[ฟิค Y วง 1D]One Direction Translate Fic

ลำดับตอนที่ #5 : [?? x Niall]The Delivery Boy

[One Direction fanfic][?? x Niall]The Delivery Boy

 

One Direction Fanfiction by 1dslashoneshots.tumblr.com

 

Translate by KhawnLoL~*

 

Pairing : ?? x Niall Horan

 

Rating : Pg

_________________________

ไนออลซวนเซเล็กน้อยขณะพยายามเดินไปข้างหน้า เดิมทีเขาก็เป็นคนร่างเล็กอยู่แล้ว ยิ่งพอมีกล่องมากมายอยู่ในอ้อมแขนแล้ว  

ความสามารถในการเคลื่อนที่ของเขาก็พร้อมใจกันลดฮวบฮาบราวกับคะแนนสอบครั้งล่าสุด

คนผมบลอนด์ค่อยๆขยับกายอย่างระมัดระวัง  ขณะจัดการวางพัสดุเหล่านั้นลงในกระเป๋าของตนเอง

ถ้ามีอะไรเสียหายขึ้นมาล่ะก็ เขาต้องจ่ายจนไม่เหลือขนหน้าแข้งให้งอกอีกประมาณ 3 ปี เป็นอย่างต่ำ

"นั่นคือของที่นายต้องเอาไปส่งวันนี้ เอ้า นี่รายชื่อของลูกค้า"

สายตาหวานกวาดขึ้นมองหัวหน้างาน

ขณะเดียวกันมือขาวเนียนก็เอื้อมไปรับกระดาษแผ่นเล็ก

"ครับ"

เขาตอบรับเบาๆ ก่อนที่จะเลื่อนดูรายชื่อ และที่อยู่อย่างรวดเร็ว

________________________

ดวงอาทิตย์สาดส่องให้ความอบอุ่น ท้องฟ้าวันนี้สดใส ช่างเหมาะสำหรับการทำงาน 

ไนออลถอนหายใจอย่างโล่งอก

ดูท่าวันนี้จะโชคดีที่ไม่ต้องปั่นจักรยานกลางฝนเหมือนวันก่อนๆ

เด็กหนุ่มชาวไอริชคนนี้เกลียดงานของตัวเอง  

"เด็กส่งของ" 

แต่หลังๆมานี้ เขารู้สึกว่ามันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรมากนัก

เพราะว่าเงินที่ได้ก็หนักสมกับที่ต้องปั่นจักรยานจนขาแทบหัก

คนตัวเล็กกระชับมือแน่น นึกค่อนขอดหน่อยๆกับนโยบาย(ที่สุดแสนจะเข้มงวด) ในเรื่องการรักโลก

โดยบังคับให้พนักงานทุกคนใช้จักยานในการทำงาน

เขาล่ะกลัวจริงๆว่าวันหนึ่งจะมีพนักงานขี้โรคหัวใจวายตายก่อนที่ของจะถึงมือลูกค้า

อยากรู้จริงๆว่าตอนนั้นคุณหัวหน้าจะไปปรับเอากับใคร??

_____________________

สถานีดับเพลิง

คือที่แรกของวันนี้ 

ไนออลพิงจักรยานกับผนังอิฐสีน้ำตาลหม่น

มือเรียวเล็กผลักประตู ก่อนก้าวเท้าเข้าไป

ภายในตัวสำนักงานเงียบสนิท มีเพียงเสียงเข็มนาฬิกาสะท้อนไปทั่วห้อง

เมื่อพิจารณาเวลาดีๆแล้ว  เพิ่งจะเลยเวลาทำการได้แค่ประมาณ 10 นาที 

ก็ไม่แปลกที่จะไม่ค่อยมีคน

คนตัวเล็กก้มมองใบรายชื่ออีกครั้ง

หัวหน้าพนักงานดับเพลิง เลียม เพนน์

นายคนนี้คงจะบ้างานน่าดู ถึงถ่อมาทำงานแต่เช้า

ไนออลหัวเราะกับความคิดของตัวเองเบาๆ ก่อนที่จะมองหาประตูห้องที่มีแสงลอดผ่าน

พลันสายตาก็หยุดลงที่ประตูไม้โอ๊คสีน้ำตาลเข้ม 

เรียบง่าย หากแต่แฝงไว้ซึ่งความหรูหรา

นอกจากจะบ้างานแล้วยังใช้งบเปลืองโดยใช่เหตุ

เด็กหนุ่มเคาะประตูเบาๆ และเปิดเข้าไปเมือได้ยินเสียงตอบรับ

"เข้ามาสิ"

เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น

"ขอโทษนะครับ  ไม่ทราบว่าผมจะพบหัวหน้าพนักงานดับเพลิงเลียม เพนน์ได้ที่ไหนครับ?"

ชายหนุ่มในชุดเครื่องแบบพนักงานดับเพลิงที่แดงผละจากหนังสือเล่มโต

ก่อนจะเงยหน้าขึ้น พร้อมส่งยิ้มให้

"นายกำลังคุยกับเขาอยู่"

หลังจากไนออลลองพิจารณาคนตรงหน้าอย่างละเอียดแล้วก็พบว่า

เขาเป็นผู้ชายที่หน้าตาดีใช้ได้เลยที่เดียว

เส้นผมสีน้ำตาลเข้มออกยุ่งหน่อยๆ ทิ้งตัวลงมาล้อมใบหน้าคมคาย

ไหนจะนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มนั่นอีก ถ้าบังเอิญเห็นที่ห้างสรรพสินค้าล่ะก็ เขาคงคิดว่าเป็นนักแสดงเสียมากกว่า

จากการประเมินอายุแบบคร่าวๆ ก็คงประมาณ 26 ปี มากสุดก็คงไม่เกิน 30

"นี่อย่าเงียบสิ หนูน้อย   มีของมาส่งเหรอ?"

เลียมถามกลั้วหัวเราะ เมื่อสังเกตได้ว่าคนตรงหน้าเงียบไป

"เอ่อ ครับๆ มีพัสดุของคุณครับ คุณเพนน์"

'เขารู้ว่าเรามองเหรอเนี่ย  น่าอายชะมัด'

คนตัวเล็กก้มลงเปิดกระเป๋า 

เมื่อเจอชิ้นที่ต้องการก็หยิบออกจากกระเป๋าอย่างลนลาน 

รู้สึกละอายใจกับความไม่เป็นมืออาชีพของตนเอง

พัสดุถูกยื่นให้คนตัวสูงอย่างรวดเร็ว

ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า แต่ชั่วขณะหนึ่งที่เลียมเอื้มมือมารับของ

ไนออลรู้สึกว่าเขาจะโดนลูบมือเบาๆ

"กรุณาเซ็นตรงนี้ด้วยครับ"

"อืม นี่ ตรงนี้เขียนว่าฉันสามารถให้ทิปนายได้ ถ้านายบริการดีใช่มั้ย"

ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ

"ครับ"

.

.

.

.

.

.

"งั้นขยับมาใกล้ๆหน่อย ยืนห่างกันเป็นโยชน์อย่างนั้นฉันจะให้ทิปนายยังไงล่ะ คุณพนักงานส่งของ"

เลียมเอ่ยขำๆ พลางกวาดสายตาทั่วร่างสมส่วนของเด็กหนุ่มผมบลอนด์

ดวงตาสีฟ้าสดใสมองที่เลียมด้วยความขอบคุณ ดูไปดูมาคล้ายแมวเหมียวนิดหน่อย

'โชคดีตั้งแต่เช้าเลยแฮะเรา'

เมื่อเช้าเพิ่งจะดูดวงมา เขาบอกว่าวันนี้จะมีโชคด้านการงานและความรัก

เว็บนี้ท่าจะแม่น  วันหลังดูอีกดีกว่า

"เอ้า หันมาทางนี้สิ"

เสียงของเลียมดังขึ้น เรียกให้รีบจูนสติที่ลอยไปไกล ให้กลับมาเป็นปกติโดยเร็ว

"คะ... อุ่บ"

เอ่ยตอบยังไม่ทันจบคำเสียด้วยซ้ำ

ร่างกายก็ถูกผลักไปด้านหลังจนติดกับผนังสีหม่น

คนตรงหน้าก้มตัวลงมาจนหน้าผากแตะกัน

รู้สึกได้ถึงลมหายใจกลิ่นมินต์ของชายหนุ่ม

นี่อมลูกอมด้วยเหรอเนี่ย เพิ่งได้กลิ่น

อยากอมกลูกอมจังเลย

.

.

.

.

แต่นี่ไม่ใช่เวลาห่วงกินนะไอ้อ้วน!!!!!!!!!!

ขณะที่ความติดเกี่ยวกับลูกอมกำลังวนไปมา

เลียมค่อยๆหลับตา แล้วกดริมฝีปากแนบลงเบาๆ

ก่อนผละไปอย่างอ้อยอิ่ง ต่างกับตอนเริ่ม

ถึงแม้ว่าร่างสูงจะถอยตัวกลับไปยืนยิ้มตามเดิม

คนตัวเล็กยังรู้สึกได้ถึงไออุ่นจางๆ และความหวานของมินต์บนกลีบปากสีอ่อนของตนเอง

"ของคุณสำหรับของนะ"

คนผมบลอนด์กระพริบตารวบรวมสติที่ตอนนี้หลุดลอยไปไกลโข

และดูเหมือนว่าจะจูนกลับได้ยากกว่าครั้งก่อน(มาก)

ชายหนุ่มกลับไปอ่านหนังสือที่โต๊ะตามเดิม

แต่ก็ไม่วายจะหัวเราะเบาๆเมื่อเห็นว่าไนออลยังคงพิงผนังด้วยอาการช็อค

'ไม่ทราบว่านี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน(วะ)ครับ'

"คะ ครับ ขอบคุณที่ใช้บริการครับ"

ไนออลเอ่ยประโยคพื้นฐานที่ได้รับการสั่งสอนให้เอ่ยทุกครั้งหลังทำงานด้วยเสียงสั่นๆ

ก่อนจะผลุ่นผลันออกนอกห้องไป

___________________________

Cowell Academy for Boys.

หลังจากที่รวบรวมสติที่กระจัดกระจายได้เรียบร้อยแล้ว เด็กหนุ่มก็มุ่งหน้าไปยังสถานที่ต่อไปทันที

หวังว่าลูกค้าคนนี้คงจะไม่ให้ทิปแบบแปลกๆนะ

ไนออลเงยหน้าขึ้นมองป้ายขนาดใหญ่(เข้าขั้นมโหฬาร) เพื่อให้แน่ใจว่ามาถูกที่

คนผมบลอนด์จัดการจอดจักรยาน และไม่ลืมที่จะล็อคล้อ 

ที่นี่มันคนเยอะ เขาก็กลัวจักรยานหายเหมือนกันนะ

ทันทีที่ก้าวเข้าไปในห้องรับรอง

คนตัวเล็กก็สัมผัสได้ถึงความหรูหราอันน่าอึดอัด  

พวกที่เรียนคงจะมีแต่ไฮโซ 

คิดได้ดังนั้นตัวก็พาลจะหดลีบลงซะดื้อๆ

"ขอโทษนะครับคุณผู้หญิง ไม่ทราบว่าผมจะพบคุณมาร์ลิคได้ที่ไหนครับ"

ไนออลเอ่ยถามพนักงานต้อนรับที่แต่งหน้าจัดจนแทบไม่เหลือเค้าเดิม

คอของคุณเธอเชิดขึ้นประมาณ 45 องศา 

เห็นแล้วอดเมื่อแทนไม่ได้

"ขอตรวจสอบก่อนนะคะ ว่าสามารถเข้าพบได้หรือไม่"

หญิงสาวเอ่ยเรียบๆ

มือซีดขาวเอื้อมไปกดหมายเลขที่คุ้นชินลงบนโทรศัพท์สีดำสนิท

'สงสัยไม่ค่อยได้ออกไปรับแสงแดด เลยซีดเหมือนกับไก่ต้มแห้งๆ'

"ค่ะ ทราบแล้วค่ะ"

แม่นางยังคงรักษาภาพลักษณ์คอเชิดอยู่ตลอดเวลาแม้จะคุยโทรศัพท์

น่าจะเลื่อนให้สัก 2 ขั้น เพราะเป็นพนักงานดีเด่น

หล่อนวางหูโทรศัพท์เบาๆ ก่อนหันมาเอ่ยกับไนออล

"คุณมาร์ลิคอยู่ที่ออฟฟิสค่ะ เดินไปตรงไปนะคะ แล้วเลี้ยวขวา ที่ประตูจะมีชื่อติดไว้ค่ะ"

"ขอบคุณครับ"

ไนออลพยักหน้า ก่อนจะเดินไปตามทางที่พนักกงานสาวบอก

หงุดหงิดใจเล็กน้อยที่ไม่รู้ข้อมูลอะไรเลย

ขณะก้าวไปตามทางเดิน ดวงตากลมกวาดมองไปรอบๆ

แล้วก็อดจะยอมรับไม่ได้ว่าเขาเองก็ชอบการตกแต่งของสถานที่นี้ไม่น้อย

'เอ เลี้ยวขวา'

ไม่เห็นจะต้องกลัวเลย แค่ทำเหมือนทุกครั้ง

เอาของไปให้ แล้วก็รอให้ลูกค้าเซ็นชื่อ ง่ายจะตายไป

มือเรียวเคาะลงบนเนื้อไม้เบาๆ 

รอเพียงชั่วอึดไปเดียว ประตูก็เปิดออก

ภาพที่ปรากฏตรงหน้าคือชายหนุ่มร่าสูง ผมดำสนิท ตัดสั้น ด้านหน้าถูกจัดทรงให้ตั้งขึ้น

จากนามสกุลที่ได้ยินมา และบวกกับแอบเห็นรูปครอบครัวบนโต๊ะทำงาน

ก็คาดว่าน่าจะเป็นลูกครึ่ง

"คุณมาร์ลิค มีพัสดุมาส่งครับ"

"โอเคๆ เข้ามาสิ"

เซนเบี่ยงตัวไปด้านข้าง ผายมือให้คนตัวเล็กเข้าไปข้างใน

โต๊ะไม้มะฮอกกานีสีเข้มตั้งตระหง่านอยู่กลางห้องบนพรมสีแดงเลืดหมู

หนังสือเล่มโตอัดแน่นอยู่ในชั้นวางที่เรียงรายแนบกับผนังสีอ่อน 

การตกแต่งในห้องนี้หรูหราไม่แพ้ส่วนอื่นของโรงเรียน ดีไม่ดีจะหรูกว่าเสียด้วยซ้ำ

หากบรรยากาศกลับต่างกันโดยสิ้นเชิง

เหมือนว่ารอยยิ้มที่แสดงความเป็นมิตรของเซนจะทำให้ห้องอันแสนอึมทึมนี้มีชีวิตชีวาขึ้นมาก

ไอพอดยี่ห้อดังถูกวางทิ้งไว้บนโต๊ะ

เขาเองไม่รู้หรอกว่าก่อนหน้านี้มันเคยเล่นเพลงอะไร 

แต่คาดว่าตอนนี้คงโดนกดหยุดไปเรียบร้อย

รูปถ่ายครอบครัวถูกประดับไว้ทั่วห้อง ไม่ใช่เฉพาะที่โต๊ะทำงาน

ถึงแม้จะไม่รู้จักกันเป็นการส่วนตัว ไนออลก็พอจะเดาได้ว่าคนตรงหน้าคงจะรักครอบครัวไม่น้อย

เด็กหนุ่มก้มตัวลงหยิบสิ่งของในกระเป๋าด้วยอารมณ์ที่สงบลง

ก่อนจะยื่นให้เซน แต่ยังคงรักษาระยะห่างไว้พอสมควร

เขายังช็อคกับทิปแบบแปลกๆอยู่ และไม่หวังจะได้มันอีกครั้ง

เซนเซ็นชื่อลงบนกระดาษขาว ก่อนเอ่ยขึ้น

"นายชื่ออะไร?"

"ไนออลครับ"

เด็กหนุ่มตอบอย่างงุนงง ชื่อของเขาไปเกี่ยวอะไรกับงานหรือเปล่า

ชายหนุ่มพยักหน้าช้าๆ ยื่นกระดาษคืนให้คนตัวเล็ก

ทันทีที่ไนออลยื่นมือมารับ คนตัวสูงก็กระชากแขนเล็กเข้าหาตัว

ก่อนโอบเอวคนผมบลอนด์แน่น

กดริมฝีปากแนบลงอย่างรวดเร็วไม่ให้ทันตั้งตัว

ปากนุ่มเม้มเข้าหากันอย่างรุนแรงโดยอัตโนมัติ

ร่างสูงหัวเราะในลำคอเบาๆ 

'นายจะทนได้นานแค่ไหนกัน เด็กน้อย'

เขานึกยิ้มย่องในใจ 

ขบกัดริมฝีปากสีอ่อนเบาๆ

"อ๊ะ..."

'นั่นไง'

เมื่อคนตัวเล็กส่งเสียงประท้วง ก็เป็นโอกาสให้เซนแทรกลิ้นเข้าไปตักตวงความหวานจากโพรงปากร้อน

กวาดต้อนความหวานอย่างช้าๆ ไม่เร่งรีบ

ราวกับสุนัขป่าที่กำลังเพลิดเพลินกับการกลั่นแกล้งกระต่ายน้อย

"อื้อ... อึ๊!"

ไนออลครางประท้วงในลำคอ พลางทุบไหล่ชายหนุ่มแรงๆ เมื่อลมหายใจเริ่มหมด

เขาไม่ได้จูบกับใครต่อใครบ่อย  จนรู้ว่าเวลาดีปคิสต้องหายใจยังไงนี่นา

เซนผละออกไป นึกอดเสียดายไม่ได้

เล่นหวานไม่เกรงใจแบบนี้ คราวหน้าคงไม่วายต้องใช้เรียกบริการอีกแน่ๆ

"ขอบคุณนะ คราวหน้าคงต้องรบกวนอีกแล้วล่ะมั้ง"

'ไม่มีคำว่าคราวหน้าสำหรับคนอย่างแกหรอกน่า ไอ้ปลาไหล!!'

เอ่อ แน่นอนว่านั่นเป็นแค่ความคิด เพราะถ้าพูดออกไป

เขาไม่กล้าคิดว่านอกจากจะโดนไล่ออกแล้ว จะโดนคนตรงหน้าทำอะไรอีกหรือเปล่า

ดังนั้นสิ่งที่เขาสามารถเอ่ยออกไปได้ก็มีเพียงแค่ประโยคพื้นฐาน

ที่พูดซ้ำไปมาจนแทบจะฝังรากลึกลงไปในแก่นสมอง

"ครับ"

__________________________

ตอนนี้เบื้องหน้าของเขาคือร้าเบเกอร์รี่ขนาดกลาง

ตกแต่งสไตล์วินเทจ ดูสบายตา 

แทบไม่น่าเชื่อว่าเมื่อประมาณครึ่งชั่วโมงก่อน เขาจะอยู่ในสถานที่ ที่แตกต่างจากร้านนี้ลิบลับ

เสียงกระดิ่งกระทบกันดังกรุ๊งกริ๊งเบาๆ ยามผลักประตู

หญิงสาวผมบลอนด์เดินมาจากหลังเคาท์เตอร์ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

นี่ก็ต่างจากยัยคอเคล็ดราวฟ้ากับเหว (เขาคิดว่ายัยเชิดนั่นน่าจะเป็นเหว)

"มีอะไรให้ช่วยมั้ยคะ?"

เมื่อมายืนใกล้ๆแล้ว เขาพบว่าหญิงสาวตรงหน้าสูงกว่าเขาประมาณ 10 เซ็นเป็นอย่างต่ำ

ดูท่ากลับบ้านไปต้องโด๊ปนมสักหน่อย

ไม่งั้นมีหวังเป็นหลักกิโลตลอดชีวิตแน่

"ผมมาส่งขอให้คุณแฮรี่ สไตลส์ครับ ไม่ทราบว่าเขาอยู่มั้ย"

"อ้อ โชคดีนะคะ เขาเพิ่งจะกลับมาเอง ตอนนี้อยู่หลังร้านค่ะ"

เธอยิ้มอย่างอบอุ่น สมกับเป็นคนค้าขาย

พนันได้ว่ารอยยิ้มนี้สามารถเรียกลูกค้าได้ไม่ยาก

หญิงสาวเดินนำไนออลมายังประตูห้องครัว

ก่อนจะขอตัวไปเฝ้าหน้าร้านต่อ

ไอ้พวกลูกค้าวันนี้มันอะไรกันนักหนา

เอะอะ อะไรก็ให้เข้าห้อง(?) ตลอด

มือเรียวเคาะลงบนเนื้อไม้

ก่อนจะเปิดเข้าไป

พลันสายตาก็หยุดลงที่เด็กหนุ่มร่างสูงโปร่ง จากการมองคร่าวๆน่าจะสูงประมาณ 175 เซ็นติเมตร

แต่ถ้าหากพูดถึงอายุ เขาเองก็ไม่แน่ใจ

หยุดเรื่องของแฮรี่ไว้ก่อน 

ว่าแต่วันนี้ทุกคนพร้อมใจสูงกว่าเขาหรือไง?

"มีของมาส่งครับ"

คนตรงหน้าเช็ดมือกับผ้ากันเปิ้นสีเข้ม

แล้วผละจากก้อนขนมปังหอมฉุย ที่น่าจะเพิ่งอบเสร็จหมาดๆ

ขายาวๆก้าวเข้ามาใกล้ขึ้นทุกขณะ

ไนออลยืนนิ่งอย่างหวาดๆ ไม่กล้าจินตนาการถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อไป

แฮรี่ยื่นมือมาข้างหน้า

"ครับ?"

"ปากกา ขอยืมปากกาหน่อยครับ"

ร่างสูงเอ่ยขึ้น อดไม่ได้ที่จะหัวเราะกับท่าทางไร้เดียงสาของคนผมบลอนด์

"นี่ครับ"

เด็กหนุ่มนัยน์ตาเขียวสดกัดปลอกปากา ก่อนจะดึงออกแรงๆตามความเคยชิน

แล้วเซ็นชื่อลงบนกระดาษ

"เอ้า นี่ครับ ขอให้สนุกกับงานนะครับ"

ไนออลยื่นมือไปรับอย่างเกร็งๆ

เตรียมตัวที่จะถูกกระชาก(?) กดลงบนโต๊ะ(?) แล้วโดนสัมผัสร้อน(??)แรงทาบทับ

แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น คนตรงหน้าแค่ยิ้มให้อย่างเป็นมิตรเท่านั้น

นี่คือลูกค้าคนแรกที่ไม่ลวนลามเขา!!!! 

อยากจะปิดซอย จุดพลุฉลองสัก 2 เดือน

ร่างเล็กหันหลังกลับ เตรียมก้าวเดินออกไปจากห้องครัว

อดคิดไม่ได้ว่าอยากจะลองเป็นลูกค้าร้านนี้ดูสักครั้ง

เพี้ยะ!!!

หือ?

หลังจากเสียงปริศนาดังขึ้น เขารู้สึกจี๊ดๆบริเวณสะโพก

เมื่อหันกลับไปก็พบกับแฮรี่ที่ยิ้มหวานมาให้เขา

SHIT! ไนออล ฮอแรนขอถอนคำพูดที่เคยพูดไปทั้งหมด!!!

" อ้อ ถ้าว่างๆก็แวะมาอุดหนุนผมหน่อยนะครับ คุณพนักงานคนสวย"

อย่าหวังเลย ไอ้กร๊วก!!

_______________________

เปลือกตาสีน้ำนมหลุบลงต่ำ ก่อนที่จะถูกขยี้เบาๆ

เหลือลูกค้าอีกแค่คนเดียว ก็จะได้กลับไปกินข้าวที่บ้านแล้ว

ในเวลานี้มันช่างยากเหลือเกินที่จะปั้นหน้ามีความสุข 

เมื่อรู้ตัวดีว่ากำลังก้าวเท้าเข้าไปในนรก ที่มีปีศาจ(บ้ากาม)รอคอยอยู่

แต่จะทำยังไงได้ ก็มันเป็นงานนี่นา

หลังเคาท์เตอร์ประชาสัมพันธ์

หญิงสาวในชุดเครื่องแบบสีส้มสดกำลังคุยติดต่องานทางโทรศัพท์

ไนออลยืนรออย่างอดทน จนกระทั่ง 2 นาทีผ่านไป เธอก็เงยหน้าขึ้นมา

"สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าผมจะพบคุณลูอิส ทอมลินสันได้ที่ไหนครับ เอ่อ... เขาเป็นนักแสดงตลกที่คอยเล่นกับเด็กๆใช่มั้ยครับ"

"ค่ะ สักครู่นะคะ"

หญิงสาวหันกลับไปพิมพ์ข้อมูลบางอย่างลงในคอมพิวเตอร์

"ห้อง 146 ค่ะ ต้องรีบหน่อยนะคะ เพราะใกล้จะถึงเวลาพักของเขาแล้ว อ้อ อีกอย่างนึง เขาเป็นกุมารแพทย์ค่ะ ไม่ใช่ตัวตลก"

ไนออลพยักหน้าพร้อมกับเอ่ยขอบคุณเบาๆ
รู้สึกว่าหน้าแตกเป็นเสี่ยงๆ

ก่อนจะรีบก้าวเท้าไปยังลิฟท์

มือนิ่มกดลงปุ่มตัวเลข

ตอนนี้เขาอยู่ในลิฟท์คนเดียว

แอบผวาเล็กน้อยเมื่อคิดถึงภาพยนตร์เรื่อง Devil

ในเวลาปกติถ้าขืนไปบอกใครต่อใครว่าเขามาหาตัวตลกที่โรงพยาบาลล่ะก็

มีหวังโดนหัวเราะเยาะ แถมเอาเรื่องนี้ไปเผาต่ออีก 10 ปี หรือไม่ก็จนกว่าจะลืม

หรือแย่กว่านั้นก็คือ มีเรื่องที่น่าเกลียดกว่านี้ให้เมาท์

ติ๊ง

เสียงสัญญาณดังสะท้อนภายในกล่องเหล็กแคบๆ เมื่อถึงชั้นเป้าหมาย

ไนออลก้ามท้าวออกมาอย่างรวดเร็ว

รีบๆทำงานให้เสร็จๆ จะได้กลับบ้าน

ด้วยความเร่งรีบ เขาจึงชนเข้ากับใครบางคนอย่างจัง จนข้าวของ ของทั้งสองฝ่ายร่วงลงพื้นเสียงดัง

พัสดุในกระเป๋าของเขาเลื่อนออกมานอกกระเป๋า

คนตัวเล็กหวังอย่างสุดหัวใจว่ามันจะไม่เสียหาย

หลังสติกลับมา เขาก็ตระหนักว่า ตนเองกำลังนั่งคร่อมอยู่บนตักคู่กรณี

ซึ่งมันเป็นท่าที่ล่อแหลมมาก

ไนออลแอบเห็นชายเสื้อกาวน์ และหูฟังที่พวกหมอชอบใช้กัน

คงจะเป็นหมอล่ะมั้ง

แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นแล้ว เขาก็แทบจะเป็นลม

ถ้ามันจะแต่งตัวขัดกันขนาดนี้

ทั้งจมูกปลอมขนาดเท่ากำปั้นเด็ก แล้วไหนจะวิกสีแสบสันนั่นอีก

ดูปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นตัวตลก 

ตัวตลก? 

SHIT!! แสดงว่าคนนี้คือลูกค้าของเขานะสิ!!!!!

"ขอโทษครับ ขอโทษจริงๆครับ"

ไนออลรีบลุกขึ้น หยิบพัสดุที่กองบนพื้น 

พลางก้มหัวปลกๆ

จะโดนรายงานความประพฤติมั้ยเนี่ย

ถ้าโดนล่ะก็ อนาคตดับวูบแน่

"เห นั่นชื่อฉันนี่"

ลูอิสชี้นิ้วมาที่พัสดุ

ท่าทีเหมือนเด็กๆ

สงสัยสัยติดเชื้อบ้าตอนเล่นกับเด็กมั้ง

"ครับ มีพัสดุของคุณครับ"

"จริงสิ รู้สึกว่าฉันจะเรียกใช้บริการ Air Mail ลืมซะสนิทเลย"

ลูอิสเอ่ยขำๆ ก่อนดึงผมที่ตกลงมาปรกหน้าแก้เก้อ

คนตัวเล็กไม่ได้อดที่จะหัวเราะกับท่าทีน่ารักๆของร่างสูง

"เซ็นรับด้วยครับ"

"เฮ้ๆ ไปที่ห้องฉันดีกว่านะ เพราะเรากำลังขวางทางเดินอยู่"

ชายหนุ่มกล่าว ก่อนจะเอียงศีรษะไปทางห้องพักด้านขวามือ

"อืมๆ น่าสนใจนี่"

ลูอิสพึมพำเบาๆ หลังจากอ่านแบบฟอร์มจบ

มือหนาวางพัสดุของตนเองลงบนเตียง 

หันศีรษะไปทางไนออล

ดวงตาสีเทาเข้มจ้องมองร่างบางสักพัก ก่อนเผยอยิ้ทราวกับตัดสินใจอะไรได้

ขายาวก้าวเข้ามาใกล้เรื่อยๆ

ลูอิสยิ้มกว้างขึ้น ราวกับกำลังเล่นกับเด็กๆ

เขาวางฝ่ามือลงบนไหล่ไนออล

ดันเบาๆให้ถอยหลังไปติดกำแพง

ใบหน้าคมก้มลงสูดกลิ่นกายอ่อนๆจากคนตรงหน้า

ลิ้นร้อนโลมเลียผิวเนียนนุ่ม ก่อนกดฟันคมๆลงไป

ช่วงคอถูกขบกัด และดูดดุนช้าๆ ทิ้งรอยแดงไว้ประปราย

สัมผัสนี้ช่างยั่วยวน วาบหวาม หากแต่ก็กลั่นแกล้งอยู่ในที

ราวกับจงใจกลั่นแกล้งคนคนด้านล่างเป็นฝ่ายร้องขอ

ไนออลรู้สึกว่าผีเสื้อหลายร้อยตัวกำลังบินวนอยู่ในท้อง

ความเสียวซ่านแผ่ไปทั่วร่างกาย ราวกับไฟฟ้าช็อต

"อะ... คุณ.. อะ "

มือหนาเลื่อนต่ำไปยังสะโพกนุ่ม

นิ้วยาวๆปัดผ่านร่องของกางเกงยีนส์

ก่อนจะลูบเบาๆ

รู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นที่รินรดบริเวณลำคอ

ก่อนจะมีอะไรเกินเลยกว่านั้น ไนออลยกมือขึ้นดันหน้าอกคนตัวสูง

ก้มหน้าหนีอย่างอายๆ แล้วเดินจากไป

ลูอิสยิ้มอย่างพอใจที่ได้ฝากร่องรอยไว้บนร่างกายนุ่มนิ่ม

สายตาจดจ้องบั้นท้ายกลมกลึงของคนผมบลอนด์ ขณะคนตัวเล็กเดินออกจากห้อง

เขาไม่ใช่คนใสซื่ออย่างหมอนั่น 

ปากเจ่อๆ แดงๆแบบนั้นน่ะ คงโดนมาแล้วหลายรอบสิท่า

ลูอิสหัวเราะออกมา ก่อนจะโกนไล่หลังเสียงดัง

"เดินทางดีๆนะ!!"

___________________

ไนออลเดินเข้ามาในสำนักงานอย่างเหนื่อยๆ

ก้มลงอ่านแบบฟอร์มของวันนี้เพื่อให้แน่ใจว่าเซ็นชื่อครบทุกช่อง

นึกด่าลูกค้าในใจ

วันนี้มันวันอะไร ทำไมทุกคนถึงพร้อมใจกันลวนลามเขา

และเมื่อลองอ่านกระดาษในมือดีๆก็พบคำตอบ

มันคือคำอธิบายที่ถูกเพิ่มเข้ามาใหม่

ตอนประชุมหัวหน้าน่าจะบอกแล้ว

แต่ตอนนั้นเขาคงจะแอบหลับ ไม่ก็เพลินกับการกินของว่าง

การจ่ายทิปพิเศษนั้น ไม่ได้ขึ้นอยู่กับคุณภาพพัสดุเสมอไป 

แต่รวมถึงการบริการของพนักงานด้วย ในที่นี้ การบริการรวมไปถึงการสัมผัสร่างกาย
(เช่น กอด จูบ ฯลฯ) 

เพราะไม่เพียงจะทำให้คุณลูกค้าพอใจ แต่ยังเป็นการส่งเสริมความใกล้ชิดระหว่างคุณลูกค้าและพนักงานอีกด้วย

คนผมบลอนด์ครางในลำคอ 

นำแบบฟอร์มของวันนี้ไปส่ง และรีบออกจากสำนักงาน

มิน่าล่ะ เขาก็คิดตั้งนานว่าทำไมถึงได้ทำงานที่บริษัทนี้

คงเพราะท่าทางติ๋มๆล่ะมั้ง

หัวหน้าเลยคิดว่าลูกค้าชอบ

และคงจะจริง เพราะวันนี้ก็โดนจนตัวแทบช้ำ

_________________________

ถึงอพาร์ทเม้นท์แล้ว

เผลอถอนหายใจอย่างโล่งอก

มือเรียวเอื้อมไปเปิดประตูห้อง

"วันนี้รู้สึกเหมือนเป็นผู้หญิงหากินอะไรเทือกนั้นเลย"

"ทำไมล่ะ?"

เสียงทุ้มตอบกลับมา

"ก็เล่นโดนลูกค้าขยำไปทั้งตัวน่ะสิ บังเอิญมันรวมอยู่ในหน้าที่ของพนักงานน่ะ"

คนในห้องเดินเข้ามาใกล้ๆ พร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า

"เอ๋ น้องชาย ที่คอนายนายมีรอยด้วยนี่"

ไคล์เอ่ยขึ้น พลางขมวดคิ้วขณะมองลำคอของน้องชายร่วมสายเลือด

ใช่ น้องชาย พวกเขาเป็นพี่น้องกัน ถ้าพูดให้ถูกคือฝาแฝด 

แต่ความจริงก็ควบอีกตำแหน่งอ่ะนะ

ตำแหน่งคนรัก 

คนตัวสูงเดินเข้ามาใกล้ขึ้น

ก้มตัวลงกัดบนรอยแดงที่ลูอิสทิ้งไว้แรงๆ

"ผมเจ็บนะพี่"

"แล้ว... นายมีอะไรกับพวกนั้นรึเปล่า"

ขณะที่พูด มือก็ไม่อยู่เฉย

เลื่อนต่ำไปคล้องเอวบาง

"เปล่าครับ"

ไนออลตอบเสียงค่อย

ไม่ยอมโดนลวนลามอยู่ฝ่ายเดียว

มือเล็กเอื้มลงต่ำไปป้วนเปี้ยนแถวๆซิปกางเกงของคนตัวสูง

"แต่ผมอยาก.... ทำกับพี่"

"หึหึ นายนี่มันตะกละจริงๆ เมื่อคืนไม่พอรึไง"

สายตาคมหันไปสบกับคนด้านล่างตรงๆ

มองเงาสะท้อนของตนเอง พร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก

"พี่ก็รู้ดีนี่... แค่นั้นน่ะ ไม่ทำให้ผมอิ่มหรอก"

"โอเคๆ งั้นกินข้าวกันก่อนดีกว่า ของหวานน่ะ.... ไว้ทีหลังนะ พี่หิวข้าว"

"คร้าบๆ ผมก็หิวจะตายแล้ว"

ทันทีที่พูดถึงของกิน

ความคิดเรื่องเซ็กซ์ก็ปลิวหายไปทันที

ไนออลรีบเดิน จนแทบจะวิ่งเข้าไปในครัว

ไคล์ยิ้มน้อยๆ ปล่อยให้คนตัวเล็กจัดการอาหารตรงหน้าอย่างมีความสุข

เพราะยังไงเขาก็มีเวลา  กิน  กันทั้งคืน

______________________________

#Translator Zone


สุดท้ายก็ลงเลท TTOTT
ขอโทษนะคะ




ขอเมาท์นิดนึง เมื่อคืนตอนกำลังจะนอน เวลาประมาณตี 1 กว่าๆ เกือบตี 2
อยู่ๆก็มีคนส่งข้อความมา เป็นเบอร์ไม่รู้จัก เปิดดูแล้วแทบช็อค






เพราะมันคือรูปไส้เดือนตอนทำแล็บชีวะ!!!






การได้รูปไส้เดือนโดนกระซวกไส้ยามค่ำคืน บวกกับอาการเพิ่งดูหนังผีจบ
ฟิวชั่นกันเป็นอาการหลอน(กลัวผี)




เราก็เลยนอนเปิดไฟมันทั้งคืนเลย!! 55 





พอตอนเช้า ก็โทรไปถาม

ถามไปถามมาปรากฏว่ามันคือท่านเพื่อนที่เคารพนั่นเอง

มันบอกว่า

"ก็เห็นว่าเธอชอบทำแล็บ ก็เลยส่งมาเป็นของขวัญวันเกิดย้อนหลัง"

เอากับมันสิ ทำซะหงายเงิบเลยทีเดียว!! 








หมายเห็ด1 : ตอนนี้มีตัวละครใหม่เพิ่มมาด้วย เป็นพี่ชายฝาแฝดของพลุ้ยๆ >''<

หมายเห็ด2 : Exteen เกิดอะไรขึ้น? ทำไมเรา Log In ไม่ได้ TT