คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Ep.6 หวั่นไหว
บรึ๊มมม!!!!!
ซ่าาาาา....ฝนตกลงมาอย่างแรง
"เข้าไปหลบฝนใต้สะพานก่อน"
ธันตะโกนแข่งเสียงฝนเพื่อให้ผมได้ยิน
ฝนตก...
ฝนตก..
ฝนตกจริงๆด้วย
หึ เลิกคิด
เลิกหวังสักทีเถอะไอ่เค้กเอ้ย!
ลืมๆมันไปได้แล้ว
"เร็วดิ๊!"ธันวิ่งมาลากผมเข้าไป
หลบที่ใต้สะพานปลา
.
.
.
.
ตอนนี้เราสองคนนั่งหลบฝนกันอยู่ที่ใต้สะพานปลาครับ
เปรี๊งงงง!!!!!!!!!!!
“เชี้ย!”ผมตกใจมากครับกับเสียงฟ้าผ่าเมื่อตะกี้ ><
ณ ตอนนี้ผมหลับตาปี๋เลยครับ หาอะไรได้เกาะไปเลย
ผมกลัวฟ้าร้องมาก มันน่ากลัวมาก
อากาศที่หนาวเย็นผมสัมผัสได้ถึงไออุ่นที่รอบตัว
เอ๊ะ...!?
ผมรู้สึกเหมือน...
เหมือนมีมือใครมาโอบกอดผมไว้..
“เป็นไรไหม?”น้ำเสียงที่ดูเป็นห่วงเป็นใย
”กลัวหรอ?”ผมสัมผัสได้ถึงมือใครสักคนมาลูบหัวอย่างอ่อนโยน
“หนาวมั๊ย?”ผมค่อยลืมตา...
ค่อยๆ....
ค่อยๆ.....
“ธ่.. ธัน....”นํ้าเสียงที่ดูตกใจเบาๆของผมต้องเปร่ยออกมา
ก็เพราะตอนนี้ผมกำลังกอด ไม่ใช่สิ
นี่ผมกำลังเกาะตัวไอ่ธันแน่นเชียว และที่สำคัญ...
ตอนนี้ หน้าของผมอยู่ใกล้กับไอ่ธันเป็นอย่างมาก !! )*0*(
ใกล้เกินไป...
มันเกินไปแล้ว....
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!T[]T
“เป็นไข้ป่าวว๊ะ”
เป็นไข้ป่าวว๊ะ ดูหน้าแดงๆ...กี้เลื่อมือมาแตะที่หน้าผากผม
ไม่!!!…ไม่สิ! ...ไม่ใช่!! นี่ไม่ใช่กี้นะ
ไม่ใช่...
ไม่ใช่..
ไม่ใช่นะ...
ผมนึกถึงคำพูดวันวานของใครบางคน
“ดูหน้าเค้กแดงๆนะ ตัวร้อนเปล่า?”ธันใช้มือข้างที่ลูบหัวผม
มาแตะที่หน้าผากผมเพื่อเช็คดูอาการ....
“ตัวก็ไม่ร้อนนิ่ ทำไมหน้าแดงจัง?”ธันก้มหน้าลงมายิ้มอ่อนโยนให้ผม...
ตอนนี้หัวผมอยู่ระดับหน้าอกมันเลยล่ะครับ
หรือเรียกง่ายๆไปเลยว่าผมกำลังซบอกมันอยู่
“ป่.. เป่ลา!! ...เราไม่เป็นอะไรหรอก”ผมค่อยปัดมือไอ่ธันออก
พร้อมๆกับกำลังจะลุกขึ้นออกจากวงแขนนี้
“เดี๋ยวก่อนสิ”ธันเอื้อมมือมาฉุดรั้งตัวผมลงไป
แต่คงเป็นเพราะฉุดตอนที่ผมยังไม่ทันยืนตั้งตัวได้
เลยทำให้ผมล้มลงไปกองอยู่ที่พื้นกับมัน. . . .
เอิ่อ.. ต่... ตอนนี้ ท่.. ทำไม... ทำไมไอ่ธันมันอยู่ตรงนี้ได้....?
ตอนที่ผมล้มลงไปนั้นธันมันก็เหวี่ยงตัวมารองรับผมไว้อย่างดี
พอดีพื้นมันป็นสนามหญ้าน่ะครับ ถ้าผมล้มลงไปตอนนี้นี่เปียกแน่ๆ
แต่ว่า... ตอนนี้เหมือนผมจะอยู่ในลักษณะที่ว่า??
มีอ้อมกอดของคนตรงหน้ารัดกุมอยู่และหน้าของเราทั้งสองคนก็...ใกล้กันกว่าเดิม
แทบได้ว่าตอนนี้ปลายจมูกห่างกันแค่เซ็นเดียวเองล่ะครับ...
สัส !! T^T ทำไมฉากนี้มันล่อแหลมจ๊างงงง T0T
ตึกๆ...
ตึกๆ....
ตึกๆ.....
ตึกๆ.....
ผมสัมผัสได้ถึงคลื่นเสียงหัวใจที่เต้นเร็วผิดปกติ
ทั้งของผม.. และของธัน...
ณ เวลานี้ฝนตกลังตกหนักอย่างรุนแรงและไม่มีท่าทีว่าจะหยุดลงเลยแม้แต่นิดเดียว
แต่ทำไมนะ..! ทำไมกัน...?
ทำไมผมไม่สามารถสัมผัสได้ถึงเสียงอะไรทั้งนั้น
นอกเสียจากเสียงหัวใจที่เต้นรัวแทบไม่เป็นจังวะของเราสองคน
“ธ่.. ธัน”โลกทั้งโลกหยุดเคลื่อนไหว
ดังในจักวาลนี้มีเพียงเรา...
แค่ผมกับมัน...
นัยน์ตานั้นส่องประสานกันดั่งมีแรงดึงดูด
ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น..
ทำไม...
ทั้งที่ความเป็นจริงผมควรจะตีตัวออกห่างมันไปตั้งนานแล้ว
แต่นี่ทำไม ทำไม
สองตาประสานกัน ดั่งต้องมนต์สะกด
ตอนนี้ไอ่ธันค่อยๆ
ค่อยๆ...
ค่อยๆ..
ค่อยๆ...
ค่อยๆขยับหน้าเข้ามา
ใกล้ผมขึ้นเรื่อย เรื่อยๆ..
เรื่อยๆ...
เรื่อยๆ..
เรื่อยๆ....
ตอนนี้...
ปลายจมูกของเราเริ่มจะสัมผัสกันแล้ว
ม่.. ไม่! ไม่นะ... ไม่เด็ดขาด
ม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!
หน้าธันอยู่ใกล้ผมมาก
ผมไม่รู้จะทำยังไงต่อก็ได้แค่หลับตาหนีความเป็นจริงที่กำลังจะเกิดขึ้น
.
.
.
.
“อุ่นไหม?”ธันกล่าว
.
.
.
.
.
ดังโลกทั้งโลกหยุดเคลื่อนไหว...
เมื่อสิ่งที่ผมคิดมันไม่ใช่อย่างนั้นเลย
ปลายจมูกเราสัมผัสกันก็จริง!
แต่..
หลังจากนั้นมันไม่ใช่!
ไม่ใช่อย่างที่ผมคิดเอาไว้เลยสักนิด...
อุ่นไหม...
อุ่นไหม...
อุ่นไหม...
อุ่นไหม?
เสียงที่ดังก้องในสมองผม
“เค้ก อุ่นไหม”ธันมันเอาหน้าผากมาวัดอุณหภูมิที่หน้าผากผม
นั่นจึงทำให้ปลายจมูกเราสัมผัสกันเล็กน้อย.. โล่งอกไปที =0=
“อ่.. อ่อ อื้อ”ผมได้เพียงแค่ตามนํ้าไป
=/= เผลอไปคิดเรื่องพรรนั้นได้ไงว้ะเรา รู้ถึงไหนอายไปถึงนั่น >/<
เพราะไม่รู้จะพูดหรือจะทำอะไรต่อ
ผมคิดไปได้ไง บ้าจริง นี่มันเพื่อนนะเว้ย
ไอ่เหี้ยเอ้ย!T^T
ตอนไอ่กี้ก็เหมือนกัน...
กูนี่มันแย่ชะมัด!!T0T
แม้แต่เพื่อนก็ไม่เว้น T[]T
แล้วอีกอย่าง...กูไม่ใช่เกย์นะเว้ยเค้กกกกก!!>[]<
.
.
.
.
.
เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้
ผมรู้แค่ว่าตอนนี้ผมสับสน...
ผมปวดหัว..
ผมไม่เข้าใจ!?
มันมีคำถามมากมายอยู่ในหัวผม
ที่ไม่อาจจะอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้เลยแม้แต่นิดเดียว
ผมหนาว...
ผมต้องการคำตอบ...
แต่ผมตอบคำถามตัวเองไม่ได้....
ว่าหัวใจผมตอนนี้มันต้องการอะไรกันแน่!!?
บรึ๊มมม!!!!! ฟ้าร้องเสียงดังลั่น
ผมตกใจนอนขดตัวอยู่ใต้สะพานปลา
โดยมีไอ่ธันอยู่เป็นเพื่อน :/
“หนาวหรอ?”ธันค่อยๆถอดเสื้อกันหนาวมาห่มให้ผม
”ข่.. ขอบใจนะ....ธัน”ผมตอบมันอย่างตะกุตะกัก
เพียงเพราะผมทำตัวไม่ถูก...
ไม่รู้ว่ามันทำอย่างนี้ทำไม?
มันพูดดีกับผมทำไม?
พูดเพระทำไม ?
มันดีกับผมทำไม?
มันคงทำในฐานะเพื่อนหรอก :/
มันก็คงอยากพูดเพราะบ้างอะไรบ้าง
ยามเพื่อนทุกข์มันคงอยากดูแลเพื่อนเฉยๆมั้ง
เหอะๆ =-= นี่เรากำลังเถียงกับตัวเองอยู่หรอวะ!?
ไร้สาระสิ้นดี...
“อืม”ธันค่อยดันหัวผมให้นอนหนุนตักมัน
“ธัน”ผมเรียกชื่อมันอย่างเบาหวิวคล้ายคนใกล้หมดแรง
"อะไร"ธันก้มหน้าลงมาใกล้ผมเพื่อฟังเสียง
สงสัยจะไม่ได้ยินสินะ =-=
ก็ฝนมันตกแรงเสียงดังนี่ครับ
แถมผมเองก็ยังเหนื่อยเพลียไม่มีแรงพูดอีก
”ไม่หนาวหรอ”ผมถามมัน
ธันยิ้มมุมปาก”หึๆ ไม่อ่ะ”
ในขณะที่ผมกำลังจะเอาเสื้อกันหนาว
ของมันให้มันคืน เพราะผมก็ใส่อยู่แล้วตัวนึง...
เพียงแค่มันบางไปหน่อย
”ไม่ล่ะ เค้กห่มเถอะเดี๋ยวจะไม่สบายเอานะ”
ธันเลื่อนมือมาลูบหัวผมเบาๆ
เบาๆ...
เบาๆ....
“ฝันดีนะ”เสียงธันบอกผม
หลังจากนั้นผมก็หมดสติไป
ทุกอย่างก็วูบดับลง
เงียบสงบลงไม่มีแม้เพียงเสียงฝน
มีเพียงเสียงคลื่นหัวใจผมเต้น
ตึกๆ ตึกๆ ตึกๆ
.
.
.
.
“เค้ก ขอบคุณว่ะ”
[ไรท์เตอร์พูดคุย] : เย้!! อัพ EP.6 แย้วนะ
กิ้ววววว ไรท์มีข่าวดีมาบอก2เรื่อง
นั่นก็คือ...
เรื่องที่หนึ่ง เว็บเก่าที่ไรท์อัพฟิคใช้งานได้แล้ว...
แต่ไม่ต้องห่วงหรอกไรท์จะอัพที่นี่แหละ ^^
เพราะไรท์เลือกแล้วว่ามันอัพตอนง่าย
เพียงแค่เสี่ยงโดนแบนนิดหน่อย '^^
เราก็เลยต้องข้ามเรื่องบทพวกนั้นออกไป
งุงิ ข่าวดีอีกอย่างนึงก็คือ >< !!!?
ไรท์หารูปของแต่ละตอนเจอแล้ว ^[]^
เลยจะกลับไปรีไรท์ตอนใหม่แค่ใส่รูปเฉยๆ
อ่อ! แล้วธีมสวยๆสำหรับเรื่องนี้ขอจบธีมสวยๆไว้
ในตอนที่5 พอแค่นั้นนะฮัพป๋ม TwT
เนื่องด้วยไรท์ขี้เกียจหาแถมมันยุ่งยาก
นานได้อัพเสร็จอีก แง่ๆ T0T
เอาเป็นว่าถ้ามีโอกาศจริงๆ
จะใส่ธีมในตอนจบเรื่องเน้าะ ;)
ความคิดเห็น