กลับมาเพื่อทวงรัก [ALLBAM]

นี่! ทุกคนเชื่อมั้ยว่า ความบังเอิญมีอยู่จริง ทุกสิ่งทุกอย่างที่เราทุกคนได้ประสบพบเจอมานั้น ทุกคนล้วนแล้วแต่คิดว่าเป็นความบังเอิญ แต่ถ้าความจริงแล้ว มันไม่ใช่ความบังเอิญละ?

.

.

.

.

.

@ห้าง

สวัสดีครับทุกคน ผม กันต์พิมุกต์ ภูวกุล ครับผม หรือจะเรียกผมว่าแบมแบมก็ได้~ อีกใน3วันมหาลัยก็จะเปิดแล้ว ผมก็เลยต้องเตรียมตัวสำหรับการขึ้นปี1ของผม

และในตอนนี้ ผมก็ได้ซื้อของที่ผมต้องการทั้งหมดแล้ว และในระหว่างเดินทางไปที่ที่ลานจอดรถ ผมก็หวนนึกถึงเรื่องในอดีตอย่างเหม่อลอย จนไม่ได้สังเกตเห็นชายหญิงคู่หนึ่ง ที่เดินจู๋จี๋กันมาตลอดทาง โดยไม่อายสายตาของคนอื่นที่มองมาอย่างติเตือนว่า ที่นี่ที่สาธารณะนะ หัดเกรงใจคนอื่นเขาบ้าง!

ตุบ!

และด้วยความที่ผมกำลังเหม่อลอยอยู่นั่นเอง จึงทำให้ผมได้เดินชนเข้ากับชายหญิงคู่นั้นเข้าอย่างแรง แรงจนชนิดที่ว่า ผู้ชายอย่างผมจะต้องล้มลงไปกับพื้นเลยละ

ผมที่กำลังหลับตา เพื่อเตรียมกับความเจ็บอยู่นั้น ก็ได้รู้สึกเหมือนว่ามีคนได้ช่วยผมไว้ซะก่อน ผมจึงลืมตาขึ้นมา และพบว่า คนที่ช่วยผมไว้ ก็ไม่ใช่ใครคนอื่นหรอก แต่เป็นผู้ชายคนนั้น คนที่เดินมาพร้อมกับผู้หญิงคนเมื่อกี้นี้แหละ ที่ผมเดินชนนะ พอผมนึกได้ดังนั้น ผมจึงรีบดีดตัวออกจากวงแขนแกร่งนั้น แล้วขอโทษขอโพยฝ่ายคู่กรณีทันที

“อ๊ะ?! ข..ขอโทษด้วยนะครับ”

“ไม่เป็นไร... คราวหน้าก็เดินให้มันดีๆหน่อยละ”

“ค..ครับ....ขอบคุณนะครับที่เมื่อกี้ ช่วยผมเอาไว้” ผมกล่าวขอบคุณอีกฝ่ายที่ช่วยผมไว้ 

อืมมม พอได้มองหน้าพี่เขาชัดๆแล้ว พี่เขาก็จัดว่าหล่อเหลาเอามากๆเลยนะนั้นนะ แต่เอ๊ะ! ทำไมหน้าพี่เขาคุ้นๆจังวะ อ๋อ อิแบมคนนี้จำได้ละ ไอพี่มาร์คที่กูเคยแอบชอบนี่หว่า ทำไมมันบังเอิญจังวะ หรือว่าโลกมันกลม หรืออะไรยังไง? ทำไมพี่มันเดินมากับผู้หญิงได้ 

แต่ก็นะ ใครมันจะไปสนใจกันเหล่า แค่ผู้ชายคนเดียว ทำไมจะต้องไปสนใจกันละเนอะ! จริงมั้ยละ:)?

“อืม” หึ ไม่เปลี่ยนไปเลย

“งั้นพรุ่งนี้ ให้ผมเลี้ยงข้าวเที่ยงนะครับ ถือว่าเป็นการตอบแทน ที่ช่วยผมไว้” อีกฝ่ายจ้องหน้าผมนิ่ง หึ เขาคงจะจำผมไม่ได้สินะ แต่ก็ดี เราสองคนจะได้เริ่มทำความรู้จักกันใหม่;)

“อืม” อืมอีกแล้ว ชิ!

“มาร์คคะ! เจสหิวแล้วนะคะ! ไปกันเถอะค่ะ!” อ่าาา ลืมไปเลยแหะ ว่ายังมีอิป้านี้อยู่ตรงนี้

“ถ้างั้น ผมไปก่อนนะครับคุณ.....เอ่อ”

“มาร์คครับ ผมชื่อมาร์ค” คิก! สมจริงยิ่งกว่าอะไรซะอีกแหะ!

“อ่าครับ งั้นผมไปก่อนนะครับคุณ...มาร์ค” :)

“เดี๋ยว!” ผมที่กำลังจะเดินออกไป แต่กลับโดนอีกฝ่ายเรียกซะก่อน

“ครับ?”

“ผมขอเบอร์กับช่องทางติดต่อของคุณได้มั้ย?” เอ๊ะ พี่แกจะเอาไปทำไรวะ? แต่ช่างเถอะ

“อ่า ได้ครับ” ผมได้แต่เก็บความสงสัยนั่นไว้ในใจ ก่อนจะส่งมือถือเครื่องหรูของตัวเองให้กับอีกฝ่ายไป

“ขอบคุณ;)” อีกฝ่ายส่งมือถือเครื่องหรูกลับให้ผมก่อนจะขอบคุณแล้วเดินออกไป แต่ถ้าผมมองไม่ผิด หรือไม่ได้ตาฝาดไป ผมเห็นเขาขยิบตาให้กับผมด้วย

ช่างมันเถอะแบม! หยุดคิดฟุ้งซ่าน แล้วกลับบ้านได้แล้ว! หลังจากที่คิดได้ดังนั้น ผมจึงเดินไปที่รถของตัวเอง เพื่อขับกลับบ้าน

.

.

.

.

.

.

ด้านมาร์ค

มาร์ค และเจส หญิงสาวสุดสวยที่ใครๆ ก็อยากได้เป็นแฟน มาร์คเองก็เช่นกัน ถึงเขาจะเป็นคนเย็นชามากแค่ไหน แต่ก็เป็นที่ต้องการของสาวๆหลายคนเลยละ 

แต่เขานะ กลับไม่ได้ชอบยิ่งสาวคนไหนเลย และเจสก็เช่นกัน เขาไม่ได้ชอบเธอ เขาแค่เอาเพื่อความสนุก เท่านั้นเอง:)

และตอนนี้ ทั้งสองคนได้อยู่ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งในห้างนี้ มาร์ค ที่เอาแต่ก้มหน้ามองโทรศัพท์ มองชื่อของอีกคนที่เขาพึ่งขอเบอร์ติดต่อเอาไว้ 

หึ! ชื่อ แบมแบม อย่างนั้นหรอ ชื่อน่ารักดี นายจะต้องเป็นของฉันแบมแบม:) ของฉัน ของฉันแค่คนเดียว...:)

...................................

กรี๊ดดูดดด ในชีวิตนี้ อิช้อยไม่เคยคิดที่จะแต่งนิยายมาก่อนเลยยยย ยังไงก็รบกวนทุกคนช่วยติชมหน่อยนะคะ   แล้วก็เรื่องนี้ ไม่มีเจตนาทำให้ศิลปินเสียหายแต่อย่างใด 

โปรดทุกคน จงเข้าใจ ในสิ่งที่อิช้อยคนนี้บอกด้วยเถิด สาธุ!

แล้วก็ อีกอย่างหนึ่งนะคะ ด่าได้แต่อย่าด่าแรงนะคะ;-;