คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เหตุเกิดที่ริมแม่น้ำกับการแนะนำตัวของเหล่าหนุ่มๆทั้ง 4 (100 %แล้วจ้า)
ณ ริมแม่น้ำแถวสวนสาธารณะ เสียร้องไห้สะอื้นของเด็กสาวบนบริเวณริมแม่น้ำอย่างเงียบๆ ไม่ให้รบกวนใคร ทันใดนั้นเอง ยูชอนก็มาที่สวนสาธารณะและเดินไปหาแยม แต่คิดได้ จึงเดินไปอีกทางและซุ่มดู
“ฮึก...ฮือๆ พี่โบแจ ใจร้ายที่สุด ฮือๆ” เสียงร้องไห้ของแยมดังเงียบๆ แต่ทำให้คนที่ซุ่มมองนั้น ได้ยินทุกคนที่เอ่ยออกมา (หูดีจัง)
“และ ฮึก ฉันก็เกลียด ปาร์ค ยูชอน ที่สุดในโลกเลย” ยูชอนได้ยินคำนั้นออกจากปากแยม ถึงกับอึ้ง ‘ฉันไปทำอะไรให้เธอเกลียด แยม’ ยูชอนจึงตัดสินใจไปหาแยมและถามให้รู้เรื่อง
“แยม เกลียด ฉัน ปาร์ค ยูชอน คนนี้มากเลย เหรอ” ยูชอนพูดจากข้างหลังแยม แยมได้ยินดังนั้นถึงหันหน้าไปข้างหลัง และถึงกับอึ้ง คนที่ตัวเองเกลียดนั้นได้มายืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว และรีบลุกเดินหนี แต่มือของร่างสูงไวกว่าจึงจับมือร่างเล็กไว้
“ฉันถามว่า เธอเกลียดฉันมากเลยเหรอ” ยูชอนทวนคำถามอีกครั้ง และบีบไหล่ของแยมจนนิ่วด้วยความเจ็บ
“โอ๊ย ฉันเจ็บนะ ปล่อยได้แล้ว ฉันเจ็บ บอกให้ปล่อย” แยมไม่ตอบคำถามแต่ร้องโอยด้วยความเจ็บ และสะบัดมือของยูชอนออก แต่ก็ไม่ได้เป็นยิ่งสะบัด ยิ่งบีบแรงขึ้น
“ก็ต้องคำถามฉันมาก่อนซิ แยม ฉันถามว่า เธอเกลียดฉันมากเลยใช่ไหม !!” ยูชอนเริ่มมีน้ำโหอีกครั้ง และตะคอกใส่แยม จนทำให้แยมนั้นกลัวจนตัวสั่น ยูชอนทำอะไรไม่ถูก แต่ตอนนี้โกรธตัวเองมาก
“ฮึก.........ใช่ ฉันเกลียดนาย และเกลียดนายมากด้วย และฉันขอบอกไว้ตรงนี้ด้วยนะว่า ฉันเกลียดนายและเกลียดการตะคอกใส่หน้าที่สุด” น้ำตาเริ่มล้นตาจึงไหลอาบแก้มในที่สุด ก่อนจะสะบัดมือของยูชอน ออกจากไหล่ของตัวเองและรีบเดินหนี แต่ไม่ทันใดนั้นเอง ยูชอนจับข้อมือแยมอีกครั้งก่อนจะพลิกตัวแยมเข้ามาในอ้อมกอดของเจ้าตัว
“ปล่อยนะ ไอคนบ้า ปล่อยนะ ” แยมดิ้นในอ้อมกอดของคนตัวสูง และเอามือ ทุบรัวที่หน้าอก แต่ก็ไม่ได้เป็นผล แต่ยิ่งทุบก็ยิ่งรัดแน่น
“ฉันขอโทด ที่ตะคอกใส่แยม คือ ฉันโกรธตัวเองหน่ะ และตอนนี้ แจจุงเขาห่วงแยมมากเลยนะ” ยูชอนใช้เสียงธรรมดาอีกครั้ง และกล่าวขอโทดแยม
“เออ ฉันก็ขอโทดเหมือนกัน แต่นายโกรธตัวเองทำไมง่ะ” แยมกล่าวขอโทดเช่นกัน และ เอียงคอถามยูชอน (ติดมาจากพี่ชายเขานั่นเอง) ซึ่งยูชอนเห็นดังนั้นแล้ว อดยิ้มไม่ได้
“นายยิ้มทำไม และตอบได้ยังว่า โกรธตัวเองทำไม” แยมทวนคำถามอีกครั้ง
“เปล่าไม่มีอะไร ชั่งมันเถอะ ” ยูชอนตอบแต่ก็ยังยิ้มไม่หุบ
“เฮ้อ ชั่งมันล่ะกัน แล้วพี่โบแจล่ะ เป็นไงบ้าง” เลิกพูดเรื่องนั้น ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องใหม่
“ก็ไม่เป็นไรมากหรอก แค่ร้องไห้ แล้วสลบไป” ยูชอนตอบโดยไม่รู้หนาวรู้ร้อน
“ห๊า พี่แจจุง เป็นลมเหรอ เนี่ยนะไม่เป็นอะไร แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่ที่แรกเล่า” แยมได้ยินดังนั้น ก็กระวนกระวายและรีบวิ่งกลับบ้านตัวเองไป
“นี่ แยม ระวังตรงนั้นมันก้อนหิน” ยูชอนเตือนแต่ไม่ทันใดนั้นเองก็
โครม .............(เสียงสะดุดก้อนหินรึนี่)เสียงสะดุดก้อนหินของร่างเล็กตรงหน้า ทำให้ร่างเล็กนั้นไปนอนกับพื้น
“เป็นไงบ้างล่ะเนี่ย เจ็บตรงไหนรึเปล่า” ยูชอนถามด้วยความเป็นห่วง
“ก็เจ็บดิ ถามได้ ทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้เล่า” แยมก้นจั้มเบ้ากับพื้นแต่เมื่อลุกแล้วขากลับพลิกและล้มไปอีกครั้งแต่คราวนี้ ยูชอนขว้าตัวไว้ได้ทัน
“ขาแพลงล่ะสิ มาขี่หลังฉันมา” ยูชอนยืนหลังให้
“ไม่เอา เดี๋ยวฉันเดินเองได้ ฉันจะรีบไปหาพี่แจจุง ” แยมปฎิเสธก่อนจะเดินกระเพก แต่ขาเจ้าตัวนั้นพลิกอีกครั้งจนล้ม แต่ยูชอนอยู่ข้างหลังพอดี จึงขว้าแยมเอาไว้ทัน
“จะรีบไปหาแจจุง แล้วเมื่อไหร่จะถึง อย่าดื้อจะได้ไหมเนี่ย จะขี่หลังดีๆหรือให้อุ้ม” ยูชอนตำหนิแยมเมื่อเจ้าตัวนั้นเอาแต่ดื้อ จึงยื่นข้อเสนอให้
“ไม่เอา ไม่ขี่ ไม่อุ้ม ทั้งนั้น บอกแล้วไงว่าเดินเองได้เดินเองได้น่ะ” ร่างเล็กปฎิเสธอีกครั้ง แต่เดินได้ไม่ถึงกี่ก้าว ร่างเล็กนั้นก็รู้สึกเหมือนลอยได้
“ปล่อยแยมลงนะ พี่ยูชอน บ้า ปล่อยลงซิ” ร่างเล็กดิ้นพล่ามในอ้อมกอดของร่างสูง และทุบรัวที่น่าอก
“นี่ แยม พี่ก็เจ็บเป็นเหมือนกันนะ ถ้าไม่หยุด ฉันจะหอมแก้มจริงๆด้วย” ได้ผล ร่างเล็กเงียบไปปริยาย
แต่รู้หาไม่ว่า ตอนนี้แยมหน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศสุกได้ที่เลย ร่างสูงเห็นดังนั้นก็อดยิ้มไม่ได้ เลยแซวใส่ร่างเล็กซะเลย
“จะหลบหน้าทำไมละครับ เวลาแยมหน้าแดงก็น่ารักดีนะ” ยูชอนแอบแซวสักหน่อย แต่ก็เป็นผล ร่างเล็กยิ่งหน้าแดงเข้าไปใหญ่ และมุดเข้าไปในอ้อมกอดให้ลึกกว่าเดิม
หน้าบ้าน
“แยม คร๊าบ” ยูชอนไม่เลิกใช้คำหวาน แยมหน้าแดงตลอดทางที่โดนร่างสูงอุ้มมา ไม่กล้าเผชิญหน้ากับร่างสูง
“ถึงบ้านแล้วนะ” ร่างเล็กได้ยินดังนั้น ก็เอาหน้าแดงๆออกจากอ้อมกอดของร่างสูง แต่ร่างเล็กนั้นไม่การสบตาร่างสูง ก่อนจะวิ่งเข้าบ้านไป ยูชอนถึงกับงง ‘เมื่อกี้ขายังแพลงอยู่เลย ที่ตอนนี้หายเร็วจังแหะ’ ยูชอนเกาหัวแกร๊กแกร๊ก กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อกี้
แยมก็วิ่งเต็มสปีดไปห้องของแยม ซึ่งพี่ชายเขานอนอยู่
~ปั้ง~ เสียงการเปิดประตูของแยม ทำให้ทุกคนถึงกับสะดุดไปทั้งหมด ไม่เว้นแต่คนที่นอนในบนเตียงก็สะดุดเหมือนกัน
“พี่แจจุง พี่เป็นไงบ้าง เห็นพี่ยูชอนบอกว่า พี่เป็นลมง่ะ เพราะแยมแท้ๆแยมขอโทดนะค่ะ” แยมวิ่งไปที่เตียงที่พี่ชายเขานอนอยู่ และกล่าวโทด
“ เออ งืม พี่ไม่เป็นไรแล้ว พี่ก็ขอโทดเช่นกันที่พูดแรงไปหน่อย ” แจจุงก็กล่าวโทดเช่นกัน ทำไมสองคนนั้นคืนดีกันได้ แต่แยมก็เจอศึกหนักเมื่อ พี่ๆที่เหลือหันมามองที่เจ้าตัวนั้นอันยกใหญ่
“พวกพี่ๆเป็นอะไรกันเหรอค่ะ จ้องแยมเหมือนจะกินแยมอย่างงั้นง่ะ” แยมเห็นท่าทีไม่ดีเลยถามพวกพี่ๆที่เหลือ
“ไม่มีไรหรอกครับ ก็แค่ แยมเปิดประตูดังไปหน่อยจึงทำให้ทุกคนนั้นสะดุดไปตามๆกันก็แค่นั้น” จุนซูเป็นผู้ตอบอย่างมีเหตุผล บวกแอบแซว
“แหะๆโทดทีค่ะ ไหนพี่บอกว่า พี่จะแนะนำพวกพี่ๆให้รู้คนกันไงค่ะ” แยมพึ่งนึกออกว่าเมื่อเช้าพี่ชายตัวเองบอกอะไรเค้าไว้
“ใช่ๆ พี่ลืมสนิทเลย แหะๆโทดที แล้ว ยูชอนล่ะ ทำไมไม่ขึ้นมา” แจจุงลูบท้ายทอยแก้เขิน และถามสมาชิกอีกคนหนึ่ง เมื่อแจจุง เอ่ยชื่อ ยูชอน แยมก็เกิดอาการหน้าแดง อย่างไม่รู้สาเหตุ
‘ทำไมเราหน้าแดงเนี่ย เราไม่ได้ชอบพี่ยูชอนสะหน่อย’ แยมคิดในใจ
“แยม เป็นอะไรรึเปล่าครับ ทำไมหน้าแดงอย่างงั้นง่ะ ” ยุนโฮเอ่ยปากถามเมื่อเห็นความผิดปกติของน้องสาวของแจจุง
“ไม่สบายเหรอ แยม” ชางมินเสริม และในขณะเดียวกัน ยูชอนก็มาถึงประตูห้องนอนของแยม
“ใครเป็นอะไรเหรอ” ยูชอนถามคนในห้องนั้นดูว่าเกิดไรขึ้น
“ก็....ยะ” จุนซู จะเอ่ยปากตอบ แต่แยมก็แทรกขึ้นมาซะก่อน
“แยมไม่ได้เป็นอะไรค่ะ เดี๋ยวแยมขอเข้าห้องน้ำก่อนนะ” แยมพูดจบก็วิ่งเข้าไปห้องน้ำทันที ซึ่งไม่อยากให้ร่างสูงดได้เห็นหน้าของตัวเองที่ตอนนั้นกำลังแดงเท่าลูกมะเขือเทศสุก
“ แยมเป็นอะไรอีกล่ะนะ ” ยูชอนถามคนอื่นๆ
“ก็แยมน่ะ เมื่อกี้จู่ๆก็หน้าแดงขึ้นมาน่ะ ยูชอน” จุนซูอาสาตอบเอง
“สงสัยเขินอะไรเข้าแน่ๆฉันว่านะ” แจจุงผู้ที่ดูสถานการณ์นั้น เอ่ยขึ้นมา
“อิอิอิ” ยูชอนหัวเราะคิกคักในลำคอ
“เฮ้อ~” แยมถอนหายใจดังเฮือกหลังจากออกจากห้องน้ำ
“ออกมาสักที ยัยตัวแสบ งั้นพี่จะแนะนำสมาชิกวงบอย์แบนด์ที่ดังที่สุดให้นะ” แจจุงบอกสรรพคุณของตัวเองอย่างหลงตัวเองมากๆ
“ไม่ต้องบอกสรรพคุณก็ได้ค่ะพี่ ยังไงใครๆก็รู้ว่า พวกพี่นี่ เป็น 5 เทพเจ้าแห่งโลกตะวันออก ดงบังชินกิค่ะ” แยมส่ายหน้าไปมาก่อนจะแหย่พวกพี่เล่น
“งั้น เริ่มกันเลยนะ ” แจจุงให้สัญญาณก่อนจะทุกคนเริ่มแนะนำตัว
“พี่ชื่อ จอง ยุนโฮ ครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ เป็นหัวหน้าวง” ยุนโฮประเดิมคนแรก
“พี่ชื่อ คิม จุนซู หรือจะเรียกว่า เซีย ก็ได้นะ ยินดีที่ได้รู้จัก” จุนซูก็แนะนำตามพร้อมกับรอยยิ้ม ที่ทำให้สาวๆหลายคนละลายกับรอยยิ้มนั้น
“พี่ชื่อ ชิม ชางมิน เป็นน้องเล็กที่สุดของวง ยินดีที่ได้รู้จักนะ” ชางมินเอ่ยตามก่อนจะลูบท้ายทอยของตัวเองอย่างเขินๆ
“พี่ชื่อ ปารค์ ยูชอน หรือจะเรียกว่า มิกกี้ ก็ได้แล้วแต่จะเรียก ยินดีที่ได้รู้จัก” สุดท้ายยูชอน
“ส่วนหนูชื่อ แยม ยินดีที่ได้รู้จักพวกพี่ๆเช่นกันค่ะ” แยมแนะนำตัวบ้างก่อนจะโค้งตามฉบับของเกาหลี และกลับการไหว้แบบไทยๆ ที่ไม่ลืมวัฒนธรรมของตัวเอง ทำให้หนุ่มหล่อทั้ง 4 นั้น อยากเรียนภาษาไทย เลยตกภาระนี้ให้กับแจจุง เพราะแจจุงเองก็เป็นลูกครึ่ง ไทย เกาหลี
-----------------------
ครบแล้วจ้า 100 % กว่าจะครบได้ เล่นเอาเหนื่อย เพราะเริ่มแต่งไม่ออกแล้ว
ขอคอมเม้นสัก 2-3 คอมเม้นนะ 1 คอมเม้น ช่วยให้คนแต่งมีกำลังใจ
H P
ความคิดเห็น