นิยายเรื่องยิงประตูสู่ฝัน

ลำดับตอนที่ #12 : รองเท้าสตั๊ดมหัศจรรย์ 2/1

                 ประตูที่ 2:รองเท้าสตั๊ดมหัศจรรย์

ณ สนามฟุตบอลหญ้าเทียมริมถนนพระรามสอง ทันทีที่ดุหยิบรองเท้าออกจากระเป๋า เพื่อนๆก็เข้ามาขอดู นำโดย ไอ้เกรียง ต่างคนก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่าสวยมาก บางคนเอาไปลองใส่ โดยเฉพาะ ไอ้เกมส์ที่มีเท้าขนาดเดียวกับเขา แต่ปรากฎว่าเกมส์ใส่ไม่ได้ทั้งๆที่รองเท้าทุกคู่ของเขา เกมส์มันจะใส่ได้และเขาก็ใส่ของไอ้เกมส์ได้ทุกคู่

“เฮ้ย พวกมึงพร้อมกันยัง วันนี้มีลงทีมนะ ทีมเดิมเมื่อวานนี้แหละกูให้เวลาอีกสิบนาทีนะ” เสียงเกรียงตะโกนมา

ระหว่างที่ดุกำลังเดาะบอลอยู่ อัศวินก็เอ่ยขึ้นว่า “พี่ไม่ได้มาอยู่ในบรรยากาศแบบนี้มานานแล้ว”

“พี่ออกมาข้างนอกไม่ได้เหรอ”

“อือ..ใช่ก็ไม่มีคนพาพี่ออกมานี่ ต้องมีคนใส่รองเท้าคู่นี้พี่ถึงจะออกมาข้างนอกได้ ขณะพูดอัศวินก็หันซ้ายหันขวาแล้วก็ถามโน้นถามนี่ด้วยความตื่นเต้นตลอดเวลา ดุเดาะบอลไปคุยกับอัศวินไปโดยที่คนอื่นไม่ได้ยินได้ฟังด้วย โดยที่ดุไม่ได้สังเกตุว่ามีคนๆหนึ่งเฝ้าดูเขาอยู่ด้วยความแปลกใจ จนอดรนทนไม่ไหวและเดินเข้ามาหาเขา

“เอ้ย ดุ กูว่ามึงแปลกๆไปนะ” ช็อตนั่นเองที่ถาม

“แปลกยังไงวะ”ดุถามกลับโดยที่สายตาไม่ได้ละจากลูกฟุตบอลที่กำลังเดาะอยู่

“ก็ปกติมึงเดาะบอลได้ไม่นานเท่านี้นี่ เมื่อก่อนกูเห็นมึงเดาะได้ไม่เกินห้าสิบลูกก็ล่วงแล้ว แต่นี่กูเห็นมึงเดาะมาจะครึ่งชั่วโมงอยู่แล้วยังไม่มีวี่แววจะล่วงเลย”

“อ้าว..คนเรามันต้องมีพัฒนากันมั่งสิโว้ย กูก็แอบไปฝึกของกูมั่งสิ ทำไมคนเราจะพัฒนากันมั่งไม่ได้หรือไง” ดุตอบแบบทีเล่นทีจริง แต่ในใจก็ตื่นเต้นที่สามารถเดาะบอลได้เยอะขึ้นโดยที่เขาแถบจะไม่รู้ตัวเลย

“มึงฝึกยังไงของมึงวะ ท่าทางมึงดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนเยอะเลย การควบคุมบอลก็ดูนิ่มนวล ผิดกับเมื่อก่อนเป็นคนละคนเลยไหนมึงมีเคล็ดลับการซ้อมแบบไหนลองบอกกูมั่ง เผื่อกูจะได้เอาไปซ้อม กูจะได้เก่งๆเหมือนมึง”

“เฮ้ย..ไม่มีเคล็ดลับอะไรหรอก กูก็ซ้อมทุกวันแค่นั้นเอง” ดุพยายามกลบเกลื่อนเพื่อนซี้  

“แล้วนี่เมื่อไรจะลงทีมซักทีวะ กูวอร์มจนเหงื่อแห้งแล้วนะ”

“อีกเดี๋ยวมั้ง กูเห็นไอ้เกรียงเดินไปติดต่อกับทีมโน้นอยู่ นั่นไงมันเดินกลับมาแล้ว” ช็อตบอกพร้อมกับชี้มือไปทางเกรียงที่เดินตรงเข้ามา

“เฮ้ย..อีกห้านาทีเตรียมลงทีมกันได้แล้ว มา..มา พวกมึงมารวมกลุ่มทางนี้ ไอ้เกมส์ ประตู ไอ้เหลิม กับ ไอ้นวย แล้วก็ไอ้บอย เล่นหลัง ไอ้ช็อตกับไอ้ก้อง เล่นกลาง ไอ้ดุ เล่นหน้า เอาตามนี้ก่อน อย่าลืมนะเมื่อวานใครได้คอมเม้นอะไรก็ทำตามด้วย โดยเฉพาะมึง ไอ้ดุ” เสียงเกรียงกำชับมา

“เพื่อนดุนี่พูดเก่งดีนะ เข้าใจจัดตัวลงสนามด้วย”เสียงอัศวินออกความเห็นมา

“ใช่พี่มันเก่งแต่มันเก่งแต่ทฤษฎีนะ ปฎิบัติไม่ได้เรื่อง เรียน ป.ตรี จบมาด้วยกันทั้งหมดนี่แหละครับ”

“เหรอ..แหมดีจังเรียนกันจบแล้วยังได้มาเจอกันอีก สมัยก่อนพวกพี่เรียนจบแล้วจบเลยไม่ค่อยได้เจอกันแบบนี้หรอก แล้วนี่พวกดุ เรียนจบกันมานานยัง”

“สิบกว่าปีแล้วครับ ตอนเข้าเรียนใหม่ๆ มีเกือบหกสิบคน พอครบสี่ปีเหลือรอดมาแค่ ยี่สิบสามคนเองครับตรงนี้เองจึงทำให้พวกผมรักกันมาก” เขาเล่าให้อัศวินฟังด้วยน้ำเสียงที่มีความสุข

เออ.พี่แล้วเกมส์ซ้อมแข่งวันนี้เอาไงครับ ทีมที่จะซ้อมด้วยวันนี้ เป็นทีมเดียวกับเมื่อวาน” เขาเปลี่ยนเรื่องคุยเมื่อนึกขึ้นได้

อัศวินนิ่งไปครู่ ก็ถามย้อนกลับมาว่า “กองหลังเป็นไงบ้าง”

“ตัวสูงครับประมาณ 180 เซนติเมตร เล่นลูกกลางอาศดีทั้งคู่”

“อืม..จ่ายบอลตามช่องหรือทำชิ่ง หนึ่งสองแล้วกัน ตัวสูงๆน่าจะกลับตัวช้า หรือความเร็วไม่มีก็ได้ พี่ไม่ห่วงเรื่องการยิงประตูหรอก เพราะยังไงก็ยิงเข้า แต่พี่ห่วงว่าดุจะมีจังหวะยิงประตูหรือเปล่าเท่านี้นเอง ถ้าสลัดตัวประกบไม่ได้ก็ลำบากครับ แต่ไม่เป็นไรพี่มีทางแก้ เดี๋ยวลองเล่นดูก่อน ไม่ต้องตื่นเต้น เล่นเหมือนที่เคย มีจังหวะยิงก็ยิง ไม่มีจังหวะยิงก็คืนบอลให้เพื่อน แต่มีข้อแม้อยู่ข้อนะ ถ้าได้ลูกฟรีคิก ดุต้องเป็นคนเตะเองนะ รับรองเข้าทุกลูก ไป..โน้นเพื่อนเรียกแล้ว” อัศวินตัดบทเมื่อหันไปเห็นเกรียงโบกมือเรียกดุให้ลงสนาม

เมื่อดุเดินลงไปในสนาม ก่อนเกมส์เริ่ม เขาเดินไปกระซิบกระซาบกับซ็อตอยู่ครู่หนึ่งก็เดินออกมา

“ครึ่งละยี่สิบนาทีนะครับ พักครึ่งห้านาที มาครับเชิญหัวหน้าทีมมาเสี่ยงเลือกแดนครับ” เสียงผู้ตัดสินอธิบายมา

“ทีม วทบ.เลือกก่อนครับ”

“หัวครับ”ช็อต ตอบสั้นๆ

“งั้นทีมสิงห์สนามซ้อม ก้อยนะครับ”