ถ้าใจสู้ เธอจะอยู่ได้นาน [the weather expectation]

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 4 ความรู้สึก [Feel]

 “เธอเข้าไปทำอะไรในนั้น?” แคลยิงคำถามแรกใส่ฉัน                                                                                                                               

“ฉันแค่อยากรู้เฉยๆ ว่าข้างในนั้นมีอะไร ”ฉันบอก                                                                                                   

“วันหลังอย่าเข้าไปในนั้นอีกละ” เขาพูด “ทำไม?”  ฉันถามต่ออย่างว่องไว                                                                          

“รู้แค่นี้ก็พอแล้วน่า !” เขาตอบด้วยน้ำเสียงโมโห                                                                                                                                

ฉันกับเขาหยุดการสนทนาตั้งแต่เขาตะโกนใส่ฉัน  บ้านของเขาประหลาด ทั้งร้านขายของ และโกดังเก็บของ ของเขา   เมื่อถึงหน้าร้าน ฉันลงรถอย่างรวดเร็ว ไม่มีคำว่าขอบคุณ เพราะฉันรู้ เขาคงโกรธฉันอยู่และฉันเป็นคนไม่ชอบกวนใครสักเท่าไหร่                                                                                                                                                                                       

เขาเดินเข้าไปในร้านเดินผ่านฉันและมองด้วยสายตาแปลกๆ  ฉันได้ยินเขาคุยกับพ่อแม่อยู่หลังร้าน ‘เสียวโดนไล่ออกที่สุด !’                                                                                                                                                                                                   


“พ่อครับ แม่ครับ ผมว่าเราเจอคนที่ช่วยเราได้แล้วครับ” แคลพูด                                                                                    

“จริงหรอ ? ใครละแคล”  คุณนายวิชธิชถามเขา                                                                                                                

“ควาเธอร์บริสท์”แคลตอบ                                                                                                                                           

นั่นมันชื่อของฉันนี่  ฉันจะช่วยอะไรพวกเขา  พวกเขาต้องการให้ฉันทำอะไร?  เพื่ออะไร?  หรือว่าจะเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้น  ในฝันของฉัน พวกเขาน่าระรู้เรื่องนี้ “ควาเธอร์ มานี่หน่อยสิ ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับเธอ” แคลเรียกฉันไปหลังร้าน ฉันเดาว่าคงเป็นเรื่องที่ฉันเดินไปในถ้ำนั้นแน่ๆ                                                                                                                                     


“เธอรู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นใช่ไหม ?”  แคลถาม                                                                                      

“คนไหนหรอ?” ฉันถามต่อด้วยความใสซื่อ แต่ที่จริงแล้วฉันก็รู้ว่าเขาหมายถึงผู้หญิงผมสั้นสีดำ                                       

“ก็ผู้หญิงผมสั้นสีดำ นั่นไง เธอรู้อะไรบอกฉันมาให้หมดเลยนะ” แคลพูด                                                                            

“ทำไมฉันต้องบอกคุณด้วยละ ?” ฉันตอบ                                                                                                                        

“ก็เพราะมันสามารถช่วยทุกคนในประเทศนี้ได้นะสิ” แคลบอก                                                                      


ผู้หญิงคนนั้น เกี่ยวอะไรกับที่นี่  แล้วถ้าฉันบอกมันจะสามารถช่วยคนในประเทศนี้ได้จริงหรอ?  ช่วยในเรื่องอะไร?  ไม่ใครสักคนที่รู้จักหล่อน อาจจะเป็นแคลก็ได้  หรือป้าเมลเดิล  พวกเขาสองคนมีอาการแปลกๆ เมื่อพูดถึงเรื่องที่เกี่ยวโยงกันในฝันของฉัน  แคลพูดถึงเรื่องผู้หญิงผมสั้นสีดำ ส่วนป้าเมลเดิลมีเรื่องกับผู้ชายสวมฮูดตาเพชรคนนั้น ฉันควรจะบอกเขาดีหรือปล่อยให้เรื่องมันบานปลายไปกว่านี้                                                                                                                                           “คุณพูดถูกแล้วละ ฉันรู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้ ผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่ฉันฝันถึงทุกคืนหลังจากพ่อแม่ของฉันเสีย เธอเข้ามาในฝันของฉันทุกวันพร้อมกับพูดคำว่า  ’ถ้าใจสู้ เธอจะอยู่ได้นาน’  ตอนแรกก็มีแต่ผู้หญิงคนนี้คนเดียว จนกระทั้งฉันมาเจอแมวของคุณ และเจอผู้ชายที่เข้าไปขโมยเพชร สองสิ่งนี้ก็เข้ามาในฝันของฉันเพิ่มขึ้น” ฉันพูด          
         
  “แสดงว่าเธอคือ……คนที่ผู้หญิงคนนั้นเลือก เพื่อจะต้องการเตือนอะไรบางอย่างที่นี่” แคลบอก                                     “เตือนเหรอ? เธอเข้ามาในฝันของฉัน แล้วแมวก็เดินตัดหน้า ขณะที่ผู้ชายคนนั้นถือมีดเลือดอาบแล้วยิ้มแสยะให้ฉัน” ฉันพูด                                                                                                                                                                                      


เขาเอามือทั้งสองข้างมาจับไว้ที่ต้นแขนของฉัน“เธอฟังฉันนะ ควา โลกนี้ต้องการเธอ เธอจำคำถามแรกที่ฉันถามเธอในรถได้ไหม? ที่ฉันถามเธอว่า เธอเชื่อไหมที่โลกของเราจะมีอากาศเปลี่ยนแปลงอย่างรุนแรง”แคลบอก   

  “แล้ว?” ฉันถามด้วยความสงสัย  “แล้วจะยังไงละ ก็โลกของเรามีอากาศเปลี่ยนแปลงอย่างรุนแรงยังไงละ แล้วผู้หญิงคนนั้น หล่อนเลือกเธอให้เป็นคนเปลี่ยนแปลงโลกนี้  ศูนย์กลางของอากาศทั้งหมดอยู่ที่ผืนนาของเธอ” แคลพูด             
       
    
  “อ่อ…อย่างนี้นี่เอง ไม่น่าละผืนนาของฉันจึงเปลี่ยนแปลงสภาพอากาศได้เร็วมาก  แล้วฉันต้องทำอย่างไรต่อไปละ?” ฉันพูด   

    “เธอก็แค่มากับฉัน คืนวันพระจันทร์ขึ้น-แรมแปดค่ำเอาง่ายๆก็พระจันทร์ครึ่งดวงนั่นแหละ”แคลบอก                       

“ตกลงค่ะ ฉันจะไปกับคุณเมื่อวันนั้นมาถึง” ฉันตอบ                                                                                                                                                                       


เวลาผ่านไปไม่กี่วัน  วันที่พระจันทร์ครึ่งดวงก็มาถึง ในเวลาค่ำ สภาพอากาศเริ่มแปลงอย่างรุนแรง อย่างที่เคยเป็นตลอดมา  วันนี้ไม่มีดาว มีแต่แสงจันทร์ส่องและท้องฟ้าปิด “ควาเธอร์ วันนี้พี่จะออกไปไหนหรอ?” คิวเธอร์ถามฉัน  “พี่จะไปตามหาความจริงอะไรบางอย่าง ไม่อันตรายหรอก ไม่ต้องห่วงพี่นะ”ฉันตอบ  “ครับ งั้นผมจะรอนะ”  เขาบอก  “ไม่ต้องรอหรอก นอนได้เลย” ฉันบอกและเดินออกไปที่คันนา ค่อยๆเดินไป ทีละก้าวๆ  จนถึงหน้าถนน ระหว่างรอให้แคลมารับ  ฉันเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ตรงข้ามกับฉัน อายุประมาณสิบขวบ ผมยาวสีบลอนด์ ตาสีครามเป็นประกาย เธอกำลังมองมาที่ฉัน  เดินมาหาฉัน อีกไม่กี่ก้าวก็ถึงฉัน แต่พอรถของแคลมาถึง เธอก็สลายไปอย่างไร้ร่องรอย  ฉันตาถลน ด้วยความตกใจ “ควาควาควาเธอร์! เธอเป็นอะไร” ฉันกลับมามีสติ “คือฉัน…..” ฉันกำลังจะบอกแต่เขาขัด  “เอาละๆ ขึ้นรถมา”  เขาบอก ฉันรีบขึ้นรถ  ความตกใจนั้นยังไม่หายไปจากใจของฉัน ใจเต้นแรงจังหวะเร็ว  นี่ฉันเจออะไรเข้าอีกแล้ว                  
                           
 “นี่เราจะไปไหนกันเหรอ?”  ฉันถาม                                                                                                       

  “เดี๋ยวเธอก็รู้เอง”  เขาตอบ                                                                                                                        
     
    หลังจากนั้นเราก็เงียบตลอดทาง  เพียงไม่กี่นาที เราก็ไปถึงที่หมาย แล้วที่นั่นไม่ใช่ที่ ที่ฉันไม่คุ้นเคย แต่คือ คลังเก็บสินค้าของแคลนั่นเอง ที่ที่ฉัน เจอสิ่งแปลกประหลาด เขาพาฉันเดินเข้าไปในโกดัง ทะลุไปถึงหลังบ้าน เราก็เจอป่าและอุโมงค์ทั้งสองอุโมงค์ “เธอจะเลือกเข้าฝั่งไหนก่อน”  แคลถามฉัน  “ไปทางซ้ายละกันค่ะ”  ฉันตอบ            
        
    เราสองคน ค่อยๆเดินไปอย่างช้าๆ  ฉันกลัวว่าสภาพอากาศจะไม่ปกติเหมือนนาของฉัน ฉันจึงเอาเสื้อแจ็คเก็ตมาเผื่อ  ระหว่างเดินไปนั้น ฉันได้กลิ่นคล้ายๆข้าวที่ออกรวง  ไม่รู้ทำไมฉันถึงรู้สึกดีนัก ความรู้สึกเหมือนบรรยากาศที่นั่นดีมาก แต่ที่ฉันสงสัยที่สุดไม่ใช่บรรยากาศ  แต่เป็นเสียงคนหญิงคนนั้น ซึ่งเมื่อฉันเดินเข้ามากับแคล ฉันยังไม่ได้ยินเสียงของหล่อนแม้ติดนิด หรือหล่อนรู้แล้วว่าฉันจะมา หล่อนจึงไปรอรับ…..