คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2 ความลับ [Secret]
ที่ทำงานของฉันเป็นร้านขายของชำ ผู้ชายคนนี้ต้องเป็นลูกเจ้าของร้านแน่ๆ เขายังดูหนุ่มและยังดูเด็กอยู่ อีกอย่างฉันเคยเห็นเขาตอนออกมาจากโรงเรียน เขาเรียนอยู่โรงเรียนตรงข้ามซึ่งเป็นโรงเรียนชายล้วน และเป็นโรงเรียนทึคิวเธอร์นั้นเรียนอยู่ด้วย‘โชคเข้าข้างฉันอะไรเช่นนี้’
ฉันเดินตามเขาเข้าไปในร้านขายของชำนั่น มีของมากมาย ทั้งของกิน ของใช้ สารพัดที่ร้านนี้จะขายได้ เขาบอกพ่อกับแม่ว่าหาคนมาขายของได้ใหม่แล้ว ฉันจึงเป็นคนที่ขายหน้าเคาน์เตอร์ส่วนคิวเธอร์เป็นคนหยิบของให้ลูกค้า พวกเราสองคนทำงานกันอย่างขยันขันแข็ง ลูกเจ้าของร้านก็มองเราอย่างพออกพอใจ ‘ฉันยังไม่รู้จักชื่อเขาเลยนิ’
ขณะที่ฉันกำลังทอนเงินอยู่ “โอ้ย!” ฉันได้ยินเสียงมาจากด้านหลัง คิวเธอร์ตกจากบันไดจากที่หยิบของ ฉันหันขวับ แต่ลูกชายเจ้าของร้านไปดูคิวเธอร์ก่อนฉันแล้ว “เป็นอะไรมากไหม?” เขาถาม “ไม่เป็นไรครับ แค่เจ็บสะโพกนิดหน่อย”คิวเธอร์ตอบ เขาค่อยๆพยุงคิวเธอร์มานั่งที่เก้าอี้ ขณะที่ฉันนั้นกำลังเดินไปเอายามาทาให้คิวเธอร์ ฉันเดินเข้าไปในห้อง ห้องหนึ่ง มืดและเงียบ จู่ๆผู้หญิงคนนั้นก็แวบเข้ามาในหัวของฉัน “ถ้าใจสู้ เธอจะอยู่ได้นาน ถ้าใจสู้ เธอจะอยู่ได้นาน ถ้าใจสู้เธอ จะอยู่ได้นาน !” แมวสีดำตาเพชรวิ่งตัดหน้าฉันในความคิดนั้นแต่บรรยากาศรอบตัวนั้นเปลี่ยนไป กลายเป็นอุโมงค์มืด ทั้งรอบตัวฉันกลายเป็นสีดำ แต่มีจุดสว่างสีขาว ฉันกำลังเดินไป…..
“ควาเธอร์ๆ เธอเป็นอะไรรึเปล่า” ลูกชายเจ้าของร้านถามฉัน นี่ฉันหมดสติไปหรือนี่?
“คือ…..ฉันแค่หน้าวูบนิดหน่อยค่ะ ขอบคุณนะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ ด้วยความยินดี ผมไม่ยอมให้คุณเป็นอะไรที่นี่หรอกครับ”
“อ่อ ค่ะ คือฉันยังไม่รู้จักชื่อ..”
“ผม แคลรอน วิธธิช ครับ เรียกสั้นๆว่าแคลก็ได้ครับ” “ค่ะ คุณแคลงั้นฉันขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ”
เอ๊ะ ! ทำไมเขาถึงพูดแปลกๆนะ ‘ผมไม่ยอมให้คุณเป็นอะไรที่นี่หรอกครับ’ หรือว่าที่นี่จะเป็นจุดเกี่ยวโยงกับทุ่งนาของฉันและผู้หญิงคนนั้น มันต้องมีอะไรสักอย่างแน่ๆ ฉันต้องหาความจริงให้ได้ ไม่ยอมให้เป็นอะไรที่นี่หรอ แสดงว่าต้องมีคนป่วย เจ็บ หรือตายที่นี่มาก่อน เขาถึงพูดเช่นนั้น
เย็นวันนี้ขณะที่เพิ่งเลิกงานเจ้าของร้านสามีภรรยาให้เงินเราพออยู่ได้วันต่อวัน “ควาเธอร์! เดี๋ยวก่อน ให้ฉันไปส่งบ้านนะ” แคลตะโกนแล้ววิ่งมาหาฉัน “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันกับน้องกลับกันเองก็ได้” ฉันตอบ
“นี่มันเย็นแล้วนะ ฟ้าก็จะมืดแล้ว ให้ฉันไปส่งบ้านเถอะ เธอสองคนพี่น้อง กลับกันเองจะอันตรายเปล่าๆ”
“ก็ได้ค่ะ”
ฉันกับคิวเธอร์ขึ้นรถของเขา ฉันนั่งข้างแคลแล้วคิวเธอร์นั่งข้างหลัง ขณะที่ขับไปสักพัก คำถามแรกก็เริ่มมาจากปากของแคลรอน
“เธอเชื่อไหม? ที่มีข่าวบอกว่าโลกเราอากาศจะเปลี่ยนแปลงอย่างรุนแรง”
“ถึงฉันไม่เชื่อ แต่มันก็เกิดกับบ้านของฉันอยู่แล้วแหละ”
“หือ? เธอหมายความว่ายังไง”
“คือฉันหมายความว่า โลกมันหมุนมันก็ต้องมีการเปลี่ยนแปลงสภาพอากาศเป็นธรรมดา ไม่มีวันไหนหรอกที่สภาพอากาศเหมือนกันทุกวัน จริงไหม?”
“อืม จริงของเธอ”
“ว่าแต่คุณถามเรื่องนี้ทำไมหรอคะ ?”
“คือว่าไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่ตามข่าวมากเกินไปมั้ง”
ประหลาดจริงผู้ชายคนนี้ แต่ฉันก็ยังไม่เชื่ออยู่ดีว่าเขาไม่มีอะไร เพราะอะไร ทำไมบ้านของเขาถึงมีอะไรคล้ายบ้านของฉัน อย่างมาก ตอนนี้ฉันก็ยังไม่รู้ว่าบ้านตัวเองมีอะไรอยู่ แสดงว่าเขาต้องรู้แน่ๆว่าบ้านของเขามีอะไร ทว่ามี บ้านของเขาก็คงแรงกว่าบ้านของฉันนั่นแหละ ทั้งแมวดำ ห้องมืดนั่น
“จอดตรงนี้แหละ บ้านฉันอยู่ข้างในนี้ ขอบคุณนะคะที่มาส่ง” ฉันบอกเขา
“ด้วยความยินดีครับ” เขาตอบ
ฉันรีบเดินที่คันนาเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็วเพราะบรรยากาศตอนเหนือและตอนใต้ของฉันเริ่มเปลี่ยน พอถึงบ้าน ฉันล้มตัวนอนแล้วหลับไปทันทีเพราะความเหนื่อยล้าจากการทำงานในวันนี้ ทั้งเจอเรื่องประหลาดที่เกิดขึ้นอีก ฉันปวดหัวมาก แต่ก็คงไม่ผิดที่นอนโดยไม่อาบน้ำ คิวเธอร์คงหาของกินที่เหลือจากตอนเช้ามากิน ฉันลืมซื้อมาจากตลาด
ผู้หญิงผมสั้นสีดำ ทุ่งนาสีทองอร่าม แมวดำ อุโมงค์มืด จุดแสงสว่าง ทั้งหมดยังคนวนเวียนในความฝันของฉันขณะที่หลับไป มันทำให้ฉันเหงื่อออก นอนดิ้น “ถ้าใจสู้ เธอจะอยู่ได้นาน !” ฉันสะดุ้งตื่น คราวนี้ผู้หญิงคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นกว่าเดิม เธอต้องการอะไรกันแน่ เธอเป็นใครมาจากไหนทำไมมาอยู่ในผืนนาของฉัน แล้วแมวดำละ แล้วทำไมถึงเกี่ยวกับบ้านของแคล ความสงสัยของฉันเริ่มเข้ามาในหัวเยอะขึ้น จนวันนี้ฉันตื่นตั้งแต่ตีสาม และมานั่งกินข้าว จากที่เมื่อวานหลับไปเร็วเหลือเกิน ยังไม่ได้กินอะไรทั้งวัน คิวเธอร์ยังคงหลับอยู่ หน้าตาเข้ายังคงเอ็นดูเสมอ เขาเป็นสิ่งเดียวที่ฉันเหลืออยู่ตอนนี้และฉันจะไม่ยอมให้เขาเป็นอะไรอย่างเด็ดขาด ฉันมองเขาไปยิ้มไป และเอามือลูบผมสีบลอนด์ของเขา จะว่าไปน้องชายของฉันก็หน้าตาดีเหมือนกันนะเนี่ยฉันหอมแก้มเขาหนึ่งทีแล้วไปอาบน้ำ
“ตื่นได้แล้วจ๊ะ นายคิวเธอร์ ขณะนี้เวลาหกนาฬิกาตรง”
“ครับๆ ผมจะไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้” เขาพูดไปหาวไป
แล้วทุกอย่างก็เป็นอย่างเดิมที่เคยเป็น เราเดินไปที่ถนนในขณะที่อากาศที่สองข้างตัวฉันไม่เหมือนกัน สภาพอากาศคงจะเปลี่ยนไปแล้วจริงๆนั่นแหละ เราเดินทางไปถึงที่ทำงานก่อนเวลาที่กำหนดครึ่งชั่วโมง แคลก็เลยพาฉันกับคิวเธอร์ไปกินอาหารเช้าที่ตลาดเสียหน่อย
“กินให้อร่อยนะ มื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง” แคลพูด
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันจ่ายเองดีกว่า คุณอุตส่าห์พามากินแล้ว ฉันไม่กล้ารบกวนคุณแล้วละค่ะ”
“ตามใจแล้วกันนะ” แคลพูดพร้อมกับอมยิ้ม
‘อ๊าย!ช่วยด้วย’ เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังมาจากร้านขายเพชรในละแวกนี้ แคลไม่รีรอ เขารีบวิ่งไปดู ฉันกับคิวเธอร์วิ่งตามเขาไประยะประชั้นชิด แล้วสิ่งที่ฉันเห็น…..
ความคิดเห็น