นิยายเรื่องยิงประตูสู่ฝัน

ลำดับตอนที่ #11 : ก่อนความฝันจะเริ่มต้น 1/11

  

“นึกว่าช่วยผมเถอะครับ ถ้าคุณดุช่วยทำให้เป้าหมายที่ผมตั้งใจไว้เป็นจริง วิญญาณผมอาจจะได้ไปเกิดใหม่ก็ได้ แต่เหนือสิ่งอื่นใดผมอยากทำฝันของคนไทยทุกคนให้เป็นจริงครับ คุณลองหลับตานึกภาพสิ คนไทยจะมีความสุขแค่ไหน ถ้าทีมฟุตบอลทีมชาติไทยได้ไปเล่นฟุตบอลโลกรอบสุดท้ายที่ประเทศบราซิล ตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ที่คุณดุแล้วครับ”

ดุสบตากับอัศวินอยู่ครู่หนึ่ง และพูดออกไปว่า

“ถ้าผมตกลงร่วมมือกับคุณอัศวิน ผมต้องเริ่มต้นอย่างไรบ้างครับ”

“ทำแค่สองอย่างครับ ข้อแรก เปลี่ยนจากเรียกคุณอัฐ เป็นเรียกพี่อัฐแทน ได้มั้ยครับ”

ดุรับคำ

“ข้อสอง จงเชื่อมั่นในรองเท้าสตั๊ดคู่นี้และเชื่อมั่นในตัวผม”

ดุนิ่งไปครู่หนึ่ง “ตกลงครับ พี่อัศวิน ผมขอทราบแผนขั้นแรกครับต้องทำไงก่อน”

“อันดับแรก ดุ ต้องพยายามไปคัดตัวให้ติดทีมสโมสรฟุตบอลให้ได้ก่อน จากนั้นก็โชว์ฟอร์มการยิงประตูเพื่อดึงดูดแมวมองของทีมชาติเรียกตัวไปเข้าแคมป์ ทำแค่นี้ก่อน”

ดุนิ่งคิดนิดหนึ่ง แล้วย้อนถาม “เราจะเริ่มกันเมื่อไรครับ”

“เดี๋ยวนี้เลย ทันทีที่ดุตอบตกลงและเดินออกจากร้านนี้ไป”อัศวินตอบมาทันทีทันใด

“ตกลงครับพี่ผมร่วมมือกับพี่ ผมก็อยากให้ไทยได้ไปเล่นบอลโลกเหมือนกัน” ทันทีที่ดุตอบตกลง ก็มีเสียงไชโยมาจากเฮียเจ้าของร้าน

“ไชโย..คราวนี้ผมนอนตายตาหลับแล้ว ฟุตบอลไทยได้ไปบอลโลกแน่ๆ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”แล้วแก่ก็ร้องเพลงชาติไทยของแกดังไปทั่วร้านด้วยครวามดีใจ

ดุ หันไปมองทางแกอย่างงง

“ไม่ต้องแปลกใจหรอกครับ ทุกคำที่เราคุยกันแกได้ยินหมดแหละ ที่ผ่านมาก็ได้ เฮียจุ๊บ นี่แหละที่ช่วยเป็นสื่อกลางในการหาคนมาใส่รองเท้าสตั๊ดคู่นี้ แต่ก็ไม่พบว่าใครจะใส่รองเท้าคู่นี้ได้ บางคนใส่ได้ แต่มองไม่เห็นตัวอักษรคำว่า FOR DREAM”ตรงปลายสตั๊ดก็ไม่สามารถจะเอารองเท้าคู่นี้ไปทำประโยชน์ได้ สรุปคือคนที่จะได้พลังของรองเท้าสตั๊ดคู่นี้ไปใช้จะต้องใส่รองเท้าได้พอดีและต้องเห็นตัวอักษรสีแดงตรงปลายรองเท้าด้วย ซึ่งตลอดสี่สิบกว่าปีที่ผ่านมาก็พึ่งจะมีคุณคนเดียวนี่แหละที่มีคุณสมบัติครบทั้งสองอย่างเฮียจุ๊บเคยบ่นให้ผมฟังบ่อยๆว่า กว่าจะหาคนมาใส่รองเท้าคู่นี้ได้แกคงตายก่อนละมั้ง”อัศวินร่ายยาวมาด้วยความปิติยินดี

ดุนั่งมองเฮียจุ๊บเต้นแร้งเต้นกาอยู่ครู่หนึ่ง แล้วนึกอะไรขึ้นมาได้

“พี่อัศวินครับ วันอาทิตย์นี้ผมมีแข่งบอลเจ็ดคนพอดีครับพี่ เพื่อนมันลงสมัครไว้ให้ และวันนี้ตอนเย็นผมมีซ้อมด้วย เพื่อนมันให้เล่นเป็นกองหน้าพอดีเลย ผมใช้การแข่งครั้งนี้เป็นจุดเริ่มต้นได้มั้ยครับ”

“วิเศษมากเลย ใช้การแข่งครั้งนี้แหละโชว์ฟอร์มเผื่อมีแมวมองของสโมสรเข้ามาติดต่อไปร่วมทีม”

“ไปครับพี่ เดี๋ยวเพื่อนผมรอ นี่ก็บ่ายมากแล้ว ผมนัดกับพวกเพื่อนผมตั้งแต่เช้าป่านนี้พวกมันคงบ่นกันน่าดู พี่ไปกับผมได้เลยเปล่าครับ” ดุบอกพร้อมกับยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู

“ได้เลยน้อง ตอนนี้ไม่ว่าดุจะไปไหนก็จะมีพี่ตามไปด้วยเสมอ โดยเฉพาะตอนที่ดุอยู่ในสนามฟุตบอล”

หลังจากนั้นทั้งสองก็ร่ำลา เฮียจุ๊บเจ้าของร้านขายรองเท้ามือสอง เฮียจุ๊บขอบตาแดงกล่ำตอนที่ อัศวิน ธงอินเนตร พูดบอกลา

“ผมไปก่อนนะครับ เฮียจุ๊บ ขอบคุณมากครับที่ตลอดเวลาที่ผ่านมาเฮียได้ดูแลและคอยช่วยเหลือผมเป็นอย่างดี จนผมได้พบกับคนที่จะทำให้ฝันของคนไทยเป็นจริง”

 “ฉันก็ดีใจกับแกด้วยเหมือนกัน อัศวิน ที่ผ่านมาฉันก็ช่วยแกได้เท่านี้แหละที่เหลือก็ฝากแกด้วยนะ ทำให้ฝันของคนไทยทุกคนเป็นจริงให้ได้นะ ฉันจะคอยติดตามแกสองคนทางหน้าหนังสือพิมพ์หรือทีวี”เจ้าของร้านวัยชราน้ำตาเริ่มคลอเบ้า

ดุมองภาพนั้นด้วยความตื้นตันใจ น้ำตาพาลจะใหลตามไปด้วย หลังจากอัศวินและชายชราเจ้าของร้านร่ำลากันเสร็จแล้ว ดุกับอัศวินก็ออกมาจากร้านของเฮียจุ๊บเพื่อตรงไปบ้านเกรียงที่สะพานใหม่

“และนี่เองคือจุดเริ่มต้นที่จะทำให้วงการฟุตบอลไทยเกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างพลิกฟ้าคว่ำแผ่นดินอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน”

               สิ้นสุดประตูที่1 ก่อนความฝันจะเริ่มต้น