คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2
บทที่ 2
“เอ้านี่ กล้องถ่ายรูป” เขาโยนกล้องถ่ายรูปที่ต้องนำไปแสดงให้แม่ของริรินดาเห็นเป็นหลีกฐาน
“เพื่ออะไรค่ะ พี่วอริค ??”
“ก็แม่เธอบอกให้ถ่ายรูปเป็นหลักฐานไม่ใช่หรอ” นัยน์ตาสีดำรับกับคิ้วหนา บ่งบอกสีหน้าเอือมระอาเต็มทน
“เกือบลืมไปแล้วนะเนี่ย ขอบคุณที่เตือนนคะ”
“อ่อ อีกอย่างเรียกพี่ว่า ‘วิค’ ก็ได้ ไอ้วอริคมันยาวๆไป ไม่ค่อยชิน”
“ได้เลย ‘วิค’ ”
“ไม่คิดจะเติมคำว่าพี่ลงไปหน่อยหรอ”
“อ่อ พอดีลืมตัวน่ะคะ พูดตามพี่วิคเมื่อตะกี้ ฮ่าๆ”
“เอาเหอะๆ ถ่ายไปสัก รูปก็พอ ฉันไม่อยากอยู่กับเธอนานนักหรอก เสร็จแล้วไปเก็บของนะ กลับบ้านกัน ”
“คิดว่าลินอยากอยู่นักหรอคะ !!” ริรินดาสวนกลับทันควัน ทำให้เจ้าของนัยตาสีดำส่งสายตาอาฆาตมาให้
สบายจัง อยากอดหมอนข้างจังเลย ฉันเอื้อมมือไปหยิบหมอนข้างมากอด จากนั้น…….
เอี๊ยด!!!!
“ลิน!! เธอจะบ้ารึไง ฮะ!!” ริรินดาสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเขาตะคอก
“บ้าอะไรคะ ?? ลินแค่จะกอดหมอนข้างเท่านั้น”
“แล้วไหนหมอนข้าง ?? หมอนข้างของลินคือมือพี่นะ เอามือพี่ไปกอดแล้วพี่จะขับรถยังไง”
“อ่อ งั้นหรอค่ะ ขอโทษค่ะ พอดีหลับสบายไปหน่อย”
“ไปนอนด้านหลังเลยไป ก่อนที่พี่จะไปขับรถชนใครเขา”
“ค่า” เธอยอมทำตามโดยดีแต่ก็มิวายฆาตโทษไว้แก้แค้นครั้งหน้า
“แม่ขา พ่อขา ลินกลับมาแล้วค่ะ”
“จ๊ะ แล้วไหนวอริคล่ะ ลูกเขยแม่อยู่ไหนเนี่ย”
“อยู่นี่ค้าบ คุณแม่ของฮันนี่ ผมอยู่นี่ แล้วนี่ก็ของฝากของคุณแม่กับคุณพ่อครับ” นัยน์ตาดำส่งสายตากวนๆมาให้
“ขอบใจจ๊ะลูกเขยสุดที่รัก”
“รักกันจริงนะคะเนี่ย คุณพ่อดูสิค่ะ” ริรินดาหันไปอ้อนพ่อ
“ลูกก็อย่าอิจฉาพี่เค้าได้ไหม แหมขี้อิจฉาตั้งแต่เล็กจนโตเลยนะเรา วอริคล่ะ ลูกเหนื่อยไหม ลินไปหาน้ำหาท่ามาให้พี่เขาดื่มหน่อยสิลูก” นี่พ่อของเธฮก็เป็นไปอีกคนหรอเนี่ย
“ค่า” เมื่อริรินดาเดินเข้ามาในครัวเธอก็คิดวิธีแก้แค้นออก เธอเดินไปหยิบแก้วน้ำ 4 แก้ว 3 แก้วแรกเธอรินน้ำส้มลงไปส่วนอีกแก้วเธอรินน้ำเปล่า จากนั้นก็ใส่เกลือลงไปนิด บีบน้ำมะนาวลงไปหน่อย รสชาติมันคงดีพิลึก จากนั้นก็เดินไปเสิร์ฟน้ำ และแน่นอนน้ำส้มต้องเป็นของเธอ ของพ่อและแม่นั้นเอง แต่บางทีเหตุการณ์ก็ไม่ได้เป็นไปตามแผนที่วางไว้ เมื่อ
“แม่ครับ ที่บ้านดื่มน้ำฝนกันเหรอครับ”
“ไม่ใช่จ๊ะ ทำไมเหรอ”
“ผมว่ารสชาติมันเฝื่อนๆน่ะครับ”
“ไม่หรอกค่ะดาร์ลิ่ง ดื่มๆไปเถอะค่ะ ” ฉันหันไปยักคิ้วกวนๆใส่เขา ฉันขัด
“คุณแม่ครับ ผมว่าคุณแม่ลองชิมดีกว่านะครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะแม่ เดี๋ยวลินจะดื่มโชว์เอง ว่ามันจืดเหมือนน้ำทั่วไปนี่แหละ” ริรินดาว่าพลางเดินไปหยิบแก้วเขา แล้วดื่มน้ำรวดเดียวหมด อี๋!!! นี่ถ้าไม่ใช่เพราะต้องทำลายหลักฐานเธอไม่มีวันกลืนมันลงไปแน่ รสชาติยังกับน้ำล้างจานแน่ะ จะอ้วก !! เธอดื่มเสร็จ เขาก็ส่งสายตามีชัยมาให้ มันน่านักผู้ชายคนนี้
.”ดาร์ลิ่ง พอดีลินลืมตัวดื่มหมดแล้ว งั้นเดี๋ยวลินไปเอามาให้ใหม่ดีกว่านะคะ” หึ ฉันจะแก้แค้น
“ฮันนี่ของผมไม่ต้องลำบากหรอกครับ เดี๋ยวผมต้องรีบไปเคลียร์งานต่อลาก่อนนะครับคุณพ่อ คุณแม่ ”
หา อะไรนะ จะไปแล้ว โธ่เว้ย ทำไมนายนี่เอาตัวรอดได้ตลอดเลยนะ ไว้เธอเอาคืนวันหลังก็ได้ เฮ้อ ปลอบใจตัวเองไม่รู้ว่าเอาคืนของเธอเนี่ย จะกลายเป็นให้ทุกข์แก่ท่าน ทุกข์นั้นถึงตัว รึเปล่า เฮ้อ
“ลินจะไปทำงานแล้วเหรอลูก”
“ใช่ค่ะแม่ มีอะไรรึเปล่าคะ ?”
“อ๋อ แม่จะฝากของว่างไปให้ดาร์ลิ่งของลูกหน่อย เดี๋ยวลูกแวะเอาไปให้หน่อยนะ ทางผ่านพอดีใช่ไหม” ได้ยินคำว่าดาร์ลิ่งแล้วจะอ้วกเป็นน้ำล้างจาน อี๋!!! ขนลุก สกปรกที่สุด
“ไม่ใช่ค่ะ ถ้าลินไปทางนั้น ลินจะต้องขับรถอ้อม เสียเวลาเกือบหนึ่งชั่วโมงเลยนะค่ะ”
“อย่าเถียง แม่บอกว่าทางผ่านก็ต้องทางผ่าน ตกลงจะไปไหม”
“ถึงลินตอบว่าไม่ แม่ก็บังคับลินอยู่ดีแหละค่ะ ลินรู้”
“รู้ก็ดี แม่ขี้เกียจพูด”
“ค่า”
เมื่อร่างบางก้าวเข้ามาในบริษัท ริรินดาก็ต้องตะลึง เมื่อพบว่าบริษัทของเจ้าของนัยตาสีดำนั้นตกแต่งสวยงามสมกับเป็นบริษัทที่รับออกแบบโครงสร้างของโครงการบ้านจัดสรรทั่วเมือง
“ขอโทษนะคะ ฝากของให้คุณวอริคหน่อยค่ะ” ริรินดาพูดกับประชาสัมพัธ์ของบริษัท
“จะให้แจ้งว่าใครฝากมาคะ ?”
“บอกว่าฮันนี่ของดาร์ลิ่งฝากมาค่ะ” ฉันยิ้มหวานให้กับพนักงานที่ทำหน้าเอ๋อ
ฮ่าๆ เสร็จฉันล่ะดาร์ลิงค์ของฉัน อ้วก !!!!
ความคิดเห็น