คืนสู่รักนิรัน (For love to Eternity)

 

กลิ่นเย็นชื้นของตึกรกร้าง ที่แสดงให้เห็นว่าไม่น่ามีใครอยู่มานานเกินกว่าสิบปีแล้วแน่ๆ แต่ในตอนนี้ร่างกายของฉันกำลังผสานร่างกับกำแพงผุผังที่มีราสีเขียวชื้นแชะอยู่  เพื่อที่จะซ่อนตัวเองไว้ มีเพียงเสียงแหลมเล็กของลมที่พัดเข้ามาจากข้างนอกอาคารและเสียงกำปั้นกระทบเนื้ออย่างแรงและโหดร้าย

“ลูกของแกคงไม่มาช่วยแกแล้วละมั้ง... ฉันไม่มีเวลาเยอะนักหรอกนะ” เสียงของชายคนหนึ่งพูด พร้อมกับเขยิบปลายกระบอกปืนเข้าใกล้กับชายที่ถูกมัดไว้กับเก้าอี้ “มีอะไรจะสั่งเสียก่อนตายไหม”

“…” หลังจากคำขู่ประโยชน์นั้นจบลง ฉันแทบอดใจไม่ได้ที่จะก้าวเท้าออกไป แต่ทำได้แค่แอบดูเพียงเท่านั้น

“คงไม่มีละสินะ งั้นตายซะ”

‘ไม่นะ’ ตอนนี้สมองของฉันว่างเปล่าไม่มีเวลาแม้จะแปล่งเสียงออกมา มีเพียงแต่ขาที่วิ่งอย่างสุดกำลัง ถึงแม้ฉันจะรู้อยู่ในใจว่าตำรวจนั้นกำลังจะมา แต่ฉันปล่อยให้พ่อของฉันตายไม่ได้…

ปัง!!! 

เสียงปืนก้องกังวานจนฉันรู้สึกหูอื้อ ได้ยินเพียงเสียงพ่อเรียกชื่อของฉัน

 “วาด วาด!! ไม่นะอย่าจากพ่อไป.. อย่าทำอย่างนี้..” ทำให้รู้ตัวว่าฉันคงจะถูกยิงซะแล้ว มันไม่รู้สึกเจ็บ แต่รู้สึกปวดหนึบและชาซะมากกว่า ฉันสัมผัสได้ถึงของเหลวอุ่นสีแดงเข้มที่ไหลผ่านผิวหนังอันเย็นเฉียบของฉัน

ปัง !!!

เสียงปืนดังอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่ใช่ฉัน... ตาของฉันเริ่มพร่ามัว เห็นเพียงเงาร่างสูงใหญ่ล้มลงไปกับพื้น ฉันจำเงานั้นได้ เงาอันคุ้นเคย... ‘พ่อ’ คงเหลือแค่ฉันสินะ...ที่กำลังจะตามพวกท่านไป ฉันเอื้อมมือเปื้อนเลือดสีแดงฉานไปสัมผัสสร้อยคอที่แม่ให้มา เพียงเท่านั้นก็มีแสงสว่างจ้า และพลันมีเสียงเรียกก่อนที่ทุกอย่างจะเลือนหายไป

            “แม่นาง แม่นาง”

*****************************************

นิยายนี้แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิง ชื่อตัวละคร และเหตุการณ์ต่างๆ เป็นเรื่องสมมติ และแอบอ้างอิงประวัติศาสตร์มาเล็กน้อย เฉพาะแค่อยู่ในสมัยหลังกรุงธนบุรีแตก แล้วหลังจากนั้นก็พม่าพยายามบุกตีอยู่บ่อยครั้ง เนื้อหาในเรื่องนี้ผู้เขียนมิได้มีเจตนาพาดพิงไปยังผู้หนึ่งผู้ใด มิได้เป็นจริงประการใด โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน   ถ้าเกิดผิดพลาดประการใดก็ขออภัยใน ณ ที่นี้ด้วยค่ะ