คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Ep.5 แล้วเจอกันนะ
ท่..ที่นี่ที่ไหน? นี่เราตายแล้วหรอ?
ทำไมรอบๆตัวถึงได้มืดมนอย่างนี้
ณ ตอนนี้ รอบอบกายผมมีเพียงความว่างเปล่า แลดูอ้างว้าง
เงียบเหงา ทุกสิ่งทุกอย่างถูกปกคลุมไปด้วยความมืดมิด
ในยามราตรีเช่นนี้ บรรยากาศหช่างนาวเย็น อุณหภูมิลดลงต่ำ
หมอกหนาลอยฟุ้ง อบควญไปด้วยกลิ่นควันธูป
นี่ผมตายแล้วจริงๆสินะ..
“ไม่หรอก นายยังไม่ตาย”
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
"เสียงใครกันนะ!?"ผมร้องตะโกนถามความว่างเปล่า
“เดี๋ยวนายก็จะรู้เอง”เสียงนี้อีกแล้ว!
เสียงมันมาจากทางไหนกันนะ? เสียงเด็กผู้หญิง!!
"แล้วผมจะรู้ได้ยังไง?"ผมค่อยๆลุกขึ้นยืนจากที่สลบไปเมื่อกี้
"แล้วเจอกันนะ ฮ๊าฮ่าฮ่าฮาฮา"เสียงเด็กสาวปริศณาค่อยๆลาจากไป
ด้วยเสียงหัวเราะอย่างสะใจที่ก้องกังวาล
ดั่งว่าผมกำลังฝันเพราะเมื่อเสียงนั้นหายไป
ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวผมก็เริ่มขาวขึ้นเรื่อยๆ
จนกระทั่ง...ฟิ้ววววววววววว!!!
.
.
.
.
ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวผมเริ่มเห็นชัดขึ้น
ลืมตาขึ้นมาผมก็พบเพียงผ้าเพดานธรรมดาที่ไม่คุ้นเคย
“ท่... ที่นี่ที่ไหน?”ผมมองไปยังรอบตัว
แค่บนเพดานก็เผยให้เห็นเลยว่าไม่ใช่
ที่เดียวกับที่ที่ผมตื่นมาทุกวันแน่
“ฟื้นแล้วหรอ”ผมหันไปทางต้นเสียง
ซึ่งปรากฏร่างของชายหนุ่มที่ผมอยากเจอมากที่สุดในตอนนี้
“ฮ่.. เฮีย!!”ผมกำลังจะกระโจนเข้าไปกอดเฮีย
แต่ก็ลืมไปว่าตัวเองบาดเจ็บอยู่
“อ่.. โอ้ย!”เฮียรีบประคองตัวผมไว้
แล้วจัดวางหมอนให้อยู่ในแนวตั้ง
เพื่อเป็นเบาะพิงหลังให้ผมนั่งสบายขึ้น
“เบาๆสิ แกเจ็บอยู่นะ”พี่เค้กพูดด้วยสายตาเป็นห่วง
“คือผม...เอิ่อ..ที่นี่....”ผมกำลังคิดทบทวนทุกสิ่งทุกอย่าง
ที่เพิ่งเกิดขึ้นก่อนหน้านี้ แต่คิดยังไงมันก็คิดไม่ออกแฮ้ะ
“โรงพยาบาล...”ทันทีที่พี่เค้กพูดขึ้นปุ๊ป!
ก็เหมือนกับว่าภาพเหตุการณ์ทุกอย่าง
กำลังค่อยๆแว๊บเข้ามาในหัวผมเป็นฉากๆ
“ฮ่...เฮีย! ผมเจอ! ผมโดน! ผมโดนผีหลอก!!!”
ชายผู้เป็นพี่ปลอบน้องชายผู้เสียขวัญด้วยความรัก
“อืม... เฮียรู้..”เด็กหนุ่มผู้เป็นพี่ใช้มือลูบหัวเพื่อปลอบขวัญน้องชาย
“เฮียรู้?”เด็กหนุ่มผู้เป็นน้องย้อนถามด้วยความสงสัย
พรางปาดน้ำตาที่กำลังไหลรินออกจากหน้า
“อืม...”เฮียตอบด้วยสีหน้าโศกเศร้า
อย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด เฮียรู้จริงๆด้วย
“ได้ไงอ่ะ! ผมไม่เข้าใจ..
เฮียเล่ามาให้หมดเลยนะ”ผมพยายามเค้นคำถามจากคนตรงหน้า
“อ่าวฟื้นแล้วหรอมึง”เสียงไอ่แม็คดังขึ้นมา
ตามด้วยกับเอิร์ธที่เปิดประตูเดินเข้ามาเป็นคนสุดท้าย
“พี่เค้กสวัสดีครับ”แม็คกับเอิร์ธรู้จักพี่ผมตอนไหนเนี้ย!?
“ไว้ถึงบ้านพี่จะเล่าให้ฟังละกัน”พี่เค้กกระซิบที่ข้างหูผม
ก่อนจะหลีกทางให้เพื่อนผมเฝ้าไข้บ้าง...
“ตามสบายนะ เดี๋ยวพี่ออกไปคุยโทรศัพท์ก่อน”
ว่าแล้วเฮียแกก็เดินออกจากห้องไป
“เฮ้ยเป็นไงบ้างวะมึง!!?”แม็คเริ่มประเด็นถามก่อน
“ก็...เจ็บแผลอยู่ว่ะ แต่ค่อยยังชั่วแล้วล้ะ”
ผมตอบพลางมองไปที่แผลในแต่ละจุดทั่วร่างกาย
“เออ แล้วไอ่ดรีมล่ะ?”ผมถามหาสมาชิกที่ขาดหายไปคนนึง
ไม่ได้มาด้วยกัน รึว่า!
“มันยังเสียขวัญอยู่เลยว่ะ อาการน่าเป็นห่วง”แม็คตอบ
“เออ แล้วเรื่องมันเป็นไงมาไงว๊ะ”แม็คถาม
ผมจึกเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้ฟังเท่าที่จำความได้
“โห...หลอนสัสๆ แต่ก็ดีแล้วที่มึงยังรอดมาได้”
แม็คพูดพลางเอามือลูบแขน
“แม่งขนกูลุกสัสๆ มึงรู้ไหมว่าพวกกูเจออะไรบ้าง”แม็คถาม
“เออ ไหนมึงลองเล่าให้กูฟังดิ๊”ผมเงียบตั้งใจฟัง
ขณะที่ในห้องอบอวนไปด้วยความเครียด
“ก็ตอนนั้นอ่ะ ที่กูแยกจากมึงกับดรีมไป
ก็เพราะกูคิดว่าถ้าเกิดจะให้แม็คมันไปคนเดียวนี่ก็อันตรายเกินไปไง
กูเลยเลือกไปกับไอ่แม็คไปกันสองคนเพราะเผื่อกูจะช่วยอะไรมันได้บ้าง
แล้วที่กูให้มึงอยู่ก็เพราะกูคิดว่ามึงฉลาดพอที่จะอยู่รอดให้ได้
และดรีมมันคงจะสบายใจกว่า...
ถ้าได้อยู่กับมึงที่มันสนิทที่สุดแล้ว”เอิร์ธอธิบาย
ผมไม่แปลกใจเลย ที่เอิร์ธมันจะคิดได้ถึงขนาดนี้
สมแล้วที่เป็นอัจฉริยะของห้อง
“แล้วพวกมึงเจอบ้างรึเปล่าวะ”ผมถามพวกมัน
“ก็ไม่ค่อยมีอะไรนะ ก็... ได้ยินแค่เสียงคนร้องให้ช่วย
แต่หาใครไม่เจอเลยว่ะ”แม็คพูด
"อ๋อๆ"ผมพอจะเดาเรื่องออกล้ะ
เอ๊ะ! พูดถึงเสียง? ร้องให้ช่วย? ทิว!!
“เฮ้ย...แล้วไอ่ทิวล่ะ!”ผมถามขึ้นด้วยความตกใจ
“ทิวหรอ? ก็นอนอยู่ที่เต้นท์แหละ แต่ป่วยนิดหน่อย
ไม่ใช่แบบที่มึงเจอหรอก” อ่าว =0= กูโดนผีหลอก?
“เอ้อ! แล้วไอ่ดรีมล่ะ”ผมถามถึงเพื่อนอีกหนึ่งคนที่หายไป
“อ๋อ...รายนั้นอาการหนักหน่อยว่ะ
ร่างกายไม่เป็นไร แต่สภาพจิตใจนี่สิ ค่อนข้างแย่ว่ะ”แม็คบอก
“เฮ้อ...แต่ก็ดีแล้วล่ะที่พวกมึงเป็นอะไรมาก”
พอผมพูดจบเราก็คุยกันตามประสาเพื่อนทั่วไป
แล้วหมอก็อนุญาตให้ผมกลับบ้านได้แล้วด้วย
ก็แหม๋ =/= ผมหลับไปตั้งสี่วันถ้ายังได้อยู่ต่อนี่ก็คงโครม่าล้ะ
“งั้นพวกกูกลับก่อนนะ พวกผมกลับก่อนนะครับพี่เค้กสวัสดีครับ”พวกเพื่อนผมกล่าวลาก่อนจะเดินออกจากห้องไป
“ม๊ารู้เรื่องแล้วนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้คงบินมาถึง”เฮียพูดก่อนจะจัดเตรียมของ
จากนั้นไม่กี่ชั่วโมงพี่ธันก็ขับรถมารับผมครับ เห็นบอกว่าทางผ่านพอดี
.
.
.
.
จนกระทั่งถึงบ้านพี่แกก็ขอกลับก่อนเพราะมีธุระต่อ
แล้วเฮียแกก็พยุงตัวผมเข้าบ้าน ด้วยความที่ว่ายังมีบาดแผลอยู่พักสัก
เดือนกว่าๆคนกลับมาหล่อเหมือนเดิม(เอิ่ม-0-หลงตัวเอง:ไรท์)
ตอนนี้ก็เย็นค่อนข้างมากแล้ว ในระหว่างที่เฮียกำลังทำอาหาร
(ต้มมาม่านี่เรียกทำอยู่รึเปล่านะ=[]=?)
“แล้วจะเล่าได้ยังว่าเฮียรู้เรื่องได้ยังไง?”
ผมไม่รีรอ รีบถามคำถามที่ผมอยากรู้ที่สุดในระหว่างนั่งกินข้าว
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก แค่... เคยโดนมาแล้ว”
ประโยคหลังๆเฮียพูดเบามากแต่ผมยังได้ยินอยู่
แล้วผมก็ไม่ได้ซักถามอะไรเฮียเลย
และแล้วเวลาก็ผ่านไปหลายวัน
เฮียก็พักนี้รู้สึกจะดูแลผมเป็นอย่างดีเลยล่ะครับ
ส่วนม๊าก็รีบบินกลับไป =-= เหอะๆมาอยู่ได้สักอาทิตย์กว่าๆเอง
ก็ต้องไปอีกแล้วล่ะครับ - - จนผมชินแล้วแหละ
ตามจริงผมก็อยู่กับเฮียมาแทบจะชินแล้วล่ะครับ
ส่วนกิจกรรมลูกเสือผมผ่านครับ
เนื่องด้วยดูจากอาการแผลที่บาดเจ็บ
นักเรียนทั้งสายชั้นก็ไม่มีใครกล้าถามครับ
หรือมาถามผมก็ไม่ตอบ หรือไม่ก็ตอบไปว่าตกบรรไดหกล้มไรงี้
แต่ก็คงจะไม่มีคนเชื่อหรอกครับ เพราะส่วนนึงเขาก็รู้กันอยู่แล้ว
ว่าโรงเรียนนี้มันมีอะไร จนทำให้กลายเป็นข่าวฮอตกันเลย
ต่างคนก็ต่างแต่งเรื่องเล่ามาคุยกันซะสนุกปาก
เพราะตั้งแต่วันนั้นที่ผมถูกส่งโรงพยาบาลนั้น
ทั้งแบ้งค์ ทิว และดรีม ดูจากบุคคลเหล่านี้แล้ว
ก็คงจะใช้เป็นนิทานหลอกเด็กได้
แต่นี่มันคือเรื่องจริง
และครูคงจะเกรงว่าจะมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีก
เลยให้คืนนั้นเป็นคืนสุดท้ายของการจบกิจกรรม
เช้ามาก็ทำการปิดกองจากนั้นก็ปล่อยเด็กๆกลับบ้านครับ
อันนี้ผมรู้มาอีกทีจากไอ่แม็ค
ซึ่งจากวันนั้นจนวันนี้เวลาก็ผ่านมาราว1-2อาทิตย์ได้แล้วครับ
และแน่นอนว่าไม่มีใครกล้าอยู่โรงเรียนนี้ดึกๆค่ำๆอีกเลย
ตอนนี้แผลอะไรก็หายจะหมดแล้ว
เรียกได้ว่ากลับมาหล่อแถมดังอีก ฮ่าๆ
แล้วเรื่องของผมก็กลายเป็นเรื่องเล่ากันปากต่อปาก
ใครมาถามผมก็ไม่ตอบทั้งนั้ครับ =-=
แหม๋...มันก็ขนลุกอยู่นะ
เจอเข้าซะขนาดนั้นเป็นใครจะทนด้กันล่ะเฮ้อ =0=
ซึ่งไม่แปลกเลยที่ไอ่ดรีมที่กลัวผีจะลาหยุดไปหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ
แต่หลังจากนั้นอาการมันก็ค่อยๆดีขึ้นจนกลับมาเป็นปกติ(?)ครับ
เว้นแต่จะไม่กล้าไปไหนมาไหนคนเดียว
จำเป็นจะต้องเกาะเพื่อนตลอดน่ะ ‘^^
.
.
.
.
แล้ววันนี้ก็คือตารางของวันพฤหัส
ซึ่งรู้ๆกันดีว่าวิชาสุดท้าของวันนี้ ก็คือวิชาชุมนุม
ซึ่งถ้าเรียกเป็นชื่อกันตามหลักการจะเรียกเป็นชมรมนั่นแหละ
แต่เวลาที่เขาเรียกกันแบบเป็นทางการแล้วคือวิชาชุมนุม
ซึ่งก็เปิดเทอมมาได้จะ 5 เดือนแล้ว
พวกเราก็มีชมรมอยู่กันหมดแล้ว
แล้ววันนี้พวกผมเองก็คงจะเข้าชมรมทำกิจกรรมกันแล้ว
ถ้าไม่ติดอยู่ที่ว่า....
“ห๊ะ!! โดนถอน”เสียงไอ่บอยรองหัวหน้าในห้องผม
มันถามประทานชมรมนี้ครับ
“ใช่น่ะสิ...น้องฟังไม่ผิดหรอก”รุ่นพี่ประทานชมรมคนนึงพูด
“ไงก็...พี่ขอให้พวกน้องๆหาชุมนุมใหม่อยู่ให้ได้เร็วๆละกันนะ
อีกไม่กี่เดือนก็ใกล้จะสอบแล้ว เดี๋ยวจะไม่ผ่าน”รุ่นพี่อีกคนนึงพูดขึ้น
“ทำไมล่ะครับพี่”ไอ่ดรีมถาม
“ก็ตามกฎของโรงเรียนแล้ว ชมรมใดมีสมาชิกไม่ถึง15คน
ก็จะถูกยุบถอนออกน่ะสิ”พี่ประทานพูด
“อ่าว แล้วทำไมชมรมเราโดนล่ะ
ราชชื่อสมิกก็มีเยอะออก”
ไอ่บอยพร้อมหยิบใบรายชื่อดูรายชื่อสมาชิกในชมรม
“ก็มีคนไปปล่อยข่าวว่าที่ห้องชมรมนี้มีผีน่ะสิ
แล้วน้องๆเขากก็ลัวจะเป็นแบบ...น้อ!"พี่คนนึงเอามืออุดปากไว้
"แบบน้องครีมเค้าน่ะสิ มึงจะขวางกูทำไมวะ
บอกไปน่ะดีแล้ว”พี่คนเดิมพูดก่อนจะมองมาทางผม
"สรุปเรื่องนี้เป็นเพราะเพวกรางั้นหรอ?"ดรีมถาม
"ไม่ใช่หรอกดรีม แต่ตอนนี้สมาชิกคนอื่นๆ
เขาก็ค่อยๆทยอยกันออกหมดแล้ว
ตอนนี้สมาชิกก็เหลือแค่นิดเดียวทางการเลยสั่งยุบชุมนุมน่ะ"
“ยังไงพวกน้องก็หาชุมนุมใหม่อยู่กันให้ได้ก็แล้วกันนะ
เดี๋ยวพี่จะลองไปถามทางผู้ใหญ่เค้าให้ว่ายังเหลือชุมนุมไหนว่าง”
พี่แกบอกกับสมาชิกที่เหลือกันประมาณไม่ถึงสิบ
“กูว่ามันไม่ใช่ความบงเอิญนะ มึงอย่าโทษตัวเอง”
เอิร์ธมากระซิบที่ข้างหูผมก่อนจะกลับเข้าไปนั่งที่ของตัวเอง
ไม่ใช่เรื่องบังเอิญงั้นหรอ?
แล้วเรื่องนี้มันจะเกี่ยวกับผีนั่นมั๊ยนะ!!?
บรึ๋ยยยย T^T ขนลุก!
แล้วเจอกันนะ…จู่ๆผมก็นึกถึงความฝันประหลาดเมื่อวันนั้น
จะมีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นอีกมั๊ยนะ :/
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
[ไรท์เตอร์พูดคุย] : 55 จบอย่างสวย
>< ไรท์ไม่ค่อยว่างอ่ะ
ช่วงนี้ต้องติว O-Net นี่ก็พักเสาร์อาทิตย์
พรุ่งนี้ไรท์ก็ต้องติวต่ออีก3วันแล้วก็สอบ
เฮ้อ...ชีวิตจะจบมอสามนี่มันวุ่นจริงๆ ^^
แต่ก็มีความสุขนะ ไรท์ขอเก็บเกี่ยวความทรงจำ
ขอเวลาไรท์หน่อยนะ ปัญหาชีวิตเริ่มผ่อนลงแล้ว
ตอนนี้ไรท์เครียดเรื่องปัญหาการเรียนมากกว่า
แต่ก็นะ ไรท์ก็ไม่ได้ทิ้งนิยายนะครับ
ดูจากยอดการอัพเดทแล้วเนี้ย
รู้เสือกว่าไรท์จะอัพสักสองตอนต่อเดือน
งั้นก็เอาตามนี้ครับ นี้ก็เดือนกุมภาแล้ว
วันแห่งความรักเย้ 55 ขอให้รีดเดอร์ทุกคน
มีแต่ความรักดีๆเข้ามาในชีวิตนะครับ ^^
ก็เดี๋ยวว่างอีกวันไหนไรท์จะมาต่อให้ครับ
เรื่องเริ่มมันส์แล้ว รับรองว่ายาวกว่าเรื่องก่อน
(ถึงจะขี้เกียจแต่งแนวนี้แล้วก็เถอะ ฮ่าๆ)
ความคิดเห็น