[ฟิค Y วง 1D]One Direction Translate Fic

ลำดับตอนที่ #2 : [Niam]Love Bites

[One Direction fanfic][Niam]Love Bites 

 

Original One Direction Fanfiction by 1dslashoneshots.tumblr.com

 

Translate by KhawnLoL~* 

 

Pairing : Liam Payne x Niall Horan

 

Rating PG

 

______________________________

 

 

 

Liam's POV

 

 

 

ขณะนี้พวกเรากำลังถูกทำร้ายด้วยมลภาวะทางเสียงอย่างรุนแรง

 

 

"เบ้เบ่ เบ้เบ่ เบ้เบ่ อร๊ายยยยยยยย" 

 

 

 

 

อดทนไว้

 

 

 

"เบ้เบ่ เบ้เบ่ เบ้เบ่ เอร๊ยยยยยยยยยยยยยย"

 

 

 

 

อดทนไว้!

 

 

 

 

"อู๊ โว๊วววววววววว วว"

 

 

 

 

ไม่ไหวแล้วโว้ย!!!! !

 

 

 

 

 

พลั่ก

 

 

 

 

"โอ๊ เหย๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย เบ้เบ่ เบ้- แอ่ก "

 

 

พยางค์สุดท้ายของเพลงคงต้องเป็นหมัน เมื่อคนร้องถูกกระหมอนสีขาวกระแทกหน้าเข้าอย่างจัง
และแน่นอนว่าคนทำจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากลูอิส ทอมลินสัน

 

 

 

 

 

ในตอนนี้อารมณ์ของทุกคนที่มีต่อลูอิสก็คงประมาณว่า 'โอ้ นายมันพ่อพระสุดๆไปเลยว่ะ'

 

 

แต่พ่อพระสำหรับเรา ก็เป็นซาตานสำหรับบางคน

 

"ลูอิส!! นายกล้าดีถึงขว้างไอ่นั่นมาตอนที่ฉันกำลังร้องเพลงของจัสติน บีเบอร์สุดที่รัก!!"

 

 

 

ไนออลตะโกน โหวกเหวกเสียยกใหญ่

 

 

 

"ฉันของโทษนะ ไนออล  แต่ว่า เอ่อ"

 

 

"อะไร!?"

 

.
.
.

 

 
.


.




.

 

 

"คือว่าพวกเราทนฟังจัสตินร้องเพลงนี้ไม่ได้ มันเพราะเกินไปน่ะ แหะๆ"

 

 

 

 

 

สตั๊น 3 วิ 

 

หน้าของเด็กหนุ่มชาวไอริชตอนนี้ถ้าเปรียบกับเกมส์สกุนาพิโรธ(Angry Birds) ที่ฮิตฮอตกันทุกวันนี้ก็คงจะเหมือนหมูเขียวโดนดีดกระเด็นข้ามทวีป

 

 

 

 

"พวกนายเกลียดบีบี่เหรอ หะ!!"

 

 

"เปล่าๆ"

 

 

 

พวกเราปฏิเสธทันควัน ราวกับนัดกันมา

 

 

 

 

 

 

 

"แบบว่า ถ้านายอยากร้องเพลงของเขา กรุณา เลือกร้องเพลงอื่นเหอะ"

 

 

 

"..."

 

 

 

"แล้วก็นะ ถ้าให้ดีช่วยอย่าร้องตอนที่แฮรี่กำลังจะหลับแบบนี้"

 

 

ลูอิสว่า พลางพยักเพยิดไปที่แฟนหนุ่มผมหยักที่นอนหนุนตักเขาอยู่

 

 

 

"ช่ายยยย ฉันอยากอยากจะฝันหวานๆบ้าง อะไรบ้าง"

แฮรี่เสริมขึ้นด้วยเสียงยานๆ ประมาณอารมณ์ที่อีก 1 นาทีกุก็หลับแล้ว จะปลุกทำม้ายยยยยย??

 

 

 

 

 

 

"นายน่ะหวานอยู่แล้ว รู้ตัวมั้ย"

ลูอิสยิ้ม ก่อนจะลูบผมสีเปลือกไม้เบาๆ

 

 

 

 

"แต่นายทั้งหวาน ทั้งน่ารักเลยล่ะลู"

 

เด็กหนุ่มยันกายขึ้นนั่ง ก่อนจะจูบเบาๆบนริมฝีปากของคนอายุมากกว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

"Damn!! ให้ตายเหอะ พอๆๆ!!"

 

 

 

 

 

 

ผมพูดขึ้นมา เพราะทนไม่ได้จริงๆ ก็ไอ้สองคนนี้มันเล่นหวานกันแบบไม่สนหน้าอินทร์หหน้าพรหมณ์กันเลยนี่นา
ผมก็มีความรู้สึกนะ 

 

 

 

 

 

"เห้ย ใครก็ได้ไปหยิบถัง หรือกะละมัง หรืออะไรก็ได้มาหน่อยดิ จะอ้วกว่ะ"

 

 

"ฉันขอต่อนะเลียม" เซนพูดขึ้น พร้อมกับยิ้มขำๆ

 

 

 

 

 

"ขึ้นไปเปิดห้องข้างบนเหอะ แด๊ดดี้ขอร้อง"
ผมล่ะเหนื่อยใจกับเจ้าพวกนี้จริงๆ

 

 

 

 

 

 

 

"ฟังดูดีนะ ใช่มั้ยที่รัก?" 
เจ้าเด็กบ้าพูดก่อนที่จะก้มลงไปไซร้ลำคอของลูอิส

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ผมยังไม่อยากดูหนังสดนะครับพี่น้อง

 

 

 

 

 

 

 

คนอายุมากที่สุดในวง(แต่อายุสมองจะมากสุดหรือเปล่า อันนี้ผมไม่แน่ใจ) หันมาขยิบตาให้
ก่อนที่จะลากคุณแฟนสุดที่รักขึ้นไปชาลาล่ากันข้างบน

 

 

"เอ่อ พวกเข้ากำลังจะทำประตูกันใช่ป่ะ" ไนออลถามด้วยน้ำเสียงที่แสนจะร้ายไร้เดียงสา
ก่อนที่จะกระโดดมานั่งจุ้มปุ้กข้างๆผม

 

 

 

"คงงั้นแหละ" ผมตอบเขาไป

 

 

 

คนตัวเล็กถอนหายใจเบาๆ ก่อนที่จะพาดแขนมาบนของผม
ผมยิ้มกว้าง(ในใจ) รู้สึกดีกับสัมผัสนี้

 

 

"เห้อ ฉันคิดว่าฉันคงทนเห็นการแสดงความรักของสองคนนั้นได้อีกไม่นานแล้วว่ะ ฉันคิดว่าจะหาแฟนสักคน แล้วก็ย้ายไปอยู่กับเธอ"

 

 

 

เซนพูดขณะที่เดินไปยังอีกมุมหนึ่งของห้อง ก่อนที่จะส่องกระจกเพื่อเช็คให้แน่ใจว่าหล่อเนี้ยบทุกรูขุมขน ก่อนจะพึมพำกับตัวเอง

 

 

"ใครวะ หล่อสุดๆไปเลย"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ไม่ค่อยจะหลงตัวเองเลยนะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"นายก็จะได้ไปให้พ้นๆจากแฮรี่ แล้วก็ลูใช่มั้ย" ไนออลถาม แล้วกระชับวงแขนให้แน่นขึ้น

 

 

 

 

 

"ก็หวังว่างั้น ฉันไม่ใช่พวกชอบหนังสด"

เซนมองตัวเองในกระจกเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะเดินขึ้นบันได

 

 

 

"ฉันจะขึ้นไปบนห้องนะ ตอนนี้ฉันว่าฉันหล่อ แล้วก็โคตรจะเซ็กซี่ แต่ว่าปัญหาคือฉันไม่รู้จะทำให้สาวๆเห็นยังไง จะเดินไปกลางตลาด แล้วห้อยป้าย FREE HUG ก็ใช่ที่"

 

 

 

 

 

 

"ฮ่าฮ่าฮ่า นายคงโดนเหยีบแบนแต๋ดแต๋ไปซะก่อนล่ะมั้งคุณมาร์ลิค"
คนผมบลอนด์อดที่จะหัวเราะไม่ได้ ก่อนที่จะแซวปิดท้าย

 

 

 

 

 

 

"โอ้ ซาราห์ ชีวิตฉันวันนี้มันปลวกจริงๆ"

 

 

 

 

 หนุ่มแบรดฟอร์ดตบมุข พร้อมทำท่าทางคอตกขณะเดินจากไป

 

 

"สถานการณ์ตอนนี้ก็คือมีคน 2 คนนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น"
ไนออลเอ่ยทำลายความเงียบหลังจากที่เซนหายไปได้สักพัก

 

 

 

 

ผมอดจะหัวเราะไม่ได้ ก็เขาน่ารักมากเลยนี่นา

 

 

 

"แล้วนายคิดว่าคน 2 คนที่ว่านั่นจะทำอะไรกันดี?"
ผมแกล้งถามด้วยน้ำเสียงหยอกๆ อยากรู้จังว่าจะตอบอะไร

 

 

 

 

 

เจ้าหมูน้อยข้างกายผมทำเป็นคิด เอียงคอให้ได้องศาที่เหมาะสม ดวงตากลมกลอกขึ้นมองเพดานทั้งๆที่มันไม่มีจิ้งจกสักตัว และเสริมออพชั่นด้วยการทำแก้งป่องๆ แล้วใช้นิ้วขี้จิ้มแก้มเบาๆ
โมเมนต์นี้เลียม เพนน์ขอบอกว่า... .. . .

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โมเอะสุดๆครับ!!!!

 

 

 

 

 

 

"ฉันว่าเรามาชวนทุกคนไปปาร์ตี้กันดีกว่า!!!"

 

 

 

"เอาจริงเหรอ ฮอแรน?"

ผมเอ่ยหยอกๆ

 

 

"จริงสิ เพราะว่ามีนายไปด้วยไงล่ะ"

แอบใจเต้นนะเนี่ย

 

 

"ตกลงๆ ฉันนี่แย่จริงๆที่คิดว่านายต้องการคนอื่นมากกว่าฉัน"

 

ไนออลส่ายศีรษะเบาๆ

 

 

 

 

"ฉันไม่เคยมองผู้ชายคนไหนนอกจากนายนะเลียม"
คนข้างกายพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน แต่แววตากลับแสดงอะไรบางอย่างที่ จริงจัง 

 

 

 

 

"เราสองคนนี่อ่อนไหวอย่างกับสาวน้อยที่เพิ่งรู้ตัวว่ามีรักแรกเลยนะ"

 

 

"แล้วนายรักฉันมั้ยล่ะ?"

 

 

 

ผมมองดวงตาสีฟ้าสด ราวกับผืนทะเลยามเช้าของเขาก่อนจะเอ่ยสิ่งที่ค้างคาในใจมานาน






"ฉันรักนายไนออล รักเสมอ"

 

"อืม ฉันก็รักนายเหมือนกัน"

 

 

 

 

พูดจบเด็กหนุ่มชาวไอริชก็เดินขึ้นบันไดไปอีกคน ผมไม่แน่ใจหรอกนะว่าคำว่า " รัก "  ของเขา
หมายถึงเพื่อนร่วมวงหรือเปล่าแต่ของผมน่ะ



มากกว่านั้นแน่นอน 



เขาเดินจากไปแล้ว 
ตอนนี้ผมนั่งอยู่บนโซฟาคนเดียวและกำลังจินตนาการถึงร้อยล้านวิธีที่จะทำให้ไนออลเป็นของผม

 

 

 

_________________

 

 

 

 

ตอนนี้ทุกคนกำลังเตรียมตัวไปปาร์ตี้ตามแผนของไนออล

 

 

"คุณเซนครับ กระจกมันไม่มีเท้าหรอก ค่อยส่องก็ได้ ตอนนี้กรุณาหันมาช่วยผมผูกเนคไทสักประเดี๋ยวได้ไหมครับ?"

 

ไนออลแอบกัดเบาๆตามประสาคนขี้เล่น

 

 

 

หนุ่มลูกครึ่งเอี้ยวตัวมาพลางทำหน้าเคร่งเครียดราวกับเขากำลังกฏิบัติภารกิจที่เกี่ยวของกับความปลอดภัยของโลก

 

 

 

"ให้คนอื่นช่วยก่อนได้มั้ย ฉันต้องแน่ใจว่าเสื้อผ้า หน้าผมเป๊ะ"

 

 

 

"นายหล่อลากดินเลยว่ะเซน!!!"

 

 

 

 

เสียงของแฮรี่ดังข้ามผนังห้อง คงจะเหนื่อยใจแทนไนออล

แต่เซนก็คือเซน พี่แกยังยิ้ม และหมุนตัวอยู่หน้ากระจก พลางลูบผมที่เบี้ยวไป 1 มิลลิเมตรให้เข้าที่

 

 

 

"มา ฉันช่วยนายเอง"

 

 

 

"นายใจดีอะไรอย่างนี้นะ เลียม"

 

 

 

ผมขยับเข้าไปยืนอยู่ด้านหน้าคนตัวเล็ก พลางก้มลงไปใกล้ๆเพื่อจัดการกับเนคไทของเขา

ไนออลจะรู้มั้ยนะ ว่ามันใกล้จนได้กลิ่นโคโลญจ์อ่อนๆเลย

 

 

 

"เลียม นายผูกไทเองเหรอเนี่ย เก่งอ่ะ"

 

 

คนนผมบลอนด์กล่าวขึ้น พลางลูบเนคไทสีดำขลับของผมเบาๆ

ผมคิดว่าผมก็ยังไม่แก่นะ

 

 

 

 

 

 

 

แต่เวลาอยู่ใกล้คนๆนี้ทีไรพาลจะเป็นโรคหัวใจทุกที 

 

 

 

 

 

 

"ทุกคนพร้อมกันหรือยัง?"

ลูกอิสถามทันทีที่ก้าวผ่านประตูห้อง โดยมีมือของแฮรี่โอบอยู่ที่เอวหลวมๆ

 

 

 

 

ผมกับไนออลพยักหน้า แต่ว่าตัวปัญหาเจ้าเดิมยังคงส่องกระจกทั้งๆที่ตัวเองเนี้ยบกว่าใครเพื่อน



"มาเถอะน่าเซน นายดูดีแล้วนะ เราควรไปกันได้แล้ว"
คนผมบลอนด์แทบจะคำรามลอดไรฟัน

 

 

 

 

ผมพนันได้เลยนะ

ว่าถ้าเซนยังหมุนตัวเต้นบัลเลต์หน้ากระจกต่อไปไนออลคงจะจับเขาฉีกอก แล้วชุบแป้งทอดแน่



เหมือนเซนจะรู้สึกแบบเดียวกับผม เขาเลยหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้น

 

 

 

 

"โอเคๆ แต่ว่าทุกคนต้องบอกก่อนว่าฉันดูดี และเซ็กซี่ที่สุดในห้อง"

 

 

 

 

 

"ฉันว่าไม่มั้ง"

ผมพูดขำๆ พลางชายตาไปมองเจ้าคนตัวเล็กข้างกายสำหรับผม

ไม่ว่ายังไงไนออลก็เป็นที่หนึ่งเสมอ

 

 

 

 

 

"ใช่ ฉันเห็นด้วยกับเลียม เพราะลูอิสน่ะดูดีที่สุด!"

แฮรี่ยังไม่วายหยอดคำหวาน ให้ลูอิสหน้าแดงเล่น

 

 

 

 

 

 

"ไม่ๆ เลียมต่างหาก"

 

 

 

 

ไนออลเอ่ยขึ้นมา
ทุกๆคนในห้อง(และผมซึ่งหัวใจเต้นแท็ปไปเรียบร้อยแล้ว) พร้อมใจกันจ้องไปที่เขาอย่างไม่ได้นัดหมาย

 

 

 

 

 

"พวกนายก็รู้นี่ว่า เอ่อ เขาจะดูดีสุดๆเวลาอยู่ข้างๆฉันน่ะ"

คนตัวเล็กแก้ต่างให้ตัวเอง

 

 

 

เจ้าคู่รักบรรลือโลกส่ายศีรษะเบาๆ ไม่กล่าวอะไร ก่อนจะเดินออกนอกห้องไป

 

 

 

 

 

 

ปาร์ตี้ครั้งนี้สุดเหวี่ยงมาก เราทุกคนสนุกกันเต็มที่

ทุกคน(ยกเว้นผม)แทบจะดื่มเหล้าแทนน้ำ

เราหัวเราะไปกับมุกเมาๆของลูอิสกันเสียงดังยกใหญ่ 

 

 

แล้วเวลาไอ้เจ้าสองคนนี้เมานะ พวกเราแทบจะได้ดูหนังสดกันเลยทีเดียว

 

 

_____________________

 

 

 

หลังปาร์ตี้จบลง

 

 

มือของไนออลกอดแน่นอยู่ที่เอวของผม  ยามที่ผมพยายามลากถูเจ้าหมูน้อยนี่เข้าบ้าน

เสียงหัวเราะของลูอิสดังขึ้นจากทางด้านหลัง พอหันไปก็เห็นว่าเซนแทบจะลืมตาไม่ขึ้นไปอีกคน

 

 

 

ตอนนี้ผมพาคนตัวเล็กมาที่ลันไดได้สำเร็จ
เขาเซเล็กน้อยเพราะอาการเมา

 

 

 

 

 

"ลี ลี่" ไนออลเอ่ยชื่อเล่น(ที่เขาโมเมตั้งเอง) เป็นทำนองเพลง

 

"ลี ลี่นายหล่อมากเลย อึก.."

 

 

 

 

คนผมบลอนด์เอ่ยขึ้น พลางยกมือขาวๆมาลูบใบหน้าผม แล้วตบท้ายด้วยอาการสะอึกเบาๆ

หวังว่าเขาคงไม่อ้วกนะ

 

 

 

"จริงๆเหรอ?"

ผมหัวเราะ

 

 

 

 

"จริงสิ นายเหมือนเทวดาเลย"

 

 

 

"โอเคๆ ถ้างั้น เราไปห้องนอนกันได้หรือยัง"

 

 

 

 

"จะไปตอนไหนก็ได้ ขอแค่คุณอยู่กับผมครับ คุณเพนน์"

 

 

 

เขาว่า ก่อนซุกหน้าลงบนอกผม

ผมส่ายศีรษะเบาๆ คิดว่าเขาคงเดินไม่ไหวแล้ว

จึงตัดสินใจช้อนร่างเล็กขึ้นอุ้ม

ตัวเขาเบากว่าที่คิด

 

 

 

 

 

 

คนในอ้อมแขนเอื้อมมือมาคล้องรอบลำคอของผม

เหมือนกำลังอุ้มเจ้าสาวเลยแฮะ



คิดเองเขินเอง

 

 

"อย่าเพิ่งขึ้นหอสิเลียม นายต้องพาฉันไปดินเนอร์ก่อนนะ"

 

 

ผมไม่ใส่ใจ แล้วเดินต่อไป

 

 

.
.

.


.



.

 


 

ถึงห้องนอนแล้ว

 

ผมใช้มือขวาที่สอดอยู่บริเวณข้อพับของไนออลเปิดประตู

แล้วใช้เท้าเตะให้มันเปิดออก

 

 

 

 

ภาพลักษณ์แด๊ดดี้ไดเร็กชั่นสุดขรึมคงหายวับไปกับตาแน่ หากมีใครมาเห็นเข้า

 

 

 

 

ผมพยายามวางร่างเขาลงบนเตียงอย่างนุ่มนวลที่สุด

 

 

"นี่เลียม นายจะนอนกับฉันมั้ย"

 

 

"ไม่ใช่คืนนี้ไนออล ไม่ใช่ตอนที่นายเมา"

 

 

 

 

"ฉันไม่ได้เมานะ! กล้าดียังไงมาว่าฉันแบบนั้น"

เขาเอ่ยเสียงดัง จนแทบจะตะโกน แล้วยื่นใบหน้าหวานเข้ามาใกล้

 

 

 

"นายเมาแล้ว เจ้าหมูน้อย"

 

 

เด็กหนุ่มชาวไอริชถอนหายใจเสียงดัง

 

 

 

 

"นายเกลียดฉันเหรอ"

 

 

 

ผมนั่งลงข้างๆเขารู้สึกอยากกอดคนตรงหน้าขึ้นมาซะดื้อๆ

 

 

 

"เปล่า ฉันไม่เคยเกลียดนาย"

 

 

"แสดงว่านายรักฉันงั้นสิ"

ไนออลถามต่อ

 

 

 

 

"ใช่ ก็นายเป็นเพื่อนสนิทของฉันนี่"

 

 

 

"ไม่ ไม่ ไม่ใช่แบบนั้น นาย  รัก   ฉันมั้ย  รัก   ฉันหรือเปล่า"

เขาถามด้วยน้ำเสียงจริงจังที่สุดที่คนเมาจะทำได้

 

 

 

 

 

"รัก มากกว่าเพื่อนเหรอ"

 

 

"ใช่ๆ เพราะฉันรักนาย รักนายมากนะ! ฉันอยากให้นายรักฉันด้วย"

 

 

ไนออลเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ ก่อนจะเบือนหน้าลงมองนิ้วมือของตัวเองแทน

ผมเข้าใจดีว่านี่เป็นเพราะกำลังไม่ได้สติ ถ้าเป็นเวลาปกติล่ะก็ อย่าหวังว่าเขาจะพูดอะไรแบบนี้
แต่วิ่งที่ผมสงสัยจริงๆก็คือ นี่เป็นความจริงในใจของเขา อย่างที่เคยมีใครหลายคนบอกว่าคนเมาไม่โกหก

 

 

 

 

 

หรือว่าเป็นเพียงความคึกคะนองจากการมีแอลกอฮอล์ในกระแสเลือดเท่านั้น ??

 

 

 

 

 

"ฉันรักนาย ไนออล"

 

 

ผมยอมรับหมดเปลือก

 

 

 

"รักนาย มากกว่าเพื่อน มากกว่าน้องชาย"

 

 

 

เขาส่งเสียงครางตอบเบาๆ แล้ววางโอบรอบคอของผม คนตัวเล็กขยับกายเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว
ก่อนจะกดริมฝีปากแนบลงมา

 

 

 

 

มันเป็นสัมผัสที่นุ่มนวล

กลิ่นเหล้าอ่อนๆผสมกับกลิ่นโคโลญจ์ของเขาเป็นตัวกระตุ้นอารมณ์ของผมอย่างดี

 

 

 

ผมรอช่วงเวลาแบบนี้มานาน และตอนนี้ มันก็เกิดขึ้นแล้ว

แต่คนตัวเล็กกำลังเมา ตื่นเช้ามาเขาคงจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น 

 

 

 

 

เมื่อรุ่งเช้ามาถึง
คืนนี้มันคงไม่มีความหมายอะไรเลย

 

 

 

 

แต่บางทีนี่อาจจะเป็นทางที่ดีที่สุดก็ได้ บางทีมันก็ดีกว่า

ถ้าหากคนตรงหน้าไม่รู้ความรู้สึกที่ผมมีต่อเขา

 

 

 

ถึงแม้ผมจะรู้ดีว่าไนออลไม่ได้สนใจอะไรผมเลย

แต่ผมก็ยังคงแทรกลิ้นเข้าไปรับความหวานจากโพรงปากอุ่น เมื่อเขาเผยอริมฝีปาก

 

 

 

มือขาวเนียนของคนตัวเล็กแกะกระดุมเสื้อของตนเอง 

ก่อนที่จะเอื้อมลงไปปลดเข็มขัด และรูดซิปกางเกงของผมอย่างรวดเร็ว

 

 

 

 

 

"เดี๋ยวๆ นายจะทำอะไรน่ะ?"

 

 

"แล้วนายคิดว่าอะไรล่ะ ฉัน ต้องการ  ให้นายเข้ามาในตัวฉันนะเลียม"

คนผมบลอนด์เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ

 

 

 

 

ผมไม่ปฏิเสธ

ถ้าจะพูดให้ถูกคือปฏิเสธไม่ได้ต่างหาก เพราะในตอนนี้ความต้องการของผมถูกปลุกขึ้นมาแล้ว

 

 

 

 

และผมก็มีสติดีพอที่จะไม่ลงไปเตะบอลกลางดึกให้เป็นข่าวเล่น 

 

 

 

 

ผมก้มลงไปจูบริมฝีปากสีชมพูอ่อนของคนด้านล่าง พลางดันเขาให้นอนราบลงไปกับเตียง
ผมว่าคงได้เวลาออกกำลังกายแล้วล่ะ

 

 

 

____________________

 

 

 

 

ผมตื่นมาในเช้าของวันรุ่งขึ้น รู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆรินรดบริเวณลำคอเป็นจังหวะ

เมื่อหันไปดูก็พบกับไนออลนอนเปลือกายอยู่ข้างๆ

 

 

 

 

 

 

Damn! ความทรงจำพากันประดังประเดเข้ามาในหัวมึนๆของผมราวกับน้ำหลาก

มือของคนผมบลอนด์พาดอยู่ที่อกของผม หลังจากที่คำนวณความเสี่ยงทั้งหลายแหล่เรียบร้อยแล้ว

 

 

 

 

 

 

ความคิดอันสุดแสนบรรเจิดที่สุด(ที่พอจะคิดได้ในตอนนี้) ก็คือ... 

รีบออกจากห้องซะเพนน์!!!!! ก่อนที่ไนออลจะตื่นแล้วรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืน!

 

 

 

 

 

ผมรีบคว้าบอกเซอร์ขึ้นมา และไม่ลืมจะดูให้ดีว่าเป็นของตัวเองมาใส่

ก่อนจะวิ่งเข้าห้องน้ำไปทำธุระ

 

 

 

 

 

 

ขณะที่กำลังแปรงฟันก็สังเกตเห็นอะไรบางอย่างที่ผิดปกติบนคอของตัวเอง



รอยสีแดงนั่น

ผมแน่ใจว่าไม่ใช่กระแน่นอน

ผมรีบบ้วนปาก แล้วมองดูร่างกายตัวเอง ก่อนจะพบว่ามีรอยอีกนิดหน่อยที่ไหล่มันไม่ใช่รอยแดงๆแบบที่คอ

 

ผมควรจะโล่งใจ แต่เปล่าเลย เครียดกว่าเดิมด้วยซ้ำ!!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เพราะมันคือรอยกัด!!!!!!!!!!!!!!!

 

 

 

 

 

 

 

 

SHIT!!! ผมสบถเบาๆค่อยๆย่องออกจากห้องน้ำ แล้ววิ่งลงบันไดอย่างรวดเร็ว

หวังว่ายังไม่มีใครตื่น และมันก็เป็นอย่างที่ผมคิด

ผมถอนหายใจเบาๆอย่างโล่งอก แล้วเริ่มต้นทำอาหารเช้า

 

 

_____________________

 

 

 

 

Niall's POV

 

 

 

ฉันตื่นเช้าด้วยหัวที่ปวดเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ รู้ดีว่าตัวเองเมาค้างแน่ๆ

เพราะเมื่อคืนซัดไปซะเยอะ

 

 

 

พอพยายามจะลุกขึ้น

ความเจ็บปวดก็แล่นริ้วตั้งแต่รากผมไปจนถึงปลายเล็บเท้า

 

 

 

 

เอ่อ แล้วทำไมฉันถึงนอนแก้ผ้าล่ะ หรือเมาแล้วถอด?

 

 

 

 

 

 

โอ๊ะโอ คิดว่าได้กลิ่นแพนเค้กจากข้างล่างนะ 

กลิ่นหอมๆนั่นทำให้ท้องมันประท้วงกันซะดังโครกคราก 

 

 

 

 

 

แต่ว่า ตอนนี้ฉันคิดว่าต้องไปอ้วกก่อน 
เพราะถ้าฝืนลงไปจัดการแพนเค้กสุดเลิฟตอนนี้



มันคงจะออกมาทั้งของใหม่และของเก่า

 

 

 

 

______________________

 

 

 

 

ฉันหยุดอยู่หน้ากระจก

เงาสะท้อนอยู่มันผีตายซากชัดๆ
ผมยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง แถมเหม็นเหล้าหึ่ง

 

 

 

ฉันขยี้ตาสองสามทีก่อนจะรู้สึกประหลาดใจ(มาก)เมื่อเห็นรอยดูดเป็นจ้ำๆที่คอ

 

 

"นี่มันบ้าอะไรกันวะเนี่ย"

 

 

 

 

เมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้น

ฉันเผลอไปหิ้วสาวๆมาหรือเปล่า

แล้วถ้าเกิดฉันหิ้วมาตอนนี้ยัยนั่นไปนอนอืดอยู่ที่ไหนล่ะ???????????!

 

 

 

 

ฉันคว้าบอกเซอร์มาใส่ลวกๆก่อนจะรีบลงบันได

 

 

 

 

"ไนออล!"

ลูอิสตะโกนเรียกเสียงดัง

 

 

 

 

 

"เงียบน่า ลู ฉันปวดหัวจะตายแล้ว!"

 

 

ฉันมองไปรอบๆห้องครัว ก่อนจะพบว่าเลียมกำลังทำอาหารอยู่
ยังไม่ทันจะอ้าปากพูดอะไร ก็มีมารพูดแทรก(แย่งซีน)ซะก่อน

 

"เห้ย ไนออลนั่นอะไรน่ะ"

เซนก้มหน้าลงมาใกล้คอขอฉัน แล้วกดนิ้วลงเบาๆที่รอยนั่น

 

 

 

"นายไปโดนใครกัดมาล่ะไนออล"

แฮรี่ถามฉันด้วยท่าทีขำๆ

 

 

 

 

 

"ไม่รู้สิ ฉันจำไม่ได้จริงๆ"

แค่ตื่นมาแล้วรู้ว่าตัวเองแก้ผ้าก็ช็อคพอแล้ว
คนเค้าอุตสาห์เงียบ ไม่พูดถึง ยังจะเห็นกันอีก
จะตาดีมากเกินไปแล้วนะ!! 

 

 

"นั่นสิ เมื่อคืนพวกเราเมากันทุกคนเลย ฉันเองก็จำอะไรไม่ได้เหมือนนายนั่นแหละ"

หนุ่มลูกครึ่งกล่าวซ้ำก่อนหนัไปพูดกับเลียม

 

 

 

 

"แล้วนายล่ะเลียม จำได้มั้ย?"

 

 

รู้สึกว่าเขาจะสะดุ้งนิดๆ เมื่อได้ยินชื่อตัวเอง

 

 

 

"ฉัน เอ่อ ไม่ล่ะ จำไม่ได้เหมือนกัน"

 

 

 

 

หลังจากที่เลียมทำอาหารเสร็จ ประเด็นนี้ก็ถูกปิดไปอย่างกระทันหัน

เราทุกคนต่างพากันยกแพนเค้กมาตั้งบนโต๊ะ และเริ่มจัดการกับอาหารเช้า เอ่อ เกือบสาย

 

 

 

 

ผ่านไปประมาณสองสามนาทีแฮรี่ก็ตะโกนเสียงดังลั่นราวกับลูอิสท้อง

 

 

 

 

"เลียมก็มีรอยที่คอเหมือนกันนี่!!"

 

แล้วทุกคนก็พร้อมใจกันจ้องไปที่คอของเลียมก่อนจะหันมามองฉัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

shit...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"โหยยย พวกนายโชคดีชะมัด!! ได้กกสาวด้วย!!"

 

 

เซนเอ่ยขึ้น แล้วหันไปกระซวกแพนเค้กต่อ
ฉันครางในลำคอเบาๆ รีบๆจัดการกับอาหารตรงหน้าให้หมด

แล้วมุ่งหน้ากลับห้อง

 

 

 

 

 

ขณะที่ฉันกำลังจะทิ้งตัวลงบนเตียงเพื่อหลับเอาแรงสักงีบ เท้าก็เหยียบอะไรบางอย่าง

จากสัมผัสแล้วน่าจะเป็นเสื้อผ้า

 

 

 

 

พอลองก้มลงไปดูก็เป็นอย่างที่คิด นี่ฉันเมาแล้วถอดจริงๆเหรอเนี่ย?

 

 

แต่ เอ๊ะ นั่นมันกางกางเลียมนี่นา ทำไมมาอยู่ในห้องฉันล่ะ

รูมเมทฉันคือเซน แล้วเมื่อคืนเซนก็นอนที่โซฟาชั้นล่าง

 

 

 

 

 

ขณะที่กำลังคิดสายตาก็มองรอบๆห้องเหมือนเครื่องแสกน

นั่นมันเสื้อเชิ้ต เข็มขัด ถุงเท้า เนคไท ของเลียม

 

 

 

It's everything about Liam, Liam, Liam.

 
It's everything about Liam!!

 

เสื้อผ้าทุกชิ้น ยกเว้นบอกเซอร์ของเลียมกระจัดกระจายอยู่ทั่วห้อง

 

 

 

 

 

 

เอาล่ะ ตอนนี้ถึงเวลาที่นักสืบไนออล ฮอแรนออกโรงแล้ว

 

สถานการณ์คือ ตื่นเช้ามาพบว่าตัวเองนอนแก้ผ้ารับลมอยู่บนเตียง

และถึงฉันเมา ฉันก็แน่ใจสุดๆๆๆๆว่าฉันไม่ใช่พวกเมาแล้วถอด เพราะนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันเมาเหมือนหมาแบบนี้

 

 

 

จากเงื่อนงำทั้งหมดพอจะสรุปได้ว่า ถ้าฉันเมาแล้วกลับมานอนที่ห้อง  จริงๆ  เสื้อผ้าต้องอยู่ครบ

เอ่อ แบบว่าอยู่บนตัวฉันอ่ะนะ

 

 

คิดได้อย่างนั้นฉันก็รีบลงบันไดมาหาเลียม และพบว่าคนตัวสูงกำลังนั่งดูทีวีอยู่คนเดียว

 

 

ซึ่งเป็นอะไรที่เหมาะมาก

 

 

 

 

 

 

ฉันนั่งลงข้างๆเขา ก่อนเอ่ยปาก

 

 

 

 

 

 

"เลียม ฉันคิด่าเราต้องคุยกันนะ"
แด๊ดดี้ไดเร็กชั่นปิดทีวีแล้วหันมามอง รู้สึกแปลกๆบอกไม่ถูก

 

 

 

"เมื่อคืนนายไม่ได้ดื่มเลย นายน่าจะจำได้นะว่าเกิดอะไรขึ้น"

 

 

 

เลียมเลียรีมฝีปากช้าๆ ก่อนจะพยักหน้า
ฉันทำใจรวบรวมความกล้าทั้งหมด ก่อนจะถามคำถามคาใจออกไป

 




"เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น"

 

.
.

.

 

"นายคิดว่าอะไรล่ะ"

 

 

เขาตอบยิ้มๆ

 

 

"เรา....?"

 

 

ร่างสูงหัวเราะเบาๆ ก่อนจะพยักหน้า

 

อารมณ์ของไนออล ฮอแรนแห่ง One Direction ตอนนี้สามารถอธิบายได้สั้นๆว่า

 

 

 

 

 

ช็อค SHOCK!!

 

 

 

 

 

 

 

ฉันพูดไม่ออก เหมือนเป็นใบ้ไปชั่วขณะ

ฉันกับเลียม?? แต่ว่าสมองขาวโพลนไปหมด จำอะไรไม่ได้สักอย่าง

 

 

 

แต่พอลองนึกดูดีๆแล้วก็พอจะรู้สึกถึงความเหนียวเหนอะในช่องทางด้านหลัง

 

 

 

 

 

 

แสดงว่าฉันโดนกด???

 

 

 

 

 

 

SHIT SHIT SHIT SHIT SHIT!!!

 

 

 

 

 

ก็ไม่รู้หรอกนะว่าควรจะช็อคเรื่องอะไรมากกว่ากัน ระหว่างโดนฉันผู้ชายกด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

หรือว่าเรื่องที่เลียมกดฉัน ทั้งๆที่มีสติเต็มร้อย!!!

 

 

 

 

 

____________________________

 

 

 

#Translator Zone

 

ปาดเหงื่อ เหนื่อยจริงๆค่ะ

 

เม้นหน่อยนะคะ :)


*พอลองดูดีๆแล้ว เจอคำผิด + เว้นวรรคผิดเยอะสุดๆ
แถมยังลืมใส่คำพูดของไนออลตอนที่ถามเลียมอีก อ่านแล้วงงเต๊กเลยทีเดียว

ไนออลมันถามตอนไหนฟระ?? ทำไมเลียมตอบแล้ว หรือเขามีพลังจิต!!?

ข้อผิดพลาดเยอะโฮก TTOTT

พอแก้แล้วรู้สึกว่า เฮ้อ เรานี่ทำงานไม่เรียบร้อยเลยจริงๆ =3=''''