คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Ep.5 ทุ้มอยู่ในใจ
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!!
.
.
.
.
"เฮียๆ"เสียงใครบางคนเคาะประตูเรียกผมหลุดออกมาจากภวังค์...
"เฮียๆๆ เพื่อนเฮียมาหาอ่ะ"เสียงน้องชายเพียงคนเดียวของผมกล่าวขึ้น
"ใครมาวะครีม"ผมปิดฝักบัวเพื่อนให้ได้ยินเสียงของอีกฝ่ายได้ชัดเจนขึ้น
(เนื่องด้วยห้องนํ้าชั้นสองมันประตูข้อนข้างเก็บเสียงได้ดีอะครับ)
"พี่ธันอ่ะเฮีย ...รีบๆลงมาดั้ว ม๊าบอกมาตักบาตรพร้อมกัน"ครีมบอก
"เฮ้ย! มาเร็วไปเปล่าว้ะ"ผมอุทานออกมาโดยที่ไม่รู้ว่าไอ่ครีมมันไปรึยัง
(ว่าแต่ผมมัวเหมออยู่ในภวังค์ไปนานเท่าไหร่แล้วเนี้ย
จนไอ่ครีมมันตื่นแล้วเนี้ยปกติมันออกจจะตื่นสายรึไม่ก็ต้องมีคนไปปลุก)
"ก็กูขี้เกียจมาช้าไง ฮ่าๆ"เสียงใครบางคนที่ไม่น่าใช่เสียงไอ่ครีมแน่!?
"เฮ้ย! ไอ่ธันหรอว้ะ!?"ผมตกใจเสียงชายแปลกหน้า(ที่ยังไม่เห็นหน้า)
"ฮ่าๆ เออดิ ทำไมถึงกับช็อคเลยหรอกูมาเร็วเนี้ย"ธันพูด
"เออๆ เดี๋ยวมึงไปนั่งข้างล่างห้องรับแขกก่อนละกัน เดี๋ยวกูอาบนํ้าแต่งตัวแป๊ป"ผมบอก
ก่อนจะเปิดฝักบัวทำให้ดูเหมือนกำลังอาบนํ้าอยู่ =-= มันจะมาทำด๋อยอะไรเช้าจังวะเนี้ย
.
.
.
พอผมอาบนํ้าแต่งตัวเสร็จผมก็รีบเดินลงมาชั้นล่าง
ก็พบม๊ากำลังเตรียมของรอใส่บาตร ส่วนครีมมันก็จัดของช่วย
ไอ่ธันก็ยืนถือของช่วยแล้วก็หันมามองผมทำหน้าเอ๋ออยู่นั่นแหละ =-=
-0- มองทำไมไม่เคยเห็นคนหล่อรึไง (ไรท์เตอร์:หลงตัวเองมาเค้กลูกกกกกก!=..=)
"มองไรว้ะ? ทำหน้าเอ๋ออยู่นั่น!"ผมถามไอ่ธัน...
ก็นะ =/= ไม่ค่อยกล้าพูดคำหยาบเท่าไหร่
เนื่องด้วยอยู่คนละห้องและไม่ค่อยสนิทกัน
ไม่ค่อยคุ้นเสียงเพราะส่วนใหญ่จะคุยกันแต่ในเฟสบุ๊กค์ไรงี้
หรือไม่ก็คุยในโทรศัพท์อ่ะ แถมคุยในโทรศัพท์เสียงมันจะเพี้ยนๆไปจากตัวจริง
เพราะเหตุนี้แหละครับผมเลยจำเสียงมันไม่ได้
ผมกับธันเราเพิ่งรู้จักกันได้4-5เดือนเอง
เพราะตอนมอสองเทอมสองผมเรียนพิเศษที่เดียวกับมันเลยรู้จักกันไว้อ่ะครับ -*-
"อ่..อ๋อ! เปล่าๆ แค่ไม่เคยเห็เค้กใส่ชุดไปรเวทน่ะ ดูแปลกตาดี"ธันพูดพร้อมกับยิ้มให้ผม
สรึด!!=///= ตูเขินนะเฟ้ย ฮ่าๆ แหม๋มาชมกันซึ่งๆหน้าแบบนี้ =3= ไอ่บ้า ฮ่าๆๆ
.
.
.
.
และแล้วเราก็ใส่บาตรกันเสร็จโดยมีไอ่ธันเป็นตัวเศษต่างจากครั้งก่อนๆ =-=
พวกเราก็เข้านั่งทานข้าวเช้ากันในบ้านโดยมีม๊าเป็นคนทำอาหาร
"ธันอยู่ห้องเดียวกับเค้กหรอลูก"ม๊ากล่าวขึ้น
"เปล่าครับ ผมอยู่ห้องข้างๆเค้กอ่ะครับคุณน้า"ธันตอบ
"อุ้ยตาย อย่าเรียกน้าเลยลูก เรียกแม่ดีกว่า"ม๊าตอบ
ปู๊ดดดดด!!! แอ๊ะๆๆ!! ...เสียงแรกเป็นของผมครับส่วนเสียงหลังเป็นเสียงไอ่ครีม
"ตายล้ะ เป็นไงบ้างลูก เค้กครีมทำอะไรกันเนี้ยเสียมรรยาทกับแขกเขาหมด"ม๊าบ่น
พร้อมกับหยิบกล่องทิชชู่มาให้ผมและน้อง =-=
ไอ่ครีมตั้กเข้ากินต่อแต่สายตาหันมามองผมสลับกับไอ่ธันครับ =0=
ผมก็มองไอ่ธันกับม๊าสลับกันเหมือนกัน =..=
"ม๊าอ่ะ พูดอะไรก็ไม่รู้"ผมบอกม๊า
"เอ๊าก็ธันเค้าเป็นเพื่อนลูกนี่ เรียกม๊าว่าแม่ก็ถูกแล้วนี่"ม๊าพูด
โหววว ม๊าอ่ะ ก็ผมไม่ชินนี่โด่วว =3=
ตื๊ดดด.. ตื๊ดดดดดดด...
"ฮัลโหล่"ธันรับโทรศัพท์ครับ
"เออว่าไง"ธันพูดกับปลายสาย
โดยพวกเราเงียกันทั้งหมดเพื่อให้ไม่รบกวนบทสนทนา
"ห้ะ!! ล่.. แล้วตอนนี้ไอ่มิกอยู่ไหน"ธันค่อยๆลุกออกจากที่นั่งโต๊ะไปคุยที่อื่น
เพร้งงงง!!! เสียงช้อนซ่อมผมหลุดออกจากมือ ม..มิกงั้นหรอ!?
"เค้กเป็นอะไรรึเปล่าลูก/เป็นอะไรไปหรอเฮีย"ม๊าและครีมถามผม
"อ๋อ.. เปล่าครับไม่เป็นอะไร"ผมตอบไปอย่างนั้นเพื่อให้ทุกคนสบายใจ
ผมหันไปมองไอ่ธันคุยโทรศัพท์อีกคร้องก็เห็นมันหันหน้ากลับไปคุยโทรศัพท์ต่อ
คงจะตกใจเสียงช้อนซ่อมผมตกแน่ๆ - -
ว่าแต่...
มิกหรอ?
ปลายสายเข้าชื่อมิกงั้นหรอ?
จะใช่หมอนั่นรึเปล่านะ?
หรือว่าจะเป็นคนละคน?
เอ๊ะเราคิดบ้าอะไรอยู่เนี้ยเรื่องมันจบนานแล้วนะ!!
มิกงั้นหรอ...บังเอิญมั้ง...โลกมันคงไม่กลมขนาดนั้นหรอก
"ใครโทรมาหรอลูก ดูท่าทางตกใจเชียว"ม๊าถาม
หลังจากธันคุยโทรศัพท์เสร็จแล้วกลับมานั่งที่โต๊ะ
"อ๋อ เพื่อนโทรมาบอกน่ะครับว่ามันรถล้มตอนนี้อยู่โรงพยาบาล"ธันบอก
"ว๊าย!! คุณพระ! แล้วนี่เขาเป็นอะไรมากรึเปล่าลูก"ม๊าถามอย่างห่วงใจ
"อ๋อ ตอนนี้ปลอดภัยแล้วครับขาหักนิดหน่อย
ตอนนี้เข้าเฝือกอยู่ รอดูอาการอีกสักสองสามวันคงจะออกมาได้"ธันบอก
"อ๋อจ่ะๆ นี่เค้กครีมฟังไว้นะ ม๊าไม่อยู่อย่าขับรถเร็ว
แล้วก็อย่าขับเลยจะดีกว่ามันอันตราย...บลาๆๆๆ"นั่นไง=-=ม๊าผมเทศแล้วคับพี่น้อง
"เนี้ย แม่ไม่อยากให้เค้กขับรถเองเลยเจ้าครีมก็ด้วย"ม๊าพูดกับไอ่ธัน
แหม๋...ม๊าทำยังกับพวกผมเป็นลูกสาวที่ต้องทะนุทะหนอนงั้นแหละ =[]=
"ผมอิ่มแล้วครับ/ผมด้วย"ผมบอกแล้วเดินเอาจานไปล้าง
พร้อมกับไอ่ครีมที่เดินตามหลังมาต้อยๆ
"นี่เฮีย เฮียช็อกป่ะตอนที่ม๊าให้พี่ธันเรียกตัวเองว่าแม่"ธันมันวางจานลงมาให้ผมล้าง
"โอ้ย สุดๆ =-= เหอะๆ แกไปอาบนํ้าแต่งตัวเร็วๆรีบๆเดี๋ยวันนี้นั่งรถไอ่ธันไป"ผมบอกน้อง
"อ้าว! ได้ไงวะเฮียซ้อนสามเลยหรอ!?"ครีมมันถาม -*-
"รถยนต์ๆ" =w= เออเน้าะผมลืมบอกมัน
.
.
.
.
เนื่องด้วยวันนี้เป็นวันอาทิตย์
ผมเลยบอกให้ไอ่ธันมันนั่งเล่นไปดูทีวีก่อน
เพราะ 9:00 ผมต้องไปส่งน้องเรียนพิเศษเลยต้องให้มันรอไปพร้อมกัน
มันก็ไม่ได้ว่าอะไรก็นั่งดูทีวีรอไอ่ครีมมันไปอาบนํ้าแต่งตัวเสร็จนู่นแหละครับค่อยได้ไป
.
.
.
จนกระทั่งครีมอาบนํ้าแต่งตัวเสร็จพวกเราก็ขึ้นรถไอ่ธันกันเลย
ระหว่างขับรถ
หลังจากการบอกทางไปที่เรียนของไอ่ครีมแล้ว
ก็มีเพียงความเงียบไร้บทสนทนา...
ผมกะจะไปเปิดวิทยุคลายความอึกอัดนี้
แต่...
ตึ๊ด!...ธันเปิดวิทยุครับ
ยังคงมีแต่เธอ เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน
ยังมีแต่เธอ เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนไป
ยิ่งเวลาอ้างว้างทีไร ในใจก็ยิ่งโหยหา
ยังคงมีบทเพลง ของเราเมื่อวันวาน
ได้ยินเมื่อไร หัวใจยังเป็นอย่างนี้
ให้เวลามันหมุนไปนานเป็นปี
แต่เพลงนี้ยังทุ้มในใจ
ต่อให้เราไม่พบไม่เจอเป็นปี
เพลงนี้ยังทุ้มในใจ!!
เพลงของบิ๊กเอสจบไปผมก็กดเปลี่ยนคลื่นเลยครับ-*-
ยิ่งฟังยิ่งคิดถึงคนๆนั้น...
ตึ๊ด!!...ผมกดเปลี่ยนไปยังคลื่นถัดมา
นี่คือทำนองแห่งความหลังระหว่างเรา..
ได้ยินเมื่อไรยิ่งนึกถึงวันเก่า...
เนิ่นนานแค่ไหน..แต่เพลงนี้ของเรา
ยังทุ้มอยู่ในใจ.....
เพลงแห่งความรักที่เธอร้องเป็นอย่างไร..
วันที่เงียบเหงาเธอจะคิดถึงเพลงของใคร...
ตั้งแต่จากกัน..วันนี้เธอเป็นไง
ฉันอยากจะรู้...
เมื่อนาฬิกามันไม่เคยขี้เกียจ..
เดิน และวันเวลาทำให้ทุกๆสิ่ง...
เปลี่ยนไป..แต่ความทรงจำดีๆ
ทุกอย่างยังคงเก็บไว้...
ยังคงมีแต่เธอ เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน..
ยังมีแต่เธอ เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนไป...
ยิ่งเวลาอ้างว้างทีไร..
ในใจก็ยิ่งโหยหา...
ยังคงมีบทเพลง ของเราเมื่อวันวาน..
ได้ยินเมื่อไร หัวใจยังเป็นอย่างนี้...
ให้เวลามันหมุนไปนานเป็นปี..
แต่เพลงนี้ยังทุ้มในใจ...
วันที่ความฝันมันไม่เห็นเป็นอย่างใจ..
กระเจิดกระเจิง ผิดๆเพี้ยนๆไปกันใหญ่...
เพียงแต่อย่างน้อย..ฉันก็ยังชื่นใจ
ที่เคยมีเธอ...
ก็นาฬิกามันไม่เคยขี้เกียจ..
เดิน และวันเวลาทำให้ทุกๆสิ่ง
เปลี่ยนไป แต่ความทรงจำดีๆ
ทุกอย่างยังคงเก็บไว้...
ยังคงมีแต่เธอ เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน..
ยังมีแต่เธอ เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนไป...
ยิ่งเวลาอ้างว้างทีไร..ในใจก็ยิ่งโหยหา...
ยังคงมีบทเพลง ของเราเมื่อวันวาน..
ได้ยินเมื่อไร หัวใจยังเป็นอย่างนี้...
ให้เวลามันหมุนไปนานเป็นปี..
แต่เพลงนี้ยังทุ้มในใจ...
ต่อให้เราไม่พบไม่เจอเป็นปี..
แต่เพลงนี้ยังทุ้ม ในใจ...
"นี่!"กี้สะกิดผมหลังจากที่มันเล่นกีต้าร์จบโดยมีผมเป็นคนร้อง
"จำไว้นะเว้ยเค้ก"กี้พูด...
"ถ้าวันใดวันนึงเราไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว...
เมื่อได้ยินบทเพลง เพลงนี้..
กูขอให้เราคิดถึงกันนะเว้ย"มันพูดแล้วแกล้งขยี้หัวผมเล่น
แล้วก็เกาคอร์ดกีต้าร์ต่อไป...เหอะๆ อย่าเล่นมากนะมึงกูคิด
"เค้กๆ!! เหมออะไรอยู่ว้ะจะถึงแล้วเนี้ย"ธันเรียกปลุกผมให้หลุดออกมาจากภวังค์
"อ้..อ้าวหรอ อ่าาา งั้น...จอดตรงนั้นแหละเดี๋ยวกูลงไปส่งน้องเอง"ผมชี้จุดจอดรถให้ธันรู้
"ไม่ต้องหรอกเฮีย เดี๋ยวผมลงตรงนี้เดินไปกับเพื่อนก็ได้
นู้น...มันกำลังเดินมาแล้วอ่ะ"ครีมชี้กลุ่มเด็กผู้ชายที่กำลังเดินมาสองถึงสามคน
"อ่าๆ เดี๋ยวเลิกเรียนแล้วกูจะมารับ"ผมบอกดังนั้นเสร็จ
ครีมก็กล่าวขอบคุณไอ่ธัน"ขอบคุณที่มาส่งครับพี่ธัน"
"ครับไม่เป็นไรครับ"ธันตอบกลับก่อนจะเลื่อนกระจกรถขึ้น
.
.
.
.
"เป็นไรรึเปล่าว้ะ เห็นมึงเหม่อๆหลายครั้งแล้วนะ"ธันถามผม
ก่อนจะออกตัวรถไปช้า หั้นหน้ามองผมสลับกับมองทางด้วยความเป็นห่วง
"เปล่าาาาา ไม่มีอะไรหรอกมึง รีบๆไปเถอะ"ผมบอกดังนั้นเพื่อความสะบายใจของมัน
.
.
.
.
และแล้วรถก็เลื่อนตัวมาเรื่องจนกระทั่งจอดเทียบท่าหยุดลงที่จอดรถ
ณ สวนสาธารณะแห่งหนึ่งที่คุ้นเคย...
บรรยกาศในวันนี้ไม่มีแดด มีฝนรินเล็กน้อยเมื่อเช้า
ส่งผลให้ไม่ค่อยจะมีผู้คนเดินไปเดินมาสักเท่าไหร่
แถมยังมีนํ้ัาค้างที่ปลายใบไม้ใบหญ้าอีก สวยดีว่ะ
ยังกับวันนั้นเลย...
วันสุดท้าย...
ของผมและเขา...
.
.
.
ผมและธันเดินถือไม้ตีแบตกับลูกแบตกันมาเรื่อยๆ
เพื่อที่จะซ้อมตีแบตกัน...
"อากาศดีจังเลยเน๊อะ"จู่ๆธันก็พูดขึ้นมา
ในระหว่างการเดินลมชมวิวของเรามีนกพิราบที่มักจะหากินอยู่ที่นี่บินผ่าน
เพื่อจะกินเศษขนมปังที่เหลือตกพื้นจากคนที่มาหว่านให้อาหารปลากับนก
"นกก็สวย"ธันเอ่ยชมสีสันของนกเหล่านั้น
"แต่เราว่าเหมือนฝนจะตกยังไงไม่รู้นะ ฟ้าก็เหมือนจะครึ้มๆ วันนี้แดดก็ไม่มี"ผมพูด
"เดี๋ยวมานะยืนรอตรงนี้แป๊ปนึง"ธันยื่นของมาให้ผมถือพร้อมกับวิ่งกลับไปทางที่เดินมา
ปล่อยทิ้งไว้ให้ผมนั่งรอกับรูปปั้นนางเงือกและพระอภัยมณีที่มองมาทางผมกับนางเงือก
(สัส! หึงกูอยู่รึเปล่าน่ะ/แหม๋ กับรูปปั้นมึงก็หลงตัวเองได้เน๊าะเค้ก!!!=-=:ไรท์เตอร์)
ไม่นานนักไอ่ธันก็วิ่งกลับมาพร้อมกับถุงเศษขนมปังกับถุงเศษป๊อปคอน
(มึงเรียกอาหารนกอาหารปปลาก็จบป๊ะ!=0=?:ไรท์เตอร์)
(ฮ่วย บักไรท์เตอร์นิ่หลายทีแล้วเด้อ!!>/\<!!กวนส้มมากเหอะ:เค้ก)
"เค้กป้อนอาหารนกอาหารปลากัน"ธันมันชวนผม
"อ่อ อื้ม มึงเลี้ยงนะ"ผมบอกมันก่อนครับ
เพราะผมค่อนข้างงกเงิน ...ถ้าไม่คิดอยากจะป้อนจริงๆ
ก็ไม่ให้หรอกนะอาหารนกอาหารปลาเนี้ย =-=
ก็เห็นคนมาป้อนแทบทุกวัน =0=
เหอะๆ =3= อย่าว่ายั่งนู้ยั่งนี้เลยนะ
ผมงก!=..=
ในระหว่างที่เรากำลังป้อนอาหารนกอาหารปลาอยู่นั้น...บรึ๊มม!!!
จู่ๆก็มีเสียงฟ้าร้องดังลื่นทำให้นกที่กำลังรุมจิกกินอาหารอยู่นั้นบินหนี้ไปหมด
"เฮ้ย!! ไร้ว้าา กำลังหนุกอยู่เลอะ เนี้ยอุตส่าห์เทออกไปหมดถุงนกบินหนีหมด"ผมบ่น
"ฮ่าๆๆๆ ช่างมันเถอะเค้กนี่เขี่ยลงไปให้ปลาข้างล่างก็ได้"ธันบอก
พร้อมช่วยผมเขี่ยเศษขนมปังลงไปใต้สะพานปลาครับ เพื่อไม่ให้เกะกะทางเดิน
.
.
.
บรึ๊ม!!!!!!!!!
และจำบทได้คร่าวๆ เราเลยขอเวลาแต่งใหม่ ^[++++]^
และก็ว่าจะแต่หลายวันแล้ว แต่ทว่า...เราติดงานการบ้านเยอะแยะ
เง้อ T0T แต่ก็พึ่งจะสำนึกได้เลยตั้งใจจะแต่งให้เสร็จจริงๆ
และแล้วมันก็ปะติดปะต่อกันได้ 555 เพราะเราก็งงเหมือนกันแรกๆว่าตอนไหนหาย
แล้วมันหายไปช่วงไหนเลยพยายามแต่งเรื่องใหม่ใหม่ตอนมันมาปะติดปะต่อกันได้
จนบรรจบกันมา ณ ตอนนี้ >< ยังไงก็อย่าลืมเค้าน้างับป๋ม T3T
ใส่เพลงด้วย ตอนนี้ก็ต้องใส่ ฮ่าๆ ไม่ใส่เหมือนมันขาดอะไรไปก็ไม่รู้ -3-''
ความคิดเห็น