My Mr. flurry นายใช่ไหมที่ป่วนใจฉัน

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 : รู้จักฉัน

 

ณ.ตึกA เวลา 18.00 น.
 

      บรรยากาศแบบนี้อีกแล้วสิน้ะ พู่ใหม ฝันร้ายที่ฉันยังจำฝังใจ ทำไมถึงไม่เคยลืม เวลาที่ฉันไม่สบายใจหรือมีปัญหา ฉันชอบมานั่งที่นี้มาร้องไห้ที่นี้ เพราะเป็นที่โปรดของฉัน เป็นมุมเล็กๆของตึกชั้นบนสุดที่สมมารถปีนขึ้นไปนั่งได้ เป็นที่รกหน่อยๆเพราะภารโรงไม่ได้ขึ้นมาทำความสะอาด ตอนนี้เด็กนักเรียนก็กลับไปเกือบหมดแล้ว แต่ก็ยังมีบางคนยังเรียนพิเศษอยู่ซึ้งพรุ่งนี้ก็เปิดเทอมวันแรกแล้ว หลายๆคนเตรียมตัวอย่างดี เพื่อต้อนรับการเปิดเทอม โรงเรียนเอดินเบริร์กที่นี้มีทั้งระดับชั้นตั้งแต่ มัธยมต้น มัธยมปลาย จนถึงมหาลัย ที่ฉันชอบโรงเรียนนี้มีหลายเหตุผลแต่เหตุผลหนึ่งฉันกลัวการจากลา ซึ้งตอนนี้ฉันมีเพื่อนสนิทสองคน ชื่อลูกกวาดและใบชา เป็นเพื่อนกันมา ห้าปีแล้ว ซี้ปึ้กเลยทีเดียว ในเวลาที่มีปัญหานางสองคนนี้ก็จะช่วยฉันเสมอ ในทุกๆเรื่อง

       ลูกกวาด ดูเป็นผู้หญิงหวานๆตามชื่อของเธอเลย ลูกกวาดนี่แหละที่เอาแต่บ่นถึงตัวฉัน แต่อย่าให้เธอโกรธเชียวล้ะ 

       ใบชา เป็นคนง่ายๆ สบายๆ บางครั้งเธอดูแมนๆยิ่งกว่าผู้ชายเสียอีก 

‪ตึ้ด‬ ๆ ! เสียงข้อความเข้าซึ้งแน่นอนที่ข้อความนี้ ยัยลูกกวาดเธอเป็นคนส่งมา 

" พู่ใหมกลับบ้านพักได้แล้ว จะได้จัดของสักที ที่นี้มีอะไรให้ช่วยกันทำน้ะจ้ะ! "
 

คงถึงเวลาที่ฉันจะต้องกลับบ้านพักแล้ว 
 

        บ้านพักที่นี้เราอยู่กันสามคน ซึ้งอย่างที่บอกพรุ่งนี้เปิดเทอม พวกเราก็เลยขนของจากบ้านกลับมาที่นี้ ซึ้งจริงๆแล้วฉันจะอยากจะเปิดเทอมใจจะขาด ปิดเทอมไม่เคยมีความหมายอะไรสำหรับฉันอยู่แล้ว กลับบ้านไปทั้งเดือนพ่อแม่ได้กลับมาอยู่บ้านกับฉันแค่วันเดียว วันเดียวเท่านั้น สองคนนั้นทำแต่งาน ไม่เคยสนใจอะไรกันอยู่แล้ว ไม่แม้จะมีเวลารับฟังเรื่องน่าตื้นเต้นของฉันที่ฉันสอบได้ที่หนึ่งของห้อง ได้ที่สองของระดับชั้น พ่อแม่ไม่เคยใส่ใจ 

ถึงที่พักสักที กว่าจะจัดของเสร็จก็เกือบห้าทุ่ม และฉันก็ได้เห็นจดหมายสีขาว ตั้งอยู่บนโต๊ะ ซึ่งนี้ก็ไม่อะไรแน่นอกจากเงินที่พ่อกับแม่ฉันส่งมา แค่โน้ตอวยพรก็ไม่เคยมี แต่พรุ่งนี้ก็จะเปิดเทอมแล้ว พรุ่งนี้คงมีอะไรที่ดีกว่าวันนี้
 

ใบชา : นอนได้แล้วพู่ใหม พรุ่งนี้แกขี้เซาอีกแน่

ลูกกวาด : ฝันดีน้ะ

ฉัน : เช่นกันน้ะ
 

ในตอนนี้ฉันพูดอะไรไม่ออกแล้วจริงๆ