นายใจร้าย กะ ยัยปากดี

ลำดับตอนที่ #2 : "ผู้ห้ามศึก!!-o-"

   เรื่องระหว่างปอและเด็กใหม่ดูเหมือนจะไม่จบลงง่ายๆ เหมือนทั้งคู่จะประกาศศึกกันยังไงยั่งงั้น
  ปอกำมือแน่นไม่พูดอะไรต่อ แต่ยังจ้องมองหน้าคนที่ดูถูกเธอด้วยสายตาอาฆาต
  เอาแล้วสิไม่มีใครคิดที่จะห้ามคู่นี้เลยหรอเนี้ย โชคคิดในใจ สงสัยต้องเป็นหน้าที่ของฉันล่ะมั้งนี่ น้ำเต้าหู้ก็ไม่ได้กินเอ้า!!...หิวโว้ย!!
  ขณะที่โชคกำลังจะอ้าปาก ประตูห้องเรียนก็เปิดอีกครั้ง
"ปึ้ง..ง..งงง" เสียงประตูกระทบกับผนังห้องอย่างแรง ทำให้ทุกคนในห้องหันไปมอง
"หวาด..ด..ด.....ดี.....ทูก..ก...ทุกคน" เสียงหนึ่งดังขึ้นก่อนที่ตัวผู้พูดจะปรากฎ
  นร.ชายที่น่าตาดีคนหนึ่งปรากฎตัวขึ้นพร้อมรอยยิ้มกับของฝากมากมายเต็มมือ
"อ่ะ...อ้าว เป็นอะไรไปกันหมดอ่ะ" เขาเอ่ยปากถามเมื่อเห็นภาพที่อยู่ในห้อง
  ไม่มีใครพูดอะไรเลย เขาเลยหันหน้าไปหาคนที่เขาอยากเจอหน้าที่สุด
"ปอ....อ .... จ๋า....จ๋า..." เขาวิ่งตรงไปหาปอทันที
  ทั้งปอและเก้ายืนงงมองนายคนที่เข้ามาใหม่อย่างอึ่งๆ
"ว่าไงคิดถึงเขาไหมปอ" เขาทัก
"เออ..อ..ฮะ" ปอปรับตัวแทบไม่ทัน
"เต้ยเอาของฝากมาเพียบเลย" ชายชื่อเต้ยวางของลงแล้วหันมาเกาะแขนปอแทน
"เออ..อ..เป็นไงบ้างล่ะ เที่ยวสนุกมั้ย" ปอพูดพอเป็นมารยาท พลางนึกในใจ
  นายนี่!!มาช่างไม่รู้เวลาซะเลย เขากำลังทำอะไรกันอยู่รู้บ้างรึเปล่าเนี่ย
"สนุกมากเล้ย" เต้ยพูดไปยิ้มไป
"หรอ...เห่อๆๆ" ปอแกล้งหัวเราะ
"อ้าว!!แล้วนี่ใครกันอ่ะ?"เต้ยถามถึงชายที่ยืนอยู่ใกล้ๆแล้วชี้ไปที่เขา
  ปอไม่ตอบ ยืนมองนายคนที่ถูกถามถึงอย่างสะอิดสะเอียน
"เชอะ ปัญญาอ่อนกันทั้งคู่" เก้าพูดงึมงำอยู่ในลำคอ
  ดูเหมือนปอจะได้ยินแล้วกำลังจะแยกเขี้ยวใส่นายเก้า แต่เต้ยกลับดึงปอไปกอด
"เฮ้ย.....ย นายทำอะไรเนี่ย" ปอโวยวาย
"รู้มั้ยว่าเค้าคิดถึงปอมากๆ เลย" เต้ยพูดและกอดปอแน่น
"เออ...เออรู้แล้วปล่อยก่อน ฉันหายใจไม่ออก" ปอพยายามแกะมือเต้ยออก
  ทำอะไรประเจิดประเจ้อ!!เชอะ!!ทุเรศ!!จริงๆเลยคนพวกเนี้ย เก้าคิดในใจ
"นี่..นายหัวหน้าห้องเมื่อไหร่นายจะนั่งลงซะที" โชคบอกกับเต้ยอย่างเอือมระอา
"เออ..รู้แล้วล่ะน่า" เต้ยบอกแล้วปล่อยปอเป็นอิสระ
"นี่ทุกคนนั่งที่กันได้แล้ว นั่งๆกันให้เรียบร้อยไม่งั้นฉันจะจดชื่อส่งครูนะ" เต้ยบอก
  คนอื่นๆในห้องแทบตั้งตัวไม่ทัน แต่ก็ทำตามที่เต้ยสั่ง
  เก้านั่งลงอย่างเบื่อๆแล้วเปรยตามองที่ปอซึ่งเธอก็ทำเช่นเดียวกับเขา
    ช่วงพักกลางวัน
"นี่ปอ ฉันว่าเเกอย่าไปมีเรื่องกับนายนั่นเลย" โชคบอกเพื่อนสาวแล้วตักข้าวใส่ปาก
  ปอหันมามองโชคอย่างไม่พอใจ
"เชอะ นี่ไอ้โชคแกคิดว่าฉันอยากมีเรื่องกับเจ้าบ้านั่นหรอฮะ" ปอบอกอย่างเบื่อๆ
"ใครจะไปรู้ล่ะ เห็นแกแสดงออกซะขนาดนั้น" โชคว่าไปตามเหตุผล
"แหม แล้วแกล่ะมันว่าซะขนาดนั้นยังจะทำเฉยให้มันว่าอยู่ได้" ปอแย้ง
"ก็เขาพึ่งเข้ามาใหม่มีอะไรมันก็น่าจะอภัยกันได้นะ" โชคอ้าง
"งั้นเชิญแกทำไปคนเดียวเหอะ" ปอพูดประชดใส่
"2 คนนี้คุยอะไรกันอยู่ฮะ" เต้ยถามพร้อมกับวางชามบะหมี่น้ำ2 ชามลง
 แล้วมองหน้าทั้งสองคนอย่างสงสัย
"อ๋อ ไม่มีอะไรหรอกกินกันเถอะ ขอบใจนะที่เอามาให้อ่ะ" ปอบอกแล้วดึงเอาถ้วยบะหมี่ออกไปถ้วยหนึ่ง
"เรื่องเด็กใหม่นั่นใช่มั้ย" เต้ยพูดแล้วนั่งลงมองหน้าปอกับโชค
"รู้ได้ไง" โชคถามอย่างตกใจ
"นี่แนะ" ปอเบิร์ดกะโหลกโชค
"โอ้ย..ยเจ็บนะโว้ย" โชคร้องโวยวาย
"ทำไมต้องปิดกันด้วยล่ะเรื่องแค่นี้" เต้ยถามอย่างซึมๆ
  ปอมองหน้าโชคพักหนึ่งแล้วหันไปมองเต้ย
"ก็แหม เราไม่อยากให้เต้ยไม่สบายใจนี่" ปอแก้ตัว
"หรอ..อ แค่นั้นเอง" เต้ยแกล้งทำเป็นเข้าใจแล้วโซ้ยบะหมี่ที่วางตรงหน้าระบายอารมณ์ ปอเห็นอย่างนั้นเลยกินอะไรไม่ลงเลยเอาแต่นั่งมองเต้ยกิน
 โชคเห็นอย่างนั้นเลยสบตาปอแสดงเป็นนัยๆว่า  แกแก้เองละกันฉาน..ม่าย..อยากยุ่งด้วยแล้วเดี๋ยวมาตบหัวฉันอีก
"เต้ย..ยโกรธหรอ" ปอถามอ้อนๆ
"โกรธอะไร เต้ยไม่ได้โกรธ" เต้ยตอบโดยไม่มองหน้าปอ
"ไม่เชื่อหรอก ปอดูออกนะว่าเต้ยโกรธ" ปอบอกต่อ
"ก็รู้ว่าเต้ยจะโกรธอ่ะ แล้วทำไมปอชอบปิดบังอยู่เรื่อย" เต้ยว่า
"อ่ะน่ะ คราวหลังปอจะไม่ปิดบังต่อไปแล้ว" ปออ้อน
"จริงหรอ" เต้ยถามแล้วหันมามองปอ
"จริงๆเชื่อปอสิ"
""
""
""

""
"
"

"
"