คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Ep.9 อะไรยังไง?
[Earn talks]
ตึ๊ง ตึ่ง ตึง ตึ่ง.. ตึ่ง ตึง ตึ๊ง ตึ่ง...
เสียงสัญญาณออดดัง
บอกเตือนว่าเหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมงสำหรับการสอบ
“เฮ้อ... อีกตั้งนานกว่าจะมีคนขึ้นมา”ฉันบ่นด้วยควมเบื่อหน่าย
พร้อมมองออกไปยังสถานศึกษาใหม่ที่ไม่คุ้นตาเลยสักกะนิด
ถึงแม้ว่าบ้านจะใกล้โรงเรียนก็เถอะนะ - -
ตอนนี้ฉันกำลังนั่งเล่นที่อยู่อาคารเรียนชั้นสองเรื่อยเปื่อย
ซึ่งห้องสอบที่ฉันเรียน นั้นคือชั้นสาม
แต่เหตุเพราะชั้นบนนั้น
มันทำให้ฉันมองวิวไม่สวย
ด้วยต้นไม้ที่สูงใหญ่นั้น
จึงทำให้ฉันลงมาดูวิวข้างล่าง
เพราะอย่างน้อยก็เห็นวิวได้สวยกว่า
ฉันมองออกไปข้างหน้ายังพื้นที่ที่กว้างขวาง
อืม จะว่าไปดูดีๆแล้วโรงเรียนนี้ก็สวยดีนะ :)
และในระหว่างที่ฉันกำลังทอดสายตามองดูวิวทิวทัศเรื่อยเปื่อยนั้นเอง...
”เฮ๊ยมึง เบาๆหน่อยสิ กูเจ็บนะ!”เสียงใครบางคนเอะอ่ะดังขึ้นมาจากชั้นล่าง
“เฮ๊ยกี้ กูบอกเบาๆ กูเจ็บ”เสียงใครทำอะไรกันนะ?
“โอ๊ยกี้!!!”เสียงคนเอะอะโวยวายและเสียงฝีเท้าที่กำลังเร่งขึ้นมาทางนี้เรื่อยๆ
“อ่.. เอาไงดีเรา”ฉันหันซ้ายหันขวา
ด้วยกลัวว่าจะมีเรื่องทะเลาะตบตี(ไรท์เตอร์:ผมว่าต่อยมากกว่านะเอิร์น-*-)
ทำไงดีๆๆๆ !!><
หลบไหนดีเนี้ยเรา !!
และฉันก็บังเอิญ มองไปเห็นห้องใกล้ๆนี้
ที่ติดอยู่ข้างบันไดว่างอยู่พอดี
ฉันเลยเข้าไปส่องดู
”ไม่มีใครอยู่สินะ”ฉันหลบอยู่ในห้องนั้นสักพัก
ก็มีคนเดินมาหยุดอยู่ตรงบันไดชั้นสองนี้จริงๆด้วย
“โอ๊ย”เสียงใครร้องน่ะ !
ฉันแอบส่องดู แต่ไม่ค่อยเห็นหน้าแฮ๊ะ
”ก่.. กูขอโทษ เค้กเจ็บตรงไหนเปล่า”ผู้ชายร่างสูงๆคนนึก
กำลังย่อตัวมาขอโทษผู้ชายตัวเล็กๆร่างบางๆ
“เค้ก...เราขอโทษนะ เจ็บตรงไหนมั๊ย มากี้ช่วย”
ร่างสูงค่อยๆพยุงตัวร่างบางขึ้นอย่างทะนุทะหนอม
(ไรท์เตอร์:ทะนุทะหนอมเลยหรอ!*-*?)และเบามือ
“อย่ามายุ่ง!”ร่างบางใช้มือปัดมือรางสูงออกอย่างแรง
ด้วยความโกรธ และเดินนำหน้าขึ้นบันไดไปยังชั้นสาม
ด้วยขาที่ก้าวออกมาช้าๆอย่างกระเผกๆ
”เค้ก กี้ขอโทษ”ร่างสูงตะโกนออกมาอย่างดังและรีบเดินตามไป
คอยพยุงตัวให้ร่างบางอย่างอ่อนโยน
”ใครกันนะสองคนนี้ ทะเลาะอะไรกัน?”ฉันพยายามมองให้ชัดๆ
เฮ๊ยมึง เบาๆหน่อยสิ กูเจ็บนะ! แม้เพียงเสียงคนอื่น
เฮ๊ยกี้ กูบอกเบาๆกูเจ็บ ฉันยังคงจำเรื่องราวได้ดี
โอ๊ยกี้!!! ไม่รู้ฉันคิดถูกเวลารึเปล่า
โอ๊ย ยิ่งเสียงแบบนี้มัน...
ก่... กูขอโทษ เค้กเจ็บตรงไหนเปล่า ผู้ชายร่างสูงค่อยๆพยุงผู้ชายร่างบางคนนั้น...
เค้ก...เราขอโทษนะ เจ็บตรงไหนมั๊ย และด้วยเสียงและถ้อยคำกิริยาที่เปลี่ยนไปนั้น.....
อย่ามายุ่ง! อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!>< ฉันจะละลาย
นี่มันเป็นอะไรที่น่าตื่นเต้นเร้าใจมากกกกกกกกกกกกก!!!=,.=
มันน่าฟินยิ่งกว่านิยายซะอีก
นี่มัน Yaoi ชัดๆอ่ะ =/////=
โอ้ยยย อย่างนี้ชีวิตใหม่ในโรงเรียนมัธยมนี้
ก็ไม่น่าเบื่อแล้วสิ *0*
บ้าจริง ฉันจะบ้าตาย
โอ้ยแม่แทบคลั่งค่ะ
อย่างนี้ต้องติดตามๆ ><
และเมื่อกี้...ทายซิฉันเห็นอะไร?
>< อร๊ายยย ให้เดาก็เดาไม่ถูกหรอก
ฉันเห็นหน้าพวกเขาทั้งสองคนแล้ว
ให้ตายสิ โชคชะตามันช่างเข้าข้างฉันจริงๆ
สองคนนั้นคือเพื่อนร่วมห้องของฉัน
ใช่แล้ว... แว๊บแรกก็นึกไม่ออก แต่ว่าหน้าตาคุ้นๆ
แต่มองไม่ชัด แต่หลังจากที่ฉันตามพวกเขาขึ้นไป
ก็ทำให้ฉันเห็นหน้าเขาได้ชัดขึ้นไปอีก ^^
“เค้ก... เค้ก... เค้ก...”ฉันที่กำลังตามพวกเค้าไปนั้น
จู่ๆก็เห็นร่างสูงเดินตามเข้าไปยังห้องสอบของพวกเรา
อ๊าาาาห์ ใช่แล้ว เพื่อนร่วมห้องฉันนี่เอง
แหม๋ ว่าแล้วเชียว ทำไมถึงหน้าคุ้นๆ อิอิ ><
^^ อิอิ โชคชะตาเป็นใจชะมัด
ตอนแรกฉันก็ไม่กล้าเข้าไปในห้องหรอก
เพราะฉันเห็นว่าพวกเขาทะเลาะอะไรกันอยู่ก็ไม่รู้
ฉันจึงคอยแอบฟังอยู่ ประตูหน้าห้องที่ปิดไว้นั้น
แถมประตูบานนั้นก็มีรูช่องเล็กๆพอให้มองเข้าไปได้นิดนึง
“เค้กกกกกกกกกกกกกก เราขอโทษนะ”
ร่างสูงเลื่อนเก้าอี้จากโต๊ะตัวเองมานั่งข้างกันติดกันกับร่างบาง
“กี้ขอโทษนะเค้ก”ร่างสูงเอ่ยปากขอโทษพร้อมชูนิ้วก้อยออกมา
(อร๊าย ช่างน่ารักอะไรขนาดนี้ >< ความสัมพันธ์ ระหว่างสองคนนี้
มันอะไรยังไงกันนะ ฉันต้องรู้ให้ได้ >///< ฟิน ฟิน ฟิน!!!!! แท่น แทน แท๊น!!!)
“เราดีกันนะ”ร่างสูงเลื่อนมือมาใกล้ร่างบางพร้อมขยับนิ้วก้อยนิดๆ
(อร๊ายยย ฉันเขินแทน >/////< ณ จุดๆนี้ ฟินค่ะ)
“นะนะนะนะนะนะ”ร่างสูงทำเสียงอ้อน
“ห่า!! ง้อยังกับกูเป็นผู้หญิง”ร่างบางตอบกลับอย่างเหวี่ยงๆ
(อ๊ะ แต่หน้าแดงด้วยโอ้ยยย ฉันฟิน ณ ตอนนี้
ฉันแอบส่องดูรูที่ช่องประตูได้สักพักแล้ว =//=
อะไรจะบังเอิญขนาดน้านนนนนนนนน)
“อ้าว หายโกรธเราแล้วหรอ”ร่างสูงทำท่าจะลุกขึ้นด้วยความดีใจ
“ยังเว้ย!!”ร่างบอกตอบกลับด้วยอารมณ์งอนๆ
(โอ้ยยยย พวกนายกำลังทำชั้นละลายอยู่นะ)
“ง่ะ ไมอะ คนหล่อมาง้อทั้งทีควรจะดีใจหน่อยนะน้องชาย”ร่างสูงพูดติดตลก
พร้อมๆกับเอานิ้วจิ้มแก้มร่างบางด้วย
(*0*!!อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย อยากจระกรี๊ด!!!><)
“เหอะๆ แล้วมึงแหละเป็นเชี้ยไร อยู่เฉยๆก็มาอารมณ์เสียใส่กู”
ร่างบางถามด้วยท่าทีงอนๆนิดๆ แต่ไร้เสียงตอบจากร่างสูงสักพัก
”ดีกันนะ”ร่างสูงเอ่ยพร้อมๆกับส่งยิ้มหวานและแววตาที่ดูเศร้าลงนิดๆ
“เออ ก็ด๊ะ!”ร่างบางยื่นนิ้วก้อยออกมานิดๆ
(อ๊าย ฉากนี้ฟินคะ ถ้าเป็นนิยายหยุดStopหยุดได้
ฉันจะวิ่งไปกรี๊ดดังๆ แล้ววิ่งกลับมาอ่านนิยายต่อ =..=
อะไรมันจะน่าจิ้น ฟินลงตัวกันขนาดนี้ ชีวิตจริงหาดูยาก)
“แต่!!”ร่างบางชักมือกลับอย่างกะทันหัน
(อ่าวกรรม - - ความฝันสะลายจร้า เหอะๆ =..=)
“แต่อะไร?”ร่างสูงถามด้วยทาทางสงสัยแต่ออกจะดีใจนิดๆ ที่ร่างบางยอมให้อภัย
“มึงต้องตอบกูมาก่อนว่ามึงทำอย่างนั้นทำไม”ร่างบากกล่าวด้วยน้าเสียงที่จริงจังน่าดู
“ก่... ก็... กู...”ร่างสูงหน้าซีดลงพร้อมตอบอย่างตะกุกตะกัก
“กู??”ร่างบางทวนคำตอบด้วยความโคตรสงสัย
(เออใช่! ฉันก็ลุ้นเหมือนกัน =..=)
“กู.....”ร่างสูงลากเสียงยาว
(บ้าจริง กูอะไรละ ?
ชักช้าอยู่นั่น ><
ฉันอยากรู้คำตอบจะแย่แล้วนะ!)
“กู....” นี่ฉันชะกะไม่ไหวแล้วนะ !
ฉันพังประตูเข้าไปบีบคอเค้นคำพูดมันดีมั๊ยเนี้ย >[]<’
“กูไม่รู้!!”ร่างสูงตอบ (ฉ่ะอึ๋ย!=..=
เงิบเลยฉัน อะไรของตานี่เนี้ย
โว้ยยยยยยยยยยยย อารมณ์ขึ้น หึ๊ยยยย ><)
“สัส! บอกมา”และดูเหมือนร่างบางจะไม่ยอม
และยังคงเค้นคำตอบนายร่างสูงนั้นออกมา
“ก็.. กูไม่ชอบอ่ะ”ร่ายสูงผ่อนเสียงลง
ไม่ชอบ เอ๊ะอะไรไม่ชอบกันนะ??
“ไม่ชอบเหี้ยไรของมึงว่ะ?”
ร่างบางยังคงไซร์ถามตอ
“ก็ไม่ชอบให้มึงไปคุยกับคนอื่นอ่ะ”
รางสูงตอบแบบเก้ๆกังๆพร้อมกับทำมือเกาหัวแก้เขินนิดๆ
อ๊าคคคค น่าแดงด้วย ><
อะไรกันๆ สองคนนี้ต้องมีซัมติงรองกันแน่ๆ
ฮ่าๆๆๆ อย่างนี้ต้องบุกเข้าไปถามๆ
“คุยกับคนอื่น? ใคร? อะไร? ยังไง?”
ดูเหมือนร่างบางจะไม่เข้าใจในคำตอบของร่างสูง...
“อะไรมึงวะ ถามอยู่ได้”ร่างสูงเอียงหน้าหลบพร้อมๆกับหน้าแดง
แหม๋...เขินล่ะสิ หึงก็บอกไปเถ้อ...
“เฮ๊ยมึงอย่าเนียน”ร่างบางยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆเพื่อฟังเสียงที่เบาลงๆของร่างสูง
“ห๊ะ อะไรนะ”ร่างบางถามทวนเสียงบางอย่างที่ร่างสูงพูดขึ้นอย่าเบามาก
ซึ่งฉันไม่ค่อยได้ยิน ถึงจะหูดีก็เถอะ
แต่เวลาแบบนี้ทำไมมันใช้ไม่ได้สักที
ทีตอนมีคนนินทาล่ะหูดีเชียว หึ๊ยยยยยยยยยยย ><
ร่างสูงพูดอะไรบางอย่างไม่รู้ซึ่งเบามาและเขากำลังหันไปทางร่างบางพอดี
แต่ร่างบางดั้นแนบหูอยู่ข้างหัวเขาพอดี
และทั้งสองเลย... (อ๊ากกกกก!!!!!!!!!!! หอมแก้ม >< ฉากนี้มันฟินค่ะ!)
ด้วยมุมที่ฉันมองเห็นทำให้จิ้นตนาการไปแบนั้นแต่ไม่ใช่เลย(เอ๊ะรึใช่จริงๆ*-*?)
ตอนนี้หน้าทั้งสองฝ่ายใกล้กันมาก จ้องตากันค้างเลยทีเดียว =///=
เฮ้อ.. นี่ที่เขาเรียกกันว่าตกอยู่ในภวังค์ อิอิ
ฉันอยากถ่ายรูปเก็บไว้จัง แต่มันไม่ใช่เวลานะ
นี่สองคนนี้มันชักจะมองหน้ากันนานไปล๊ะน้าาา
ให้ตายเถอะ จะแอบดูอย่างนี้เฉยๆหรอเรา
ถ้าคนอื่นขึ้นมานี่เราก็ไม่มีสิทธิ์ได้รู้น่ะสิ แถมน่าแตกเสียมรรยาทด้วย
โอ้ยยย ทำไงดีๆๆๆ T/\T
อ่อ อ๊อ ใช่ๆๆๆๆ!!!
ฉันเดินวนไปวนมาอยู่หน้าห้องก่อนจะคิดได้
ใช่ๆ เราต้องเข้าไป ><
ตึ๊ม!!!!
คิดดังนั้นฉันจึงรีบตัดสินใจกระชากประตูเข้าไปพร้อมกับทุบโต๊ะ
พร้อมๆกับตะโกนว่า”เฮ๊ยทำอะไรกันน่ะ!”
เสียงฉันคงดังพอ
ที่จะทำให้ทั้งสองคนนั้นได้สติและหันหน้ามาสนใจทางฉัน
“ป่... เปล่านี่”ร่างสูงตอบอย่างตะกุกตะกัก
(อ๋อ เราเองก็นึกว่าใครไอ่มิกกี้นี่เองเห็นเรียกแต่กี้ๆก็เลยงงว่าใคร - -)
“เฮ้ย! เราเห็นนร๊าาา”ฉันทำเสียงล้อเพื่อนชาย
ฮ่าๆ สะใจโคตรฟินเลย ><
“เฮ้ยบ้า เห็นอะไร”มิกตอบด้วยเสียงที่เหมือนกลัว
คงกลังว่าเราจะเข้ามาเห็นฉากนั้น...
“ก็.... เรา.. เห็น.. พวก.. นาย.. . . . . .. อ่ะน๊ะๆ ฮ่าๆๆ”
ฉันตอบการเว้นคำวรรคยาวๆเพื่อนให้เป็นการล่อแหลม
ฮ่าๆๆๆ แกล้งสองคนนี้นี่สนุกดีจัง ^^
อิอิ สนุกๆๆๆ เดี๋ยวต้องแกล้งอีกๆ คิคิ
“อะไรๆ พวกเราแค่คุยกันเฉยๆ
โด่ววว -0- เอิร์นอย่ามามั่วดิ”มิกตอบ
แบบเขินๆอายๆฉับแอบเห็นหน้าเขาแดงด้วย
“เฮ้ย! อะไรมิก ...เรายังไม่พูดอะไรเลยนะ ฮ่าๆๆ”
ฉันยังคงแกล้งเขาต่อ ^^
ก็มันสนุกอ่ะ แกล้งให้คนเขินนี่มัน...
โอ้ยสุดๆอ่ะ(ไรท์เตอร์:แหม๋สนุกขนาดนั้นเลยหรอ
อย่าให้แกโดนบ้างนะฉันจะขำให้หงายเงิบเลยคอยดู)
ฉันแอบมองหางตาไปทางเค้กบ้างนิดๆ
ดูเหมือนเขาจะเห็นนะ ไม่เอาไม่เนียนๆ
ไปหาที่นั่งก่อนดีกว่า
”อะไรๆ เราก็ยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ เธอและอย่ามาๆ”มิกตอบ
“ฮ่าๆๆ เออๆ แล้วไง๋ห้องเงียบเงี้ย”ฉันถามพวกเขา
เพราะในระหว่างที่มองหาโต๊ะนั้น
ฉันก็ไม่เห็นใครอยู่อีกเลยนอกจากพวกเรา
“ไม่รู้ดิ เรากับไอ่เค้กก็เพิ่งขึ้นมาอ่ะ”มิกตอบ
พร้อมกับกี้ตัวเองและชี้ไปทางเค้ก
”อ่าวหรอ... อืมมม เค้กดูเป็นคนเงียบๆเน๊อะ”ฉันเห็นดังนั้น
จึงพูดขึ้นพร้อมๆกับนั่งลงข้างๆมิก
เหมือนๆกับนั่งหันหน้าเข้ากันแหละ แต่จะเป็นลำเอียงอยู่ใกล้มิกมากกว่า
เพราะฉันสนิทกับเขามากกว่าเค้กที่เพิ่งย้ายมาเรียนที่เดียวกัน
(เนื่องด้วยบ้านเราอยู่หมู่บ้านเดียวกันใกล้ๆโรงเรียน
จึงสนิทกับมันมากกว่าคนอื่น เพราะโรงเรียนนี้ฉันย้ายมาคนเดียว
ส่วนเพื่อนที่โรงเรียนเก่าซึ่งเป็นโรงเรียนหญิงล้วนนั้นก็ไม่มีใครย้ายมานี่เลย
หรือถ้ามีก็แค่พอรู้จักแต่ไม่สนิทกันเลย
ฉันก็เลยมีแค่มิกนี่แหละที่สนิทที่สุดแล้ว)
แต่... มิกก็เป็นหรอเนี้ย อิอิ
เพิ่งรู้แหละ อร๊ายยยยยยยยยยยย!!><
ดีๆ จะได้ฟินๆ จะจับคู่จิ้นให้ ฮ่าๆ
เข้าหาตัวง่ายหน่อย
โอ้ย คิดแล้วฉันอยากแต่งฟิคเลย
เสียงอยู่อย่างเดียวที่แต่งไม่เป็น
“อ่.. อ๋อหรอ อื้ม พอดีเราคุยกับคนไม่ค่อยเก่งน่ะ ถ้ายังไม่ชินนะ”เค้กตอบกลับ
“แหม๋... เค้กนี่ดูสุภาพจังเลยเน๊อะ ^^
ยิ่งเงียบๆแล้วเนี่ยยิ่งดูเหมือน”
โอ้ยบุกคลิกงี้ยิ่งน่าจิ้น ฟินเลยฉัน ><
“โห่! ไม่หรอกเอิร์นไอ่เนี่ย
พอรู้จักแล้วมันยังกะคนละคนแล้วเธอจะเปลี่ยนคำพูด ฮ่าๆๆ”
มิกพูดพร้อมตบไหล่เค้กเบาๆ
“ฮ่าๆๆ มิก! แกก็ว่าไป เราว่าเค้กก็น่ารักดีออก แกก็ไปว่าเขา"
ฉับตบบ่าไอ่มิกด้วยความหมั่นไส้
ที่ว่าสนิทกันนี่คือรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆแล้วค่ะ
แต่ก็ไม่ได้สนิทอะไรมากมาย
แต่ก็เล่นด้วยกันอยู่บ่อยๆนะ
เลยตบได้ ต่อให้ตบหน้า ตบหัว ตบตียังไงมันก็ได้
(ไรท์เตอร์:อีซาดิสซ์!!!T0T)
“เอิร์นขึ้นมาคนเดียวหรอ?”
เค้กเริ่มเป็นฝ้ายถาม
โอ้ตัวเคะของเราเริ่มรุกแล้วหรอเนี้ย คิคิ
“อื้ม ทำไมหรอ?”ฉันตอบด้วยความสงสัย
“อ๋อ เปล่า.. เราก็นึกว่าเธอจะขึ้นมาพร้อมกับพวกไอ่กิ๊ฟซะอีก”
เค้กถามกลับ อ๋อพวกนั้นหรอ- -ไม่อยากพูดถึงเลย เฮ้อ...
“อ๋อ ไม่หรอก พอดีเราไม่ได้ไปพร้อมกับพวกนั้นน่ะ”ฉันตอบกลับอย่างเซ็งๆ
กิ๊ฟคือเพื่อนผู้หญิงในกลุ่มที่ฉันนั่งด้วย เนื่องด้วยนั่งใกล้กัน
ฉันเลยต้องโดนเอี่ยวไปเป็นสมาชิกกลุ่มนั้นไปซะงั้น -*-
“อ้าว เราก็นึกว่าเธอไปกับพวกนั้นซะอีก”
มิกสวนบทสนทนาขึ้น พร้อมสายตาเคืองๆ
อ้าว มีหวงๆ 555
“คงไม่ล่ะ ขอบาย ฮ่าๆ ถ้าไปนี่นะ เรามีหวัง...
บ้าตายพอดีแหละ ฮิๆ”ฉันตอบแบบติดตลกนิดนึง
ซึ่งจริงๆแล้วไม่เลย =0=
“อ้าว ทำไมล่ะ”มิกถามขึ้นอีก
แหม๋! ดูเหมือนจะไม่ปล่อยโอกาสให้เค้กเค้าคุยกับฉันเลย
ไม่ค่อยเลยนะแก นังมิกกี้!!!=-=
(ไรท์เตอร์:ได้ข่าวว่าเพิ่งรู้ไม่ใช่หรอ เรียก'นาง'เลย?)
“ก็พวกนั้นอ่ะ เค้าเม้ากันทั้งวัน
แล้ว... เราก็ไม่มีเรื่องอะไรไปเม้าน่ะ”ฉันตอบพร้อมกับแสระยิ้มๆแหยะๆนิดนึง
“ทำไมล่ะ”โอ้คราวนี้เค้กถามทันครับผ๊ม!!><
แหม๋ ดูสีหน้าคุณมิกเขาสิ เคืองใหญ่เลยๆ 55 ดีๆฉันสนุก ^^
“ คือ.. ยังไงล่ะ ก็ เราไม่ค่อยอินกับที่พวกมันพูดกันนักหรอก
ขืนไปด้วยก็คงจะไม่มีอะไรคุยอยู่ดี สู้ขึ้นมานั่งอยู่ในห้องเงียบๆดีกว่า
พอขึ้นมาก็เจอพวกนายนั่นแหละ”ฉันสารทยายเรื่องที่แต่งขึ้นมาสดๆยาวเหยียด
ฮ่าๆ แหลได้ใจ =..=
“เอ๊ย! งั้นเอิร์นก็ไปกินข้าวคนเดียวมาตลอดเลยหรอ?”
มิกเอ่ยขึ้นด้วยความเป็นห่วงเพื่อน
“ไม่ๆ ก็ไปกับพวกมันแหละ
แต่บางวันเราก็ไม่กินนะ ก็นั่งเลยเดินเล่นบนห้องนี่แหละ ^^ แห่ะๆ”ฉันตอบ
“อ๋อ... งั้นไม่เป็นไร คราวหลังก็ไปกับพวกเราดิ”มิกแนะนำ
“อ๋อ ไม่เป็นไร ‘^^ มันจะดีหรอ ถามเค้กก่อนดีกว่ามั๊ย?”
ฉันถามซึ่งจริงๆก็อยากไป แต่กลัวจะไปรบกวนเค้กน่ะ
“เฮ้ยไม่เป็นไร กินข้าวด้วยกันเยอะๆสนุกดีออก
เน๊อะเค้ก!”มิกหันไปถามเค้ก
“อ่.. อ๋อ อื้ม”เค้กตอบ
“เห็นมั๊ย เราบอกแล้ว เค้กมันไม่ว่าอะไรหรอก”มิกหันมายิ้มให้กับฉัน
“ฉันขอบใจพวกแกมากนะ”ฉันกล่าวขอบคุณมิกและเค้ก
“เอ้อ! แล้วเมื่อเช้านี่พวกนายสอบกันได้ป๊าวอ่ะ?”
เห็นว่าเงียบๆฉันเลยหาเรื่องมาคุยเพื่อเพิ่มความสนิทสนมกับเค้ก
”อืม เราก็พอได้อ่ะ”มิกตอบ
“หรอ แล้วเค้กล่ะ?”ฉันลองหันไปถามเค้กบ้าง
“อืม เราก็โอเคอยู่อ่ะ พอไปได้ๆ
แล้วเอิร์นล่ะ สอบได้มั๊ย?”เค้กถามฉันกลับ
“อืม ก็ได้อยู่นะ แต่ก็มีหลายข้ออยู่แหละที่ไม่ได้”ฉันตอบ
“พวกนายนี่ดีเนอะได้นั่ข้างกัน”ฉันพูดต่อ..
“ยังไงอ่ะ”เค้กและมิกหันมาถามฉันพร้อมกัน
แหม๋... ใจตรงกันจังเลยนะ
“ก็เพื่อนสนิทกัน ได้นั่งข้างกัน เลขที่ใกล้กัน จะได้คุยกันไง”
ฉันไขข้อสงสัยให้สองนายตรงหน้า
“ฮ่าๆๆ ไม่หรอกๆเอิร์น ไอ่เค้กมันออกจะเด็กเรียน”มิกหันหน้ามาตอบฉัน
พร้อมๆกับหันไปมองผู้ที่โดนกล่าวหาอยู่แว็บๆนึง
“โหย เค้กนี่เด็กเรียนจังเลยเนอะ”ฉันหันไปชื่อชมเค้ก
“อ่.. อ๋อ ก็ไม่หรอก ....เราแค่ ไม่รู้จะคุยอะไรน่ะ”เค้กตอบแบบยิ้มแหย่ะๆ
“หรอ ดูพวกนายนี่ดูสนิทกันดีเนอะ
ไปไหนมาไหนมาด้วยกันตลอดอ่ะ”ฉันยังคงแกล้งพวกเค้าต่อ ^^
ฮ่า สนุกจัง
“หรอ คงไม่หรอก”มิกตอบพร้อมๆกับหันหน้าไปมองเค้กนิดๆ
กรี๊งงงงงงง!!!
เสียงออดหมดเวลาพักกลางวันดังขึ้น
ทำให้บทสนทนาของพวกเราจบลง
และเหลานักเรียนก็ค่อยๆพากันทยอยๆขึ้นมาสอบ
และจากนั้นฝนก็ตกโดยไม่มีท่าทีว่าจะมีการตั้งเค้าของกลุ่มเมฆเลยสักนิด
[END Earn talks]
.
.
.
.
.
[ไรท์เตอร์พูดคุย] : อัพแล้วนะ
โห... เราหายไปตั้งหลายวัน
นี่ไม่มีใครมาทวงฟิคเลย เปิดอ่านทุกวันนะ
ก็หวังว่าสักวันคงจะมีคนอ่านเยอะๆ
เหมือนคนอื่นเขาบ้าง เป็นงี้น้อยใจกว่าเว็บก่อนอีก
ฮื่อๆๆๆ ไรท์ขอโทษละกันครับ
ช่วงนี้เฮิร์ดนิดหน่อย...
เนื่องด้วยเข้าสู่วันครบรอบ1ปีและจะเลิกกัน1ปี
ก็กะว่าจะเอาส่วนนี้มาแต่งนิยายเหมือนกัน
แต่คงต้องรอลุ้นในภาคต่อๆไปครับ
อีกอย่างก็ วันที่ 5 พฤศจิกายน ที่ผ่านมา
ก็คือวันคล้ายวันเกิดของไรท์ด้วย
ทั้งเหนื่อยทั้งเพลีย ไหนจะมาติดกีฬาสีอีก
พอจบกีฬาสีไปก็ช่วงสอบ O-NET แล้ว
ไม่รู้ว่าไรท์จะอัพเสร็จหมดก่อนจบมอสามมั้ย?
แต่จะพยายามครับผม ^^
ก็จะมาบอกแค่นี้แหละให้หายคิดถึง
ยังไงก็มาเม้นบ่อยๆนะครับ T^T
ผมว่าการได้อ่านผลงานคนอื่นมันก็ให้ความรู้สึกนึง
แต่พอเราได้มาแต่งเองความรู้สึกมันก็จะอีกแบบนึงครับ
ฝากด้วยนะ T^T
ไม่รู้ว่าไรท์จะทำเพจในเฟสบุ๊กดีมั้ย?
หรือจะสร้างเป็นกลุ่มดี?
ความคิดเห็น