั้งๆที่ มือยังสาระวน อยู่กับการเก็บของอยู่ ในใจเขาตอนนี้ทั้งตื่นเต้นและยินดีเป็นอย่างยิ่งที่จะได้เจอเพื่อนๆ

            “ไปกูพร้อมแล้วแล้วนี่จะไปกันยังไงวะ ดุ ถาม”

           “ไปรถมึงไง กูไม่ได้เอารถมา กูนั่งรถไฟฟ้ามา “ช็อต” ตอบ