คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ทิวทัศน์เมืองบาดาล
อนที่ 2
“ท่านพ่อเหุใเราึ้อรัษาศีล้วยเล่าเ้าะ”
หิสาวถามในสิ่ที่สสัยมา้านาน เพราะทุวันอุโบสถ เธอมัะิามมาราและบิามาที่พระอุโบสถเสมอ
“เพราะเรานับถือพระพุทธศาสนาอย่าไรเล่า ลู”
“เรามีพระพุทธอ์ มีพระธรรมำสอน มีพระรันรัยเป็นที่ยึเหนี่ยวิใ หาเราประพฤินอยู่ในศีลธรรมอันี บารมี็ะบัเิ”
เมื่อเห็นธิาทำหน้าไม่เ้าใ ท่านึ้อพาเธอมาแสวหาำอบ้วยัวเอ
......................
ท่านพาร่าโปร่าม เินพ้นเ้าเมหาวิหาร ทั้สอเป็นุเ่นพอสมวร เพราะธนสุทโธนารานั้นมีวามส่าาม น่าเราม และท่านเินมาับสรีสาวโสภา นน้อมอเหลียว้ำอีที แ่ะมีใรรู้บ้าว่า ท่านไม่ไ้่าับมาเที่ยวเป็นเพื่อนเ็นหนึ่เลย
“ที่นี่ไม่เหมือนบ้านเราเลยนะะ วุ่นวายเหลือเิน”
“ทุน็่าะแสวหาวามสะวสบายให้แ่ัวเอน่ะลู”
นาบิา ี้วนให้เธอูรูปปิมารรม ามถนน
“พวเามีรูปปั้นเรา้วยแหละ่ะ”
เธอี้มือไปยัพานานายาว นานไปามทาเ้าวิหาร
“็เพราะว่าเราาวบาาล มีวามผูพันับพระพุทธศาสนามาเป็นเวลา้านานแล้วน่ะสิ อย่าเ้าายสิทธัถะ ะผนว ็ไ้ท่านมุลินนาราแผ่พัพานเ็เศียร เพื่อป้อันฝนและอันรายแ่พระอ์
เป็นที่มาอพระพุทธรูปปานาปรอย่าไรล่ะ”
ท่านพูพลาี้มือไปยัพระพุทธรูปอ์ให่ที่มีพานานหาล้อมไว้แล้วแผ่พัพานโยรอบอย่าที่อธิบายไว้ในเบื้อ้น
ทั้สอเินมรอบวัอย่าสบายใ ู่ๆ ธิาเิวิเวียนทรัวไม่อยู่
“ลี เป็นอันใไปลู”
“ลูเหนื่อยนิหน่อยเ้า่ะ” ใบหน้าที่เยแ่มใสเป็นนิเผือสีลไป ธนสุทโธึระลึไ้ว่า เธอเพิ่เยมาเินเป็นรั้แร ะเพลียเินไป
ท่านแะแนเป็นเิเือนว่าลับไ้แล้ว
หามีนสัเสันิ ะพบว่า มีร่าสูให่ที่เินเียไปับร่าอรร ลพายเรือลำเล็ที่ริมฝั่น้ำ น่าแปลที่เรือลำนั้นเลื่อนที่ไ้เอ ่อนะ่อยๆลืนหายไปับสายน้ำยามโพล้เพล้ในที่สุ
................................
มัุรีเทวีำลันั่ไม่ิ ไม่ใ่เพราะห่วสวามี แ่ท่านลับเป็นห่วนรัลิาที่ไม่เยไปโลมนุษย์นานอย่านี้
“มาแล้วเพะ พระมเหสี”
นันทาเป็นนาำนัลที่อยูแลธิาสาว ู่ับาลี แ่ไปๆมาๆลับ้อมาูแลเธอมาว่า เพราะหิสาวอบแอบไปเที่ยวเล่นเป็นประำ
“มาันพอี เป็นไบ้าลู”
พระนาเินไปลูบหน้าลูบหลั เมื่อมอเห็นว่าธิามีสีหน้าอ่อนเพลีย
“สนุมาเพะ ท่านแม่”
“เนี่ย เป็นเพราะท่านพี่แหละ” นาหันไป้อนสวามี ่อนเรียนาพี่เลี้ยทั้สอมาพาธิาไปพั
เมื่อลับร่านทั้สาม พระอ์ทรสวมอมเหสี ่อนะเอ่ยอย่าอารม์ี
“อะไรันเล่า มเหสีแห่เรา”
“ลูเรายัเ็ ท่านพาไปะลอนอย่านั้นเี๋ยว็ไม่สบายันพอี”
“เอาไว้สัพั นาปรับัวไ้เอ”
อมนาินทร์ล่าว เพราะนาพิภพำเป็น้ออยสอส่อวามเป็นไปยัโลมนุษย์เสมอ ว่ามีพระเิอาารย์ท่านใที่มีบารมี บะแ่ล้า หรือบรรลุพระอรหัน์ เพื่อที่ะนิมน์ท่านลมาเทศนาโปรสัว์ในอาาัรอท่าน
รวมไปถึอยสำรวว่า มนุษย์ไ้บุรุอาาเอท่านถึไหนแล้ว หาเป็นพวใบาปหยาบ้า็ะโนลโทษที่แ่าันออไป
................
ร่าระหนั่ หย่อนใอยู่ริมสระโบรี ที่ริมสระล้วนประับ้วยแ้วไพูรย์ระยับามับา อบัวให่เท่าล้อเวียนทั้ห้ายับานสะพรั่ส่ลิ่นหอมไปทั่วพิภพบาาล
ิใเธอระหวัถึายหนุ่มที่ไ้พบเมื่อหลายวัน่อน เาเป็นมนุษย์หรือเปล่านั้นเธอไม่แน่ใ แ่ไม่ใ่เหล่านาาแน่นอน เพราะไม่ว่าะอยู่ในร่าแปลอย่าไร เธอ็ย่อม้อมอร่าที่แท้ริออ
วามหล่อเหลา อีทั้ามส่าหาใรเทียมไ้ยา ยัรึอยู่ในหทัยวน้อยเสมอ
“พระธิาเพะ” นันทานั่นเอ เป็นผู้ปลุเธอาภวั์
“มีอะไรหรือนันทา” เสียหวานใส ที่หันไปส่ยิ้มให้นาพี่เลี้ย ที่มีอายุหลายร้อยปีแล้ว แ่ยัูไม่แ่ไปว่าเธอเท่าไหร่นั
“หม่อมันะมาวนไปเินเล่นทาโน้นเพะ”
ทาโน้นที่ว่า ือ อุทยานหลวนั่นเอ ที่นี่มี้นไม้ และนนานานิ แ่้นไม้เหล่านั้นล้วนเป็นแ้วมี อผล ล้วนแ่เป็นทอำ ไม่เว้นแม้ระทั่พ้นทรายาวละเอียที่เลาะเลียบมานั้น ้อนรว้าทาเินยัรันมีหลาสี ทั้เียวั่มร ทับทิม ไพลิน มุ นาีนาาาวบาาลไม่เยให้วามสนใับเพรพลอยพวนี้ เหุเพราะแทบทุที่็ล้วนแล้วแ่เ็มไป้วยอเหล่านี้ทั้สิ้น
ผิันแ่ว่าวามวิิรามอาเทียบไม่ไ้ับปราสาทหลวอนาราาแห่ท้อนที
“นันทาเยไปเมือมนุษย์หรือเปล่า”
พี่เลี้ยสาวส่ายหน้า ยิ้มในวามุนอเธอ ถามอย่านี้ะหาทาหนีไปเที่ยวอย่าแน่นอน
“บ่อยไปเพะ”
“ริเหรอ”าลมโทีู่เหมือนว่าะโว่าเิมเสียอี
“เมื่อ่อนพระธิาะำเนิ ท่านธนสุทโธับพระมเหสี ึ้นไปทำบุบ่อยเพะ”
เมื่อน่าถาม มาเอน่าอบ เรื่อมันเลยยาวอย่าเ่นทุรา
“พระบิาอพระอ์น่ะ ท่านมัะพานาำนัลลอนทหารั้นผู้ให่ไปฟัธรรมาพระอาารย์ผู้ทรศีลอย่าสม่ำเสมอ เราะรอนระทั่มื ถึไ้แปลายไป บารา็สิบ บารา็เป็นร้อยน่ะเพะ”
“เหรอ เรายัไม่เยฟัธรรมเลยสัรั้”
นที่ยัอ่อนวัย ยัอยารู้่อไปว่า ารฟัพระธรรมเทศนาืออะไร
“ลับันีว่าเพะ เี๋ยวพระเทวีะามหา”
หิสาวลุเินามอย่าว่า่าย เินลับเ้าไปยัเวยัน์มหาปราสาท ในใ่อที่ำว่าฟัธรรม นลืมบุรุษผู้นั้นไปสิ้น
.....................
ความคิดเห็น