อาณาจักรไรซ์ที่4 บนดวงจันทร์

ชายอายุ23กำลังวิ่งหนีอยู่ที่ใดสักแห่งในกรุงเทพ

"บ้าเอ๊ยฉันต้องมาตายตอนนี้เนี่ยนะ"ชายคนนึงพูดขึ้นระหว่างกำลังวิ่งหนีบางอย่างอยู่พรัอมกับแผลโดนยิงที่ไหล่

"มันหนีไปทางนั้นตามไปเร็ว!?"และก็มีกลุ่มชายคนนึงวิ่งตามเขามาติดๆส่วนตัวชายคนนี้กํวิ่งหนีแบบไม่คิดชีวิต

(วินแกต้องหนีพวกมันให้ได้ ฉันต้องไม่มาตายที่นี้)ชายคนนั้นคิดในใจและบอกกับตัวเองก่อนจะ

วิ่งต่อไปจนไปถึงที่สะพานเเห่งนึงและมีพวกมันมาดักทาง

"แกหนีไม่รอดแล้วไอเด็กเวร"กลุ่มชายฉกรรจ์หลายคนพูดขึ้นมาและเดินเข้ามาหาวินช้าโดยตอนนี้วินอยู่กลางสพานและไม่มีที่ให้หนีแล้ว

"ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันรับรองฉันจะไม่บอกใครแน่"

วินพูดพร้อมมองซ้ายและขวาด้วยความกลัวก่อนที่ชายฉกรรจ์ทั้งหลายต่างเอาปืนชี้ไปหาวิน

"แกคิดว่า เห็นสิ่งที่เราทำแล้วเราจะปล่อยแกไปงั้นเหรอ"ชายคนนึงที่เป็นหัวหน้าของชายฉกรรจ์พูดขึ้นมาและมองไปที่วิน สาเหตุที่ถูกตามล่าก็คือวินไปเห็นการค้นส่งยาของแก๊งใหญ่แก๊งนึงโดยบังเอิญแต่ถูกจับได้เลยโดนล่าแบบนี้

"ตายสะไปเด็กเปรต"

ปัง!!!ๆๆๆๆๆ

พูดจบเสียงปืนก็ดังขึ้นหลายนัดส่วนวินก็โดนยิงจนใกล้จะสิ้นใจตายแล้วร่างของวินก็ตกลงจากสพานลงน้ำจมหายไป.....

"นี่ฉันตัองมาตายที่นี้เหรอ...มาริสาพี่ขอโทษ...ไอ

คริส..ฝากดูน้องกูด้วยนะ...เจน...คงไม่ได้เจอกันแล้วละ"วินพูดก่อนสติจะเลื่อนหายและวิ้นใจในที่สุดแต่ทว่า....

.

.

.

"ที่นี่คือที่ไหน...นรกหรือสวรรค์"

วินจู่ๆก็ตื่นขึ้นมา ณ ที่ๆนึงมีแต่สีขาวๆเต็มไปหมอ

"ฮิๆๆ เจ้าหนุ่นน้อยเอ๋ย..."จู่ๆก็มีเสียงของหญิงคนนึงดังขึ้นมาทำให้วินนั้นมองหาต้นเสียงนั้น

"ข้างหลังพ่อหนุ่ม"เสียงนั้นได้บอกให้วินหันมาข้างหลังพอเขาหันไปก็พบกับหญิงึนนึงกำลังนั่งอยู่กับพื้นอยู่

"คุณเป็นใครกัน...และที่นี่ที่ไหน"วินพูดออกมาแบบนั้นทำให้ผู้หญิงคนนั้นหัวเราะออกมาแบบตลกเล็กน้อย

"เดาดูสิเด็กน้อย"หญิงพููดขึ้นมาก่อนจะดื่มชาร้อนบนโต๊ะข้างหน้าเธอแบบสยายใจพร้อมกับขนมที่กินเล่นของเธอ

"ถ้าไม่ใช่นรกกับสวรรค์....ที่นี่คงเป็นที่ของสิ่งที่เรียกว่าพระเจ้าสินะ"วินพูดขึ้นมาทำให้หญิงของนั้นตบมือดีใจให้กับวินที่เดาถูกว่าที่นี่คือที่ของพระเจ้า

"แต่ทำไมผมถึงมาอยู่ที่ได้ละ"วินพูดออกมาด้วยความสงสัยส่วนหญิงคนนั้นก็ยิ้มให้เขาด้วยความสนใจ

"ก็เจ้าถูกข้าเลือกมานะสิ...เห้อ~คนที่นั้นต่างเรียกข้างตั้งหลายชื่อแต่จริงๆข้าไม่มีชื่อหรอกนะ"พระเจ้าคนนั้นพูดออกมาและก็บ่นเหมือนคนไม่มีอะไรทำหรือไม่เจอใครเลยมานานมากๆ

"แล้วคุณจะบ่นให้ผมฟังทำไหมเนี่ยครับ"วินพูดขึ้นมาทำเอาพรเจ้าทำตัวไม่ถูกเลย

"เอาละๆ หนุ่มน้อยของข้าค้องการอะไรจากข้าหรือป่าวฉันนะมองเจ้ามาโดนตลอดเลยนะ"พระเจ้าพูดแบบนั้นทำให้วินเอามือปิดน้องชายตัวน้อยของเขาทันที

"อะไรของเธอฉันไม่คนแบบนั้นสะหน่อย...(ก็แอบดูนิดนึงอะ)"เธอพูดพร้อมมองไปที่วินแบบหน้านิ่งแต่จริงๆก็ขึ้นหื่นอยู่นิดนึงเอง

"เอาละเลือกมาได้แล้วข้าง่วงเต็มทีแล้ว"เธอพูดออกมาพร้อมกับห้าวออกมาด้วยความง่วงจัดๆ

"ผมขอ...ความสามารถเสกอะไรก็ได้...ไม่แก่ไม่ตายและสามารถทำให้คนอื่นเป็นแบบผมได้...และขอให้ผมกับไปที่โลกเก่าผมด้วย"วินพูดขึ้นมาทำให้หญิงคนนั้นยิ้มให้กับวินด้วยความแปลกใจและพอวจเพราะคนอื่นๆาี่เธอเจอมาก่อนไม่ขอกลับโลกเดิมเลยแม้แต่คนเดียว

"เจ้าแน่ใจนะ''เธอพูดขึ้นม่ด้วยความอย่างลองใจวินดู

"แน่ใจครับ"วินตอบด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่นและออกมาจากใจจริงของเขา

"งั้น...ของให้โชคดีนะพ่อหนุ่มน้อยของฉัน"เธอพูดออกมาจากนั้นเธอก็ดีดนี้วของเธอจากนั้นบักวินของเราก็สลบไปเฉยๆเลยและหายไปจากตรงนั้น

"เธอคงจะสนุกนะเพราะฉันแอบเพิ่มความแฟนตาซีไปด้วยนะ ฮิๆๆๆ"เธอพูดพร้อมจิบชาเบาก่อนจะนั่งมองวินที่นอนอยู่ที่โรงบาลแห่งนึงอยู่เพราะยังไม่ได้สติ

ไปอ่านต่อตอนนึงและรอก่อนนะจ้ะ

https://www.facebook.com/profile.php?id=100024431324228 ติดต่อถามหากันก็ได้นะ