คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เมื่อ 2 พี่น้องทะเลาะกัน กับ น้ำตาของผู้เป็นน้อง
วันรุ่งขึ้น ณ บ้านพักของหนูแยม
~กริ๊ง......กริ๊ง~ เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น เตือนให้รู้ว่าตอนนี้ 9.00 น แล้ว
“หาว..........9 โมงแล้วเหรอเนี่ย นอนต่อดีกว่า” เจ้าตัวปิดปากหาวก่อนจะล้มตัวนอนอีกครั้ง
------------ 9.30 น ------------------
~ ติ๊ง น๊อง ติ๊ง น๊อง ~ เสียงออดหน้าบ้านดังขึ้น
“เอ นี่ก็ 9 โมง ครึ่งแล้วนะ ทำไมไม่ตื่นอีกล่ะเนี่ย ” ผู้มาเยือนบ่นดังขึ้น
“สงสัยแยมยังไม่ตื่นมั้ง โบแจมีกุญแจไม่ใช่เหรอ” ยุนโฮตอบและถามในขณะเดียวกัน
“ใช่ๆ ฉันมีกุญแจอยู่นี่นา ขอบใจนะยุน เห็นหมีฉลาดก็วันนี้แหละ อิอิ” โบแจกล่าวขอบคุณก่อนจะลงท้ายด้วยประโยคกวนๆ
“โบแจ อา....” หมีเริ่มออกอาการขี้อ้อนและงอลในที่สุด
“อา ล้อเล่นนะตัวเอง คิดมากไปได้” โบแจง้อจนคนข้างๆเริ่มแหวะ
“พอๆเลย พี่สองคนนี้นี่ แล้วจะได้เข้ากันไหมครับเนี่ย” น้องเล็กกล่าว เอือมระอากับคู่นี้จริงๆ
“โทดทีแหะๆ” โบแจกล่าวโทด
--------------------------
“นั่งนี่ก่อนนะ เดี๋ยวฉันปลุกน้องสาวฉันก่อนไม่ไหวจริงๆเล้ย น้องฉัน เป็นคนชวนพวกพี่แท้ๆตัวเองกลับนอนอยู่นั่นแหละ” พี่ชายกล่าวอย่างเอือมระอาก่อนจะเดินขึ้นไปชั้น 2
“เดี๋ยวก่อน แจจุง พวกเราก็ไปกันหมดเลยซิ จะได้เซอร์ไพส์น้องเขา” ยูชอนเสนอความคิด
“ใช่ๆ งั้นก็มากันให้หมดเลยล่ะกัน” พี่ชายเอออตามก่อนจะชวนเพื่อนๆไปที่ห้องน้อง
เทพเจ้าทั้ง 5 ก็เดินไปปลุกน้องสาวของแจจุงถึงที่ห้อง
พอแจจุงเปิดห้องนอนของน้องสาวตัวเองเท่านั้น ทุกคนถึงกลับร้อง โห เพราะในห้องนั้นเป็นห้องสีขาว ตัดกับสีของผ้าปูที่นอนซึ่งเป็นสีชมพูหวานแหวว และมีรูปถ่ายบนหัวนอน ซึ่งที่ เป็นรูปที่ของแยมกับแจจุงที่ถ่ายด้วยกันตอนวันเกิดของแยมอายุ 11 ปี และรูปดงบังชินกิที่ใส่กรอบรูปหัวใจสีฟ้า เจ้าของห้องนั้น หลับปุ๊ย ไม่รู้อีโหนอีเหน่
“แยม ตื่นได้แล้ว นี่มันจะ 10 โมงแล้วนะ” พี่ชายพูดเสียงเรียบปลุกน้องสาวที่หลับไม่รู้เรื่อง
“แป๊บนึง ขอนอนต่อแป๊บนึงนะพี่” น้องสาวตอบในลำคอ(มันยังไงหว่า)
“ไม่ต้องมาแป๊บเลย ถ้าไม่ตื่นพี่จะไม่ทำข้าวให้กินด้วย ทำเอง” พี่ชายใช้ไม้เด็ดปลุกน้อง
“เอ๋...พี่เหรอ อ๊าย สายแล้วสายแล้ว กินค่ะ กินค่ะ จะรีบไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้ล่ะกัน พี่ออกไปก่อนนะ” ผู้เป็นน้องตื่นขึ้นมาแบบไม่ให้ใครตั้งตัวจนสะดุ้งโหย่งกันตามๆ ก่อนจะรีบเอาเสื้อผ้า ผ้าขนหนู วิ่งไปเข้าห้องน้ำ จนทำให้คนอื่นนั้น งง ไปตามๆกัน
“เนี่ยเหรอ น้องฉัน เฮ้อ เป็นแบบนี้ทุกทีล่ะนา” ผู้เป็นพี่ส่ายหน้าไปมา
“ฉันพึ่งเจอคนประเภทนี้ครั้งแรกนะเนี่ย” จุนซูถึงกลับตะลึงในตัวน้องสาวของแจจุง
“เปิ่นจริงๆ ถ้าฉันได้น้องแบบนี้ ฉันปวดหัวตายแน่ๆ” ยูชอนเห็นด้วยกับแจจุง และ จุนซู
แต่ไม่ทันใดนั่นเอง น้องสาวก็ออกจากห้องน้ำ และได้ยินคำพูดของยูชอนขึ้น
“ใครว่าแยมเปิ่นฮะ แยมเปล่าเปิ่นซะหน่อย ” แยมเริ่มมีน้ำโหและถามคนที่พูดประโยคนั้น
“เนี่ยเหรอ เปล่าเปิ่น เปิ่นชัดๆ ยังจะปากแข็งงีก” เจ้าของประโยคนั้นกล่าวขึ้น
“นี่นายอย่ามารู้ดีหน่อยเลย และทีบอกว่า ถ้าฉันได้น้องแบบนี้ คงปวดหัวตาย แยมก็ไม่อยากจะมีพี่ชายแบบนี้เหมือนกัน เชอะ คิดตัวเองหล่อตายแหละ พี่ชายฉันยังหล่อ น่ารัก และสวยกว่าอีก แยมก็ไม่อยากได้พี่ชายแบบนี้เหมือนกัน ถ้าแยมได้พี่แบบนี้นะ ขอตายแล้วไปเกิดใหม่ยังดีกว่า” แยมตอบยาวเหยียดจนไม่เว้นช่องว่างให้ใครนั้นได้พูดเลยแม้แต่วิเดียว
“นี่เธอ....”
“หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ ทั้ง 2 คน เจอหน้ากันก็จะทะเลาะกันและ แยมก็เหมือนกันยูชอนเขาพูดเล่นนิดเดียวเอง จริงจังไปได้นะเราน่ะ ไปกินข้าวกันเถอะ เดี๋ยวพี่แนะนำเพื่อนพี่แนะนำให้รู้จัก” พี่ชายร้องห้าม ก่อนจะมีอะไรไปมากกว่านี้
“พี่อ่ะ แต่เขามาหาเรื่องแยมก่อนนะ” ผู้เป็นน้องฟ้อง จนทำให้ยูชอนนั่นหมั่นไส้
“โถ่ใครกันแน่ที่หาเรื่อง ยอมรับซักเถอะว่าตัวเองอ่ะ เปิ่น”
“นี่นาย มันจะมากไปแล้วนะ ตัวเองนั่นแหละที่เป็นคนเริ่มประโยคนั้นก่อนงะ” แยมเริ่มมีน้ำโหอีกครั้ง
“นี่ทั้งสองคนน่ะ จะเลิกทะเลาะกันด้วยรึยังห๊ะ!! แยมก็ระงับอารมณ์บ้างเถอะ อย่าทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่หน่อยเลย นายก็เหมือนกันยูชอน อย่าไปแหย่แยมสิ ถ้าไม่หยุดทะเลาะกัน พี่จะกลับเกาหลี” พี่ชายเริ่มมีน้ำโหเช่นกัน จริงทำให้ทั้งสองคนหยุดไปโดยในที่สุด
“พี่โบแจ อะไรแยมก็ผิดไปหมดแหละ แยมไม่เคยถูกในสายตาพี่เลยใช่ไหม แยมรู้พี่ไม่เต็มใจจะมาหาแยมหรอก ถ้าแยมไม่ชวนพี่ พี่คงไม่มาใช่ไหม และหนูจะขอประกาศไว้ตรงนี้เลยนะ แยมเกียดนายคนนี้ที่สุด” แยมพูดด้วยความน้อยใจที่พี่ชายตัวเองพูดแบบนี้ ตลอดเวลาที่ผ่านมาพี่ไม่เคยตะคอกขนาดนี้ และชี้หน้าไปทางยูชอน
“เพี๊ยะ ” เสียงผ่ามือของพี่ชายกระทบใบหน้าของน้องสาว ทุกคนในที่นั้นถึงกับตะลึงกับเหตุการณ์นี้ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่แจจุงโกรธมากขนาดนี้
“แยมไม่มีสิทธิที่จะเกียจพี่ยูชอนเขา ยูชอนไม่ใช่คนผิด แยมอย่าทำตัวแบบนี้จะได้ไหม สงบสติอารมณ์หน่อยสิ อะไรอะไรก็ใช้อารมณ์แล้ว ” พี่ชายเริ่มตะคอกกับน้องสาว
“เห็นเพื่อนพี่ดีกว่า แยมใช่ไหม ฮึก... พี่ไปอยู่ที่นั่น อะไรอะไร มันก็ต้องเปลี่ยนแปลงอยู่แล้ว พี่เคยรู้บ้างไหมว่า แยมอยู่คนเดียวมาตลอด อยู่บ้านหลังนี้ ที่แม่ซื้อให้ก่อนแม่จะเสีย และแยมเหงามาก แยมร้องไห้หาพี่คิดถึงพี่ทุกวัน เพราะตอนนี้ แยมมีพี่คนเดียว พี่เคยรู้บ้างไหม!!” แยมเอ่ยมาทั้งน้ำตา พี่ชายตัวเองถึงกับอึ้ง
“แยม....คือ พี่” แจจุงพูดไม่จบ แยมก็แทรกพูดอีกครั้ง
“พี่เคยโทรหาแยมบ้างไหม พี่เคยถามแยมบ้างไหมว่าเป็นไงบ้าง พี่ไม่คิดจะโทรหาแยมเลย เมื่อก่อนพี่เป็นคนที่แสนใจดี แยมทำอะไรผิด พี่ก็ไม่เคยว่า แต่พอตอนนี้สิ พี่กลับตะคอกใส่แยม แยมโมโหใครหน่อย ทำอะไรหน่อยพี่ก็ว่าแล้ว พี่บอกว่า แยมไม่มีสิทธิโกรธพี่ยูชอนใช่ไหม และพี่ก็ไม่มีสิทธิตบแยมเหมือนกัน พี่ใจร้ายที่สุด” แยมเอ่ยมาอีกครั้งก่อนจะวิ่งออกห้องไปพร้อมกับน้ำตา
น้ำตาใสๆของผู้เป็นพี่เริ่มไหลมาอาบแก้ม และทรุดไปกับพื้น
“ฉันเป็นพี่ที่ใช้ไม่ได้จริงๆ ฉันไม่มีคุณสมบัติในความเป็นพี่กับเขาเลย ฮึก....ฮือ ” แจจุงเริ่มปล่อยโฮแต่ดีที่ยุนโฮประคองแจจุงเอาไว้
“อย่าโทดตัวเองเลย โบแจ โบแจไม่ผิด และไม่มีใครผิดทั้งนั้นแหละ” ยุนโฮปลอบผู้เป็นที่รักของตนและกอดแจจุงไว้ในอ้อมกอด
“พี่แจจุงแย่แล้ว น้อง เขาวิ่งไปไหนไม่รู้ออกจากบ้านไปแล้ว” ชางมินวิ่งมาบอกแจจุงซึ่งร้องไห้กอดยุนโฮอยู่ก็ตกใจทันที และสลบไปในที่สุด
“โบแจ โบแจ ฟื้นสิ” ยุนโฮตื่นตะหนกเมื่อแจจุงสลบลบนอ้อมกอดของเขา ก่อนจะอุ้มแจจุงไว้ที่เตียง
“ไอยุน นายเฝ้าแจจุงอยู่เนี่ยแหละ เดี๋ยวฉันไปตามหาแยมเอง” เมื่อได้ยินที่ชางมินบอกดังนั้นก็รีบวิ่งออกจากห้องไปทันที และกระวนกระวายจึงตามหาโดยทันที
------------------
เข้าใจกันรึเปล่าค่ะ ช่วยคอมเม้นด้วยนะ ซัก 2-3 คอมเม้นก็ยังดี จะได้มีกำลังใจเขียนต่อ
H P
ความคิดเห็น