คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 ความเป็นมา [Story]
“ถ้าใจสู้ เธอจะอยู่ได้นาน”คำนี้ดังขึ้นมาในหัวของฉัน หุบเขาสีเขียว ทุ่งนาสีทองอร่าม ฉันเดินฝ่าทุ่งนาที่กำลังออกรวงข้าวไปอย่างช้าๆ แล้วฉันก็เจอบางสิ่งบางอย่าง….. ผู้หญิงคนนั้น เธอเป็นใครกันนะ? รูปร่างอวบ ผมสั้นสีดำ ผิวสีน้ำผึ้ง เธอมาบอกคำนั้นกับฉัน
ฉันสะดุ้งตื่นมาด้วยความตกใจ ฉันเห็นผู้หญิงคนนั้นในฝันเกือบทุกคืนได้ “ควาเธอร์ เธอเป็นอะไรรึเปล่า?”น้องชายของฉันคิวเธอร์ ถามฉัน “พี่ไม่เป็นอะไรหรอก แค่ฝันร้ายนะ นี่ก็เช้าแล้ว ไปอาบน้ำเตรียมไปทำงานเถอะ” ตอนนี้ฉันอายุสิบหกแล้ว น้องชายของฉันอายุสิบสี่ เราอยู่ด้วยกันสองคนพี่น้อง พ่อแม่ของเราเสียตั้งแต่ฉันอายุสิบสาม และทิ้งมรดกไว้ให้นั่นคือที่นาผืนนี้ ที่ที่ฉันฝันเห็นมันทุกคืนพร้อมกับผู้หญิงผมสั้นสีดำคนนั้น นับตั้งแต่นั้นมาฉันจึงอยู่กับน้องเพียงสองคนและช่วยกันทำนาเป็นค่าเล่าเรียนแก่เราสองคน แล้วยังฝันเห็นผู้หญิงคนนั้นทุกคืนอีกด้วย นอกจากทำนาแล้ว ยังมีแปลงปลูกดอกลิลลี่ ในหน้าหนาวดอกจะออกแล้วเราเพาะปลูกขาย จะได้กำไรดีกว่าทำนาเสียอีก เราอยู่ตอนใต้ของประเทศกีนูบิส ซึ่งเราอยู่ในเขตที่แปลกประหลาด นาเรามีอยู่เกือบห้าสิบไร่ ทางเหนือและทางใต้ของนาภูมิอากาศจะแตกต่างกัน
ทางเหนือของนาเวลากลางวันจะมีอากาศเย็นสบายแต่ในเวลากลางคืนจะมีอากาศเย็นกว่าเดิมจนบางทีอากาศติดลบแล้วมีลูกเห็บตกลงมา ในทางกลับกัน ตอนใต้เวลากลางวันจะมีอากาศร้อนจัดแต่ในเวลากลางคืนจะมีฝนตก ฝนไม่ได้ตกทุกวัน ถ้าวันไหนที่ฝนไม่ตก อากาศก็จะเย็นสบายแต่ไม่ถึงกับลูกเห็บตก ในหน้าหนาวทั้งตอนเหนือและตอนใต้ของนาจะมีอากาศแบบเดียวกัน หิมะจะตกหนักจนบ่อน้ำข้างนาเป็นน้ำแข็งหนาหลายชั้น
ในที่สุดวันเปิดเทอมของฉันกับน้องวันแรกก็มาถึง แต่เราต้องตื่นเช้าเป็นปกติเพื่อไปหางานทำ นี่คือหน้าหนาว เราไม่สามารถทำนาได้ ได้แต่หว่านเมล็ดปลูกดอกลิลลี่
ฉันค่อยๆทิ้งตัวลงอ่างอาบน้ำ ในน้ำอุ่นๆที่ต้มไว้นาน ฉันลองหลับตานึกแล้วนึกอีกว่าผู้หญิงที่ฉันเห็นในฝันนั้น เธอเป็นใคร? เธอมาหาฉันเพื่ออะไร? เธอมาบอกฉันว่าถ้าเธอสู้ เธอจะอยู่ได้นานเพื่ออะไร? ตอนนี้ฉันไม่มีอะไรให้คิดนี่ นอกจากฉันจะทำงาน หาเงิน เลี้ยงน้องและตัวเอง “ควาเธอร์ พี่อาบน้ำเสร็จรึยัง เดี๋ยวก็ไปไม่ทันหรอก” คิวเธอร์มาตามฉัน “จ๊ะๆ พี่เสร็จแล้ว เดี๋ยวพี่จะรีบไปนะ”
ฉันและคิวเธอร์ เดินที่คันนา ที่แบ่งระหว่างตอนเหนือและตอนใต้ของนา ฉันลองยื่นมือไปทางซ้ายได้ความรู้สึกถึงความเย็น พอยื่นมาไปทางขวาได้ความรู้สึกเย็นเหมือนกัน แต่ไม่เย็นเท่าทางซ้าย ฉันเกิดความแปลกประหลาดขึ้นในสมอง สงสัยว่าผืนนาของฉันต้องเป็นศูนย์กลางของสภาพอากาศแน่ๆ ฉันแปลกใจที่มันไม่เหมือนกับที่อื่น สภาพอากาศของที่ที่ฉันอยู่วนไปวนมาจนน่าปวดหัว บางวันก็ได้ยินเสียงลูกเห็บหรือฝนตก ไม่ก็ได้ยินทั้งสองอย่างในเวลาเดียวกันพอออกจากบ้านตอนเช้าละก็…..เห็นสภาพแทบรับไม่ไหว แต่ก็ต้องทน ขณะเดินไปเรื่อยๆ คิวเธอร์คิดอะไรอยู่? อยู่ดีๆก็ร้องเพลงออกมา
“เธอไหวไหม? ที่ตรงนั้น
เธออยู่ได้ไหม? ไม่มีฉัน
เธอคิดถึงไหม? เรื่องในวันนั้น
ถ้าใจสู้ เธอจะอยู่ได้นาน”
“ถ้าใจสู้ เธอจะอยู่ได้นาน” ฉันพูดคำนั้นออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแต่แฝงด้วยอารมณ์ที่จริงจัง “ทำไมหรอควาเธอร์? เธอไม่เคยฟังเพลงนี้หรอ”คิวเธอร์ถามฉัน “เปล่า พี่แค่คิดว่าท่อนสุดท้ายมันเพราะดี”ในตอนเด็ก ฉันจำได้ว่าพ่อเคยร้องให้แม่ฟังอยู่แค่หนเดียวเท่านั้น เราเดินถึงถนนกำลังมองหารถโดยสาร แต่ไม่เห็นสักคัน เห้อ!นี่มันวันอะไรของฉันเนี่ย! แต่จู่ๆ ป้าเมลเดิลก็ผ่านมาพร้อมรถสามล้อ
“เอ๊า! ควาเธอร์ คิวเธอร์ พวกหนูจะไปไหนกันจ๊ะ?” ป้าเมลเดิลถาม
“อ่อ! พอดีว่าพวกเราจะไปหางานทำที่ตึกแถวใกล้ตลาดนะค่ะป้าพอจะผ่านแถวนั้นไหมคะ?” ฉันตอบ
“ป้ากำลังจะไปเอาของที่สั่งไว้ที่ตลาดพอดีเลย ขึ้นมาสิ”
“ขอบคุณค่ะ”
ป้าเมลเดิลทำไร่อยู่ข้างๆแปลงนาของฉัน หล่อนปลูกสตอเบอร์รี่ โชคดีที่ไร่ของหล่อนอยู่ในเขตที่อากาศไม่แปรปรวน แต่เย็นสบาย เพราะฉะนั้น หล่อนจึงมีสตอเบอร์รี่ขายตลอดทั้งปี สิ่งที่หล่อนจะไปเอาที่ตลาดคงเป็นเมล็ดพันธุ์ที่หล่อนซื้อเป็นตันๆ เพื่อปลูกสตอเบอร์รี่“ถึงแล้วจ๊ะ เด็กๆ ป้าส่งแค่หน้าตลาดนี่นะ” ฉันกับคิวเตอร์ลงจากรถและกล่าวลาด้วยคำขอบคุณ “ควาเตอร์ ฉันขอตังค์ไปซื้อน้ำกินหน่อยสิ” คิวเตอร์บอก
“ไม่ได้! ยังไม่ได้หางานเลย นายจะกินน้ำแล้วเหรอ? นายนี่ไม่ไหวจริงๆเลยนะ” ฉันตอบไปอย่างโมโห แต่ความจริงแล้วคิวเธอร์เป็นคนที่ขยัน อาจจะเพราะความเหนื่อยจากเมื่อวานที่เพิ่งสอบเสร็จ เลยทำให้เขาเหลวไหลไปซักหน่อย ฉันดึงหูเจ้าตัวแสบไป แล้วเข้าไปที่ห้องเช่าในตึกแถวห้องหนึ่ง “อุ้ย!” ฉันร้องด้วยความตกใจ แมวสีดำนวลกำลังนอนขวางทางฉันอยู่ ดวงตามันเป็นสีเพชรสว่างข้างเดียว เมื่อฉันจ้องดวงตาของมัน ฉันรู้สึกถึงความเจ็บปวด มันแปล๊บเข้ามาในหัวใจของฉัน ฉันเห็นผู้หญิงคนนั้นอีกแล้วแต่คราวนี้มีแมวตัวนี้วิ่งตัดหน้าเธอไป แล้วฉันก็ทรุดตัวลงนั่งกับพื้น คิวเธอร์จับฉันด้วยความตกใจ “ควาเธอร์ เธอเป็นอะไรน่ะ?”เขาถาม “ฉันแค่รู้สึกเจ็บหน้าอกนิดหน่อยน่ะ”
“มีอะไรให้ฉันช่วยไหม?” สายตาคู่นั้นมองฉันด้วยความเป็นห่วงเป็นใย ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนคมกริบ จมูกเป็นสัน ปากสีอมชมพู ผมสีน้ำตาลและผิวขาวอมชมพู โอ้ว นี่มันผู้ชายในฝันชัดๆ ฉันรีบลุกขึ้นแล้วบอกเขาว่า “คือว่าฉันกับน้องชายมาหาที่สมัครงงานค่ะ คุณพอจะมีที่ให้เราทำงานไหมคะ?” “ผมกำลังหาคนเพิ่มอยู่พอดีเลยครับ เชิญทางนี้เลยครับ”เขาตอบ ทำไมฉันได้งานเร็วขนาดนี้ นี่คงเป็นวันเริ่มต้นงานที่ดีสินะ ฉันจะได้เลิกคิดเสียทีเรื่องความฝันอันแปลกประหลาดของฉัน…
ความคิดเห็น