นิยายเรื่องยิงประตูสู่ฝัน

ลำดับตอนที่ #17 : รองเท้าสตั๊ดมหัศจรรย์ 2/6

เรามีโอกาสเลื่อนขึ้นสู่ดิวิชั่น 1 สูงครับ คือพูดง่ายๆว่าเป็นทีมที่มีอนาคตครับ” ภิญโญร่ายยาวมา

ดุนิ่งคิดแป๊บหนึ่ง “เอาไงดีพี่อัศวิน” ดุถามอัศวินทันที

“ก็น่าสนใจนะ แต่พี่ว่าแล้วแต่ดุแล้วกันพี่ให้เลือกเอาเองครับ เพราะอยู่ทีมไหน ดุก็เป็นดาวซัลโวอยู่แล้ว ตัดสินใจเอาเองครับ แต่พี่จะแนะนำว่าให้เลือกอยู่ทีมที่มีโอกาสติดทีมชาติไทยให้ได้เร็วที่สุด”อัศวินแนะมา

ดุนิ่งไปเดี๋ยวหนึ่งก็เอ่ยปากว่า น่าสนใจครับพี่ภิญโญแต่เรื่องนี้ผมต้องขออนุญาติปรึกษาภรรยาผมก่อนนะครับ แล้วอีกอย่างตอนนี้ผมมีงานประจำอยู่ที่กรุงเทพด้วย คือต้องคิดเยอะนิดครับ”

“โอ้..ได้ครับ ผมไม่รีบหรอก นี่นามบัตรผมครับ ถ้าตัดสินใจได้แล้วหรืออยากขอคำปรึกษาจากผม สามารถโทรติดต่อผมได้ที่เบอร์นี้นะครับ” พูดจบก็ยื่นนามบัตรส่งมาให้ดุ

เขารับนามบัตรมา พร้อมกับถามว่า “นัดหน้าเจอใครครับ”

“นัดหน้า ไปเยือนประจวบ เอฟซี ทีมอันดับสามของตารางครับ ถ้าคุณดุสนใจนี่เป็นตั๋วครับ”ภิญโญตอบมาพร้อมกับส่งตั๋วมาให้สองใบ

ดุ รับมาพร้อมกับเอ่ยปากขอบคุณเบาๆ

“เดี๋ยวผมต้องขอตัวก่อนนะครับ พอดีผมมีธุระที่จะต้องไปสมุทรสาครต่อครับ อย่าลืมครับตัดสินใจได้แล้วโทรหาผมได้ตลอดเวลา”พูดจบภิญโญก็ยกมือตบไหลเขาแล้วเดินจากไปทิ้งให้ดุนั่งคิดอยู่คนเดียว

ระหว่างที่นั่งคิดเพลินๆอยู่นั้น อัศวินก็เอ่ยปากถามว่า “เครียดเหรอครับ น้องดุ”

“เปล่าครับพี่ แค่คิดอะไรเพลินๆน่ะ เออพี่ ผมมีอะไรจะถามพี่อัศวินครับ”ดุชวนอัศวินคุยพร้อมกับยกขวดน้ำขึ้นดื่ม

“พี่มั่นใจมั้ยครับว่า คนหนึ่งคน กับผีหนึ่งตัว และรองเท้าสตั๊ด อีกหนึ่งคู่จะทำให้คนไทยทั้งประเทศได้สมหวังกับการได้ไปเล่นบอลโลกรอบสุดท้ายสักที”

อัศวิน หัวเราะออกมากับคำพูดของเขา “ผีหนึ่งตัวเหรอ ฮ่า ฮ่า ฮ่า นี่ว่าพี่เป็นผีเหรอครับ”

“อ้าว หรือไม่จริงพี่” ดุตอบยิ้มๆ

เมื่ออัศวินหยุดหัวเราะ อัศวินให้คำตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเข้มๆ

“พี่มั่นใจครับดุ มั่นใจแบบร้อยเปอร์เซนต์ด้วย”

“อะไรทำให้พี่มั่นใจแบบนั้นครับ ผมว่ากว่าเราจะติดทีมชาติคงเหนื่อยกันเลือดตาแทบกระเด็นเชียวล่ะ”

“สาเหตุทีพี่มั่นใจว่าเราสองคน เอ้ยไม่ใช่..หนึ่งคนกับผีหนึ่งตัวและรองเท้าสตั๊ดมหัศจรรย์อีกหนึ่งคู่จะพาฟุตบอลทีมชาติไทยไปเล่นบอลโลกรอบสุดท้ายได้ ก็เพราะว่าพี่ได้เจอดุไง ดุจะเป็นกุญแจสำคัญที่จะพาบอลไทยได้ไปเล่นบอลโลกครับ”

ดุนิ่งไปอึดใจหนึ่ง สายตามองพวกเพื่อนๆวิ่งไล่บอลในสนาม ตอนนี้จิตใจของดุเริ่มที่จะสองจิตสองใจ เพราะว่าถ้าเขาตัดสินใจเลือกที่จะเล่นบอลอาชีพเพื่อนกรุยทางไปสู่การเป็นนักเตะทีมชาติไทยเขาจะต้องสูญเสียบางสิ่งบางอย่างไปแน่นอน อันดับแรก งานประจำที่กรุงเทพ เขาอาจจะต้องลาออก ตอนนี้เขาสับสนไปหมดแล้ว

อัศวินก็เหมือนจะรู้ว่าดุกำลังสับสนและต้องการเวลาในการที่จะตัดสินใจ เขาเลยปล่อยให้ดุนั่งคิดคนเดียวเงียบๆตามลำพัง

อึดใจใหญ่ๆ ดุก็สื่อสารกับอัศวินทางกระแสจิตว่า

“พี่อัศวินครับ ผมตัดสินใจแล้วครับ”

“ว่ามาครับ พี่รอฟังอยู่”อัศวินสื่อสารมาด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี

“ผมเอาด้วยกับพี่ครับ ถึงไหนถึงกันครับ เพราะนี่มันก็เป็นความฝันของผมเหมือนกันแล้วอีกอย่างนี่ก็เป็นความฝันของคนไทยทุกคนด้วย แน่นอนว่าการตัดสินใจแบบนี้ชีวิตผมอาจจะเสี่ยงหน่อย เพราะถ้าเราทำไม่สำเร็จ ผมจะเสียโอกาสทางด้านหน้าที่การงานไปเลย แต่ไม่เป็นไรครับผมมั่นใจในตัวพี่อัศวินครับ แต่มีข้อแม้อยู่ข้อนะครับ ไม่รู้พี่จะยอมหรือเปล่า”

“ว่ามาครับ พี่ฟังอยู่”

“ผมขอเลือกทีมสโมรสรเองครับ ผมจะเล่นให้กับทีมอ่างทอง เอฟซีครับ”

“ได้ครับไม่มีปัญหา เพราะอยู่ทีมไหนเราก็เป็นดาวซัลโวอยู่แล้วว่าแต่ว่า ทีมอ่างทอง เอฟซี นี่อยู่ ลีคไหนของเมืองไทยครับ คือพี่ไม่ค่อยได้ยินชื่อน่ะ”

“อยู่ดิวิชั่นสองครับ ห่างจะลีคสูงสุดของไทยเราอยู่สองระดับ”ดุตอบมา

อัศวินนิ่งคิดไปอึดใจหนึ่งก็ตอบกลับมาว่า “มีเหตุผลมั้ยครับที่เลือกทีมนี้”

“มีครับ เวลาซ้อมผมต้องไปซ้อมที่อ่างทอง ซึ่งบ้านเกิดผมอยู่ลพบุรี ผมสามารถเดินทางมาซ้อมได้สะดวก เพราะผมคิดว่าผมจะลาออกจากงานประจำ และตัดสินใจกลับไปอยู่บ้านที่ลพบุรีครับแล้วอีกข้อที่สำคัญที่สุดคืออ่างทองเปรียบเสมอบ้านหลังที่สองของผมครับ ผมจะภูมิใจมากที่ได้เล่นให้กับทีมนี้เพราะผมเรียนที่อ่างทอง มาสี่ปีเต็มๆทำให้ผมมีความผูกพันกับจังจังหวัดนี้มากเป็นพิเศษครับ”ดุให้เหตุผลมาด้วยความหนักแน่นมั่นคง

“ครับพี่ก็เห็นด้วย แล้วต่อไปนี้เราจะเริ่มต้นทำอะไรก่อนดีครับ”อัศวินถามความเห็นมา

“วันอาทิตย์นี้ไปประจวบคีรีขันต์ครับ ไปดูทีมอ่างทอง เอฟซีลงเตะที่นั่น” ดุบอกมา